Όχι, το The Fly είναι Disney
Αν είναι κάποιος ευαίσθητος με την γενικότερη ιδέα ενός σώματος που στραπατσάρεται με κάθε πιθανό τρόπο και κυρίως ΔΕΝ μπορεί εκείνη τη στιγμή να εκλογικεύσει πως όλο αυτό που βλέπει είναι ένα πρακτικό εφέ και 10 άτομα που το χειρίζονται στο background, τότε όχι - δεν θα περάσει καλά.
Αν ήταν ψηφιακό το παραπάνω τότε κλάιν - εκεί το μυαλό σε βοηθάει περισσότερο να συνειδητοποιήσεις γρήγορα ότι όλο αυτό είναι ψεύτικο. Στο πρακτικό όχι τόσο - έρχεται λίγο με την εμπειρία στο σινεμά αυτό + με τις προσωπικές σου αντοχές σε εκείνο.
Αλλά το βασικότερο είναι να φτάσεις, κατ’ εμέ, στη τρίτη πράξη (με πρόλαβε ο Neo ) .
Ότι συμβαίνει σε αυτήν το διασκεδάζεις κάργα γιατί έχεις φτάσει και σε ένα επίπεδο που δεν σε απασχολεί τόσο πλέον το γκροτέσκο - εγώ προσωπικά ενθουσιάστηκα, τόσο από πλευράς τεχνικών παρατηρήσεων, στο πως στήθηκε όλο αυτό το “μαδομούνι” , όσο και την κατάληξη αυτή καθαυτή.
Πιο πριν, που έχει τα πιο “μικρά” κομμάτια (που περιλαμβάνουν δόντια/νύχια/ενέσεις/κομμάτια κρέατος/αγωνία για το τι θα γίνει τώρα κτλ ) ήταν το ζόρικο κατ’ εμέ - αυτό που το ένιωθες και πιο αληθινό.
Δεν θα το πρότεινα σε ευαίσθητα νεύρα πάντως - δεν είναι το πιο over the top body horror που έχω δει αλλά πάει προς αυτή τη κατεύθυνση ξεκάθαρα (του να παίξει μπάλα με τα “μεγάλα παιδιά” του είδους).
Δεν είναι επουδενί αυτοσκοπός η φάση αυτή της ταινίας, έρχεται φυσιολογικά - αλλά στο τέλος το διασκεδάζει και μια παραπάνω
Ο κολλητός μου με συμβούλεψε να μην τη δω, γιατί είναι λίγο σπλατεριά και ίσως να μην το αντέξει η μικρή αδύναμη καρδούλα μου (αυτό το λέω εγώ). Εν πάση περιπτώσει, δεν τρελάθηκε κιόλας - σε αντίθεση με το Poor Things, που οριακά πέταξε το βρακί του. Κι εγώ, επίσης.
Ο φιλος σου μαλλον θα ηταν απο αυτα τα ατομα που κανει την εμπειρία του κινηματογράφου ακομα καλυτερη H σύγκριση ειναι λιγο άτοπη ΑΛΛΑ μπορω να την καταλάβω αν δεν εισαι αυτης της φασης ταινιων.
Για εμενα η ταινια ειναι σιγουρά growing, οσο περνάει ο καιρος ανεβαίνει περισσότερο ο ενθουσιασμος μου που οκ σε αυτο βοηθάει και οτι την ειδα πρεμιέρα με εισοδο 2 ευρω και ειχε ολοι την γκαμα απο κοσμο και ηταν απο τις καλυτερες μου κινηματογραφικές εμπειρίες…
Την εχω δει αλλη μια φορα στο σπιτι + 1-2 φορες αποσπασματικά (καθως εχει την εχει ο θειος απο Αμερικη…) Αλλα οσοι ειστε της φασης που προαναφέραμε μη την δειτε σπιτι…
Σποϊλερ
Summary
Η ταινια εχει απειρα easter eggs απο fly,κιουμπρικ, frankenstein μεχρι τοξικ αβετζερ και bastet case.
Οταν εβαλε στο πρόσωπο την αφησα ο μισος κινηματογράφος εβαλε δυνατα γελια και ο αλλος μισος ελεγε “πω” και “τι μαλακιες ειναι αυτες”.
