Ταχαμε γραψει στις νυχτες πρεμιερας ^^ εχω απορια να δω αποψεις αλλων.
Μόλις βρω χρόνο θα γράψω κάτι παραπάνω. Και εγώ για την ίντριγκα πήγα και για να έχω προσωπική άποψη αλλά …
2 Likes
Το έχασα σε δημοσιογραφική, το έχασα και χτες το βράδυ (που “somehow” έφυγα 21.00 από δουλειά και είχα τη ψευδαίσθηση ότι θα προλάβαινα να ήμουν 21.10 Δαναό 
), ελπίζω σήμερα να μην έχω πάλι τα ίδια και να τα καταφέρω 
.
Θα ήθελα να ακούσω και άλλα εδώ, @stammargg_v2 ρίξε τα δύο σέντς σου όταν έχεις χρόνο και αν ψηθείς
Το είδα κι εγώ προχθές με μεγάλη ανυπομονησία με τα όσα είχαν γραφεί ως τώρα. Εμπέδωσα την πλοκή με τον παραλληλισμό της αντίστοιχης στιγμής της ρωμαϊκής ιστορίας με την σύγχρονη Νέα Υόρκη και το σύγχρονο τρόπο ζωής εν γένει. Από εκεί και πέρα έχει αρκετά προβλήματα συνοχής σε κάποιες σκηνές και μερικά πράγματα τα αφήνει στη μέση και δεν επανέρχεται σε αυτά. Σίγουρα δεν πρόκειται για αριστούργημα αλλά ούτε για πατάτα και με τσιγκλάει να το δω ξανά. Και Natalie Emmanuel θεά.
1 Like
Λοιπόν, να πω ότι χθες βράδυ, μετά από πολύ πολύ καιρό, ένιωσα πραγματικά άβολα με ταινία στο Σινεμά.
Μια παρέλαση χολιγουντιανών ηθοποιών, με πολλούς από αυτούς ( Dustin Hoffman, Jason Schwartzman, Laurence Fishburne ) σε ρόλους δευτερολέπτων χωρίς λόγο ύπαρξης και άλλους όπως πχ Aubrey Plaza τελείως miscast ως η ξανθιά Femme Fatale.
Μια παρέλαση τσιτάτων από Ρωμαίους Φιλόσοφους και όχι μόνο για να δείξουμε ότι η ταινία έχει βάθος. Μια παρέλαση σκηνών χωρίς κανένα νόημα. Χαρακτηριστικά αναφέρω -και δεν βάζω spoiler γιατί πραγματικά δεν έχει νόημα- το σημείο όπου ένα μέλος μιας ορχήστρας παρατάει την παρέλαση για να γίνει τσιράκι του ανεκδιήγητου Κλαύδιου (Shia LaBeouf) και ένα άλλο μέλος της ορχήστρας ρωτάει: Πού πήγε ο Χιούι; Δεξιά, του απαντάει κάποιος. Εμείς τότε πάμε αριστερά, λέει αυτός, end of scene. What-the-fuck?!?
Λίγο αργότερα ένας δορυφόρος της ΕΣΣΔ με Πυρηνικά πέφτει και καταστρέφει την μισή πόλη αλλά so what? Γενικά η ταινία είχε άπειρες άκυρες σκηνές που δεν βγάζαν νόημα ή τελείωναν ξαφνικά ή ήταν απλά κακογραμμένες, όπως ο διάλογος του πρωταγωνιστή με την εκκεντρική μάνα του ή η σκηνή με το παλτό ανάμεσα στην Γουάου ( ναι αυτό ήταν το όνομα της) και τον Καίσαρα. Ή τέλος η σκηνή στο κρεβάτι της Ιουλίας και του Καίσαρα ( Εσύ μου δίνεις την έμπνευση να δημιουργώ!! ), facepalm, χρυσό βατόμουρό και όλα τα συναφή. Και δεν φταίνε οι ηθοποιοί - κάναν ότι μπορούσαν για να διασωθεί κάτι από αυτό το ναυάγιο.
Το κομμάτι επιστημονική φαντασία είχε να κάνει με το “Μέγαλο”, μία θαυματουργική, αλλά αμφιλεγόμενη ουσία/υλικό που την χρησιμοποιούν στην κατασκευή κτιρίων αλλά μπορεί και να θεραπεύσει βαριά τραυματίες !;! και γενικά κάνει τα πάντα απ’ τι φαίνεται γιατί δεν εξηγείται και τίποτα. Κανένας ρυθμός, καμιά στιγμή αγωνίας, καθόλου χιούμορ, μόνο ατάκες χωρίς πραγματικό νόημα όπως και η Τελική Μεγάλη Γαμάτη Ομιλία του Καίσαρα που έφερε την συμφιλίωση ανάμεσα σε πληβείους και πατρικίους της Νέας Ρώμης.
