Εννοειται οτι θα γουσταρες Σρουντερ 
1 Like
Late to the party, αλλά ένα συντομο σχόλιο για the Substance
- δεν ηταν gore porn. δλδ δεν κοβονται πραγματα απο σωματα. Ξεπηδανε πραγματα απο σωματα. Και αυτο για μενα εκανε ολη την διαφορα και το αντεξα, σχετικα ευκολα. Και οπως ειπατε και παραπάνω, επειδη η ταινία όσο πάει επιταχύνει σε overthetopness, ε εχεις μπει στο κλιμα και λες “ο,τι και να δειξεις, ειμαι μεσα”.
Επισης στο τελος
Summary
το τέρας, για καποιο λόγω μου θύμισε το αντιστοιχό από τα goonies και μην πω ότι γέλασα κι όλας. Σίγουρα δεν φοβήθηκα
-
μου άρεσε το αιχμηρό σχόλιο για τα γηρατειά και την πίεση στις γυναικες για μια τέλεια ομορφιά, αλλά δεν την βρηκα ΤΟΣΟ φεμινιστική. ίσως θα ήθελα στο τέλος περισσότερη εκδίκηση και λιγότερη ματαίωση. Το σκηνικο με τα αίματα παντού, θύμησε Carrie από τα Temu - πολύ αίμα, για το τίποτα
-
ερμηνειάρες και από τις δύο κυρίες, πράγμα που γινεται ακομα πιο θαυμαστο, καθώς τις σκηνές τις παίξανε οι ίδιες με πρόσθετα, χωρίς CGI κτλ. Αρα ταλαιπωρήθηκαν. Ελπιζω η ταινία να αναβιώσει την καριέρα της Moore και να βάλει στην πρώτη σκηνή την υπέροχη Qualley
-
εν ολίγοις ; σίγουρα μια απο τις ταινίες της χρονιάς, που πρέπει να έχουμε δει για να την συζητάμε. Καθώς όσο περνάει ο καιρός και τα στρημιν τα κάνουν όλα fast food, δεν θυμάμαι από πότε ειχα να συζητήσω τόσο πολύ με τόσους πολλούς, για μια ταινία.
ΕΠΙΣΗΣ η Qualley φανταστική, αλλά αν δεν έχετε δει την καλύτερή της ερμηνεία εβερ (ή μήπως την καλυτερη ερμηνεία εβερ εβερ, από όλους και όλες, για πάντα ;), δείτε παρακάτω.
τσηρζ @Lupin - να ξαναπιούμε μια μπύρα
5 Likes
Μιας και το Substance είναι εμφανώς πιο καλοφτιαγμένο τεχνικά και σκηνοθετημένο με πιο βιρτουόζικο τρόπο από ένα πιο συμβατικό έργο τρόμου (πχ Saw ή Megan) νομίζω λίγο πολύ σήμερα, με όλα τα Hereditary, Witch κτλ του “εστέτ” τρόμου που κινείται σε αλληγορικά μονοπάτια, κάπως έχουμε ίσως σαν θεατές ξεχάσει και την άλλη διάσταση του κινηματογραφικού τρόμου - αυτήν του κυριολεκτικού ωμού και in your face τρόμου που είναι ότι είναι και όχι κάτι (τόσο πολύ) παραπάνω.
Οπότε και στα δικά μου μάτια, την έντονη φεμινιστική ανάγνωση που ίσως έψαχναν κάποιοι, δεν την είδα ακριβώς έτσι - είδα πως κινείται συνειδησιακά προς μια σωστή κατεύθυνση και αυτό (μου) ήταν αρκετό μάλλον.
