Τι ταινία είδατε σήμερα στο cinema?

Δεν εχω δει το Witch αλλα το Lighthouse ηταν για μενα απαλευτο, για να μην πω τιποτα πιο βαρυ…

5 Likes

Σκουπιδι ηταν, μην ντρεπεσαι.

4 Likes

Μαλακιάρα μεγάλη ήταν που το εσωζε λίγο το ασπρόμαυρο…

1 Like

Κλανιές Νταφόε>ότι αγαπάτε.

7 Likes

Καρδουλα γιατί γελασα δυνατά κ γιατί γνκ αγαπη μόνο για @martian .

Ωστόσο, τα δυο μου σεντσια για Eggers ειναι πως προκειται για τον απόλυτο ΦΑΣΑΙΟ (το ακριβώς αντίθετο πχ απο Oz Perkins) που έχει μεν εξαιρετικο ένστικτο στο που να κινηθεί θεματικα/αισθητικα ώστε να τραβήξει την προσοχη κ να θέσει τάσεις, αλλά όσον αφορά την δική μου αισθητική παλετα ειναι εξωφρενικα ανίκανος να μεταβολισει συναισθήματα χαρακτήρων κ να προσδωσει το παραμικρο βάθος στις θεματικες του.

Κοινώς, τουρίστας από τους λίγους στις εκάστοτε προβληματικες που θίγει, τουλάχιστον για μένα.

Όπως κ να χει όμως, δεν με λέω hater για έναν βασικό λογο:

Στην ερώτηση αν θα προτιμουσα να υπάρχουν ή όχι οι ταινίες του, εχω καταλήξει πως προτιμω να υπάρχουν για ένα βασικό redeeming quality που θεωρώ ότι διαθέτουν.

Είτε τις χαρακτηρισει κανεις ως οπτικα αριστουργήματα, είτε ως visual porn, γεγονός παραμενει ότι ο Eggers καταθέτει αδιανόητα ολοκληρωμένες αισθητικα οπτικοακουστικες προτασεις - όσο σαθρό/ρηχο κι αν θεωρώ το εσωτερικό τους περιεχομενο ενδεχομένως.

Στα προσωπικά μου αξιακα κριτήρια σε ότι αφορά τον κινηματογράφο, εχω καταλήξει προ πολλου ότι σαφώς και υπάρχει χώρος κ για τέτοιες ταινίες, οποτε εχω αποδεχτεί την - όποια αξία - των εργων του χωρις περαιτέρω προσδοκίες.
Κι αν στο μέλλον με διάψευσει θετικά, προφανώς καλοδεχούμενο.

Για την ώρα, σε δυο μερούλες λογικα θα καταφέρω να δω κ γω το Nosferatu κ να το απολαυσω σε όλη την μεγαλοπρεπή του χιπστερια

( ε σορρυ αλλά όταν η μόνη καινοτομα προταση/δημιουργικη νότα/προσθήκη σε έναν τόσο εμβληματικο φιλμικό μυθο ειναι - απ ότι έχω συναγάγει από τα συμφραζόμενα - η βαλκανοτσελιγκομουστάκα του Σκαασκγκαρντάκου, ναι, μάλλον χιπστερια το κόβω να μου φανεί) κ έχοντας σεταρει τις προσδοκιες μου με βάση τα όσα έγραψα παραπάνω, νομίζω ότι μια χαρά θα το απολαυσω.

3 Likes

Ειδικά για το VVitch (εννοείται το γράφουμε α-λα KATHARSIS) διαφωνώ κάργα, από τις πιο ουσιαστικά φεμινιστικές ταινίες -πέραν των λοιπών θεματικών.

Συν ότι μιλάμε για μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που δε με ενοχλεί η Άνυα.

5 Likes

Ρε συ, ειλικρινά, ειδικά σ αυτό το κομμάτι που λες ειναι που παιζει να τραβάω το μεγαλύτερο ζόρι με τον τυπο.

Ήθελα υπερβολικά πολυ να δω αυτή τη διάσταση στο συγκεκριμένο έργο, αλλά όχι απλά δεν κατάφερε να μου το περασει, αλλά με υποψιασε σοβαρά ότι καταλήγει (ηθελημένα ή άθελά του λόγω επιδερμικής προσεγγισης) στο αντιθετο: δηλ την πατριαρχικα δοσμένη δαιμονοποίηση της γυναικείας γητευσης.

Κ αυτό έχει να κάνει με το είδος σατανικης προσεγγισης που ακολουθεί
(κ με το γεγονός οτι δίνει την εντυπωση πως αν του αναφερεις Εκάτη, Αστάρτη, Μαιναδες, κ γνκ την Ιστορία της Θηλυκης Μαγειας, ίσως κ να δηλώσει άγνοια - μπορεί βέβαια κ να κάνω λάθος).

