Μόνο αυτό είδες στο σινεμά αυτές τις ημέρες;
3 Likes
ΚΑλα ειναι στη λιστα μου για σινεμα, με εχει υπερψησει
πες λιγο για Florida Project plz
1 Like
fyi 31 εχει γιοργη σινεμα με τιμη εσόδου 2 ευρω… Εγω έκλεισα substannce. Θα εχει ενδιαφερον το κοινο εκεινη την ημερα πιστευω… 
όχι, να μας πει κάποιος άλλος όμως - OH WAIT, ΜΑΛΛΟΝ ΡΟΧΑΛΙΖΕ 2 ΘΕΣΕΙΣ ΔΙΠΛΑ
Δεν έχω πάρα πολλά να πω πέραν του ότι, μαζί με το Shoplifters έχω καταλήξει πως είναι οι αγαπημένες μου ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας συνολικά 
Με ένα ημί-ντοκιμαντερίστικο ύφος, ο Baker παντρεύει την ανέμελη και ελεύθερη φύση της παιδικής αθωότητας με το αδιέξοδο της πραγματικής Αμερικής που χωράει όλα της τα υπάρχοντα σε ένα δωμάτιο ενός φτηνού μοτέλ με εβδομαδιαίο ενοίκιο και τοποθετεί όλο αυτό κάτω από τον ζεστό ήλιο της Florida και στις παρυφές (κυριολεκτικά) του Ονείρου - της Disneyland δηλαδή.
Απογυμνωμένος από κάθε ωραιοποίηση, διδακτισμό και χωρίς κανέναν σαδισμό ή διάθεση σκληρότητας, ο Baker έχει πλήρη επίγνωση του τι συμβαίνει στο περιθώριο “αυτής” της Αμερικής και σιγά σιγά μπαίνει βαθιά μέσα στον ψυχισμό των χαρακτήρων του - σκηνοθετώντας ένα σύγχρονο παιδικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης ala Mark Twain, διαβασμένο από κάποιον με αυθεντική ταξική συνείδηση και παράλληλη ενσυναίσθηση real life καταστάσεων.
Ερμηνείες όνειρο, η μικρή Brooklynn Prince είναι ένα (μικρό) σοκ, δίπλα της ο Dafoe σε μια από τις καλύτερες και πιο ουσιαστικές ερμηνείες της καριέρας του + η Bria Vinaite πραγματικός οδοστρωτήρας
Και τα τελευταία του 10-15 δευτερόλεπτα δεν θα τα ξεχάσω προσωπικά ποτέ.
Αυτό, δεν έχω κάτι άλλο - είμαι σχεδόν ερωτευμένος με αυτή τη ταινία.
(προφανώς και έχω αλλά δεν προλαβαίνω σεντόνια σήμερα )
Όσες φορές πάντως έχω πάει - για να στηρίξω το ρεύμα το έχω μετανιώσει με το πόσο κακός χαμός γίνεται στις αίθουσες και πόσο ασφυκτικό είναι το κλίμα.
Πέρυσι μου “κατέστρεψε” το Killer του Fincher και το ξαναείδα Netflix μετά, φέτος θα δω που θα πάω - μάλλον σε κάτι που δεν με ενδιαφέρει και τόσο ή καμιά επαναπροβολή
3 Likes
δεν τον αδικώ που δεν άντεξε στην πίεση.
βασικός λόγος να πιστολίασω και το φετινό.
1 Like
disclaimer θα μιλησω για την χθεσινη μου εμπειρια και οχι τοσο για την ταινια που ειδαμε.
