Yeap
Yeap
Όχι μωρέ, μια χαρά ήταν σε σχέση με Florida Project.
Yeap. Έχει κι αυτό το απροσδιόριστα ασιατικό χαρακτηριστικό στα μάτια που είναι για πολλά κοντινά. Το ξανάβλεπα πολύ εύκολα σήμερα. Χθες το είδα.
8.5/10
3 Likes
Λεω να παω να δω το Lotr The War of the Rohirrim αλλα βλεπω σαν να πέρασε και να μην ακούμπησε…
Χθες με βαριά καρδιά και προσδοκίες στο πάτωμα πήγα εγώ και άλλοι 3 ορκισμένοι οπαδοί του lotr σύμπαντος και της τριλογίας που σημάδεψε τα παιδικά μας χρόνια και την βλέπουμε κάθε Χριστούγεννα να δούμε το The War of the Rohirrim στο ιστορικό Αθήναιον έτσι να πάρουμε όλη την 00s νοσταλγία.
Απογοητευτικό ότι η ταινία παίζει μόνο μια βδομάδα και μέσα στην αίθουσα ήμσταν με το ζόρι 20 άτομα, εννοείται όλοι από 30 και πάνω.
Το intro με την μουσική, τον τίτλο , την αφήγηση, το ότι πλησιάζουν Χριστούγεννα . όλα λειτουργούν σαν το τέλειο trick για να σου “κλέψουν” τα συναισθήματα.
Μέσα σε 15 λεπτά η όποια ανησυχία είχε φυγει. Δεν ειμαι φαν το animae , αλλά το animation ήταν ωραίο ( να κα κάποιες φορές ένιωθα ότι τα καρέ ήταν αργά). Οι χαρακτήρες όμορφα δοσμένοι και γίνεται σωστό build up. Καλό σενάριο, κάποιες όντως επικές σκηνές που δεν έχουμε δει ούτε για αστείο στο ROP και νοσταλγία με το τσουβάλι. Τόσο με το τσουβάλι που κάποιες σκηνές νιώθεις οτι είναι plagiarism της τριλογίας, και αυτό ναι ίσως χαλάσει πολλούς αλλά προσωπικά δεν με πείραξε. Επίσης πολούς θα πειράξει οτι πρωταγωνίστρια είναι η Hera που δεν υπάρχει στο βιβλίο, αλλά έχουν καταφέρει να της αποδώσουν Τολκινικό vibe , οπότε όλα καλά.
Γενικά όμορφη ιστορία, περνάς καλά, σε κάποιες στιγμές συγκινήσε λόγω νοσταλγίας και μέχρι εκεί. Είχα να νιώσω τέτοια lotr συναισθήματα από το πρώτο Hobbit. Κρίμα που όπως φαίνεται θα πάει άκλαυτο.
5 Likes
Είδαμε με την γυναίκα μου το <<υπάρχω>>, την ταινία για τον Καζαντζίδη.
Ομολογώ πως από δυστυχώς εριστικό ελιτιστικο σνομπ απέναντι στην Ελληνική μουσική (και σχεδόν οτιδήποτε Ελληνικό …και γενικότερα) όταν ήμουν νεότερος δεν έχω την επαφή με αυτού του είδους τη μουσική που ενδεχομένως έχουν άλλοι. Είναι δύσκολο να μου προκαλέσει τα συναισθήματα που υποθέτω πως προκαλεί σε άλλους οι οποίοι την έχουν κάνει την μουσική επένδυση της ζωής τους.
Παρόλα αυτά μου άρεσε η ταινία και συγκινήθηκα από κάποια απ’τα τραγούδια της. Είναι σαν ένα μουσικό τζουκμποξ όπου η μουσική μπλέκεται με τη βιογραφία. Σαν σύνολο μου είναι δύσκολο να την κρίνω αφού δεν γνωρίζω πολλά για το θέμα. Μου φάνηκε σχετικά ανάλαφρη και διασκεδαστική. Μια ταινία που εικάζω πως θα μπορούσε να ικανοποιήσει σχεδόν όλους.