Πάντως σε ο,τι αφορά την εντυπωση που μου άφησε το vvitch στο ζήτημα που έθιξες, η αλήθεια είναι ότι μάλλον νιώθω να επαληθευτηκα από το ποσο βαθιά προβληματικο εμφανίζεται κ το Northman ιδεολογικα (ο τυπος εκεί καυλαντιζει ξεκαθαρα με βαθιά αντιδραστική κοσμοθεαση - μόνο τον Βάγκνερ τατου που δεν χτυπησε)

Δεν έχω δει το νόρθμαν (ακόμα).

Δε μου βγάζει καμιά αίσθηση δαιμονοποίησης της γυναικείας γήτευσης το VVitch γιατί δεν θεωρώ καν ότι φτάνει εκεί. Αυτό που (μου) δίνει είναι η μετάβαση/υπέρβαση από τον υπάρχοντα κόσμο (στον οποίο η θέση της γυναίκας είναι αυτή που είναι) προς έναν καινούριο, ανεξερεύνητο, γεμάτο νέες προοπτικές. Η ταινία τελειώνει εκεί, το μέτα αφήνεται στη φαντασία…

Αυτό δε σημαίνει απραίτητα ότι ο Έγκερς δεν είναι φασαίος, μπορεί να είναι και όλο το παραπάνω να βγήκε τυχαία, μπορεί και όχι, προσωπικά δε με απασχολεί διότι είμαι ξεκάθαρα της άποψης ότι ένα δημιούργημα μπορεί να ξεφύγει της σύλληψης του δημιουργού και να αποκτήσει δική του υπόσταση.

4 Likes

Δεν αναφερομουν τοσο στη λυση που προτεινει η ταινια, ουτε στην - όντως ανοιχτη σε ερμηνείες - καταληξη.

Η αναφορά μου ειχε να κανει αποκλειστικά με την χρηση του τραγου κ το ειδος του εωσφορισμου που αισθάνθηκα πως καταλήγει να αναδεικνύει ο Eggers στην ταινία του, ως μια αλλη όψη του ίδιου πατριαρχικου νομισματος.

Φυσικά αυτο δεν θεωρω οτι ειναι ευρημα του Eggers αλλά μια προβληματικη πτυχη/θεαση της συγκεκριμένης θεματικης στη ριζα της, αλλά αυτό θεωρώ οτι ειναι εντελώς διαφορετική συζήτηση.

Οπως κ να χει, δικαια ή αδικα, επιδερμικοτητα χρεωσα πρωτίστως στον Eggers, οχι απαραίτητα λανθασμένες προθεσεις.

Σ αυτό συμφωνώ απόλυτα, γι αυτό κ θα στηρίξω κ τη νεα του ποζερια! :stuck_out_tongue:

1 Like

Νομίζω πάντως πως ο Eggers (μιλώντας γενικά για το σινεμά του) δεν είναι ακριβώς δημιουργός τρόμου με προτεραιότητα έναν προφανή/λιγότερο προφανή συμβολισμό ή κάτι εξαιρετικά βαθύτερο πίσω από κάποιες νύξεις που κάνει εδώ και εκεί, για διαχρονικά ζητήματα περί πατριαρχίας, φεμινισμού, χειραφέτησης, αποικιοκρατίας, τα πάντα όλα στο Lighthouse :stuck_out_tongue: κτλ.
Μετά από 4 ταινίες (και δη με το Nosferatu που είπα πως οκ, 4η ταινία με παρόμοιο μοτίβο = μάλλον κάτι άλλο έχει στο μυαλό του ή τον κρίνω από μια όχι ακριβώς accurate οπτική γωνία) καταλήγω πως τον γοητεύει ο φολκλορικός τρόμος και το κοσμικό χάος πίσω από εκείνον και πάνω κάτω αυτό επιθυμεί να επικοινωνήσει στα έργα του - μια φιλμική αποτύπωση παραδοσιακών δοξασιών, μοιραία σε δεύτερο χρόνο με στοιχεία της εποχής τους/ή μερικούς αναχρονισμούς με διαχρονική σημασία, τα οποία εντείνουν και ενδυναμώνουν αυτούς τους “μύθους” ώστε να “περπατήσουν” καλύτερα στο πανί και για το ευρύ κοινό.
Στο The WWitch ήταν πιο μετρημένος και “σαφής”, μετά αφέθηκε όμως εντελώς - και νομίζω πως αυτό είναι εν τέλει και το σινεμά που θέλει να κάνει, δοξασίες και τρόμος με folklore αποχρώσεις που ανιχνεύεται στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία + έναν άγνωστο παράγοντα Χ που αποτελεί το κοσμικό κενό μεταξύ φαινομένων που δεν μπορούν μάλλον να εξηγηθούν ακόμα.

Με σαφής συμβολισμούς και διττές αναγνώσεις λειτουργεί νομίζω πχ πολύ πιο ξεκάθαρα το σινεμά του Ari Aster ή της Jennifer Kent.