Ηταν καλοκαιρι 2006 και ο φοιτητικος μου εαυτος με την παρεα του πήγε σε μια μεταμεσονύκτια προβολή στον θερινο στης Καβάλας. Η ταινια που ειχαμε δει ηταν το Braindead και περα απο το οτι ειχαμε περάσει φανταστικά η ταινια μας ξεκλείδωσε μια αλλη κινηματογραφική εμπειρία και αυτη ηταν να βλεπεις cult διαμάντια στον σινεμά με παρέα και μπυρες. Απο τοτε αυτο το εχω ζήσει σε παρομοιες τετοιου ειδους προβολες (big problem in little china, big lebowski ,the toxic avenger,planet terror)
Στην παραπάνω λιστα λοιπόν ερχετε να προστεθεί και το The Substance που για ακομα μια φορα πιάστηκα απροετοίμαστος για αυτο που περιέμενα να δω και που ειδα τελικα.
Χθες λοιπόν οπως ειχα αναφέρει και παραπάνω ειχε μερα κινηματογράφου και η είσοδος ηταν 2 ευρω και με την σύζυγο κλεισαμε Δαναο στην τελευταία προβολή του The Substance. Ξεραμε οτι το κοινο την συγκεκριμενη μερα θα ηταν challenging αλλα ειπαμε να το ρισκάρουμε. Οπως περιμεναμε το 70% ηταν “φασαιοι” φοιτητές, εκει ειπαμε το πρωτο ωχ, καθόμαστε και η ταινια εχει μια καθυστέρηση 15-20 λεπτων λογο τεράστιας ουρας στο κυλικείο του σινεμα. Εκει ειπαμε το δευτερο ωχ και δημιουργήθηκε ενας μιρκος εκνευρισμός. Διπλα μας κάθονται ενα ζευγάρι που βγαζουν απο την τσαντα τους μπυρες και πατατάκια (προφανως τα εχουμε κανει και εμεις κάποτε) αλλα λεω ξανα ΩΧ.
Ξεκινάει η ταινια και το πρωτο act το βρισκω καλο αισθητικά/σκηνοθετικά και σαν βασικη ιδεα και houmor τοσο οσο. Το κοινο κομπλε. Μπαινουμε στο δευτερο και πιανω τον εαυτο μου να προσπαθει να βγαλει μια λογικη σε αυτα που έβλεπα και να με κουράζει η επανάληψη των σκηνών με το 80% του να ειναι κωλοι και β@ζια.(Ναι το ειπα με κουρασε να βλεπω εξαιρετικά Β@ζια και κωλους!!!) + το overuse body horror + η ταινια δεν εχει καμια ροη διάλογου.
Ελα ομως που έρχεται το act 3 και ξενιναει το πανηγύρι. Kαταλαβαινουμε οτι η ταινια περα απο μια οκ φιλοσοφική βαση + του πως αντιμετώπιζαν την γυναικά στο hollywood ειναι μια οπως λεει και ο τιτλος στην αφίσα “Γ***μενα εξωφρενικη” cultια!!! Κοσμος ξεκιναει και φευγει απο τις ακρότητες των σκηνων , οι παραδιπλα μας ενα ζευγαρι 50ριδων φευγει ο αντρας και καθως περνάει απο διπλα μου ρωταω “αυτο ηταν?” και μου λεει με εναν εύθυμο τονο “εε ποσες μ@λ@κιες θα δουμε ακομα” . Ο πιτσιρικας διπλα μου κερνάει μπυρα και γινόμαστε ολοι μια παρέα.
Περάσαμε φανταστικά η ταινια αντικειμενικά ειναι οκ αλλα σε μερικα χρονια πιστευω θα αναφέρεται ως cult διαμάντι. Οποτε αλλη μια ταινια στην παραπάνω συλλογή και χωρις το support της παρεας μου που δινει ακομα μεγαλύτερη αξια στην εμπειρια.
3 Likes
Δεν έχω βρεθεί ποτέ σε σινεμά που να δω κόσμο να αποχωρεί! Substance θα τιμηθεί σίγουρα σε αίθουσα, μου έχει κεντρίσει την περιέργεια.