Ελπίζω να οδηγήσει σε χρονιά συζήτησης, αφιερωμάτων κλπ περί Καζαντζίδη. Όπως έγινε το προηγούμενο έτος+ π.χ. με την Μαρία Κάλλας. Που είχαμε το εκπληκτικό μουσείο, εκθέσεις, τώρα σειρά, ταινία κλπ.
Ίσως μια αρχή…
Σχετικό-άσχετο: Το μουσείο Τσιτσάνη στα Τρίκαλα είναι ένα πολύ δυνατό μουσείο λαϊκής μουσικής. Είχα την χαρά να το επισκεφτώ πριν λίγο καιρό και το προτείνω σε όλους. Αναρωτιέμαι πόσα άλλα παρόμοια μουσεία υπάρχουν.
4 Likes
Sonic 3 χτες για τα αγορια και οφείλω να πω ότι ήταν καλύτερη των προηγούμενων 2 σε θέμα δράσης κτλ. Jim Carey κλασικα καλός ως robotnik, Shadow μέτριος αλλά έδωσε ότι μπορούσε. Fun to watch γενικά, όσοι έχετε αγόρια να πάτε.
Sonic κ Shadow καταστρέφουν το Σούνιο στη μεταξύ τους μάχη…
Επόμενο είναι το Moana 2.
7 Likes
Το Nosferatu του Eggers, για να το βγάλω από την αρχή στη φόρα, στερείται προσωπικού (ουσιαστικότερου του προφανούς και επιφανειακού) οράματος -νέτα σκέτα. Ναι έχει πολλές άλλες αρετές (οι οποίες καταφέρνουν σε σημαντικό βαθμό να ξεγελάσουν λίγο τις εντυπώσεις) αλλά η αναφορικότητα εδώ είναι πρόδηλη σε βαθμό που στερεί από την ταινία και τα όποια ψήγματα προσωπικής στάμπας προσπαθεί να δώσει ο Eggers στο δημιούργημά του.
Δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα νέο στον βαμπιρικό μύθο και μοιάζει να πατάει διαρκώς σε δυο καθρέπτες - το ένα πόδι στον καθρέπτη που αντανακλά το Nosferatu του Murnau και το άλλο σε εκείνον που αντανακλά τον Δράκουλα του Κόπολα. To Nosferatu του Murnau το λατρεύω btw, του Copolla όχι - το εκτιμώ πολύ σε τεχνικό επίπεδο και εικαστικό/εικονογραφικό, σαν περιεχόμενο όμως το βρίσκω “λίγο” και ατελές.
Οι βασικές του θεματικές (σεξουαλική αφύπνιση, πατριαρχία και πουριτανισμός, υπαρξιακός τρόμος, φροϋδισμός κτλ κτλ κτλ) είναι παρόμοιες με εκείνες των 2 ταινιών αυτών -με εμβόλιμα στοιχεία εδώ και εκεί ταινιών όπως το Possession του Zulawski (από το οποίο πχ αντλεί τα κύρια χαρακτηριστικά της πρωταγωνίστριάς του + την ερμηνευτική γραμμή που ακολουθεί εκείνη, αλλά και ολόκληρο τον τόνο του -όποιος το έχει δει, θα καταλάβει τι εννοώ).
Όποιος θέλει να δει μια ανανεωτική ταινία για το μύθο το βρικόλακα, δεν θα την δει εδώ -θα δει ψήγματα αλλά επί της ουσίας όχι κάτι φρέσκο και αληθινά πρωτότυπο. Όποιος δει όντως εδώ ουσιαστικά ανανεωτικά στοιχεία στον βαμπιρικό μύθο, έχει κενά στο συγκεκριμένο θέμα 
και ας κάνει μια πίσω να ξαναδεί τις γνωστές/λιγότερο γνωστές ταινίες του είδους - δεν το λέω κακοπροαίρετα, όντως θα εκπλαγεί ευχάριστα και θα ανακαλύψει πτυχές αρκετά πιο καλοδουλεμένες πάνω στην ιστορία του αιμοσταγούς πλάσματος (αν φτάσει δε προς τίποτα Hunger πλευρά κτλ) που ίσως του είχαν διαφύγει παλαιότερα.