Στο The WWitch πάντως, μιας και μιλάμε επί τούτου και υπό μια πιο κριτική πλευρά πάνω στο θεματικό μέρος της ταινίας (το οποίο, ξαναλέω, προσωπικά δεν το θεωρώ τόσο συμπαγές - αλλά είναι παραταύτα, η ταινία του αυτή που θεωρώ και εγώ πιο κοντινή σε ένα πιο σαφές σινεμά αλληγοριών και συμβολισμού) θυμάμαι όταν το είχα πρωτοδεί, πως το φινάλε και η αδυναμία του ανθρώπου να αντισταθεί στο κακό - το εξωγενές μάλιστα κακό- με είχε αφήσει κάπως μπερδεμένο και προβληματισμένο/καθώς θεώρησα πως αυτή η τελική “λύση” ίσως κρύβει και έναν βαθύ συντηρητισμό μέσα της, κοντά σε αυτό που περιγράφει και ο @Ironman1 -.
Κατέληξα από την άλλη σταδιακά, πως μετά από το “πνίξιμο” της προσωπικής επιλογής/πρωτόλειας αφύπνισης του σώματος και του πνεύματος μετά την παιδική ηλικία (καλή ώρα η πρωταγωνίστρια), μέσα σε όρια που τα ορίζει η θρησκεία, η οικογένεια και η όποια τους ηθική, η στροφή στον παγανισμό, στην απόλυτη γύμνια και το 0 είναι μια γενναία επιλογή/δήλωση αυτοδιάθεσης της -εν προκειμένω- γυναίκας και του σώματός της. και να πω την αλήθεια -το έχω ξαναγράψει πολλές φορές- μου αρέσει και το στοιχείο της αμφισημίας που δίνει ο Eggers πχ εδώ. Την κάνει πιο “πιστευτή” και παράλληλα με ιντριγκάρει στο να την “διαβάσω” αρκετές φορές -που οκ, κάτι κερδίζω θεωρώ από αυτή τη διαδικασία :slightly_smiling_face:

κατά τα άλλα
image

6 Likes

Σ ενα αντίστοιχο συμπερασμα κατέληξα κ γω όταν μίλησα παραπάνω για σεταρισμα των προσωπικων μου προσδοκιων, οπότε, ναι συμφωνώ εντελως στα όσα γράφεις εδώ.

Φασαιο, προφανως με δόσεις χαβαλέ, τον χαρακτηρισα μόνο κ μόνο για έναν (βασικο) λόγο.

Ενώ με μια πιο προσεκτικη προβολη των ταινιών του γίνεται σαφές αυτό που ευστοχα περιγραφεις παραπάνω, ότι δηλ ο στόχος του δεν είναι ο επαναπροσδιορίσμος επί της ουσίας, αλλά ουσιαστικά η εκ νέου ανάδειξη σε μια νέα γενιά ίσως, αρχετυπικων θεματικών που αγαπάει κι ο ιδιος (κ καλα κάνει), ωστόσο μοιάζει σα να μην μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να υπονοησει ότι αγγίζει περισσότερα/πιο βαθιά ζητήματα απ όσα ειναι σε θέσει όντως να καταπιαστεί (βλ. τα όσα θίξαμε κ παραπάνω) με αποτέλεσμα, ναι, να τον χαβαλεδιαζω ως ποζερο κ τουρίστα :stuck_out_tongue:.

Ρε γμτ, εκει ειναι που με χάνει λιγο.
Προφανώς δεν θεωρώ οτι υπαρχει αντικειμενικότητα σε αυτα, κ ουτε θα έπρεπε να χρεώνεται ο δημιουργός τις προσδοκιες του δεκτη απαραίτητα, αλλά για να υπάρξει μια ουσιώδης ενταση κ ενδυνάμωση ενος κεκτημένου μυθου θεωρω προαπαιτουμενη την ανασκευη του, την επανοικοδόμηση του, μια νεα προταση, θεση, συνεισφορά, μια αυθεντικη φωνη, κατι.

Ο Eggers θεωρω οτι ειτε αδυνατει, είτε αρνείται πεισματικά να δωσει μια τέτοια κατάθεση, κ αυτο μπορεί να τον κανει ευκολα να φανει οτι απλα καπηλευεται τη λαογραφίκη κληρονομιά που τοαο αγαπαει/αμε.