2 Likes
Και για εμενα ηταν η πρωτη φορα. ΑΛΛΑ οποιος εχει πρόβλημα με ενέσεις και βελόνες σιγουρά να παει με επιφύλαξη γιατι στο μεγαλυτερο κομματι της ταινιας θα νιωθει πολυυυ αβολα. Περα απο αυτο ολα τα υπόλοιπα ειναι “κομπλε”.
1 Like
Μάτια και νύχια να μην πειράζουν και όλα καλά
2 Likes
ε μας γάμησες τώρα 
3 Likes
Καταλαβαινω τι γραφεις και καταλαβα εξαρχης την προθεση του σκηνοθετη - απλα ρε μαν προσπαθησα πολυ να απεμπλακω απο την ενστικτωδη μη-συμπαθεια που ενιωθα για τη μητερα. Οκ καταλαβαινω πολυ καλα οτι η μανα του κοριτσιου εκανε ισως το καλυτερο που μπορουσε να κανει βασει του πως εχουν διαμορφωθει οι συνθηκες της ζωης της εξαρχης αλλα και παλι! Ενιωθα περισσοτερο ενσυναισθηση για τις συνθηκες παρα για τους χαρακτηρες στην ταινια.
1 Like
Δεν διαφωνώ σε κάτι, ο χαρακτήρας της μητέρας δεν παρουσιάζεται ποτέ ως πρότυπο, ούτε άμεμπτος ευθυνών/ηθικής. Έχει μια ηθική πυξίδα που φαίνεται να πηγαίνει προς μια “σωστή κατεύθυνση”, όμως οι συνθήκες που αναφέρεις, σε συνδυασμό με την πιο γήινη απεικόνιση της (με τα πάθη και τα λάθη της) την κρατάνε συνολικά σε μια απόσταση από το να τη συμπαθήσει κανείς απόλυτα -ή και να τη μισήσει κιόλας.
(και την καθιστούν καλογραμμένη και ολοκληρωμένη υπό μια έννοια, κατ’ εμέ + εξυπηρετείται και καλά, για εμένα πάντα πάλι και το ψευδο-ντοκιμαντερίστικο ύφος της ταινίας)
1 Like
διαβασα για αναφορες σε The Fly Και body horror, αρα προβλεπω πολυ πετσοκομμα
εχει καλες κριτικες παντως
Είδα το ΣΚ σε avant preview το Emilia Perez του Jacques Audiard (Προφήτης κτλ), νικήτρια ταινία του βραβείου της Επιτροπής στο φετινό φεστιβάλ των Καννών + το βραβείου Α’ Γυναικείου ρόλου, το οποίο για 2η φορά στην ιστορία μοιράστηκε στο ensemble γυναικείο cast της ταινίας (Karla Sofía Gascón, Selena Gomez, Αdriana Paz, Zoe Saldaña) μετά το Volver του 2006.
Εν ολίγης, αυτό που είδα ήταν μάλλον η πιο εξωφρενική ταινία της φετινής σεζόν (θα πάω Substance αύριο, οπότε βάζω έναν αστερίσκο ), ένα εντελώς over the top και full bonkers δράμα με στοιχεία musical και μορφή… μεξικάνικης telenovela, για έναν αδίστακτο αρχηγό ενός μεξικανικού καρτέλ ναρκωτικών, ο οποίος προσλαμβάνει μια ιδεαλίστρια δικηγόρο σαν βοηθό, στο να τον βοηθήσει να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου - πραγματοποιώντας ένα όνειρο ζωής από τη μια και επιχειρώντας ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή από την άλλη.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να περιγράψω σε λέξεις αυτό που είδα, προς το παρόν όμως, μάλλον καπαρώνει την πρώτη θέση στη λίστα μου με τις καλύτερες ταινίες που είδα εντός του 2024.