Από κει και πέρα, η ταινία είναι σαν να έχει δημιουργηθεί από τον καλύτερο απόφοιτο της καλύτερης σχολής Καλών Τεχνών στον κόσμο: το εικαστικό της μεγαλείο είναι αδιαμφισβήτητο και είναι αυτό που δίνει για εμένα θετικό τελικό πρόσημο στη ταινία - καθώς πιστεύω ακράδαντα πως ένα καλό οπτικό και τεχνικό σύνολο μπορεί να ανεβάσει μια ταινία περιορισμένης δυναμικής (πχ Fountain επίσης, που μου έρχεται τώρα έτσι πρόχειρα). Η ταινία σκηνογραφικά, σε επίπεδο κουστουμιών (ok πρώην production designer και ο Eggers, εδώ τα έδωσε όλα) σε επίπεδο ηχητικών εφέ, ήχου κτλ και κινηματογράφησης (γωνίες που επιλέγει ο Eggers, κάδρα που χτίζει κτλ) είναι ακραία εντυπωσιακή και αξίζει να ιδωθεί εννοείται σε μεγάλη οθόνη - γιατί σε κυριεύει με το καλημέρα με την εντελώς απόκοσμη ατμόσφαιρά της.
Κατά τα άλλα, το σενάριο σταδιακά αποστρέφεται τον ρομαντισμό που έντυσε το τέρας ο Copolla (και εν συνεχεία οι απόγονοί του) και ψήγματα αυτού βρίσκουμε στο πιο raw αρχικό έργο του Murnau, επιστρέφοντας στην αρχική ζωώδη και άγριά φύση του πλάσματος και στην πιο τρομακτικά folklore πηγή της ιστορίας του, όπου τα ένστικτα παίρνουν τα ηνία (με αρκετά ωμό τρόπο) → όμως βρίθει αναφορών που του στερούν, όπως είπα, συνολικού προσωπικού οράματος και έτσι χάνει κάπως το βάθος που ίσως θα ήθελε να έχει εξαρχής - καθώς και την όποια “οξύτητα” θα χρειαζόταν η πιο ωμή αυτή κατεύθυνση για να δουλέψει απόλυτα.
Ερμηνευτικά (πολύ θεατρικές ερμηνείες και στησίματα btw - εγώ ήμουν εκεί αλλά δεν ξέρω για όλους τους υπόλοιπους), η Lily Depp - Rose είναι όλα τα λεφτά (copycat Adjani, που όμως δεν είναι καθόλου εύκολο), ο Hoult περνάει καλό φεγγάρι και αν και περιορισμένος εδώ στέκεται πολύ καλά, η Emma Corrin παραδόξως αδιάφορη, ο Aaron Taylor Johnson εκτός τόπου και (κυρίως) χρόνου, ο Dafoe είναι επίσης εκτός τόπου και χρόνου (εντελώς cartoon) αλλά από την άλλη εγώ τον απόλαυσα (γιατί… φέρνει κάτι τεσπά) και μου δούλεψε εντός της συγκεκριμένης ταινίας.
Τέλος ο Skarsgard… κοιτάξτε, δεν θα τον αναγνωρίσει κανείς γιατί έχει τόνους make up πάνω του και όλη του η ερμηνεία εξαρτάται από αυτούς τους τόνους make up και όχι από τον ίδιο -όσο και αν πίστευα στην αρχή ότι αυτό δούλευε λόγω και make up και ερμηνείας, καταλήγω πως ο καθένας θα μπορούσε να υπήρχε… εκεί κάτω. Ο Orlok του δεν μοιάζει -και δεν είναι επουδενί- αυτό που περιμένει κανείς. Δεν με συγκλόνισε αλλά εκτίμησα πολύ το effort να ενταχθεί στην εποχή και στον τόνο της ταινίας με πιο φυσικό τρόπο. Καθαρά εικαστικά, έχει εκπλήξεις -που ίσως αρέσουν, ίσως όχι.