Συμφωνώ 100%, κ γι αυτό εγραψα κ στον @ChrisP παραπάνω οτι δεν αναφέρομαι στην κατάληξη της ταινίας.
Το προβλημα ειναι οτι

  • σπόιλερ προφανως-

το Συμβόλαιο που έχει προηγηθεί αναμεσα στην πρωταγωνιστρια κ τον Black Philip υποσκάπτει μια τέτοιου είδους ερμηνεία, αναιρεί την οποιαδήποτε προοπτική χειραφέτησης, απεκδυει τον Τραγο απο ολο τον γήινο, αυθεντικα παγανιστικό/διονυσιακο συμβολισμό του κ τον φορτίζει με ολες αυτες τις πουριτανικες/προτεσταντικες εμμονές που καταλήγουν οντως στην ίδια πατριαρχική αφετηρία, με τη μάγισσα σε θεση ακολουθου/παλακιδας κ οχι απελευθερωτριας/κοινωνου της φυσης οπως επιτασσουν οι παραδοσεις της “θηλυκης μαγείας”
( κ οπως θα ήθελα, προαωπικα, να δω σε μια αυθεντικά νεα καλλιτεχνική προσεγγιση της συγκεκριμένης θεματικής στην εποχή μας).

Ωστόσο, το ξανατονιζω, αυτο αναγνωρίζω πως αποτελεί προσωπικη μου θεαση/ένσταση, γι αυτό κ δεν τον απορριπτω συνολικά ως δημιουργο.

Απλώς, παραμένω θετικά επιφυλακτικος, συνεχιζω να στηρίζω ( εστω κ λιγο διστακτικά), περιμενω πάντοτε οπτικοακουστικη πανδαισια απο τα εργα του (άλλωστε είμαι φανατικος υποστηρικτής του show, don’t tell στον κινηματογράφο), κ απλα τον κραζω κ λιγο σαν φασαιο, ετσι, για την κουβέντα (κ λιγο για τους λόγους που έγραψα παραπάνω :stuck_out_tongue:) .

image

Απλα εκλαψα

3 Likes

To είδα την 1η μέρα καθότι άρρωστος οπαδός του Eggers (το ξέρω ότι είμαι μειοψηφία : θεωρώ το Northman την μέχρι τώρα κορυφή του, πιο κοντά στον σαιξπηρ από ότι στον wagner , άλλωστε και ο κεντρικός χαρακτήρας λέγεται Αμλετ και όχι Zιγκφριντ, ένας τραγικός ήρωας που σκοτώνει μάνα, ετεροθαλή αδελφό κλπ εγκλωβισμένος σε ένα φαυλο κύκλο αίματος κλπ)

Εξαιρετική ταινία το Nosferatu.
Θα σταθώ στη φοβερή φωτογραφία, στη λεπτομέρεια στις folklore παραδόσεις, τη σολομωνική και στις ερμηνείες (κάποιοι εντυπωσίασαν κάποιοι όχι -δεν είμαι κ ειδικός)
Γενικά 2 και πλέον ώρες δεν καταλαβαίνεις πως περνάνε
Εκπληκτικό φινάλε με ταυτόχρονη κορύφωση του δραματικού soundtrack.
Βάζει και κάποια ας πούμε “θέματα” : μηπως η δύση το παραέκανε με τον ορθολογισμό ;
Μήπως υπάρχουν και άλλα πέραν πέραν των όσων βλέπουμε/ακούμε/πιάνουμε ;
Δεν ξέρω/δεν απαντώ (σε ότι με αφορά)
Προφανώς να το δείτε όσοι δεν το έχετε ήδη δει
Αφήνω 1% πιθανότητες να μην περάσετε καλά

5 Likes

Όσο οξυμωρο κι αν ακουστεί ίσως, με βάση τα όσα έγραψα παραπάνω, κ για μένα το Northman ειναι η αγαπημένη μου ταινία του Eggers.

Η αναφορά μου σε Wagner ήταν καθ υπερβολη, για να θίξω τις επιφυλάξεις μου στο πως μπορεί να ερμηνευθεί η ταινια ως δοξολογία της Θέλησης για Δυναμη (χωρίς να θεωρώ ότι ήταν αυτή η προθεση του Eggers).

Κατά τ αλλα, ναι, το θέμα προφανως αποτελεί μια υπέροχα αταβιστικη προσεγγιση στον μυθο του Αμλεθ, με πολλα τίμια δανεια/tributes/αναφορές στο πρωτο Κόναν.

Κ μόνο λόγω θεματικής, εικονοπλασίας, κ όλου του third act (ειδικά το φινάλε), ήταν καταδικασμένη να είναι η αγαπημένη μου ταινία Eggers, ανεξάρτητα από το αν την θεωρώ την κορυφαία του ή όχι.

Κ να πω κάπου εδώ, ότι τλκ κατάφερα κ είδα κ γω το Νοσφερατου κ μπορώ να πω ότι με βάση τις προσδοκιες μου μάλλον βίωσα μεγαλη ανατροπή.

Περίμενα ένα οπτικοακουστικό αριστουργημα που δεν θα μου εδινε ωστόσο κάτι παραπανω σε επίπεδο συναισθηματικό.

Αντιθέτως, αυτό που είδα πολυ απλά με ενθουσίασε συνολικά.