Μόνη ελπίδα να μπορέσει να δει κάποιος την ταινία είναι υπό την Μarvel οπτική, εικόνες χωρίς ουσία.
Και να έχει καπνίσει και τίποτα πιο πριν.
Τέλος η σκέψη μου όταν τελείωσε αυτό το πράγμα ήταν ότι ίσως μπορούσε να είχε δουλέψει καλύτερα σαν μίνι σειρά, με καλύτερη συνοχή ώστε κάπως να αναπνεύσει και να αναδείξει τα δυο/τρία θέματα που ήθελε με αποτελεσματικότερο τρόπο.
Γιατί οι καλλιτέχνες/δημιουργοί μπορούν να σταματήσουν τον χρόνο. Και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω για κανένα. Και αυτά δεν τα λέω εγώ αλλά η ίδια η ταινία! Μegali Fola!
5 Likes
αυτό πάντως, σαν ιδέα από μόνο του, θα ήταν ικανό για ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΑ πράγματα στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη (και μια άλλη ίσως εποχή) 
Ωχ την είδες κ νόμισες ότι είδες πάλι Deadpool wolverine?!!! 
Την Τετάρτη είδα την ταινία "Μικρά πράγματα σαν κι αυτά". Κοινωνικό δράμα, με θέμα έναν εργάτη και οικογενειάρχη που ανακαλύπτει τι συμβαίνει σε ένα μοναστήρι με τα κορίτσια που βρίσκονται εκεί. Η ταινία κρατάει μιάμιση ώρα, έχει αργή δράση και σώζεται κυρίως από το παίξιμο του πρωταγωνιστή και τη συμμετοχή της Emily Watson, που έπαιξε την αυστηρή ηγουμένη. Νομίζω πως της ταιριάζουν και οι ρόλοι της ξινής σ’ αυτή τη φάση της καριέρας της. Η ταινία θεωρείται και χριστουγεννιάτικη, ενώ είναι βασισμένη και σε βιβλίο.
Χτες είδα σε ειδική προβολή την ταινία “Η λευκή κορδέλα” (2009). Ταινία ασπρόμαυρη, τοποθετημένη το 1913 στη Γερμανία, περιγράφει κάποια μυστήρια γεγονότα που συμβαίνουν σ’ ένα χωριό, με θανάτους, τραυματισμούς, αυτοκτονίες και κακοποίηση. Τις ιστορίες των κατοίκων του χωριού τις αφηγείται ένας παλιός δάσκαλος. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι ο γιατρός, ο πάστορας και ο βαρόνος, που αντιπροσωπεύουν το συντηρητικό και συνάμα υποκριτικό κομμάτι της κοινωνίας. Ενώ η ταινία είχε ένα ενδιαφέρον ως προς την εξέλιξη των γεγονότων και ήταν ένα καθαρό “whodunit”, δυσκολεύτηκα να παρακολουθήσω τις ιστορίες τόσων χαρακτήρων, μια και πολλά άτομα από το καστ έμοιαζαν μεταξύ τους. Πιστεύω ότι ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα που δεν πέτυχε 100% και πως σε 2μισι ώρες θα μπορούσε να είχε μοιραστεί διαφορετικά ο χρόνος σε κάθε ιστορία.
3 Likes
Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά -αν υπήρξε κιόλας ποτέ βασικά, γιατί όταν βλέπω κάτι σοβαρά κάνω invest all the way ακόμα και αν με πετάει ισχυρά off ανά στιγμές, ή διακρίνω κακή ποιότητα νωρίς κτλ- που ταινία τέτοιας κλίμακας και status, έδωσε τόσο ηχηρό (αρνητικό) στίγμα του τι θα είναι από τα της πρώτα 5-10 λεπτά και εν συνεχεία «έφυγε» τόσο «εντυπωσιακά» σε πορεία ελεύθερης πτώσης, μέχρι να ρίξει τίτλους τέλους.
Το Megalopolis είναι υφολογικά το Metropolis, θεματικά το Fountaihead/η πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε ευθεία παραβολή με την Αμερική του σήμερα + όλα αυτά καθοδηγούμενα από ιδέες και στάση ζωής 85 ετών που έχει στοιβαχτεί σε 140 λεπτά - με τη διαφορά ότι δεν μιλάμε για την κατασταλαγμένη φιλοσοφία ζωής ενός 85χρονου auteur, αλλά ότι ήταν αυτός και πίστευε για τα πάντα στα 8 του, ότι στα 16, στα 18, στα 40, στα 50 κοκ, ΟΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.
