Ε, όπως και να το κάνεις ο ένας είναι καταξιωμένος ηθοποιός και η άλλη μια τραγουδίστρια που έχει παίξει και στο Κοράκι 
1 Like
Ίδιο φαγητό σήμερα 
2 Likes
“τραγουδιστρια”
Εδω απλα να πω οτι δε με ενδιαφερει καθολου η νεα ταινια με τιτλο Κορακι οσο λατρεμενος και να ειναι ο Σκααρσγκορντ, κυριως γιατι η πρωτη ταινια αποτελει μνημειο των 90ς και δεν υπηρχε κανενας λογος για remake (δεν ειμαι αντιθετος με καθε remake btw).
Ασχετα απο το δραμα και τον ντορο που προκληθηκε λογω του θανατου του Brandon Lee, η ταινια ειναι διχως αμφιβολια απο τις καλυτερες ταινιες της χρονιας (1994), και οποιος δεν την εχει δει μπορει να την απολαυσει ακομα και 30 χρονια αργοτερα.
2 Likes
Συμφωνώ, μπορεί η Ελένη Βλαχάκη να ήταν καλύτερη στο ρόλο.
2 Likes
Δεν είδα κάτι -ακόμα- για να ποστάρω, όμως ήθελα απλά να κάνω point out εδώ πως από χτες κυκλοφορεί στις αίθουσες ξανά το Ο Φόβος Τρώει τα Σωθικά του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ - κάτι που δεν συμβαίνει συχνά ΑΚΑ ΑΧΑΣΤΟ για όποιον δεν το έχει δει ποτέ ή και επιπλέον δεν έχει γενικότερη επαφή με το έργο του Γερμανού σκηνοθέτη και θέλει να αποκτήσει
6 Likes
Αυτό.
2 Likes
Χθες ειδαμε το warriors σε το ριβιερα…
Τι ωραια ταινία!!
τι ωραιο παιχνιδι…(αντικειμενικά οχι, αλλα πιτσιρικι ειχα παθει ενα μικρο σοκ)
7 Likes
Ταινιάρα το Warriors. Θα ήταν ακόμα καλύτερο στο σινεμά.
3 Likes
Ένα εξαιρετικό τροπικό θρίλερ, στα όρια του οπτικού αριστουργήματος. Διαδραματιζόμενο στην Ταϊτή / Γαλλικη Πολυνησία, η ταινία σε βυθίζει σε έναν υπνωτικό κόσμο γεμάτο απόκοσμα χρώματα και μυστηριώδεις ιστορίες. Με έντονα φιλοσοφικές νύξεις και σημεία που θυμίζουν Lynch, οι εξαιρετικές ερμηνείες (σοκ Benoît Magimel) καθιστούν την ταινία μια τρομερή κινηματογραφική εμπειρία.
Αργή, ατμοσφαιρική, σουρεαλιστική και υπνωτική, με ισχυρό πολιτικό μήνυμα. Σίγουρα προτείνεται, ειδικά στη μεγάλη οθόνη, αν και το δεύτερο μέρος θα μπορούσε να είναι πιο σφιχτό χρονικά.
4 Likes
πολύ δυνατό το Pacifiction, προτείνεται ανεπιφύλακτα για όλα τα παραπάνω που είπε ο μπίστης - φοβερός ρυθμός θα κάνω point out και εγώ, σε βυθίζει εντελώς μέσα του
2 Likes
Το Joker: Folie à Deux είναι μια πολύ περίεργη περίπτωση «απρόθυμου» sequel, καθώς ήρθε να διαδεχθεί (χωρίς να υπάρχει αρχική πρόθεση από τον ίδιο τον σκηνοθέτη αλλά από το studio), μια ταινία που συζητήθηκε όσο ελάχιστες την περασμένη δεκαετία, η οποία απέκτησε αμέσως φανατικό κοινό και έσπασε ταμεία όπου προβλήθηκε (και η οποία, προσωπικό disclaimer, με είχε βρει -και με βρίσκει ακόμα- πολύ απέναντί της, τόσο για την ηθική της αμφισημία, όσο και για την σεναριακή ελαφρότητα και αφέλεια με την οποία προσπαθούσε να διαχειριστεί τις πολύ- σύνθετες θεματικές της).