Η ερμηνεία της Λιλυ Ντεπ με εντυπωσιασε υπερβολικά περισσότερο από όσο θα φανταζόμουν, ενώ για τον Ορλοκ του Skarsgard, προσπερνώντας την διακειμενικοτητα του παραλληλισμου/διαλόγου/σύγκρισης με τους δυο προηγηθεντες εμβληματικους Νοσφερατου, θα πω ότι ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ ο Δράκουλας που ήθελα πάντα να δω στην κινηματογραφική οθόνη κ δεν το ήξερα.

Για Νταφοε παντα αγάπη προφανώς, αλλά κ παλι μου εδωσε περισσότερα από όσα περιμενα, απλα κ μονο κάνοντας τον Νταφοε (vs Dracula/Orloc), καπου στην προβικτοριανη Κεντρική Ευρωπη.

Σκηνογραφία, ατμόσφαιρα, χρήση της μουσικής, συνολική ατμόσφαιρα (κ προφανως σκηνοθεσία κ φωτογραφία)
περιμενα το 10/10 κ μου εδωσε το 12/10.
Στα 2/3 της η ταινία ήταν ο,τι περιμενα να δω, αλλά υπερβολικά πιο πειστικα δοσμένο (η πιο έντονη εμπειρία εμβυθισης που είχα σε ταινία του Eggers μαζί με το Lighthouse).

Ωστόσο, η οριστική απογείωση για μένα ήταν
(κ παλι) το φινάλε της ταινίας, όπου επιτέλους έλαβα από τον Eggers αυτή την προσωπική νότα/κατάθεση που αποζητουσα παντοτε από τις ταινίες του
(κ που με εξαίρεση το φινάλε του Northman δεν ειχα λάβει στον βαθμό που θα ήθελα).
Σπόιλερ

Summary

Ειδικά το τελευταίο πλανο ήταν σα να βγήκε από πίνακα του Dore για την Κόλαση του Δάντη.

Κ για να ολοκληρώσω την δημόσια κωλοτουμπα μου(/του?), να πω ότι θεωρώ το Νοσφερατου την λιγότερο φασέικη ταινια του Eggers (ο τρόπος που αγκαλιάζει εδω το μεταφυσικό δεν αφήνει περιθώρια ρηχης/ευκολης αμφισημιας), την πιο εμπορική του (από τις λίγες φορές που δεν χρησιμοποιω αυτό τον χαρακτηρισμό αρνητικα), κ ταυτόχρονα, όσο παράδοξο κι αν ακουστεί, την πιο φωτεινή του ( ναι, στο φινάλε αναφέρομαι κ παλι - πραγματικά με στοιχειωσε).

Tldr; Πείτε με κ μένα φασαιο.
Η ταινια γαμησε😛

Πλεον ανυπομονώ επίσημα για το The Knight.

6 Likes

O μεσήλικας Αμερικανός τυχοδιώκτης William Lee περιφέρεται στην Πόλη του Μεξικό την δεκαετία του '50 και σκοτώνει τον χρόνο του (και μικρά κομμάτια του εαυτού του) μέσα στην ηρωίνη, το σεξ της μιας βραδιάς, την φτηνή τεκίλα και τον καπνό από τα (άπειρα) τσιγάρα, αναζητώντας βουβά μια αχτίδα αγάπης και κάτι το οποίο θα τον απελευθερώσει από την μοναξιά του. Η γνωριμία του με τον νεαρό απόστρατο Eugene Allerton θα του αλλάξει τη ζωή και θα τον οδηγήσει παράλληλα σε ένα δύσβατο παραισθησιογόνο μονοπάτι προσωπικής αναζήτησης.

Πολύ δουλεμένη κινηματογραφική “ανάγνωση” ενός δύσκολου (και ημιτελούς) pivotal βιβλίου της beat λογοτεχνίας, το οποίο ο Guadagnino το έφερε στα μέτρα του -όσο και αν αυτό αρχικά φαντάζει παράταιρο από το γενικότερο ύφος των ταινιών του, το οποίο και κυμαίνεται σε αντιδιαμετρικά αντίθετες αισθητικές συχνότητες από αυτές που εκπέμπουν τα έργα του Burroughs και των ομοιών του.
Η εσωτερική ερωτική καταπίεση του πρωταγωνιστή (όχι σεξουαλική) και όσα εκείνη αναμοχλεύει στον εσωτερικό του μικρόκοσμο (ο φόβος και η απογοήτευση της ηλικίας και των ετών που περνούν ανεπιστρεπτί κτλ) τον ωθεί διαρκώς στα άκρα - σε μια σταυροφορία κατάκτησης του ασύλληπτου, η οποία έρχεται σαν αντίβαρο στην φοβική του προσέγγιση προς τον νεαρό Allerton και μετουσιώνεται στην μανία της ανακάλυψης ενός μυθικού φυτού στα βάθη της ζούγκλας, το οποίο υποτίθεται πως σε κάνει να επικοινωνείς με τον άλλον τηλεπαθητικά, χωρίς λόγια και σου επιτρέπει παράλληλα να βιώσεις μια επίσκεψη σε έναν καθρέπτη της ψυχής (ή αλλιώς το lsd πριν το μάθουν οι χίπηδες :stuck_out_tongue: )

