Ταλεντάρα και κουκλάρα η Μαργαρίτα - έχει και κούκλα αδελφή (τι γονίδια παίζουν για μερικούς!) 
1 Like
Μακρινάρι alert (το είχα σωσμένο, ας φύγει λοιπόν) →
Ο Πάπας πεθαίνει και η διαδικασία διαδοχής του, ξεκινάει, με project manager τον Καρδινάλιο Lawrence - o οποίος βρίσκεται ήδη σε ένα πνευματικό τέλμα- ενώ κρυμμένα μυστικά έρχονται στο φως για να διαταράξουν τις λεπτές ισορροπίες του κλήρου.
Ο Edward Berger κέρδισε το 2022 το Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για το Ουδέν Νεότερο Από το Δυτικό Μέτωπο, ένα remake της επίσης Οσκαρικής ταινίας του 1930, το οποίο είχε με εντυπωσιάσει με την τεχνική του αρτιότητα, αλλά και τη σεναριακή θεματική ενίσχυση μιας πιο ολοκληρωμένης και σφαιρικής αντίληψης των συνθηκών της εποχής -τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό-ταξικό επίπεδο.
Στο Conclave συμμαχεί με τον Peter Straughan (τον σεναριογράφο του Tinker Taylor Soldier Spy, ΑΚΑ αριστουργηματικό κατασκοπευτικό θρίλερ για όποιον δεν το γνωρίζει, που έπαιξε με τη φόρμα τόσο - όσο, τιμώντας τις ρίζες του και παράλληλα επαναπροσδιορίζοντάς το είδος) για την κατάδυση σε έναν κόσμο γεμάτο καλά κρυμμένα μυστικά -ένα αινιγματικό σύμπαν, αφενός μεν πιο απλοϊκό από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο ειρμών και σκέψεων που απαιτούσε η μεταφοράς του προαναφερθέντος βιβλίου του John le Carré, αφετέρου δε πιο προσγειωμένο στο σήμερα και στις απαιτήσεις ενός mainstream κοινού που αποζητά την ίντριγκα πίσω από τη σκιερή δράση της Καθολικής Εκκλησίας.
Η σύμπραξη αυτή τελικά παραδίδει ένα υποδειγματικό mainstream θρίλερ δωματίου, καθώς το στιβαρό, ψυχρό και παράλληλα βιρτουοζιτέ ύφος του Berger μπλέκει ιδανικά με ένα σενάριο που γνωρίζει τους βασικούς κανόνες του είδους και ξεδιπλώνεται με αργό, νωχελικά μεθυστικό ρυθμό σε δύο γεμάτες ώρες που ρέουν στρωτά και εύρυθμα. Η εκτεταμένη χρήση του φανταστικού soundtrack από τον Volker Bertelmann ( Όσκαρ Καλύτερου Soundtrack επίσης για το Ουδέν Νεότερο Από το Δυτικό Μέτωπο, ο οποίος εδώ κρατάει σε 2ο χρόνο τα ηλεκτρονικά του ambients και γράφει ένα πιασάρικο παραδοσιακό θέμα εγχόρδων) συνάδει υπέροχα με το ύφος της ταινίας -καθώς τα πλάνα που στήνει ο Berger αποπνέουν διαρκώς και ανεξαρτήτως περίστασης μια Kubrick-ική κλινική υφή. Σε αυτό σαφέστατα βοηθάει πολύ και η εξαιρετική φωτογραφία του Stéphane Fontaine, καθώς και το εξωφρενικά σφικτό μοντάζ του σχετικά νεόκοπου Nick Emerson.