Η ταινια δεν εχει κανεναν ουσιαστικο διαλογο (ή για να ειμαστε πιο σωστοι δεν εχει διαλογο πανω απο 1-2 λεπτα, και ειναι 2ωρες plus! και σε κραταει…(οκ σε κραταει γιατι σου διχνει μονο κ0λους και βυζι@)
make sense )
Στο Substance (που μου άρεσε αρκετά εν τέλει) υπήρχε και στη δική μου προβολή μια κυρία που ήδη από την πρώτη πρώτη “κλωνοποίηση” άρχισε να λοξοκοιτάζει την οθόνη
Κατά τ’άλλα τα έχετε πει όλα. Προσωπικά εκτίμησα το πόσο συνεπής ήταν η ταινία στο ύφος της και πόσο τέλεια έδεσε η κλιμάκωση από άποψη ρυθμού. Ποτέ δεν έγινε σαχλή και γελοία ή “gore για το gore”, ποτέ όμως δεν το γύρισε και σε υπερβολικά σοβαρό(φανες) στυλ. Πάντα κρατούσε μια λεπτή ισορροπία και έτσι το πήγε ως τέλους.
Να πω την αλήθεια, μέχρι ένα σημείο καλά περνούσα, απλά μου φαινόταν λίγο ήμερη (έχοντας δει και ένα σκασμό καφρίλες στη ζωή μου βέβαια) και είχα το feeling πως “οκ, καλό είναι, με μια σχετικά πρωτότυπη ιδέα, αλλά νταξ, κάπου εξαντλήθηκε το θέμα”. Ε και εκεί που ένιωσα πως σβήνει, σου πετάει το τελικό act και τα παίρνει όλα ο διάολος. Δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω, μιλάμε για τρελό ρισπέκτ και για το τεχνικό κομμάτι και για την σύλληψη και την υλοποίηση όλου αυτού, καθώς έμεινε απολύτως εντός του ύφους της ταινίας και μέσα σε αυτό το πλαίσιο το πήγε στα άκρα όσο γινόταν.
Ικανοποιώντας μια ξεκάθαρή περιέργεια σου λοιπόν κε Μπόμπο και δεδομένου ότι δεν νομίζω να το δεις ποτέ
στο φινάλε λαμβάνει μέρος μια τερατογένεση - merge των 2 γυναικών σε ένα σώμα (λόγω διαφόρων παραγόντων, don’t ask) και κάτι ψιλά ακόμα, η οποία με τη σειρά της οδηγείται σε ένα live on stage + μπροστά σε κοινό αδιανόητο bloodbath + ένα over the top τελικό φινάλε όπου το πρόσωπο της Demi Moore (μόνο) καταφέρνει να συρθεί εκτός της άμορφης μάζας που έχει μετατραπεί το σώμα της και εκτός του κτιρίου, να “περπατήσει” στη Λεωφόρο της δόξας και τα αστέρια, να λιώσει κοιτάζοντας τον νυκτερινό ουρανό και να καθαριστεί την επόμενη σαν λεκές στο πεζοδρόμιο
Ακριβως αυτο ειναι ολη η μαγεία και η μαγκιά της ταινιας. Οσο ο θεατής ειναι στο mood που προσπαθεί να βγαλει μια λογική εξήγηση αυτα που βλεπει του ειναι πολυ disturbing. Οταν ερχεται το 3ο αρκ και σου λενε “φιλαράκι κανε soft delete και απλα απόλαυσε αυτο που φτιαξαμε” Τοτε πανόμοιες σκηνες τις βλεπεις χωρις ενόχληση(πιστευω ) . Η ταινια κρύβει μαεστρικα την φυση της και στην προώθηση και στα trailer. Η τελευταία σκηνη ειναι απίστευτα to the point.