Φοβερή σκηνοθεσία -στα στούντιο της Τσινετσιτά- με χρήση μινιατούρων και πρακτικών εφέ σε πολλές ψυχεδελικές σκηνές της ταινίας, μια παράξενη επιλογή CGI εφέ για κάποια από τα background που κάνουν το μέρος να ζωντανεύει ως ένας παστέλ πίνακας της εποχής, μια μικρή κοιλιά στο 3ο μέρος που ξεκινάει το ταξίδι προς τη ζούγκλα και μια φοβερή κορύφωση στην κατακλείδα - όπου κάποιες από τις πιο ουσιαστικές “μαστουρο-εικόνες” των τελευταίων ετών απογειώνουν τις σημειολογικές αναφορές της ταινίας και την εκτοξεύουν σε ένα… για εμένα τουλάχιστον ακραία σπαρακτικό φινάλε.

Daniel Craig σε ερμηνεία καριέρας - υποδειγματικός στην αυτοσυγκράτησή και την επιμονή να παίζει με τις σιωπές και το βλέμμα, όταν όλα τριγύρω αλλάζουν άρδην και περνάνε τον χαρακτήρα του από χίλια κύματα, υποδειγματικός και στα μοιραία ξεσπάσματα του. Ένας καθ’ όλα ολοκληρωμένος ρόλος και από τώρα στο πάνθεο των κινηματογραφικών χαρακτήρων που πνίγηκαν μέσα στην ίδια τους την επιθυμία και… εύκολα η ανδρική ερμηνεία της χρονιάς (ας πούμε του 2024, μιας και για εκεί λογίζεται η ταινία).

Προφανώς ταινία για σινεμά/δεν το συζητάμε, εξαιρετικό soundtrack από Trent Reznor και Atticus Ross/με αναχρονιστική χρήση μερικών σύγχρονων κομματιών σε εξαιρετικό timing και αυτά - αν εξαιρέσεις την μικρή κοιλίτσα κάπου λίγο μετά τα μισά, το Queer είναι από τις πολύ καλές ταινίες του φίλου Luca (του οποίου, να το πω και εδώ, είμαι τεράστιος fan - καμία του ταινία δεν με έχει απογοητεύσει, ακόμα και οι πιο αμφιλεγόμενες όπως το remake του Suspiria/το οποίο δεν με κέρδισε αλλά εκτίμησα πάρα πολύ την όλη προσέγγιση και “αυθάδεια” απέναντι στο πρωτότυπο)

6 Likes

:point_up: έχω μεγάλες απαιτήσεις γιατί μιλάμε για σεμιναριακό βιβλίο από Burroughs και μεσιέ Λουπέν με έχει προδιαθέσει θετικότατα, οπότε η ψηφιακή μου ταινιοθήκη ( :pirate_flag: ) ήδη το έχει τοποθετημένο σε περίοπτη θέση για προβολή στα κοντά.

Επί του θέματος όμως,

Αν και η σχέση μου με τον εγχώριο κινηματογράφο είναι διπολική, την αποδοχή του Απόντες πάντα την εκλάμβανα με ένα μείγμα σκεπτικισμού της υπερβολής του απλά καλού για εγχώριου → εξαιρετικό, και εκτίμησης για το υπαρξιακό της υπόθεσης. Πιο σημαντικά όμως, δεν την είχα δει ποτέ, ούτε στο youtube, ούτε γενικά.

Έτσι, η παρότρυνση γνωστών φορουμικών μυστών για την προβολή αποκατεστημένης κόπιας στο midnight express, ήταν καίρια, ή τώρα ή κάποτε λέω, και παρά το γεγονός πως η χθεσινή τιτανομαχία ήταν, είναι, και μάλλον θα είναι, επώδυνη για τα πόδια και τη μέση μου/μας, το πνεύμα υπερίσχυσε του σώματος, και εν τέλει 12μιση ήμασταν σινόμπο πατησίων.

Με τα πολλά, εκκίνηση στη μια εν τέλει, καθώς αναμενόμενα, πολλοί της γενιάς μου θα έδιναν παρών, και στην πλειοψηφία μας, δεν το είχαμε δει, κάπως μου βγάζει νόημα, και έτσι είχε ουρά, και εγώ σε μουντ πνευματικής συγκέντρωσης για να μην κοιμηθώ μες το σινεμά που ήταν και ζεστά, χτύπησα κόκκινο υπερέντασης / διαύγειας και ήμουν έτοιμος να απορροφήσω την εμπειρία.