Οι υποψήφιοι Πάπες παίζουν κυνικά παιχνίδια εξουσίας που αντηχούν πέραν των τεσσάρων τοίχων της Cappella Sistina και αρκετά απροκάλυπτα ευθυγραμμίζονται συμβολικά με τους αντίστοιχους πολιτικούς μακιαβελισμούς των διαφόρων ηγετών των μεγάλων Δυτικών χωρών. Η ανθρωπογεωγραφία εντός Βατικανού θυμίζει χαρακτήρες από το Goodfellas με ράσα (χωρίς αιμοβόρικες υπερβολές, μιας και η ταινία πατάει πολύ γερά στον ρεαλισμό που απαιτεί μια ταινία ανάλογης θεματολογίας), με προσωπικές κρυφές ατζέντες και μια κουστωδία που ακολουθεί και εφαρμόζει κατά γράμμα τις όποιες οδηγίες του εκάστοτε υποψηφίου για την επίτευξη του τελικού στόχου -την ανάληψη δηλαδή της εξουσίας και κατ’ επέκταση μια εκ νέου διαμόρφωση των βασικών αρχών της καθολικής εκκλησίας.
Στη μέση όλων, ο Lawrence της εξαιρετικά μετρημένης και βαθιά εσωτερικής ερμηνείας του Ralph Fiennes, ένας χαρακτήρας με βαριά αίσθηση ευθύνης αλλά και αμφιβολίας, τόσο για τον δρόμο που έχει πάρει η εκκλησία όσο και για την ίδια του την πίστη σε αυτήν - ένας ελαφρώς απρόθυμος “διαιτητής” που επιθυμεί πάραυτα τη στροφή του καθολικισμού προς μια “αλήθεια” που εγείρει αμφιβολίες (και άρα εκπληρώνει τον σκοπό της θρησκείας, η οποία κατ’ εκείνον πρέπει να είναι μια διαρκής δογματική αμφισβήτηση).
Η ιστορία έχει αρκετές ανατροπές, μια παλλόμενη υπόγεια ένταση και μερικές εξόχως γραμμένες λεκτικές “μονομαχίες” μεταξύ των βασικών «πιονιών» της «σκακιέρας». Προς το φινάλε δε, έρχεται μια καλό-δουλεμένη ανατροπή, η οποία ίσως ξενίσει με την ελαφρώς διδακτική της χροιά - παραμένει όμως ένα καλογραμμένο και καλό-υπολογισμένο twist που δένει το “γλυκό” και κορυφώνει με αδιαπραγμάτευτη μαεστρία το θρίλερ.
Συνοποπτικά το Conclave δεν επαναπροσδιορίζει το είδος του, ούτε στέκεται επί ίσοις όροις απέναντι στις προηγούμενες δουλειές των Berger και Straughan -απόρροια κυρίως μιας, κάπως συζητήσιμης τελευταίας πράξης και ελλείψει της θεματικής βαθύτητας και βαρύτητας μιας ταινίας όπως το Tinker Tayler Soldier Spy. Αποτελεί όμως ένα πρώτης τάξεως “γειωμένο” mainstream θρίλερ δωματίου (πας σινεμά, περνάς 2 ώρες καλά.-) που αναμένεται να “χτυπήσει” κάποια καλά Oscars φέτος + να δώσει (με δυνατές πιθανότητες θα πω εγώ, σε όποιον παίζει στοίχημα ) στον Fiennes το πρώτο του χρυσό αγαλματίδιο.
