Ποιος να το έλεγε!!
1 Like
Δεύτερη φορά που μπαίνω σε full John McClane mode μετά το σκηνικό με τον τύπο στο αεροπλάνο Ρώμη - Αθήνα, που νόμιζα πως είχε κλειστεί στη τουαλέτα για να μας ανατινάξει και πήγα και κατσικώθικα στην δίπλα τουαλέτα να του την πέσω μόλις βγει
Δεν θα υπάρξει έλεος την τρίτη φορά.-
8 Likes
@Lupin οι κριτικες και οι περιγραφες σου ειναι παντα απολαυστικες, αλλα εγω παντα κραταω οτι η Marvel εκανε κακιστα που δεν σε επελεξε για τον νεο Captain America. Το θάρρος σου ειναι απαράμιλλο ! 
5 Likes
Mετά, στο δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν (προφανώς δυνατά) πόσο φοβερή ιστορία έπλασα στο κεφάλι μου, να πετάγομαι εκεί στα σκοτεινά σαν τον αίλουρο να κατατροπώνω τον Άγνωστο Εχθρό (ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ) με ιπτάμενη κλωτσιά στη μούρη, τρέχοντας προς αυτόν και πατώντας πάνω στα καθίσματα ala κάποιο σινεφίλ stunt του Τζάκι Τσαν και ένα ολόκληρο σινεμά να ζητωκραυγάζει στο τέλος → ζήτησα και τα εύσημα από την κυρά μου και το άλλο ζευγάρι της παρέας, ποντάροντας σε ένα “άντε πάμε μια Μιχαλακοπούλου καντίνα, το κέρδισες” αλλά τελικά πήρα μια σοκοφρέτα από ένα περίπτερο στο Κολωνάκι και βλέπαμε μεταμεσονύκτια βιτρίνες για καμιά ώρα
11 Likes
John McClane με ψυχολογία …
Summary
5 Likes
Κλαίω 
1 Like
Στο μεταξυ, δεν διαβασα τπτ απο οσα εγραψε σχετικα με την ταινια…
1 Like
Η περιγραφη θυμιζει αυτο παντως:
Τωρα φανταστείτε Lupin να πηδαει απο παραθυρο για να σωθει
6 Likes
Έχω… σταματήσει (ας πούμε) εν δυνάμει αεροπειρατεία και εν δυνάμει επίθεση με όπλο σε σινεμά - δεν κοιτάζω να σωθώ, σώζω.-
10 Likes
Ok fair enough…
Φανταστειτε λοιπον Lupin να μεταφέρει γυναικοπαιδα στην πλάτη για να γλυτωσουν απο τον επικινδυνο τρομοκρατη οπαδο του Οζζυ.
1 Like
Τον θολό βυθό της Αλεξανδράκη, το είδε κάποιος σας;
1 Like
το έχω δει σε screener καιρό τώρα, δεν φαντάστηκα πως θα ενδιέφερε κάποιον εδώ και δεν το ανέφερα →
Η ταινία ήταν πάνω - κάτω μια αρκετά ευαίσθητη, γαρ κάπως σχηματική καταγραφή της πορείας προς την ενηλικίωση ενός παιδιού που μεγάλωσε στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης, την περίοδο από τη δεκαετία του ’50 έως τη δικτατορία.
Το clue της ταινίας έγκειται στο γεγονός πως μετά τον (αναγκαστικό) αποχωρισμό από την οικογένειά του στη Θάσο, ο μικρός πρωταγωνιστής κουβαλά διαρκώς το βάρος μιας διχασμένης ταυτότητας (γιος αντάρτη, αλλά και παιδί απόλυτα ενταγμένο στο βασιλικό σύστημα ανατροφής) καθώς εν συνεχεία το έργο (βασισμένη στα αυτοβιογραφικά έργα του Γιάννη Ατζακά) “ανιχνεύει” τις αναμνήσεις του ήρωα (τις ελαφρώς “θολές” αναμνήσεις για την ακρίβεια, μιας και το POV είναι από το πρίσμα ενός νεαρού παιδιού).