Συνολικά θετικό πρόσημο (αποκλείω προσωπικά να μην περάσει κανείς καλά βλέποντάς το, ειδικά δε αν αγαπάει τις ταινίες με βρικόλακες και αποζητά κάτι back to basics), δεν ξέρω αν μου άρεσε πιο πολύ από Northman ακόμη (πιο κάτω σίγουρα από Witch και Lighthouse, που είναι ήδη, ούτως ή άλλως, σύγχρονα κλασσικά folklore horrors) και σίγουρα όπως είπα και παραπάνω αξίζει να ιδωθεί σε σινεμά. Απλά ίσως με τις προσδοκίες κάπως πιο ελεγχόμενες - ή και όχι, go crazy και ζήστε το 
18 Likes
Ταινιοθήκη χθες, Νοσφεράτου.
Μου άρεσε πολύ — επιτέλους ένα μοντέρνο γκοθο θρίλερ πάνω σε μια τόσο γνωστή ιστορία, που καθηλώνει αλλά έχει και τη δική του προσωπικότητα.
Ο Eggers όπως πάντα εκπληκτικός.
Πολλές σκηνές ήταν πραγματικά έργα τέχνης - η τελική σκηνή είναι αριστούργηματικη, αλλά ακόμα και μικρότερες (ορθόδοξη σατανιλα anyone?) ήταν δουλεμένες και εκτελεσμένες στην εντέλεια.
Οι επιρροές από το Possession οπως πολυ σωστα ανεφερες, ειναι προφανεις σε ολη τη ταινια αλλα και τα hommage στον Murnau - γενικα μια ταινια με πολυ αγαπη και μερακι.
Ο Hoult μου άρεσε πολύ (δν είχε παίξει και με τον Cage κάτι παρόμοιο;), η Emma Corrin ήταν απλά κακή, ενώ η Lily-Rose Depp είχε καλές στιγμές αλλά σε κάποια σημεία ήταν λίγο υπερβολική.
Δεν είναι Lighthouse (απο τα αριστουργηματα των τελευταιων 10 χρονων), αλλά για άλλη μια φορά ο Eggers μας μαγεψε με ενα σκοτεινο παραμυθι για ενηλικες.
Περιμενουμε Directors Cut 
ΠΟΣΟ ΤΑ ΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΜΟΥΣΤΑΚΙ?
4 Likes
Tελική σκηνή σου ρίχνει σαγόνι ναι - νομίζω πως δεν τόνισα αρκετά παραπάνω (και ίσως θα έπρεπε) το πόσο καθηλωτικό είναι σαν θέαμα όλο αυτό που βλέπεις για 2 ώρες και κάτι ψιλά.
Για αυτό που λες στο spoiler, μαζί σου 100% - δεν ήμουν απόλυτα εκεί αλλά αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με την ταινία, ούτε με τίποτα άλλο πλην καθαρά προσωπικών μου προτιμήσεων (και εντελώς επιφανειακών εδώ που τα λέμε, κλαιν μαιν δηλαδή).
Το ότι ενέταξε τον χαρακτήρα τόσο φυσικά στην folklore λαογραφική εικονογραφία της εποχής ώστε να είναι alligned με την υπόλοιπη ταινία και δεν υπέκυψε σε κάτι συμβατικό (ή αναμενόμενο, στα πλαίσια της επιφανειακής pop εικονογραφίας για τη μάζα), ήταν και για εμένα ένα φανταστικό δείγμα του πόσο focused είναι ο Eggers σε αυτό που κάνει -και γιατί, σε επίπεδα εικονογραφίας είναι αυτή τη στιγμή σε μια τόσο ελίτ θέση στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη της εποχής μας.
Το ξαναλέω, πρωτοτυπία per ce δεν υπάρχει/δεν βρίσκω εγώ τουλάχιστον στην καρδιά της ταινίας - αυτό αυτομάτως την μειώνει λίγο στα μάτια μου, αλλά επουδενί δεν την καθορίζει συνολικά (αν είναι δηλαδή δυνατόν): δίνω πραγματικά απειροελάχιστες πιθανότητες σε κάποιον που αγαπάει τον μύθο του Δράκουλα και τον αυθεντικό φολκλορικό τρόμο να μην περάσει καλά και να μην του “μιλήσει” (σε πολλά επίπεδα) η ταινία.
2 Likes
Να πω την αληθεια θα με χαλαγε μια μεγαλη πρωτοτυπια μιας τοσο κλασσικης ιστοριας.