6 Likes
Σάββατο βράδυ είδα το Conclave
Κυριακή βράδυ είδα το Substance
Τα έχετε πει ήδη αναλυτικά , δεν έχω κάτι ουσιαστικό να προσθέσω, εξάλλου δεν μου άρεσε καθόλου η τελευταία πράξη καμίας από τις δύο
Στο μεν , Substance η Demi Moore δίνει ερμηνεία ζωής , οι πινελιές από Kubrick & Lynch εκτιμήθηκαν δέοντος, η δευτεραγωνιστρια εξαιρετική και άκρως ενδιαφέρουσα μελλοντικως ( θυμάμαι μόνο το once upon a time in Hollywood τώρα από την καριέρα της ) , αλλά too much η 3η πράξη για το μήνυμα που θέλει να περάσει ( και το έχει περάσει από την πρώτη στιγμή ούτως ή άλλως )
Βέβαια θα μου πείτε ορθώς , ας ήξερες τι πας να δεις , μην κάνεις σαν αυτούς που κράζουν Joker 2 γιατί έχει μιούζικαλ .Δεκτό
Το Conclave ήταν φανταστικό με εξαίρεση το τελευταίο twist που ένιωσα ότι βιάστηκαν πάρα πολύ για το μέγεθος του σοκ που θα περίμενες να έχει υποστεί ο χαρακτήρας, ακολουθεί σοφτ σποιλερ ασχέτως του πόσο προοδευτικός μπορεί είναι. Συν του γεγονότος ότι μπαίνει μέσα ο Καρδινάλιος Λόρενς σε φάση ταύρος σε υαλοπωλειο ότι και καλά εξαπατήθηκε και τον αντιμετωπίζει με ύφος " είναι αλήθεια αυτό που έμαθα ; Ναι είναι αλήθεια και ο Άγιος Πατέρας δεν είχε πρόβλημα με αυτό . Α, δεν είχε ; Οκ εντάξει ". Τέλος ταινίας
Εννοείται ερμηνείες στο Θεό ( pun intended ) , ατμόσφαιρα, ωραία θεματική και μηνύματα κλπ
2 Likes
Ημουν πολυ hypeαρισμενος απο το ποστ αυτο και με εφαγε η περιεργεια να το δω…Και το ειδα…Και δεν εχασα!
2 ωρες κυλησαν νερο χωρις να κανει κοιλια η ταινια πουθενα! Συγκλονιστικη ερμηνεια απο την τρανς που ερμηνευει τον ομωνυμο ρολο και απο την Σαλντανα η οποια ειναι ο κινητηριος μοχλος της ταινιας! Απο κοντα και η Γκομεζ. Οσον αφορα τη 4η του καστ που αναφερθηκε, σε καμια περιπτωση δεν μπορει να μπει σε ενα τοπ 5 γυναικειων ερμηνειων φετος οπως ειπε ο φιλος απο πανω. Δεν βοηθησε και ο χρονος που ειχε ο ρολος της σιγουρα αλλα και παλι, meh!
Του βγηκε του σκηνοθετη αυτο το μιξαρισμα διαφορετικων genres! Η ταινια μου εφερε στο μυαλο απο Narcos και La la land μεχρι Αλμοδοβαρ και Μεξικανικη σαπουνοπερα (οποια σας ερχεται στο μυαλο)!
Πολλα respect επισης στο βασικο διδυμο των συνθετων διοτι βασικο στοιχειο σε ενα μιουζικαλ ειναι τα τραγουδια. Και εδω τα τραγουδια ειναι παρα πολυ ομορφα και κρατανε τοσο οσο χωρις να κουραζουν!
ΥΓ: Δεν θα το θαμπωσω, δεν το θεωρω σποιλερ! Τι σκηνη αυτη στην οποια τραγουδαει ο βαρωνος στη δικηγορο μετα τη συναντηση του με τον γιατρο! Τρομερη εκτελεση και ερμηνεια! Ισως η αγαπημενη μου σκηνη φετινης ταινιας!
1 Like
Thanks @dezter, χαίρομαι που δεν σε πήρα στον λαιμό μου - γιατί η ταινία είναι πολύ ιδιαίτερη, δεν είναι εύκολο να την κάνεις pitch σε πολύ ευρύ κοινό, ούτε αυτό να ανταποκριθεί στο κάλεσμα, ούτε όμως και να μην σε βρίζει μετά .
ον τοπικ τώρα
Το sequel που κανείς δεν ζήτησε, για μια ταινία που έσπασε ανέλπιστα ταμεία στην εποχή της, επαναφέροντας παράλληλα και στο προσκήνιο ένα κινηματογραφικό είδος που είχε προ πολλού “πέσει” με strenght and honor στην Hollywood-ιανή αρένα.