Ακόμα και να συζητήσουμε αυτό καθαυτό το “πρόβλημα”
είναι φεμινιστική μια ταινία που 2 γυναίκες που κυνηγάνε το πρότυπο ομορφιάς που η πατριαρχία τους επέβαλλαν να κυνηγάνε, με καταστατικό τρόπο, εκ γεννήσεως και στο τέλος τιμωρούνται γιατί επέλεξαν οι ίδιες να κυνηγήσουν αυτό που τους επιβάλλουν;
τότε μπορεί να αντιπαραβάλλει κανείς το άλλο concept του ότι
τα νιάτα καταστρέφουν τα γηρατειά γιατί δεν τους ενδιαφέρουν πλέον και τα γηρατειά μισούν τα νιάτα γιατί τα φθονούν κτλ κτλ όπως λες παραπάνω και εσύ - η ταινία έχει ενδιαφέρουσες απόψεις, που σηκώνουν πολλαπλές αναγνώσεις αλλά αδιαμφισβήτητα (για εμένα τουλάχιστον) τείνουν προς τη “σωστή” πλευρά, πάνω από όλα όμως χωρίς να υπονομεύουν την “καρδιά” της ταινίας, δηλαδή το καθαρό και ανόθευτο body horror genre που θέλει να υπηρετήσει.
Αν και δεν το θεωρώ “διχαστική” ταινία πλέον -το θεωρώ όχι εύκολη για το ευρύ κοινό αλλά όχι διχαστική- πολλές ταινίες έχουν πράγματι ενδιαφέρον γιατί ακριβώς “διχάζουν” και προκαλούν συζητήσεις επί συζητήσεων. Καιρός ήταν να γίνει και με ένα έργο σωματικού τρόμου που δεν βασίζεται τόσο πολύ στην αλληγορία και τόσο έντονα στο read behind the lines.
υγ. cheers 
- να ξαναπιούμε ναι, το που τώρα το βλέπουμε 
2 Likes
Κοιτα, συμφωνουμε (και παλι). Ναι οκ δεν ειναι ενα φεμινιστικο μανιφεστο (και κυριως οπως εγραψα παραπανω για το ισορροπημενο φιναλε που τελικα οι ηρωϊδες τιμωρουνται από την πιεση της πατριαρχιας), αλλά και από την άλλη δεν ειναι ένα απλο body horror για σωματα που αλλαζουν. Ειναι καπου στη μεση. Ναι αν με σπρωξεις off the fence, θα πω φεμινιστικο 51%.
Διχαστικο παλι δεν βλεπω γιατι να ειναι - συμφωνω ειναι μια ταινια για μεγαλο κοινο, που πιανει και ενα θεμα ζορικο, και ουτε καν αλληγορικά - εντελώς κυριολεκτικά. Η Μουρ παιρνει το substance γιατι οι αντρες την πετανε εκτος τηλεορασης, όχι γιατι πχ θελει να ειναι πιο ομορφη απο την κολλητή της.
All in all, δικαιο το Hype και ακομα και αν δεν αρεσε σε καποιους, η ταινια ειχε πραγματα να πει
1 Like
Interstellar στα Village - Απογευματινη Κυριακουλα μελι.
Summary
3 Likes
Και να λοιπόν μια ταινία όνομα και πράμα - μικρά πράγματα σαν και αυτά, που καταλήγουν πολύ μεγαλύτερα από ότι αρχικά δείχνουν, μιας και το συγκεκριμένο Ιρλανδικό χαμηλόφωνο δράμα χαρακτήρων μπήκε στην προσωπική μου λίστα με τις 10 καλύτερες ταινίες που είδα φέτος με χαρακτηριστική ευκολία άπαξ και άνοιξαν τα φώτα του Γαλαξία
(το σινεμά btw, άσχετο κιόλας και στο γκιώνι σας, που έχω μαλώσει με κάποιον θεατή σχεδόν κάθε φορά που έχω πάει. Δεν ξέρω αν φταίει η περιοχή και οι θαμώνες της -γιατί οι αίθουσες + αιθουσάρχες μια χαρά- αλλά πχ χτες ο 60άρης man μπροστά μου literally έπαιζε κομπολόϊ από την αρχή και μιλούσε δυνατά με την παρέα του/ευτυχώς ένα “σσσσ” και εν συνεχεία ένα ωραίο, δυνατό και ειρωνικό “ωραία, τι θα γίνει τώρα;” ήταν αρκετά για να σκάσει).