Η ταινία καταπιάνεται με δεκάδες θέματα (γυναικείας ενδυνάμωσης, επίκτητης ταυτότητας, μεξικανικά politics, πατρότητα, μητρότητα, διαφθορά κτλ κτλ κτλ) τα οποία τα αντιμετωπίζει με μια φαινομενική ελαφρότητα που αρχικά σε παραξενεύει, όμως όσο προχωράει η ταινία αυτό με κάποιον μαγικό τρόπο “δουλεύει” και καταλήγει να είναι ανέλπιστα spot on σε όλα της τα μέτωπα και θεματικές.
Σε αυτό βοηθά το στοιχείο του musical (Clément Ducol και Camille με πρωτότυπο υλικό από τώρα στο πάνθεον), το οποίο απογειώνει κυριολεκτικά την ταινία και ισορροπεί ιδανικά την αναληθοφάνεια μέσα στον ρεαλισμό των καταστάσεων - ενώ μιλάμε για παραδοσιακό musical επί της βάσης, τα μουσικά κομμάτια είναι σχετικά λίγα, αρκετά μικρά, πολλές φορές περιορίζονται σε ένα μόνο ρεφρέν ή μια γέφυρα και σβήνουν απότομα, ενώ το ρεπερτόριο καλύπτει από όπερα μέχρι punk, hip hop, metal, μεξικάνικες μπαλάντες και καθαρή pop φαντασμαγορία. Ειδικά δε όταν πχ ένα μουσικό ιντερλούδιο απαιτεί από το σκηνικό να αλλάξει και να γίνει μια χορογραφία ή ένα set piece anyway, μιλάμε για αποτελέσματα με αδιανόητη ένταση και νεύρο (2 συγκεκριμένα ειδικά, με την Zoe Saldaña και Selena Gomez, είναι από τώρα instant classics).
Το άλλο κομμάτι που βοηθά όλη αυτή τη παρανοϊκή σε σύλληψη κεντρική ιδέα -η οποία ανοίγεται στη πορεία προς κατευθύνσεις που δεν φανταζόταν κανείς καν- είναι πως όλο αυτό θυμίζει μια μεξικάνικη σαπουνόπερα, από αυτές που κυριαρχούσαν στα 90s (με τον τρόπο που διαδέχονται οι εξελίξεις η μια την άλλη). Δεν είναι πραγματικά εύκολο να περιγράψω το πως δουλεύει 110% το παραπάνω, αλλά ναι, δουλεύει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και για 2 ώρες με είχε αφήσει με το στόμα ανοικτό.
Η trans Karla Sofía Gascón ως Emilia Perez δίνει την (βιωματική) ερμηνεία της χρονιάς, η Selena Gomez από το πουθενά κυριολεκτικά μασάει και φτύνει σκηνικά (!), η Αdriana Paz έχει έναν μικρό αλλά full καλογραμμένο και pivotal για τη πλοκή ρόλο, ενώ τέλος μένει η Zoe Saldaña… την οποία δεν την είχα ποτέ παρατηρήσει λόγω Marvel κτλ αλλά εδώ κατεβάζει ρολά και γίνεται η κόλλα που ενώνει ερμηνευτικά και αφηγηματικά ολόκληρη τη ταινία. Πραγματικά άπαιχτη!
Δεν ξέρω, μαζί με την κοπελίτσα από το Anora δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη γυναικεία ερμηνεία που να πλησιάζει έστω και στο ελάχιστο αυτήν την 5άδα - και δεν μου αρέσει να υπερβάλλω, αλλά εδώ μιλάμε για ένα πραγματικό ερμηνευτικό επίτευγμα!
Αν μπορούσα να το πω όσο πιο απλά γίνεται, το Emilia Perez είναι Almovodar meets David Lynch του Wild at Heart/Twin Peaks era, meets Sicario meets Rocky Horror Picture Show meets Μαριμάρ (!).
Ότι πιο παλαβό είδα φέτος, ότι όμως και πιο γνήσια αρχιδάτο εδώ και αρκετά χρόνια!