Συνοπτικά, το Gladiator II είναι ότι να’ ναι, με έναν παράξενο τρόπο όμως που καταντάει ακραία διασκεδαστικό.
Τα πάντα είναι στα όρια του camp και του over the top, καθώς το σενάριο -η κεντρική ιστορία anyway- ακολουθεί μια παράλληλη πορεία με την πρώτη ταινία (καμία έκπληξη εδώ) μέχρι το τελευταίο του μέρος - το οποίο και διαφοροποιείται, κυρίως ως προς τον ότι να’ ναι-νισμό του .
Αγκαλιάζει σταδιακά δε και την σαπουνόπερα, με απότομες αλλαγές συμπεριφορών ηρώων και ανταγωνιστών που προκύπτουν από το πουθενά, τη συναισθηματική τους τονικότητα να πηγαίνει περίπατο, ανατροπές επί ανατροπών, ενώ οι εξελίξεις από ένα σημείο και μετά διαδραματίζονται με καταιγιστικούς ρυθμούς (ενώ ίσως θα χρειαζόντουσαν μέρες ή εβδομάδες)
Η ταινία είναι τίγκα στο CGI και το green screen και αυτό φαίνεται πλέον κυρίως στις μεγάλες σκηνές μαχών, όπου ο Scott βάζει τους ήρωες να παλεύουν με…κάτι σαν μαϊμούδες (“διαστημικές μαϊμούδες” τις λέγαμε εμείς στην αίθουσα ψιθυριστά και γελούσαμε) μέχρι ρινόκερους (κινηματογραφημένους σαν δεινόσαυρους) και… καρχαρίες σε ένα πλημμυρισμένο (!) Κολοσσαίο (εδώ το cgi είναι το πιο ακραία εμφανές, όλη η σεκάνς από υφολογικής άποψη θύμιζε videogame).
Οι ερμηνείες είναι επίσης κάτι που σου μένει, καθώς ο Μέσκαλ (που είναι καλός ηθοποιός, για όποιον τον ξέρει δηλαδή) χάνεται μέσα στο over the top θέαμα -παίζοντας καλά όμως αυτό που του ζητείται-, η Νίλσεν δεν προσπαθεί καν, ο Πασκάλ έχει έναν λίγο άχαρο ρόλο για εμένα και μένει εκεί, ενώ οι 2 ηθοποιοί που παίζουν τους αυτοκράτορες έχουν το χάζι τους -παίζοντας κάτι που τρυπάει τον ορισμό “καρικατούρα”.
Εκεί που θέλω να σταθώ είναι ο Ντένζελ Ουάσιγκτον, ο οποίος νομίζω ευθυγραμμίζεται ερμηνευτικά με την νοοτροπία του Scott πίσω από την ταινία αυτή και συνοψίζει το τι είναι το Gladiator ΙΙ overall: Δεν δίνει την παραμικρή δεκάρα για το που είναι, τι παίζει, την εποχή, το ύφος, τίποτα → παίζει μια ημί-παρωδία ένος γερασμένου Alonso από το Trainning Day, απλά somehow τοποθετημένο στην αρχαία Ρώμη. Κάνει μούτες, γκριμάτσες, κάτι πράγματα με τα χέρια του, με τα δόντια του (omg ΑΥΤΑ TA ΔΟΝΤΙΑ, πρώτη φορά βλέπω ηθοποιό να παίζει όχι με τα μάτια αλλά με τα δόντια ), με τη γλώσσα, με τη μπέρτα (!) του, που αδυνατείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.
Και παραδόξως το διασκεδάζεις - όπως το διασκεδάζει και εκείνος. Είναι ένα cartoon σε μια ταινία που φλερτάρει ανοικτά με το cult και… εν τέλει δουλεύει, γιατί και το Gladiator II, πίσω από τον όποιο μανδύα της σοβαροφάνειας του, είναι ένα υπέρ-θέαμα που μοιάζει να ξεπήδησε από τις αρχές των (campy Hollywood-ιανών) 00s.