Δεν έχω να πω πολλά, δεν επιθυμώ κιόλας, δεν θα προσθέσω και κάτι στο “μύθο” της. Άργησα να μπω στο κλίμα λόγω προσωπικών σκαλωμάτων με την πλοκή / χαρακτήρες, αλλά ένιωθα πολλά μικρά σκηνοθετικά στοιχεία στο βάθος να κινούνται αρμονικά δημιουργώντας ένα grand design που άπλωνε ένα υποβόσκον σκοτάδι και ένταση, ένα εκ θεμελίου γκρέμισμα μιας ψευδαίσθησης. Εκτίμησα τους “τρελούς προφήτες”, τα σκηνοθετικά ρίσκα, την αδιανόητα εμβληματική χρήση της μουσικής ανά τα χρόνια, για αυτή την coming of age επταετή πορεία μιας παρέας, τα τοπία της Σαλαμίνας που το τελευταίο διάστημα τα βλέπω με άλλο μάτι λόγω του διδακτορικού κολλητού αρχαιολόγου/ανθρωπολόγου που εν μέρει πραγματοποιεί εκεί τις έρευνες του και μαθαίνω/βλέπω πράγματα, και κυρίως, το τελευταίο 20λεπτο.

Οργιαστικό, ανατριχιαστικό, άψογο, έκανε μια σχεδόν δίωρη εμπειρία (μπορούσε να είναι και 90λεπτη μπρο) να βγάζει νόημα όχι τόσο επιφανειακό όσο φοβόμουν, καθώς τα σποραδικά τσιτάτα, αν και εμποτισμένα στο πνεύμα της ταινίας, δεν έδεναν όλα το ίδιο αρμονικά με τις ρίζες τους.

Προφανώς, ανάλογα του πότε, πως και γιατί την βλέπεις, κάνεις άλλες συνδέσεις και συνειρμούς, και θα ταυτιστείς, σε αυτή την διαρκή επιστροφή.

Όταν τελείωσε, δύο πράγματα είχα πολύ έντονα στο μυαλό μου.

Το πρώτο, ήταν πως βρήκα πολλές άκυρες και συνειρμικές συνδέσεις με την “Αγέλαστο Πέτρα” του Κουτσαφτή, και πως κάποια πράγματα, στην κούραση και την υπερένταση στις 3 το πρωί, απορούσα αν ήταν τόσο στερεοτυπικά, γενικά μια μίνι υπαρξιακή κρίση.

Αυτή οδήγησε στο δεύτερο, πως σήκωνε Jameson η μαλακία. Πάλι καλά τιμήσαμε.

Ωραία ήταν. Έντονα.

14 Likes

Party pooper (#sorrynotsorry) αλλά το Νοσφεράτου του Έγκερς το βρήκα καραμέτριο, χαριστικά κιόλας για μερικά πλάνα και την ερμηνεία της Depp, η οποία κρατά την ταινία μόνη της.

Από κει και πέρα, ούτε καν aesthetics over substance η φάση, οκ, κάδρα, μάδρα και φωτιά και λάβρα, αλλά εγώ 2 ώρες να βλέπω την κάμερα να κινείται αργά-αργά ένιωσα σα ν’ ακούω δίσκο με 37 σολαρίσματα το ένα μετά το άλλο και ούτε μισό τραγούδι της προκοπής μέσα. Επίσης γιατί να βλεπουμε τύπους με βικτωριανό posture και προφορά στη Γερμανία (αλλά να ακούμε και κάτι διάσπαρτα Herr/Fraulein για το αληθοφανές της υπόθεσης) είναι κάτι που δεν μπορώ να κατανοήσω, άμα θες αγγλικούς διαλόγους μαν μου, κάνε τον Νοσφεράτου στον αμερικάνικο νότο να σε παραδεχτώ.

Για το τέλος, προσωπικά βρήκα απαράδεκτo και το όλο μεηκάπ του Σκάρσγκαρντ που -θα το πω- ήταν ίδιος ο Βλάντιμιρ Τκατσένκο και περίμενα πότε θα μπει στο πλάνο ο Γιαννάκης να φάει την αγκωνιά του.

12 Likes

Lol, μαλάκα τον goole-αρα και πήγε να μου βγει ο καφές απ’ τη μύτη.

1 Like

Δε θα ειναι στο Λυκαβηττο 28 Ιουλίου ο Κρις.

1 Like

Δεν είδα την ταινία ακόμα. Αλλά πέτυχα μια φώτο του χαρακτήρα και αναρωτιόμουν εδώ και μέρες ποιον μου θυμίζει και ποιον μου θυμίζει. Thank you for that.