Αν και συνολικά το sequel πάσχει για ποικιλοτρόπως (τόσο δομικά όσο και σε καθαρά νοηματικό status) η ίδια του η φύση είναι άξια θαυμασμού και για εμένα δικαιώνει το πελώριο δημιουργικό ρίσκο του Philips - την άκρατη δηλαδή αποδόμηση του προηγούμενού του δημιουργήματος και την οδήγηση αυτού του δεύτερου μέρους, όχι στη κατεύθυνση που ίσως περίμεναν οι φίλοι της πρώτης ταινίας, αλλά προς τα εκεί που εξυπηρετείται καλύτερα το (πλέον διαυγές) όραμά του.
Με το στοιχείο του musical σαν όχημα (το “στοιχείο”, γιατί η ταινία αυτή καθαυτή δεν χαρακτηρίζεται σαν musical κατ’ εμέ, αλλά ως κάτι που χρησιμοποιεί μουσικά ιντερλούδια σε καίρια σημεία ως αφηγηματικά εργαλεία δραματουργίας και μόνο - κοινώς, δεν είναι αυθεντικό musical τύπου WestSideStory ή Lalaland) η ταινία επανεστιάζει στον χαρακτήρα του Arthur με ένα-κάτι σαν reboot του δραματικού του βάρους.
Του δίνει σταδιακά μια ξεκάθαρη ηθική πυξίδα, τον απομακρύνει σημαντικά (όχι τελείως, αλλά σημαντικά) από την σαθρή βάση της προηγούμενης ταινίας και μέσω της μουσικής αυτής καθ’ αυτής χτίζει μια νέα ανάγνωση του πυρήνα της ιστορίας του Arthur Fleck.
Έτσι γίνεται πιο βασικός (αλλά παράλληλα πιο ουσιαστικός), το πρόβλημά του (που κινεί τη πλοκή) απλοποιείται τόσο όσο να μπορέσεις να τον ακολουθήσεις - μετατοπίζεται σε σημαντικό βαθμό από την εικόνα του ηρωοποιημένου παρία που η “κακούργα κενωνία” έφτυσε και εκείνος την εκδικήθηκε “όπως της άξιζε”- και κυρίως… βγάζει νόημα.
Αυτό δεν την κάνει βέβαια περισσότερο ενδιαφέρουσα (είπα και πριν, πως σε νοηματικό επίπεδο η ταινία πάσχει, συνεχίζει να είναι ελαφρώς απλοϊκή, δεν είναι σίγουρα το πιο subtle πράγμα που μπορεί να δει κανείς εκεί έξω, ούτε ξεφεύγει από την ηθικολογία ή τον διδακτισμό) ούτε της προσδίδει καλύτερη ροή (το δεύτερο μέρος ειδικά με κούρασε πάρα πολύ) και ούτε εκμεταλλεύεται επαρκώς το καλύτερό της χαρτί (την Lady Gaga και την υπόσχεση ενός καταραμένου ρομάντζου με τον πρωταγωνιστή - το οποίο υπάρχει αλλά ήθελε περισσότερο χρόνο).
Πάνω από όλα όμως ναι, είναι κάπως συναρπαστικό να βλέπεις έναν σκηνοθέτη να παίρνει όλα έκαναν επιτυχία την προηγούμενη ταινία και να τα πετάει στο κενό με τόσο meta (πολύ meta, σε βαθμό παρωδίας ), δεικτικό και εμφατικό τρόπο.
Και μνεία στο φινάλε - παρότι και εκεί ο συμβολισμός είναι επιθετικά προφανής, ήταν ένα πραγματικά πολύ ταιριαστό κλείσιμο.
Το Joker: Folie à Deux, για εμένα είναι εν τέλει μια ταινία με όραμα, όπως ανέφερα και παραπάνω, έστω και αν αυτό την καθιστά προβληματική, στριφνή, δύστροπη και δυσάρεστη στη θέαση – μια ταινία που πιθανότατα δεν θα ξανά-δει κανείς εύκολα (εγώ πάντως όχι), αλλά σίγουρα κερδίζει το δικαίωμα να υπάρχει εκεί έξω.