Όπως εν τέλει δουλεύει και ότι στο καλό κάνει ο Scott εδώ-> ο οποίος φαίνεται επίσης (για πολλοστή φορά τα τελευταία…20φεύγα/σχεδόν 30 χρόνια θα πω εγώ προσωπικά) να μην δίνει δεκάρα για τίποτα και να σκηνοθετεί με ενέργεια και ένταση 40άρη μια ταινία 2,5 ωρών (που μοιάζουν 1) τίγκα στην υπερβολή ή την ανοησία (καρχαρίες παραπάνω), η οποία στο τέλος σε διασκεδάζει κάργα.
Εν κατακλείδι, η ταινία είναι ότι να’ ναι αλλά περνάς καλά. Πολύ καλά θα πω εγώ. Αν είναι κάποιος πολύ φίλος του Gladiator του 2000 (εγώ κλαιν γενικά) μάλλον δεν θα περάσει καλά γιατί το Gladiator ΙΙ τα κάνει όλα ώπα και δεν δίνει και δεκάρα - μπορεί και να την αγνοήσει εντελώς προφανώς, αν “καίγεται” με θέματα continuity κτλ. Αν κάποιος θέλει να δει ένα καλό Hollywood blockbuster στα πρότυπα πχ του Maverick πριν μερικά χρόνια, πάλι δεν θα βρει αυτό που περιμένει εδώ.
Αν κάποιος όμως δεν έχει πολλές απαιτήσεις και θέλει απλά να δει έναν braindead υπέρ-θέαμα που θα περάσει καλά λέγοντας μαλακίες με τους φίλους/φίλες του παράλληλα (ή καπνίζοντας τίποτα), ε να πάει μάλλον γιατί αυτό είναι το Gladiator II - ένα αχαλίνωτο σανδαλο-έπος υπερβολής και βλακείας που σε διασκεδάζει full χωρίς να το πάρεις χαμπάρι και δεν υποκύπτει (παραδόξως) στις ατέλειές του.
2 Likes
what what what. say more
ε καλά, σου έδωσα το Substance τις προάλλες, δεν θα γίνεται αυτό κάθε βδομάδα ε
να πας σινεμά.-
4 Likes
το οποιο substance ειδα, και θα επανελθω με σεντονι.
Επισης γιατι να μην γινεται καθε εβδομαδα ? οταν ειδικα μιλας για χαρχαριες μεσα στο Κολοσσαιο, στο οποιο οταν ειχα παει, δεν ειχα δει θαλασσα.
1 Like
Το γεμίσανε βρε, σαν μπανιέρα 
(Btw αυτή ήταν και η καλύτερη ίσως σεκάνς της ταινίας - πέραν του όλου γελοίου της κατάστασης, είχε φοβερό νεύρο, ένταση και επίσης φοβερή ευκρίνεια στη δράση της)
Αλλά ναι, το δείχνει και στο trailer επίσης, δεν είναι spoiler - καρχαρίες στο Κολοσσαίο 
Πάντως όντως είχαν παίξει ναυμαχίες στο Κολοσαίο όσο ακραιο και αν ακούγεται. Ναι οι καρχαρίες ήταν το κουλό της υπόθεσης
2 Likes
Ισχύει - ούτως ή άλλως όμως και η προηγούμενη ταινία και αυτή εδώ δεν στοχεύουν σε απόλυτη ιστορική πιστότητα (στην καινούρια είδα και τυπά να διαβάζει εφημερίδα (!) με το καφεδάκι του Κυριακή πρωί).