1 Like

Το σκ ήταν ευκαιρία να δω ξανά την, μάλλον αγαπημένη μου ταινία των Coen της τελευταίας 15ετίας (πολύ κοντά με τo The Ballad of Buster Scruggs του 2018) στο Cinobo Πατησίων το Σάββατο, η οποία προβλήθηκε ως μέρος ενός αφιερώματος του streaming καναλιού στους αδερφούς από τη Μινεσότα (την ξανά-έχει κάποια στιγμή τώρα στα κοντά)

Ο Llewyn Davis είναι ένας τροβαδούρος της folk που επιχειρεί να πιάσει την καλή στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης του 1961 - 2 χρόνια πριν το ντεμπούτο του Bob Dylan στα δισκοπωλεία, όταν και το genre ακόμα μοιάζει “χαμένο” ανάμεσα στο ροκ εν ρολ του Έλβις και την ανάλαφρη pop που μοιάζει να επέβαλε η μεταπολεμική Αμερική στους περισσότερούς της καλλιτέχνες, ώστε να αποτρέψει “επικίνδυνες” ενδοσκοπήσεις στην καρδιά ενός Αμερικανικού Ονείρου που μοιάζει πλέον με έναν τρικλίζων Πύργο της Βαβέλ.
Ο Davis πνίγεται διαρκώς σε μια σειρά αντικρουόμενων συναισθημάτων που καθιστούν την αύρα του εκνευριστική και ενδιαφέρουσα παράλληλα: αλαζόνας, εγωπαθής, μοιρολάτρης και σνομπ αλλά με μια αστείρευτα αυθεντική αγάπη προς την ίδια τη μουσική, η οποία έρχεται σε μια περίεργη αντίστιξη με τον τυχοδιωκτικό του χαρακτήρα και τις οπορτουνιστικές του επιλογές πάνω σε συνεργασίες και γενικότερες επαγγελματικές επιλογές για το μέλλον του (και κυρίως το ποιόν του) σαν ερμηνευτής. Απαρνείται την εργατική τάξη από την οποία προέρχεται γιατί δεν θέλει να μπει σε καλούπια, όμως, παρά την υπέρμετρη αγάπη του για τη μουσική λειτουργεί με κύριο γνώμονα την επιβίωσή του - κάτι που αυτομάτως τον εργαλειοποιεί (συνειδητά) σε ένα μουσικό σύστημα που μοιάζει ελεγχόμενο και… συμβατικό.
Αυτή την κινούμενη παραδοξότητα (ή και όχι τόσο) είναι εν τέλει ένας μποέμ καλλιτέχνης που αγαπάει την τέχνη του αλλά όλες του οι επιλογές (συνειδητές και μη) οδηγούν στο κενό → έναν γνήσιος Κοεν-ικός χαρακτήρας- έρμαιο ενός κακού συγχρονισμού τύχης και πιθανοτήτων, τον οποίο μια αέναη κοσμική δύναμη τιμωρεί διαρκώς και περιπαίζει με κάθε ευκαιρία.

Η καφκική αύρα του έρχεται να “στοιχειώσει” την Ομηρική Οδύσσεια της μιας εβδομάδας, κατά την οποία ο Davis αλλάζει διάφορους καναπέδες για να κοιμηθεί και κάνει ένα ταξίδι αστραπή για το Chicago - όλα μέρος ενός οδοιπορικού προς μια απροσδιόριστη επιτυχία που δεν έρχεται ποτέ, αλλά με έναν σαρκαστικό τρόπο του υπόσχεται διαρκώς πως το τέλος του ταξιδιού είναι κοντά.

Κοέν στα πολύ καλά τους, επιστρέφουν σε θεματικές που τους έκαναν τόσο αγαπητούς στα 90s και κινηματογραφούν με φοβερή ευκρίνεια και τόνους βιτριολικού υπόγειου χιούμορ άλλη μια “φάρσα” σε έναν ατελή φτωχό-διάβολο της καθημερινότητας - ενώ γύρω από το κάδρο αχνό-φαίνεται και μια Αμερική που μοιάζει εγκλωβισμένη μεταξύ παρελθόντος και παρόντος.
Φανταστικός Oscar Isaac στον breakthrough ρόλο του, ακραία αστεία πρώιμη και ολιγόλεπτη εμφάνιση νεαρού Adam Driver, 1-2 σκηνές ανθολογίας (το δείπνο πχ ή η συζήτηση μεταξύ Davis και του μπίτνικ περιθωριακού ποιητή του Garrett Hedlund και του κακέκτυπου του Dr. John του John Goodman) και εξαιρετική ανασύσταση εποχής.
Μόνο μείον, η ψηφιακή φωτογραφία του Bruno Delbonnel και οι αποχρώσεις του καφέ στο color mix του ψηφιακού μοντάζ -πολύ πλαστικοποιημένη όψη σε μια, κατά τα άλλα, πολύ ιδιαίτερη σκηνογραφία (λογικό κάπως η κακή χρήση ψηφιακού λόγω εποχής που γυρίστηκε η ταινία, still κακή όψη).

Αυτά, να πάτε να το δείτε σινεμά όσοι δεν το έχετε δει - θα περάσετε πολύ καλά και θα γελάσετε και πολύ

2 Likes