Summary
Το γεγονος οτι ηδη η περισσοτερη πλοκη ελαβε χωρα στο χωριο και οχι στο καστρο, το πως εβαλε iconic σκηνες οπως η σκια με τα χερια πανω στο χωριο, το πως μας εδειξε και λιγο background story της Ρουμανικης υπαιθρου, η νεα πιο ρεαλιστικη μορφη του Νοσφερατου ακομα και το δεσιμο με την πανουκλα - μου εφτασε.
Κατι αλλο μου με ξετρελανε - ΠΟΣΟ ΓΑΜΑΤΑ ΠΙΝΕΙ ΑΙΜΑ ?? Επαθα σοκ τη πρωτη φορα.
3 Likes
αυτό είναι το ζητούμενο - δεν διαφωνώ επί της ουσίας με τίποτα που λες, η ιστορία είναι η κλασσική ιστορία του Δράκουλα.
Επειδή την έχω/έχουμε ξαναδεί πολλάκις, αυτομάτως για εμένα προσωπικά η νέα της βερσιόν “χάνει” κάτι/ενώ είναι και τόσο by the book, που δεν ένιωσα ποτέ ότι μια από τις πολλές θεματικές της ταινίας γίνεται Η κεντρική ιδέα/ρυθμιστής της πλοκής (όπως πχ είχε κάνει ο Copolla στο Dracula, που τα είχε όλα αλλά εστίασε και “πάτησε” αισθητά πιο σταθερά στον ρομαντισμό της υπόθεσης ως οδηγό του σεναρίου).
Κατά τα άλλα, όλα τα βασικά της bits and pieces είναι εκεί ναι - και καταλαβαίνω/κατανοώ/συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό την γοητεία να τα βλέπεις όλα αυτά εκτελεσμένα με τέτοιο θεαματικό τρόπο.
Το ΟΥΜΦ της Καγιά μου έλειψε μόνο προσωπικά, για να απογειωθεί εντελώς η ταινία.
3 Likes
Btw, πετάγομαι σαν εξυπνάκιας, μέχρι να τοποθετηθώ αναλυτικά για την πιο πολυαναμενόμενη ταινία μου την τελευταία πενταετία, αύριο, έχοντας αποφύγει να διαβάσω σχεδόν τα πάντα, έχοντας φάει μόνο σποιλερ για το εμφανισιακό, για να πω πως το τόσο έντονο και αμοιβαίο ρομαντικό της υπόθεσης ήταν επινόηση του Copolla στην υπερταινιάρα του, δεν υφίσταται στην ιστορία του Στόκερ ( η οποία φυσικά αγγίζει άλλα θέματα σεξουαλικότητας / φύλου κλπ), ούτε στο OG νοσφεράτου, αλλά αντιθέτως εμπνέεται από πιο γοτθικές προσεγγίσεις του βαμπιρικού μύθου (Πολυντόρι, Μπάιρον, Τολστόι (υιός)) κλπ και όχι τόσο του OG κόμη.
Και αυτό για μένα θα είναι και ένα από τα άγχη/στοιχήματα/ζητήματα του τι θα κάνει ο Έγκερς με δαύτο.
4 Likes
Να πάτε cinema να δείτε το Nosferatu. Nαι, δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο στην χιλιοειπωμένη ιστορία αλλά είναι ένα οπτικό καλλιτέχνημα. Γενικά συμφωνώ σχεδόν σε όλα με το κατεβατο του Lupin, απλά μάλλον σε εμένα η ταινία άρεσε περισσότερο. Ίσως επειδή δεν είχα υψηλές προσδοκίες και δεν ήμουν καν φαν του σκηνοθέτη έχοντας δει την Μάγισσα (just ΟΚ) και τον Φάρο (καλύτερα να μην πω την γνώμη μου), με το Nosferatu του με κέρδισε. Καλή και η κόρη του Depp, αλλά όχι και Adjani, κάτι πήρε πάντως από τον πατέρα της. Παρότι κατά κανόνα είμαι αρνητικός στα remake ταινιών εδώ μπορώ να πω ότι το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα τον δημιουργό.