Σπανίως τελειώνει ταινία και θέλω να την ξαναδώ επιτόπου, το Emilia Perez ήταν μια από αυτές!
Νομίζω βγαίνει μεθαύριο 
6 Likes
Ωραίο, μπαμπάτσικο body horror με διάθεση για άγριες camp καταστάσεις και προορισμένο εν τη γενέσει για μεταμεσονύκτιες προβολές και κάθε λογής ξέφρενη αντίδραση από το κοινό.
Το όλο βαθύτερο θεματικό του concept το ξεπετάει σε δευτερόλεπτα και το επαναλαμβάνει διαρκώς χοντροκομμένα και χωρίς φειδώ (σεξισμός και ηλικιακός ρατσισμός σε πρώτο πλάνο, ματαιοδοξία και showbiz ανταγωνισμός από την άλλη, χονδρικά χονδρικά) για να επικεντρωθεί στο γκροτέσκο και το παροξυσμικό της κατάστασης - το οποίο το πάει μπάλα.
Έχω μια ένσταση γενικότερα για το αν κάπου το “έχασε” η Fagreat (κυρίως στην, κατά τα άλλα ΑΔΙΑΝΟΗΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ τρίτη πράξη), ή δεν την ενδιέφερε και ποτέ να γίνει ένα statement φεμινισμού η ταινία της αλλά κάτι που θα προκαλέσει και θα εγείρει συζητήσεις - τείνω στο 2ο και fine by me, μάλλον προτιμώ τέτοιου τύπου ταινίες που ακροβατούν σε μια αμφισημία και σε ωθούν να τις σκεφτείς/συζητήσεις/αναλύσεις από εκείνες με το στείρο “μήνυμα” - μασημένη τροφή (ειδικά σήμερα που το άσπρο/μαύρο είναι η κυρίαρχη τάση).
Ακόμα και αν δεν είμαι “εκεί” πλήρως
Demi Moore και Margaret Qualley τοπ - ειδικά η πρώτη ερμηνεία ζωής (και αρκετά βιωματική)
Soundtrack φοβερό, ηχητικά εφέ και practicals ένας μικρός οργασμός, σε καθαρά τεχνικό επίπεδο θα δει κανείς από Kubrick μέχρι Cronenberg, Lynch, πρώιμο Peter Jackson, Carpenter και ένα σωρό ακόμα επιρροές - όλες εναρμονισμένες ευτυχώς με την προσωπική ματιά της Fagreat.
Γενικά ναι, να πάτε οι έχοντες δυνατό στομάχι - προφανώς αυτή η ταινία χωρίς κοινό χάνει τη μισή της δυναμική, έριχνα κλεφτές ματιές γύρω μου προς το τέλος και είχα πεθάνει στα γέλια.
ΥΓ. εννοείται καμία σχέση με την πιο “εγκεφαλική” και auter-ίσια σύγχρονη αναβίωση τρόμου (Hereditary και σια) εδώ πάμε back to the roots του σινεμά σωματικού τρόμου.
9 Likes
NAI σε ολα
1 Like
ρε γμτ θελω πολυ να το δω, αλλα εχω διαβασει αυτη την φραση τοσες φορες, που φοβαμαι αν θα αντεξει το στομαχι μου. Μιλαμε για φαση the fly, ή χειροτερα ;
edit: δωστε μου ενα σποιλερ, σε σποιλερ να νιωσω παρακαλω
Το λεμε με την μορφη του cult… Για εμενα και φαντάζομαι και για τον Λουπιν η 3η πραξη ειναι το φαν κομματι της ταινιας. Αν εχεις φτασει μεχρι εκει “και εισαι open minded” τοτε θα περάσεις ομορφα… χαχα
το εχω καταλαβει, αλλα πχ, το gore porn δεν μου αρεσει ουτε το αντεχω.