Α++
Θα προσπαθήσω να μη ξανα σπαμαρω για το substance…
Να βάλω έναν αστερίσκο - γιατί δεν παίνεψα αρκετά την Demi Moore, η οποία βρήκε την ευκαιρία της και την εκμεταλλεύτηκε από τα μαλλιά, όντας και η ίδια πολύ κοντά σε πραγματικό status με τον χαρακτήρα που ερμηνεύει: τσαλακώθηκε, χτυπήθηκε κάτω, έφτασε σε ακρότητες, χάθηκε μέσα σε έναν αβανταδόρικο μεν, καλογραμμένο δε ρόλο που θα μπορούσε εύκολα να ξεφύγει προς τη καρικατούρα ή το blunt ανδρείκελο τέτοιου ύφους ταινίας.
Εξαιρετική ερμηνεία - και επανέρχομαι στο Anora και το Emilia Perez, παρατηρώντας ότι η φετινή σεζόν υπήρξε μια φυσιολογική κορύφωση της ερμηνευτικής “γραμμής” των τελευταίων αρκετά ετών, όπου οι -κατά βάση- γυναίκες ερμηνεύτριες έχουν ψιλό-εγκαταλείψει την πιο συμβατική και στομφώδη ερμηνευτική ακαδημαϊκή γραμμή και το έχουν γυρίσει σε μεγάλο βαθμό σε κάτι πιο θεατρικό και πιο “πυρηνικό” (αναφορικά με την βαθύτερη φύση της δουλειάς τους).
Είναι και κατ’ επέκταση του ότι πλέον το indie/πειραματικό/ανεξάρτητο σινεμά περνάει μια πολύ καλή περίοδο, που με τις όποιες δυσκολίες βρίσκει τρόπο στο τέλος να κάνει αφιλτράριστες και τολμηρές ταινίες - ενώ παράλληλα το πιο συμβατικό και πουριτανικό “δυτικογενές” σινεμά, ακόμα ψάχνετε στο πως να ακολουθήσει τη τάση (ποια τάση δηλαδή, να απελευθερωθεί από τις συμβάσεις του βασικά)
Φοβερή η Moore, μπράβο της!
ΣΚ Conclave, για να δούμε (σκηνοθέτης All Quiet on the Western Front, σεναριογράφος Tinker Taylor Soldier Spy, θεατρικός και χαμηλών τόνων Ρέι Φάινς σε θρίλερ δωματίου για επιλογή πάπα με πολιτικές προεκτάσεις εκτός Βατικανού ->άχαστο για εμένα)
να είμαι ειλικρινής δεν την είχα σταμπάρει ιδιαίτερα πριν παίξω Death Stranding στο ps5 - όπου κάνει motion capture και είναι φοβερή.
Πολύ καλή και θυμίζει πολύ έντονα και τη μητέρα της σε κάποιες εκφράσεις - την οποία ανέκαθεν εκτιμούσα, κυρίως για το κωμικό της timing (αρχές και mid90s ειδικά ήταν από τις πιο well balanced celebrities - ηθοποιούς σε κωμωδία και δράμα).
Πολύ κοντά και η μικρή θεωρώ, κάνει και καλές επιλογές μέχρι τώρα + καλές συνεργασίες (Λάνθιμο δις, Tarantino κτλ), έχει όλα τα φόντα για υγιές σταριλίκι και καριέρα
Να τσεκαρετε το The Maid για την Margaret Qualey, κάνει καταπληκτική ερμηνεία και η σειρά είναι επίσης φανταστική. Από τις πιο ανθρώπινες και ρεαλιστικές σειρές που έχω δει ποτέ, λογικά είχα γράψει κάτι στο κατάλληλο θρεντ πριν κάνα 2 χρόνια.
Για μένα είναι ακόμα πιο ταλαντούχα από την μάνα της, απλώς η Andie McDowell είναι ένα από τα πιο γλυκά και αναγνωρίσιμα πρόσωπα feel good ταινιών 80s και 90s. Αγαπημένη κι αυτή.
Κατά τα άλλα please μην κάνετε σποιλερς για The Substance, είναι από τις ταινίες που πρέπει να περιμένω μέχρι να βγει στο streaming για να δω. Πολυαναμενόμενη ταινία από το δευτερόλεπτο που είχα βάλει το τρεηλερ στο Προσεχώς.
H σύγκριση ειναι λιγο άτοπη ΑΛΛΑ μπορω να την καταλάβω αν δεν εισαι αυτης της φασης ταινιων.
