Δεν το έχω δει ακόμα, αλλά ακόμα και αν διαφωνώ εντελώς μαζί σου δεν θα έχει σημασία.
Το review σου ήταν top class χείμαρρος
2 Likes
Ευχαριστώ, κάνω ό,τι μπορώ 
Η αλήθεια είναι ότι σπάνια θα επεκταθώ ως προς τα αρνητικά π.χ. μιας ταινίας και ελπίζω να είναι κατανοητό ότι πρόκειται για ένα ξεκάθαρα υποκειμενικό take απέναντι σε στοιχεία που με “ενόχλησαν”.
1 Like
Δύο λόγια και μια μικρή ερμηνεία - χωρίς κάποιο spoiler που χαλάει την εμπειρία- για ένα από τα πιο γοητευτικά “αινίγματα” του σύγχρονου Αμερικάνικου σινεμά:
Τo 1941 ένας νεαρός ιδεαλιστής συγγραφέας θεατρικών έργων στη Νέα Υόρκη δέχεται κρούση από το Hollywood και την Capitol Pictures. Καθώς τα χρήματα είναι υπερβολικά πολλά για να αρνηθεί, ο “ποιητής του απλού ανθρώπου” Barton Fink ταξιδεύει στο Los Angeles όπου και του ανατίθεται η συγγραφή ενός…b movie (προς απογοήτευσή του).
Πελαγωμένος από την εξέλιξη αυτή των πραγμάτων, το στενό, μικρό του κλειστοφοβικό δωμάτιο στο Hotel Earle αρχίζει να τον πνίγει. Ακούει θορύβους, οι τοίχοι στάζουν κόλλα και οι ταπετσαρίες ξεκολλάνε με έναν απειλητικά νωχελικό τρόπο, η έμπνευσή του εξαφανίζεται και η ζέστη γίνεται σταδιακά αφόρητη.
Η συνάντησή του με τον Charlie, τον θορυβώδη γείτονά του αποδεικνύεται καθοριστική: Eγκλωβισμένος σε μια φανφάρα περί μιας υψηλής τέχνης που θα αγγίζει την ψυχή του αληθινού προλετάριου βιοπαλαιστή, ο αλαζόνας Barton αγνοεί διαρκώς τον Charlie - την φαινομενική ρίζα της έμπνευσης του- όταν ο δεύτερος μάλιστα προτίθεται να μοιραστεί μαζί του καθημερινές ιστορίες. Σε ένα ξενοδοχείο που μοιάζει στοιχειωμένο, γεμάτο ενοίκους με τα παπούτσια τους αφημένα στους διαδρόμους αλλά εκείνους ποτέ παρόντες, ο Barton Fink αδυνατεί ακόμα και έτσι να αφουγκραστεί στην πραγματικότητα τον “απλό άνθρωπο”, βυθισμένος σε έναν κενό ιδεαλισμό για ιδανικά που στη πραγματικότητα δεν γνωρίζει επί τούτου.
Η ομορφιά της απλότητας τον κοιτάζει διαρκώς από τον τοίχο -μέσω μιας φωτογραφίας που μοιάζει να τον καθηλώνει περιστασιακά- όμως εκείνος αρνείται να ενδώσει.
Μετά από μια σειρά γεγονότων Hollywood-ιανής τρέλας και ανθρώπινης ματαιοδοξίας που θρυμματίζουν εντελώς την εύθραυστη ψυχολογία του Barton, αρχίζει να βιώνει μέσα στο πετσί του πλέον έναν υπαρξιακό καφκικό εφιάλτη - η πραγματικότητα αλλάζει διαρκώς πρόσωπα με το κενό του ασυνείδητου και οι τοίχοι του μικρού του δωματίου, τον εγκλωβίζουν ολοένα και περισσότερο.
Εκεί λοιπόν, σε μια σκηνή εξαιρετικά προφανούς αλληγορίας αλλά και παράλληλα τόσο σαρδόνια δοσμένης, ο Barton “μπαίνει” στα παπούτσια του Charlie - αφήνεται από το “καλάμι” του και συνάπτει μια τύπου… συμφωνία με τον διάβολο. Η έμπνευση επανέρχεται, το έργο “γράφεται μόνο του” και το αριστούργημα του Fink ολοκληρώνεται. Το τίμημα όμως τον περιμένει - και τον οδηγεί σε μια φοβερή σκηνή ανθολογίας γεμάτη Βιβλικές αναφορές και σημασιολογικές αλληγορίες, πριν δώσει τη θέση της σε ένα εξωφρενικά to the point καθαρτήριο φινάλε, που ολοκληρώνει ιδανικά την… μάλλον καλύτερη ταινία των Coen -στο νήμα με το Miller’s Crossing, το οποίο βγήκε το 1990, ένα χρόνο νωρίτερα και ένα τσικ ίσως παραπάνω από το Fargo κατ’ εμέ.
Με ιδιαιτέρως έντονη την επιρροή του Polanski των Tenant και Rosemary’s Baby στη δομή και αύρα και φυσικά βουτηγμένο στην βιτριολική αλληγορία και το πνευματώδες μαύρο χιούμορ που έκαναν τους Coen ένα από τα φαινόμενα του σινεμά των 90s, το Barton Fink κάνει μια λεπτή ανατομία πάνω στον ίδιο τον άνθρωπο που θέλει να δημιουργήσει τέχνη και να γίνει παράλληλα “δοχείο” της, σκαλίζει τους προβληματισμούς και τα αδιέξοδα της ατελούς του φύσης και συν τοις άλλοις, κερδίζει Χρυσό Φοίνικα (+ Σκηνοθεσία + 'Α Ανδρικό Ρόλο) στο 44ο Φεστιβάλ των Καννών -παραμένοντας μέχρι σήμερα μια από τις απατηλές κορυφές του Αμερικάνικου Σινεμά των τελευταίων 40 ετών.
Cinobo Πατησίων, το έχει ξανά νομίζω μια από τις επόμενες μέρες - μην το χάσετε οι fans ή όσοι δεν το έχετε δει.
7 Likes