ANYWAY, αξίζει ένα μικρό μακρινάρι για το συγκεκριμένο διαμαντάκι, μιας και παίζετε ακόμα σε ελάχιστες αίθουσες, μπας και κάποιος ψήσει και θελήσει να το προλάβει:
Το New Ross της κομητείας Wexford της Ιρλανδίας του 1985 είναι ένα μέρος που μοιάζει σαν να σταμάτησε για εκείνο ο χρόνος, το οποίο -όπως και ολόκληρη σχεδόν η υπόλοιπη χώρα- μοιάζει υποταγμένο στην Καθολική Εκκλησία. Το τοπικό Πλυντήριο της Μαγδαληνής είναι ένα άσυλο για «περιπεσούσες» νεαρές γυναίκες, του οποίου οι ερμητικά κλειστές πόρτες κρύβουν μέσα τους ένα σκοτεινό μυστικό κακοποίησης που κρατάει δεκαετίες. Οι ελάχιστες κραυγές που καταφέρνουν να δραπετεύσουν από εκεί, πνίγονται σε μια κουλτούρα ανοιχτής μυστικότητας, που βασίζεται σε ασήμαντα πρότυπα ευγένειας και γειτονικής συμμόρφωσης.
Σε μια κοινωνία που καταπίνει με την ησυχία οποιαδήποτε ανησυχία, ο Cillian Murphy του ήσυχου μα τόσο ανήσυχου βλέμματος είναι ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης μιας πολυάριθμης οικογένειας, του οποίου όμως το σκιερό παρελθόν έχει τοποθετήσει ένα βαρύ «σύννεφο» πάνω από το κεφάλι του. Αφού τελειώνει τις παραδόσεις κάρβουνου και γυρίζει πίσω στη θαλπωρή του φτωχικού του σπιτιού, τρίβει τα χέρια του με μια πρωτοφανή ένταση, σαν να αναζητά ένα νέο, άσπιλο δέρμα – μιας και μέσα του πάλλεται κάτι σκοτεινό, κάτι που δεν μπορεί τόσο εύκολα να καθαρίσει και να αποβάλλει. Η εγγενής του ανησυχία αλλά και ο φόβος για όλα όσα συμβαίνουν στα Πλυντήρια, τον περιορίζει σαν παρατηρητή μιας θεοφοβούμενης κοινότητας που υποτάσσεται στους «διορισμένους» αξιωματούχους του Θεού – αν και τον κρατάει και λίγο εκτός κύκλου.
Το ομότιτλο βιβλίο της Claire Keegan προσαρμόζεται επιδέξια για τη μεγάλη οθόνη από τον θεατρικό συγγραφέα Enda Walsh και ο Βέλγος Tim Mielants σκηνοθετεί ένα βαρύ και βραδύκαυστο δράμα χαρακτήρων, οικονομικής αφήγησης και ελαχίστων διαλόγων, γεμάτο αθόρυβες κραυγές και μια παλλόμενη ένταση για πράγματα που ποτέ δεν φαίνονται – μια πνιγερή ατμόσφαιρα που σε βυθίζει ολοένα και πιο βαθιά σε ένα ανθρώπινο θλιβερό έρεβος. Ο λιτός και αιχμηρός διάλογος του Walsh πάλλεται από ζωντάνια στις μικρές συζητήσεις που κρατούν τις συνειδήσεις των κατοίκων του New Ross κλειστές -αν όχι καθαρές- ενώ ο Mielants κινηματογραφεί (με τη βοήθεια του Frank van den Eeden στην εξαιρετική φωτογραφία) τους στενούς επαρχιακούς δρόμους, τις στενόχωρες παμπ και τα μικρά φτωχικά σπιτάκια με τρόπο που τονίζει διακριτικά το πόσο κοντά βρίσκονται το ένα με το άλλο – μπολιάζοντας παράλληλα τον αέρα με μια γοτθική ατμόσφαιρα εκκλησιαστικού τρόμου, ο οποίος δημιουργεί μια συνθήκη που σε κάνει να νιώθεις άβολα και αμήχανα.