Δεν μπορείς να πάρεις απολύτως τίποτα στα σοβαρά καθώς η ταινία καννιβαλίζει διαρκώς το παροξυσμικό της «είναι» και οδηγείται νομοτελειακά -από τα 5-10 πρώτα κιόλας λεπτά- σε μια… παράνοια ανερμάτιστης αφήγησης και παραισθησιογόνων εικόνων που δεν μπορείς να ακολουθήσεις.
Μου ήταν αφάνταστα δύσκολο να γράψω το οτιδήποτε για την ταινία αυτή, γιατί είναι πολύ δύσκολο να συννειδητοποιησεις και να ενστερνιστείς (στο βαθμό που μπορείς) ότι αυτό που βλέπεις, μάλλον είναι κάτι εφάμιλλο του The Room αλλά σε κλίμακα Coppola… βασικά ναι, αυτό ήταν το Megalopolis, short of speech το The Room αν το γύριζε ο Coppola.
Η ταινία απαρνείται οτιδήποτε συμβατικό κατά την κινηματογράφισή της (πχ το μοντάζ είναι στον αυτόματο, μπορεί σε δέκα δευτερόλεπτα να δει κάποιος μια αλληλουχία σκηνών που θα ήταν εναλλακτικά μια 2ωρη ταινία), πράγματα και υπο-πλοκες συμβαίνουν ή μένουν ανολοκλήρωτα εν ριπή οφθαλμού, χαρακτήρες δεν υπάρχουν, ενώ οι ηθοποιοί μονολογούν ή κάνουν διαλόγους με ρήσεις από Σαπφώ μέχρι Σέξπηρ, αμπελοφιλοσοφίες και βαθυστόχαστα κρεσέντα ανουσιοτήτων, μέχρι κάτι που θα μοιάζει να έχει βγεί από…πρώιμο 00s teen movie με τον Άστον Κούτσερ.
Ερμηνείες είναι every man for himself, δηλαδή άλλοι παίζουν λες και είναι σε θέατρο, άλλοι σαν σε τηλεοπτική σειρά, άλλοι σαν σε πειραματικό θεατρικό εργαστήρι στα Πατήσια και άλλοι σαν σε κάτι campy και εγγενές cult…
(γενικά η λέξη «άβολο» έρχεται διαρκώς και ποικιλοτρόπως στο κεφάλι σου κατά τη διάρκεια της ταινίας)
Εκτίμησα όλα τα παραπάνω και το γενικότερο της όραμα, σαν κάτι που δεν βλέπεις πλέον στο Αμερικάνικο σινεμά - σινεμά δημιουργού με προσωπικό κόστος και αδιαφορία για τον οποιονδήποτε κανόνα αφήγησης ή κινηματογράφισης/πειραματισμό σε μέγιστο βαθμό.
Αυτό όμως είναι κάτι διαφορετικό από αυτήν καθαυτήν τη ταινία σαν ταινία - αυτή είναι plain and simple κακή και μάλλον un-watchable σε όλα της σχεδόν τα επίπεδα (προσωπικά υπέφερα σε σημεία, κρατήθηκα με τα χίλια ζόρια να μην κοιτάξω κινητό/που παίζει να μην το έχω κάνει όταν βλέπω ταινία, ποτέ στη ζωή μου, γτ είμαι και φρίκουλο ).
Δεν αμφιβάλλω πως όποιος την σκαλίσει θα βρει πράγματα, big scope θεματικές και ΠΟΛΛΕΣ ενδιαφέρουσες ιδέες (υπάρχουν όντως, ενώ μερικές από αυτές ανταποκρίνονται κιόλας στην απαίτηση ή περίσταση) - όπως και μερικές στιγμές εικαστικού μεγαλείου (που ξεπερνάνε και τα πολύ κακά cgi της ταινίας). Ούτε πως η ίδια η ιδιαίτερη σκηνοθεσία του Coppola την κάνει να κινείται και να «περπατάει», ακόμα και όταν δεν φαίνεται να έχει να δώσει απολύτως τίποτα.
Απλά overall δεν βλέπεται καθόλου εύκολα (ή και απλά… καθόλου)
Παρ’ όλα αυτά εγώ προτείνω να τη δει κανείς σε σινεμά, πρώτον γιατί στο σπίτι του αποκλείεται να την τελειώσει και κατά δεύτερον γιατί είναι αυτό που είπα παραπάνω - μέσα στο χάος αυτό μπορεί να του μείνει κάτι και να δει πράγματα με μια διαφορετική ματιά, πιο συγκεντρωμένος (που στο σπίτι αποκλείεται να τα καταφέρει) και με τις αισθήσεις του οξυμένες.