Σήμερα βράδυ το πρόγραμμα έχει Robbie Williams, που έχω διαβάσει καλά πράγματα. Για να δούμε!
6 Likes
είδα Nosferatu. όπως θα έπρεπε να είναι. για ανανεώσεις στο μύθο του βρικόλακα, ε Twilight, μ όλο του το γκλίτερ. πάω να βάλω τώρα και το φτωχικό αλλά γαμάτο κατά τ’ άλλα Shadow of the Vampire, ελέω link.
3 Likes
Nosferatu λοιπόν, αυτό το Σ/Κ.
Εν πολλοίς,
Αλλά μιας και το περίμενα πως και πως, θα ήθελα να πω μερικά πράγματα, μάλλον έχουν spoilers, καθώς ακόμη δηλώνω ελαφρώς διχασμένος ανάμεσα στο τι ήθελα, και το τι είδα, άσχετα αν το πρόσημο είναι θετικό.
Ουσιωδώς λοιπόν: aesthetics over substance η φάση.
Κοινώς, δεν πιστεύω πως τεχνικά, ατμοσφαιρικά και οπτικά θα μπορούσε να αποδοθεί αρτιότερα αυτή η (εμπλουτισμένη) ιστορία, η οποία δανείζεται πράγματα και από τον Δράκουλα (του Κόπολα) όσο και από τα 2 προηγούμενα Νοσφεράτου, αλλά προσθέτει και (κατά βάση folk horror αλλά και puritan shock) δικά της πράγματα, και όσο και αν σκάλωσα με τον spoiler: Νίτσε με γούνα Μαζωνάκη (copyright αδερφή μου σε αυτό) count Orlok, εν τέλει δούλεψε πολύ.
Ο Eggers πρόσθεσε αρκετά λαογραφικά στοιχεία (και βαλκανικά και βαυαρικά) και εμβάθυνε στις δοξασίες της εποχής και οπτικά, ειδικά το πρώτο μισό της ταινίας, αν και βραδύκαυστο, ήταν τρομερό. έφτιαξε μια γοτθορομαντική εκδοχή, αντί μιας εξπρεσιονιστικής, αν και κράτησε τις σκιές σημα κατατεθέν.
Διαβάζοντας μες τις γιορτές και την εγχώρια ανθολογία περί βρυκολάκων που βγήκε (προτείνεται τυφλά):
μου τα έσκασε πολύ ωραία.
Το όποιο ζήτημα, για μένα δημιουργείται από τους χαρακτήρες.
Έχω πολύ κοινούς προβληματισμούς με @Lupin, οπότε θα προσπαθήσω να μην ανακυκλώσω.
Πιθανώς να περιέχονται spoilers παρακάτω.
Νιώθω, πως ο Eggers δεν ήξερε τι να κάνει με μερικούς χαρακτήρες. Έφτιαξε δίπολα, έβαλε την Ellen Hutter (Lily-Rose Depp τα διέλυσε όλα) στο επίκεντρο για να θίξει πατριαρχικές/πουριτανικές/συντηρητικές θεματικές, έφτιαξε ένα ερωτικό τρίγωνο, αλλά, από ένα σημείο και μετά αυτά έμειναν ή ανεξερεύνητα, ή επαναλαμβάνονταν, ή όπως στην περίπτωση του Dafoe, που έκλεβε τη σκηνή όπου έπαιζε - κυρίως αλλοιώνοντας τον τόνο της, καρικατούρες.
Και το πρόβλημα είναι, πως, πέραν της καταπίεσης του προκαθορισμένου των κοινωνικών ρόλων των φύλων που ήθελε να θίξει μεταξύ άλλων ο Stoker, την οποία πήγε, εξεζητημένα μερικές φορές, στα άκρα η νέα ταινία, δίνοντας στις θεματικές του απαγορευμένου, της εμμονής, της ενοχικότητας κλπ, σκληρές εικόνες για να πεί όσα ήθελε, με το τελευταίο 40λεπτο να είναι παρανοϊκό και οριακό, αν και σε 1-2 σκηνες όσο έντονες και να ήταν, δεν βρήκα κάποια χρησιμότητα, όλα τα υπόλοιπα έμειναν πίσω.
