Ωραίο τελικά το Beetlejuice Beetlejuice, όπως τα λέει ο @eviL, ευχάριστο, διασκεδαστικό και ξεκούραστο, με μερικές αρκετά καλοδεχούμενες δόσεις φρεσκάδας εδώ και εκεί αλλά κυρίως μια -πρωτοφανή για τα Burton-ικά δεδομένα της τελευταίας 15ετίας- όρεξη στην ευρύτερη δημιουργία του, η οποία επιδρά στον πυρήνα του και το κάνει να διαφέρει αισθητά από το μέσο legacy sequel.
Το προφανές πρόβλημα της ταινίας είναι -κάτι που από το trailer κιόλας το καταλαβαίνει κανείς- οι πάρα πολλοί χαρακτήρες και οι πάρα πολλές υπό-πλοκές γύρω από εκείνους - η ταινία είχε υλικό για 2 ή και 3 ταινίες συμπιεσμένο σε 1.
Άλλες υπό-πλοκές έχουν την ανάλογη βαρύτητα και χρόνο εξέλιξης, άλλες όχι, πάντως καμία δεν είναι αδιάφορη per ce αλλά ούτε και οι χαρακτήρες που προωθούνται σε εκείνες είναι ποτέ αδιάφοροι ή κακογραμμένοι - ίσα ίσα που για όλους θα ήθελες παραπάνω χρόνο μαζί τους. Όλο μαζί όμως είναι κάπως too much και αποπροσανατολιστικό για εκείνον που θέλει μια πιο στρωτή αφήγηση + επηρεάζει αναμενόμενα και σε σημεία το κωμικό σκέλος της ταινίας, από την οποία ίσως λείπουν κάποια στιβαρά joke punchlines όπως πχ υπήρχαν άφθονα στην πρώτη (αλλά αυτό είναι λίγο και θέμα εποχών και ηλικίας του δημιουργού).
Αν μη τι άλλο λοιπόν ναι, είναι κάπως φορτωμένη φορτωμένη ταινία, άνιση και ασύνδετη ανά στιγμές - όπου ξαναλέω, τουλάχιστον όλες οι υπό-πλοκές έχουν ένα ενδιαφέρον και έναν συγκεκριμένο ρόλο στη γενικότερη “ιστορία”. Δεν υπάρχει απλώς εκείνο το σφιχτοδεμένο σενάριο της πρώτης - το οποίο έκανε και πάλι ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά άλλη εποχή για το delulu indie σινεμά του φανταστικού τότε και άλλος Burton.
Κατά τα άλλα, Tim Burton από τα (πολύ) παλιά υπό μια έννοια, καθώς αφήνει τη γραμμική αφήγηση και τη νόρμα του “παραμυθά” που θέλησε να του επιβάλλει με το έτσι θέλω η Disney και δημιουργεί κόσμους - gags - κωμικά ιντερλούδια - χαρακτήρες στους οποίους θες να μπεις μέσα και να χαθείς. Σινεφίλ αναφορές (έκλαψα με εκείνη του Mario Bava, με άκουσε όλο το Αθήναιον), ΦΟΒΕΡΕΣ ερμηνείες από όλο το cast (Keaton κλέβει τη παράσταση αναμενόμενα) και, επίσης προφανές από τα trailer, άψογο production design με άπειρα practicals που αποβάλλουν την πλαστικίλα που χαρακτήριζε τις ταινίες του για… δεκαετίες θα πω εγώ, ο πρωτοδισκάκιας (ακόμα και μικρός που λάτρεψα Mars Attacks και Sleepy Hollow, είχε ενστάσεις σε κάποια πράγματα που θεωρούσα ότι δεν κολλάγανε με ότι είχε προηγηθεί σε αισθητικό επίπεδο).
Μακάρι να έχει την ίδια όρεξη και μπρίο και στα επόμενά του βήματα από εδώ και πέρα - γιατί φαίνεται πως θέλει να αφήσει πίσω τα χρόνια, που η άλλοτε αλλόκοτή του ματιά έγινε μια αισθητική νόρμα και τίποτα παραπάνω.
Γενικά τικάρει όλα τα τικ του legacy sequel αλλά σε αντίθεση με όλα τα Force Awakens, Ghostbusters, Matrix, Terminator, Jurassic whatever κτλ του κόσμου, εδώ καταλαβαίνει κανείς από τα πρώτα κιόλας λεπτά ότι υπάρχει όρεξη από πίσω και ψυχή από τον δημιουργό για την επαναφορά αυτή - κάτι που κάνει το Beetlejuice Beetlejuice να είναι πιο κοντά στη κατηγορία ενός Top Gun: Maverick ή Blade Runner 2049.
Προφανώς κατώτερο του πρώτου, αλλά αυτό δεν λέει και κάτι.
Πέρασα πολύ πιο ωραία από ότι περίμενα, το ξαναβλέπω και στο μέλλον ευχάριστα
Υγ1. Οι μύστες -ή τα πουρά σαν εμένα- που έβλεπαν και το animated tv-series των 90s, να έχουν στο νου ότι η ταινία πηγαίνει προς τα εκείνο περισσότερο από όσο πάει στην πρωτότυπη ταινία του 1988.
Υγ2. Είχα ξεχάσει με αυτά και εκείνα πως η Winona Ryder ήταν και θα είναι το παντοτινό μου celebrity crush - επιβεβαιώθηκα χτες και επανήλθα σε εργοστασιακές ρυθμίσεις
Υγ3. For Bob
, ελπίζω να αράζεις ήδη σπίτι!