Αν όμως η πρώτη στόχευε σε έναν ελάχιστο ρεαλισμό, ή έστω μια τόνωση του θεάματος με ελαφρώς υπέρμετρη δράση, στην δεύτερη ταινία του γ@μησαν τα πρέκια -από όπου και να το πιάσει κανείς
(which is fine, όπως είπα, εγώ πέρασα πολύ καλά 
)
Εν τάχει και πιο συνοπτικά σήμερα:
Λίγο Trainspotting, Danny Boyle και (παλιός) Guy Richie, λίγο κωμωδία, λίγο documentary και μια ψευδό-δραματοποιημένη πολιτική ανάγνωση της μουσικής ταυτότητας/πορείας ενός hip hop συγκροτήματος (το οποίο “παίζουν” τα ίδια του τα μέλη) από την Ιρλανδία, μέσω της επιμονής τους στη χρήση της μητρικής τους γλώσσας - εστιάζοντας συνολικά στην ζωή των Kneecap και κατ’ επέκταση στο πως εκείνη στρέφεται διαρκώς στον αγώνα της Βόρειας Ιρλανδίας να αναγνωριστεί η ιρλανδική ως επίσημη γλώσσα από τους Βρετανούς.
Από τα διαμαντάκια της χρονιάς που είναι κρίμα να περάσουν απαρατήρητα, χρησιμοποιεί συνολικά μια φόρμα ελαφρώς πεπερασμένη (πλην του κεντρικού θέματος της γλωσσικής ανεξαρτησίας, το ύφος των υπολοίπων πολιτικών νύξεων της ταινίας είναι κάπως παλαιακό, ως το πως αποτυπώνεται στο πανί) αλλά λειτουργική συνολικά και επουδενί δεν βαριέσαι ποτέ ή μένεις αμέτοχος/απαθής απέναντι στα τεκτενόμενα.
@GRACCHUS_BABEUF εδώ είσαι ε
Μια γυναίκα με καρκίνο θέλει να “φύγει” με τους δικούς της όρους και καλεί μια παλιά της φίλη για βοήθεια - στήνοντας παράλληλα και μια ιδεολογική “διαμάχη” πάνω σε καίρια και διαχρονικά υπαρξιακά ζητήματα, που παίρνουν άμεσα και κοινωνικές διαστάσεις.
Νέος Almodovar με πρώτη μεγάλου μήκους αγγλόφωνη ταινία και με Χρυσό Λέοντα στις αποσκευές, ο οποίος δεν θυμίζει υφολογικά την κλασσική του περίοδο - χωρίς μελόδραμα πλέον και αρκετά από τα γνωστά του χαρακτηριστικά, πιάνει ένα θέμα δύσκολο και δύστροπο.
Πιο ουσιαστικός παρά παθιασμένος απέναντι στο concept του έρωτα - αλλά και του, αναπόφευκτου πλέον, φινάλε- και πολύ συγκρατημένος γενικότερα (ακόμα και στο σκηνογραφικό κομμάτι θα διακρίνει κανείς μια σπάνια συμμετρία και αισθητική αρμονία, για τα δεδομένα του Ισπανού δημιουργού) ο Almodovar τρόπο τινά επαναπροσδιορίζει κάπως τον εαυτό και το σινεμά του (μαγκιά) με μια εξαιρετική προσήλωση - έστω και αν αυτή στερεί ίσως από την ταινία το πηγαίο, αυθόρμητο και ατόφιο “καθάριο” σινεμά της κλασσικής του περιόδου.
Από τις πολύ καλές τελευταίες του δουλειές - και με 2 ερμηνειάρες από Swinton και Moore
Small Things Like This και Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου στην Ταινιοθήκη για το ΣΚ στα προσεχώς…
6 Likes
Πρωτη εμπειρία με imax σήμερα και Gladiator 2. Εν συντομία οκ ταινία, συμπαθητικό καστ, κουβαλάει ο Ντενζελ, αντιγραφει πολυ το πρωτο τουλαχιστον στα 2/3 της ταινιας και τελος τραγικά μετρια cgi εν έτι 2025 σχεδον.