Στους διαλόγους των ανδρικών φιγουρών κατά βάση, περνούσε, η μεγάλη σύγκρουση της βιομηχανικής και επιστημονικής επανάστασης/αλλαγής παραδείγματος που συντελούταν με τον παλαιό, παραδοσιακό κόσμο των δοξασιών και των μαγγανειών (sic), η μάχη του ορθολογικού με το, πλέον φτωχό, περιθωριακό και μεταφυσικό, η εσωτερική σύγκρουση κοινωνικών τάξεων (θεματικές που όρισαν τον πρωτότυπο Δράκουλα, με τον Στόκερ να παρουσιάζει συγκεχυμένα, όχι απαραιτητα ως “προοδευτικός” δηλαδή, - άλλη συζήτηση αυτό - τους προβληματισμούς του), μόνο ως εφέ, εργαλείο, exposition, απλή ατάκα.
Έτσι, όσο εντυπωσιακός και να ήταν ο τρόμος που έσπειρε ο Όρλοκ, δεν πήρε γενικευμένες σημασιολογικές διαστάσεις και δεν ξέφυγε ποτέ από το ατομικό, δεν συμβόλισε τίποτα άλλο πέρα από παρορμήσεις, βία, και εκεί πέφτει κάπως επίπεδο.
Όσο για την πρωταγωνίστρια, προσωπικά θεωρώ πως μερικά από τα πράγματα που πρόσθεσε στο χαρακτήρα/ιστορία της (μεγάλο ναι για το Possession - και η Depp το είχε ως σημείο αναφοράς), όσο και αν το έκανε για να της δώσει εντονότερη και ουσιαστικότερη υπόσταση από απλά ένα αντικείμενο πόθου, αλλά ως το πραγματικό θύμα όχι του βαμπίρ, αλλά της κοινωνίας, ως το σημείο που οι κοινωνικές αλλαγές παραμένουν εχθρικές προς το γυναικείο φύλο παρά την προοδευτικότητά τους, εν τέλει του γύρισαν λίγο μπούμερανγκ, κυρίως λόγω πετσοκομμένης εξερεύνησης.
Βέβαια, 2 ώρες ταινία ήταν, και πόνταρε κυρίως στην ατμόσφαιρα, και από αυτή την άποψη, παραμένει μια μεγάλη τεχνική επιτυχία, ένα φιλμ που δεν γίνεται να μην σε καθηλώσει αν το δεις, αλλά και το οποίο εν τέλει, δεν προσέρει αναλογικά τόσα ουσιωδώς σε μια πιο σύγχρονη ματιά στην ιστορία του Νοσφεράτου (με όποιες αλλαγές έχει αυτή από την OG), όσες πχ η ταινία του Herzog το 1979. Κοινώς, αφού το τολμάς ρε άτιμε, προχώρα το to the bone.
Κάτι μου λέει όμως, πως ο Eggers είναι λίγο λάτρης του παραδοσιακού περισσότερο από όσο παραδέχεται, μιας και αυτό τον συντηρητισμό δεν τον απέταξε ούτε στο Northman που προσπάθησε και εκεί τόσο όσο να αγγίξει θεματικές - εκεί δούλεψε καλύτερα βέβαια. 4/4 λοιπόν από μένα για τον μύστη, αλλά θα ήθελα πολύ μετά τα 2 πρώτα αριστουργήματα, και μια πιο “blockbuster” εκδοχή, αυτό εδώ να ήταν ταινία σταθμός. Αγαπώ τα βαμπίρ και το μύθο, τι να κάνω.
Μπορεί και να είναι, ειδικά εκτελεστικά και τεχνικά, καθώς, ξαναλέω, εκεί είναι άπιαστο. Η δίψα παραμένει.
Να το δείτε, βεβαίως.