11 Likes
Πήγα εχθές σε μία προβολή του “Μην Περιμένετε Πολλά Απ’το Τέλος Του Κόσμου”. Όχι ακριβώς σινεμά, αλλά και πάλι, αφορμή για μερικά λογάκια. Η Ρουμανικής παραγωγής ταινία περιγράφει με τρόπο χαωτικό το εικοσιτετράωρο μίας υπαλλήλου που κυνηγάει να κάνει ένα εταιρικό εκπαιδευτικό βίντεο για τα εργατικά ατυχήματα. Αυτή η περιπλάνηση και συνομιλία με εργαζόμενα άτομα που έχουν επιβιώσει από ένα ατύχημα στο χώρο της δουλειάς τους, την περνάει μέσα από μία πληθώρα εικόνων του σύγχρονου Βουκουρεστίου, της σύγχρονης Ρουμανικής κοινωνίας, και των ανθρώπων της.
Δυόμιση ώρες ταινία, με πολυσύνθετο τρόπο γυρίσματος, κολάζ εικόνων και αναφορών, που πιάνουν απ’ τα κακά αστεία, τον Andrew Tate, και ξιπασμένους σκηνοθέτες, μέχρι ταινίες του ‘80, τον Γκαίτε, και τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Εύκολα κάτι τέτοιο θα μπορούσε να καταρρεύσει, όμως η ταινία όχι απλώς δεν λυγίζει απ’ το βάρος τόσων πραγμάτων, αντιθέτως στέκεται σαν πυραμίδα με γερά θεμέλια. Μία ταινία με τρομερή πολυγλωσσία, χιούμορ, που περιγράφει την απουσία νοήματος με τρόπο ηχηρό αλλά καθόλου καταγγελτικό ή διδακτικό.
Νομίζω είναι μία ταινία που ξαναβλέπεται εύκολα παρά το μέγεθός της, και που ωστόσο ακόμη και με μία προβολή χαράζεται στη μνήμη. Με έχει ιντριγκάρει να ψάξω κι άλλες ταινίες του ίδιου σκηνοθέτη (λένε ότι δεν είναι καν η καλύτερή του), ο οποίος φαίνεται τρομερή καλλιτεχνική περσόνα βάσει όσων διάβασα εδώ:
5 Likes
absolute must το I Do Not Care If We Go Down in History as Barbarians - το Scarred Hearts δεν με είχε κερδίσει απόλυτα όταν το είχα δει (αλλά πάνε και 7-8 χρόνια και κρατάω μια πισινή, γιατί δεν το θυμάμαι και καλά). Αυτές τις 2 έχω δει από τον φίλο, ο οποίος είναι όντως μια φοβερά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.
Αλλά ναι, το I Do Not Care If We Go Down in History as Barbarians είναι πραγματικά φανταστική ταινία.
Super για το παραπάνω, μάλλον βρήκα τι θα δω το ερχόμενο τριήμερο που θα μείνω Αθήνα να βολοδέρνω
2 Likes
Ναι, αυτήν ακριβώς αναφέρει κι ο Παπαγεωργίου στο άρθρο ως προσωπικό αγαπημένο, και την έχω βάλει στο μάτι!
Εμένα μου άρεσε πολύ και πραγματικά το ευχαριστήθηκα και γέλασα με το Bad Luck Banging or Loony Porn.
1 Like
Εγω παλι συνειδητοποιω οτι οι τελευταιες ταινιες που εχω δει στο σινεμα ειναι τα 2 Dune, το Furiosa και το ΑΛΟΓΑ και δεν ξερω αν αυτο με τιμει (sic) η οχι.