Η υστεροφημία του Coppola δεν θα κινδυνεύσει ποτέ από το Megalopolis (αλίμονο), δεν πιστεύω πως ποτέ ούτε θα επανεκτιμηθεί στο μέλλον, ούτε καλά καλά ότι θα το θυμάται κανείς σε μερικούς μήνες - είναι σίγουρα για εμένα στην ίδια θέση με Tetro ή Twixt (και μέχρι εκεί).
Αυτά γενικά, προσωπικά δεν θα το ξανά-έβλεπα (ίσως και ποτέ), χαίρομαι που υπάρχει και το προτείνω για σινεμά (μπερδεύτηκε κανείς; εγώ να δείτε )
Υγ. Αν την ανακαλύψει για τα καλά το internet όταν κυκλοφορήσει online (κυρίως εάν ενδιαφέρεται κανείς ακόμα μέχρι τότε, ή εάν θα είναι somehow relevant ακόμα σαν τίτλος), ε θα την γαμήσει πατόκορφα - mark my words
12 Likes
Τι
Πιο accurate παραλληλισμό δεν μπορώ να βρω, όσο και να προσπαθώ
Επίσης προτιμώ το The Room (σοβαρά τώρα)
Θα έλεγες δηλαδή σε γενικές γραμμές ότι ο Φράνσις πλήρωσε τη Megalomania του;
2 Likes
από τα καλύτερα σχόλια που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό για ταινία, σταμάτησα την ανάγνωση για να το επεξεργαστώ και σαν νόημα και σαν σύλληψη, μπράβο.
Πάντως, είναι μερικά έργα τέχνης που και ανυπόφορα να είναι ρε παιδί μου, εγείρουν συζητήσεις. Ανεξαρτήτως hype, πλαισίου, σκηνοθέτη, viral, κλπ, μερικές φορές υπάρχουν και άλλοι λόγοι που το προκαλούν αυτό. Διδακτικές αποτυχίες, τόλμη κλπ.
Εγώ σε τηλεόραση θα το δω παντως 
3 Likes
Μπα, το the room , βλέπεται και δύο και τρεις φορές και βγάζει γέλιο, αυτό απλά δεν βλέπεται.!
Θα έλεγα πως όλα αυτά τα «καταραμένα» passion projects, πχ Δον Κιχώτης του Gilliam, Dune του Jodo, αυτό κτλ κτλ θα ήταν καλύτερο για όλους να έμεναν ως γοητευτικά what ifs, ή να γυριζόντουσαν στην ώρα τους (θα ήταν και άλλες ταινίες τότε)
Δεν πλήρωσε κάτι ο Coppola επί της ουσίας (πλην 120 μύρια από τη τσέπη του ) γιατί η φιλμική του παρακαταθήκη, η αιώνια στάση του απέναντι στο Hollywood-ιανό κατεστημένο (και η συνεπακόλουθη επιρροή του στους απανταχού «επαναστάτες» σκηνοθέτες) και η συνεισφορά του στην εξέλιξη της φιλμική γλώσσας, δεν ξεπεράστηκαν 40 χρόνια τώρα (που έχει γυρίσει και πάμπολλες ακόμα μετριότητες/κακές ταινίες)
Πιο πολύ να σου πω την αλήθεια την πληρώνει το σινεμά το ίδιο, που γυρίζει τόσο επιδεικτικά τη πλάτη του σε τέτοιες προσπάθειες, όπως προείπα και παραπάνω - προσπάθειες με προσωπικό κόστος, προσωπικό ρίσκο και γνήσια διάθεση για πειραματισμό με τη φόρμα/ακόμα και αν είναι πάνε σχεδόν όλα τόσο λάθος, όσο πάνε στο Megalopolis.
Πολύ, πολύ κακή ταινία - αλλά σπανίως βλέπεις σήμερα κάτι να αποτυγχάνει γιατί αναμετράται με τον εαυτό του και όχι με τις επιταγές των studio ή τις τάσεις της εποχής
4 Likes
Μέχρι τώρα τα σχόλια που διαβάζω μου θυμίζουν σε τέραστιο βαθμό αυτά που διάβαζα κάποτε για το “Lulu”.
Άρα λογικά μιλάμε για πολύ καλή ταινία.
3 Likes
στο Lulu θυμάμαι να υπάρχουν τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έχω ακούσει από Metallica μετά το Justice for All, οπότε ναι, somehow ευθυγραμμίζεσαι σωστά 
1 Like
Τι θα δούμε τώρα, τζα μοράντ αλητεία η βάγκνερ εναντίον σρούντερ;
Είρωνας Σρούντερ > το ψευδό-gangsta attitude ολόκληρης της λίγκας
Το δεύτερο λοιπόν.-
2 Likes