Τα γεμάτα εκφραστικότητα μάτια του Cillian Murphy -μια μάλλον αρχετυπική ανδρική φιγούρα της μικροαστικής εργατικής τάξης στην ταινία, η οποία, συν τοις άλλοις, δεν φέρει κανένα εγγενές αρρενωπό χαρακτηριστικό- δεν είναι ποτέ κενά αλλά πάντα απασχολημένα και ο ίδιος φαίνεται διαρκώς να κουβαλάει πάνω στους λεπτούς του ώμους, το βάρος ολόκληρου του κόσμου. Αν ο ίδιος δεν διάλεγε μια τόσο χαμηλών τόνων δημόσια εικόνα ή το Hollywood-ιανό σύστημα δεν ήταν τόσο δύστροπο με τις back to back βραβεύσεις, φέτος θα έπαιρνε άκοπα το δεύτερό του Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου – για μια δύσκολη ερμηνεία που συμπυκνώνει ιδανικά όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον έχουν καταστήσει σήμερα έναν από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς παγκοσμίως. Δίπλα του, ισάξια συνοδοιπόρος σε μια μικρή, μα άκρως περιεκτική εμφάνιση, το Βρετανικό υποκριτικό πολύ-εργαλείο που ονομάζεται Emily Watson και η Eileen Walsh – η οποία επιστρέφει ξανά στη δυσάρεστη αυτή θεματολογία των Ασύλων της Μαγδαληνής, μετά το πολύ-βραβευμένο Magdalene Sisters του Peter Mullan του 2002.
Η σπαρακτικά εσωτερική ερμηνεία του Murphy στο Small Things Like These δίνει την τελική γροθιά στο στομάχι, καθώς η ταινία, πιστή στο ύφος του σινεμά που υπηρετεί, αποφεύγει την όποια μελοδραματική αντιπαράθεση και καταλήγει κομψά και χωρίς «φασαρία» σε ένα σημείο όπου πολλές άλλες ιστορίες μπορεί να επέλεγαν ως αφετηρία. Το δράμα εδώ έγκειται στα «τυφλά» σημεία της κοινότητας -μια «ίση» απόσταση μεταξύ αθωότητας και αποφυγής που επέτρεψε σε αυτούς τους θεσμούς να ευημερήσουν για όσο καιρό επιθυμούσαν. Το Small Things Like These είναι ένα μικρό διαμάντι, το οποίο καταπιάνεται με μια «εθνική ντροπή» για την Ιρλανδία, εστιάζοντας στις σιωπές και στα μικρότερα πράγματα, καταλήγοντας εν τέλει σε μια από τις καλύτερες ταινίες του 2024.
6 Likes
Είδε κανείς την ταινία για τη Μαρία Κάλλας να μας πει εντυπώσεις;
1 Like
εγώ, αλλά ένα ένα τα κατεβατά 
(ωραίο ήτονε πάντως, η Τζολί μου κλότσησε λίγο μόνο, αν και δεν έφταιγε αυτή + αν κάποιος δεν είναι υπέρμαχος της by fact ιστορικής αλήθειας σε τέτοιες, πιο loose “βιογραφίες” που έχουν εντελώς διαφορετικό σκοπό από το να κάνουν σκληρό fact-checking, θα περάσει ακόμα καλύτερα)
2 Likes
Ωραία! Υπάρχει μια πιθανότητα να τη δω αύριο…
1 Like
Πήγαμε πέρυσι στο νέο μουσείο για την Κάλλας και ήταν φοβερό. Οπότε θέλει να δούμε την ταινία η Γυναίκα μου. Εγώ όμως δεν πάω μία τη Τζολί και τώρα που λέει ο Lupin πως του κλότσησε λίγο νιώθω να επιβεβαιώνομαι.