1 Like
Ούτε αυτό το έχω δει ακόμα γμτ και το λέω συνέχεια και όλο το ξεχνάω
Ωραία, ΣΚ έχει Conan σε Midnight Express, Μην Περιμένετε Πολλά Απ’το Τέλος Του Κόσμου και Bad Luck Banging or Loony Porn 
1 Like
-Θα είναι κανείς εδώ επόμενο τριήμερο;
-ναι
-α σορι εγώ θα λείπω
5 Likes
Οπότε δεν είδε κανείς άλλος το Kneecap; Εγώ πάντως το διασκέδασα και βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία. Προσωπικά δεν θυμάμαι να είχα ξανακούσει την μπάντα, όμως όταν είδα το τρέιλερ, σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάω να τη δω. Καθηγητής μουσικής στη Βόρεια Ιρλανδία κάνει τη δική του επανάσταση και αποφασίζει να βοηθήσει δύο παιδικούς φίλους να “ντύσουν” τους στίχους τους (που σηκώνουν το μεσαίο δάχτυλο στη Γηραιά Αλβιώνα αλλά ε, λένε και πέντε πράγματα παραπάνω για τα ναρκωτικά ) Φουλ τρέλα και ενέργεια με μερικές αξιομνημόνευτες σκηνές (μπορεί μία συγκεκριμένη να φέρει στο μυαλό το Trainspotting - με μουσική υπόκρουση το “Smack My Bitch Up”). Και κάπως έτσι μπορεί μία γλώσσα να σωθεί - και να έχεις περάσει πολύ καλά in the process.
3 Likes
Πάρα πολύ καλό το Anora, να πάτε όσοι ενδιαφέρεστε - Pretty Woman για την λούμπεν Αμερική του περιθωρίου, χωρίς καμία Hollywood-ιανή λάμψη και παραμυθένιο ρομαντισμό, still με αγάπη και τρυφερότητα απέναντι στους χαρακτήρες του.
Ένας συνδυασμός καλών Κοέν με παλιό Κασαβέτη μέσω της πολύ συγκεκριμένης ματιάς του Baker απέναντι στην αθέατη πλευρά της Αμερικής των φτωχό-διάβολων και των παριών του ξεφτισμένου της ονείρου, screwball κομεντί για πεταμένες φιλοδοξίες και κοινωνικές - ταξικές ανισότητες, με μια παραμυθένια αύρα να επιπλέει με το ζόρι εν διαμέσω μιας τρικυμίας στυγνού κοινωνικού ρεαλισμού. Καμία πίστη σε ρομαντικούς μύθους και παράλληλα προστατευτικό απέναντι στους ήρωές του, πετυχαίνοντας ένα φανταστικό θεματικό balance που δεν χάνει ποτέ την ταυτότητα του (ή δεν κάνει εκπτώσεις anyway σε αυτό που έκανε ο Baker ανέκαθεν στο σινεμά του).
Το μεσαίο του part έχει στιγμές που μπορείς να γελάσεις με όλη σου την ψυχή, το φινάλε μπαίνει στα καλύτερα κλεισίματα ταινίας που έχω δει τα τελευταία χρόνια (και αν και γλυκόπικρο, μου γάμησε λίγο την ψυχή - όπως μου είχε γαμήσει τη ψυχή και το αντίστοιχο του Florida Project).
Ερμηνεία χρονιάς από πρωταγωνίστρια - δεν μπορώ να πιστέψω πως θα δούμε κάτι καλύτερο σε γυναικείο ρόλο φέτος (ακόμα και αν έχει ζουμί η χρονιά μέχρι το καλοκαίρι) πολύ απαιτητικός ρόλος.
Όχι η καλύτερη ταινία του Sean Baker (πάει κάπως αναμενόμενα από ένα σημείο και μετά ενώ οι χαρακτήρες δεν έχουν το βάθος πχ εκείνων του Tangerine ή Florida Project - αλλά από την άλλη επειδή η ταινία είναι όντως ένα παραμορφωμένο παραμύθι για τους περιθωριακούς, όλα αυτά είναι και κάπως λογικά/βγάζουν νόημα μέσα στο σύμπαν που έχει χτίσει), αλλά still από τις καλύτερες του - ελάχιστη σημασία έχει αυτό. Από τους πιο ωραίους Χρυσούς Φοίνικες τα τελευταία χρόνια.
Γενικά ναι, αυτό, μπράβο!!
8 Likes