14 Likes
Το δα και εγω το Nosferatu χτες. Τα εχετε πει ολα. Συνοπτικα η ταινια οντως δεν προσφερει κατι καινουργιο. Στα ματια μου ηταν μια μιξη του Nosferatu του 79 με το Dracula του Coppola. Μου αρεσε οτι ηταν πιο ωμη. Πιο φρικαλεα. Μου αρεσε το εσανς λαογραφικων στοιχειων. Η φωτογραφια και η σκηνοθεσια πολυ δυνατα στοιχεια. Εχει πολλες σκηνες που ειναι εργα τεχνης. Η τελευταια που ειπατε, καποια πλανα οταν ο πρωταγωνιστης (αδυνατος, νεοτερος Κασελακης) ταξιδευει προς το καστρου του Ορλοκ και διαφορες αλλες. Ενιωσα οτι ειχε μια μικρη κοιλια λιγο μετα την μεση.
Η τελικη γευση ηταν πολυ ευχαριστη. Δεν ειχα μεγαλες προσδοκιες και ικανοποιηθηκα αρκετα. Δεν το βαζω τοσο ψηλα οσο τα Lighthouse κ Witch, αλλα ειναι πιο κοντα σε αυτα απο οτι στο Northman που με ειχε απογοητευσει αρκετα.
9 Likes
Εγώ πάλι είδα το “Nosferatu” του Herzog στο Cinobo Πατησίων που κάπως μου είχε διαφύγει από βαμπιροταινίες, εκπληκτικό το πώς ξεκινώντας από full homage στο δημιούργημα του Murnau (και προσαρμόζοντάς το μαεστρικά στα 70ς με τα γήινα χρώματα και το σάουντρακ των POPOL VUH) σταδιακά εφαρμόζει τη δική του οπτική μέχρι να φτάσει στο σχεδόν αριστουργηματικό final act.
Τι χρονιά το 1979 για τον κινηματογράφο, θα μπορούσα να έχω τοπ-10 αποκλειστικά από αυτό το έτος.
Alien
Apocalypse Now
Being There
Life of Brian
Mad Max
Manhattan
Moonraker
Nosferatu
The Brood
Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα
15 Likes
Κι εγώ με τη σειρά μου να πω ότι πήγα χθες βράδυ να δω το Nosferatu του Eggers , χωρίς να έχω δει το κλασικό , ξέροντας μόνο το βασικό στοιχείο της θεματολογίας και γνωρίζοντας μετά τα φανταστικά Witch & Lighthouse ότι αυτός ο άνθρωπος ξέρει να χτίζει ατμόσφαιρα
Τα έχετε πει ήδη όλα , θα προσθέσω μόνο ότι εάν δεν είστε τόσο απαιτητικοί όσο οι υπόλοιποι εδώ μέσα που είναι άλλο λεβελ σινεφιλ συγκριτικά με εμένα , πιστεύω θα το βρείτε αριστούργημα ( όπως κι εγώ )
η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική , κοντά σε αυτό που μου έβγαλε το The Witch που παίζει να ξεχνούσα να αναπνεύσω και η χρωματική παλέτα ρε παιδιά είναι κάτι το αδιανόητο , τόσο ψυχρή και γοητευτική με το μπλέ χρώμα
(Χωρίς σποιλερ , η σκηνή που λέω δεν προδίδει κάτι σεναριακό ) η σκηνή στο σταυροδρόμι με την άμαξα τα άλογα και τα hounds με την συγκριμένη χρωματική παλέτα βγαλμένη από το εξώφυλλο του Abigail είναι ό,τι πιο φολκλορ γκοθικ και μεταλ έχουν δει τα μάτια μου σε ταινία και μπαίνει αυτομάτως στο πάνθεον γιατί σου κόβει την ανάσα χωρίς ίχνος jumpscares , μόνο με την εικόνα ατμόσφαιρα και ήχο
Καθαρό 9ρι λόγω οριτζιναλιτι και κάποιων jumpscares που δεν είμαι καθόλου φαν και για αυτό πχ το Witch είναι 10ρι Mt Everest
10 Likes
ρε παιδες να ρωτησω κατι και φατε με
μονο εγω βαρεθηκα το witch στο τεταρτο και το εκλεισα ; σου δινει κατι παραπανω μετα ; θελετε να πειτε 1-2 πραγματα χωρις σποιλερ παρακαλω ;
9 Likes
κατι σκοταδια και κατι εντερα θυμαμαι, κυριε τομυ λη