Ελπίζω κάπως να το γλιτώσω. Το πρόβλημα είναι πως θέλω πολύ να δω το “Υπάρχω” σε λίγες μέρες, ελπίζω μέχρι τότε να έχει περιοριστεί η Κάλλας στα Βόρεια Προάστεια.
Πιστεύω πως η Ελληνική σειρά για την Κάλλας που βγαίνει την Παρασκεύη θα είναι καλύτερη! Στις 13ης λένε πως θα βγουν τα 5 πρώτα επεισόδια και μετά στις 27 τα υπόλοιπα. Στο Ertflix.
2 Likes
H Jolie πάντως δεν ήταν κακή, το λέω και εγώ που επίσης -πλην λίγων περιπτώσεων- δεν είμαι κάποιος ιδιαίτερος fan της - ίσα ίσα.
Με εξέπληξε θετικά σε αρκετές στιγμές της ταινίας, η προσπάθειά της να αγγίξει το γήινο που ήθελε ο σκηνοθέτης να βγάλει από την Κάλλας και να το μπλέξει με την πιο over the top φυσιογνωμία της - όπως την ξέρει δηλαδή ο περισσότερος κόμσος.
Το κύριο πρόβλημα ήταν πως είναι υπερβολικά εντυπωσιακή γυναίκα και με έναν εγγενή αέρα star, για έναν ρόλο που θα ήθελε φυσιογνωμικά και κινησιολογικά κάτι πιο down to earth.
Όσο και αν προσπαθούσε να την “ρίξει” ο Λωρέην, όσο και αν προσπαθούσε και εκείνη, δεν έπειθε πάντα.
Όμως το προσπάθησε πολύ, αν μη τι άλλο της το αναγνωρίζω 100% - ήταν μια καλή ερμηνεία
2 Likes
Έλα μωρέ, κάνε της τη χάρη!
Συγγνώμη, δεν κρατήθηκα.
1 Like
Τι τιτανοτεράστια ταινιάρα το Wild At Heart? Το ξαναείδα πριν λίγο μετά από χρόνια και μου άσκησε την ίδια γοητεία. Αδιαμφισβήτητα το πιο over the top και σίγουρα ένα από τα πιο έντονα και ειλικρινή ρομάντζα που έχω δει ποτέ. Αυτά τα λίγα είχα να πω.
8 Likes
Γιορτινοπερπατηματα στο Λονδινο, και τι καλυτερο να συνδυαστουν με τη προβολη μιας εξαιρετικης anime ταινιας - της μονης Χριστουγενιατικου theme - στη μεγαλυτερη αιθουσα της Βρετανιας (τη τεραστια BFI IMAX).
Το Tokyo Godfathers ειναι η νεα σου αγαπημενη γιορτινη ταινια απο τον μαστερ Satoshi Kon (Paprika, Perfect Blue) που μεσα απο κορυφαιο του ανιμεισον, την εξυπνη και πολυδιασταστη ιστορια του και τρομερους χαρακτηρες, θα ζεστανει και τη πιο σκληρη καρδια.
Το 2003 ειναι μαλλον η χρονια ων Xmas movies μιας και βγηκαν Bad Santa, Love Actually και Tokyo Gfathers οπως μας ενημερωσαν οι curators του Ghiblioteque στον προλογο τους.
11 Likes
Αλήθεια τώρα;
Ρε αλήτη το είδες?? Πες μια κουβέντα κάτι έστω…Αξίζει?
θετικό πρόσημο και 2 Γενάρη 
1 Like