Δεν ειναι για τα σκυλια αλλα δεν απέδειξε οτι χρειαζόταν σικουελ
ένα άκυρο note εδώ - επειδή το Gladiator II δεν είναι γυρισμένο για IMAX, δεν θα είδεςλογικά και την πραγματική δύναμη του format (ασχέτως του μεγέθους της οθόνης δηλαδή).
Εφόσον λοιπόν εκεί down under παίζει πρόσβαση σε IMAX -από ότι κατάλαβα πιο εύκολα από Ελλάδα - στο μέλλον τσεκ καμία ταινία που διαφημίζεται πως έχει actual γυριστεί με IMAX κάμερες, για να την δεις εκεί και να καταλάβεις πραγματικά τη διαφορά μεταξύ των 2 format.
Σε IMAX αίθουσα που πρόβαλε ταινία γυρισμένη με actual IMAX κάμερες είχα δει μόνο το Dark Knight (επαναπροβολή) το 2009 που ήμουν Αγγλία (ένα μεγάλο σχετικά μέρος του είχε χρησιμοποιήσει IMAX κάμερες τότε) και τα είχα δει όλα - φαντάζομαι πόσο πολύ θα μετράνε ταινίες σαν τα Dune ή Maverick κτλ σε τέτοιες αίθουσες, που έχουν γυριστεί και εξ’ ολοκλήρου με IMAX.
Ελλάδα έχω πάει μια φορά σε IMAX Θεσσαλονίκης για το Spiderman: No Way Home, που είχε φαγωθεί κολλητός από Λάρισα να ανεβούμε να το δούμε πρεμιέρα (ήμουν Λάρισα εκείνες τις μέρες), όπου και ανεβήκαμε και ο βλάκας είχε κλείσει εισιτήρια στην πρώτη σειρά - ενώ νόμιζε πως είχε κλείσει στη τελευταία.
Από σπόντα γλιτώσαμε την επιληψία - τόσο από το πόσο κοντά ήμασταν στην οθόνη-τέρας, όσο και από αυτήν την υπέρμετρη μαλακιάρα που είδαμε.
6 Likes
Αυτoς ειναι και o στoχoς. Απλα ετυχε να βρεθoυμε και σημερα εκει και μoυ αρεσε η oθoνη (και περισσoτερo η απλα ). Η ταινια παλι δεν με κερδισε πoτε αλλα νταξ συμβαινει.
Είχαμε μια επιλογή ανάμεσα σε Anora και Κονκλαβιο. Η παρέα ήθελε κονκλάβιο εγώ ήθελα Anora.
Τελικά κάπως πέρασε το δικό μου και είδαμε Anora.
Άρχισε και νόμιζα πως βλέπω κάτι ανάμεσα σε Μύκονο και τσόντα, μετά στα μέσα της η ταινία είχε κωμικά στοιχεία και μέσα από όλα αυτά σιγά σιγά αναδύθηκαν οι κοινωνικές διαφορές, οι ταξικές αναφορές κλπ που μας έφτασαν σε ένα αρκετά καλογραμμένο τέλος.
Προσωπικά θα ήθελα τον χαρακτήρα του Ρώσου γιου Ολιγάρχη να ήταν λιγότερο στερεότυπο. Νομίζω πως το παρακάνανε, ιδιαιτέρως με το gaming κλπ. Μέχρι το μέσο της ταινίας σκεφτόμουν πως δεν είναι και κάτι τόσο τρομερό η ταινία. Ευχάριστη αλλά έως εκεί. Όμως το τέλος αποζημιώνει. Συνολικά εκπληκτικό έργο θα έλεγα.
Η παρέα είπε… ‘Μεγάλη μαλακία καλύτερα να βλέπαμε το Κονκλαβιο’.
3 Likes
Το αντίθετο - αντίστοιχο θα έλεγε και αν βλέπατε κονκλάβιο
Τουλάχιστον αν περίμεναν κάτι επιπέδου da Vinci code
1 Like