Παρ’ ότι η ταινία επίσης φαίνεται έχει μια σαφέστατη (?) πολιτική θέση, δεν το κουράζει σχεδόν καθόλου με ξύλινους λόγους και αμήχανα στρατευμένες τοποθετήσεις - ρέει μια χαρά και δεν ζαλίζει με μεγαλοστομίες και γραφικά τσιτάτα.
Το ασπρόμαυρο είναι φανταστικό btw -δίνει πολλά στην ατμόσφαιρα, όπως και το film έναντι του ψηφιακού- και όπως είπα και πριν, εφόσον η ταινία εστιάζει περισσότερο αισθητικά παρά (παραδοσιακά) δραματουργικά στα βιώματα του μικρού ήρωα, η αισθητική αυτή γραμμή/αποψη βοηθάει τα μέγιστα.
Η ζωή στις παιδουπόλεις εμφανίζει μια ενδιαφέρουσα αμφισημία, όπου ταυτόχρονα περιορίζει αλλά και απελευθερώνει τρόπο τινά τους “κατοίκους” της, καθώς ο μικρός Γιάννης βιώνει εκεί την πρώτη φιλία, τη σεξουαλική αφύπνιση και μια σταδιακή επίγνωση πως «πατρίδα» είναι οι άνθρωποι και όχι οι θεσμοί.
Παρά την έλλειψη έντονου δράματος, προσωπικά με κέρδισε η ταινία σε σημαντικό βαθμό, προσεγγίζοντας με ευαισθησία το θέμα της ενηλικίωσης μέσα σε συνθήκες Ιστορικής αναταραχής.
Στο φινάλε δυστυχώς με έχασε στο πολιτικό του σκέλος αλλά ας μην spoil-άρω - δεν μου χάλασε την όλη εμπειρία/μπορεί να μην το “διάβασα” και σωστά, ή μπορεί να περίμενα και κάτι άλλο.
Γενικά έχει τα θεματάκια του, όμως παίρνει από εμένα ένα συνολικό θετικό πρόσιμο
2 Likes
Είδα το Mickey 17… Από τις πιο προσιτές ταινίες του Bong Joon ho.Στο μέλλον το φαντάζομαι να προβάλλεται σε double bill με το Snowpiercer.
Ενδιαφέρον κάπου μέχρι την μέση μετά άρχισε να αναλώνεται σε κλισέ του είδους. Διάφοροι χαρακτήρες της ταινίας και στοιχεία του σεναρίου κλείνουν το μάτι στην πραγματικότητα που ζούμε, τουλάχιστον ο Bong φαίνεται ότι βρίσκεται με την σωστή πλευρά…Το χιούμορ που βγάζει το σώζει από το να πάει κάτω από την βάση για μένα.
Δεν μιλάμε για πανωλεθρία τύπου Megalopolis, αλλά σίγουρα περίμενα κάτι καλύτερο. Αν σας άρεσε ο Pattinson σε ρόλο αστροναύτη τσεκάρετε τον στο High Life της Claire Dennis, σαν το πιο σοβαρό συνοδευτικό στο Mickey 17.
2 Likes
Πως ο Πατισσον εγινε απο αχωνευτος φωσφωριζον βαμπιρος, ηθοποιάρα, δεν το έχω καταλάβει.
Ωραίος ο Mickey, προσιτός, σοβαρό διασκεδαστικό σινεμά. Οι δύο ρόλοι του Πάτισσον μου άρεσαν, το ίδιο και ο πάντα συμπαθής Ράφαλο
Εγώ πάντως τον παραδέχομαι που έσπασε το καλούπι. Όταν έχεις γίνει teen idol, άρα ουσιαστικά δεν έχεις credibility, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι τέτοιο, φαντάζομαι.
(Σε μικρότερο βαθμό) το είχε καταφέρει και ο Ντι Κάπριο αυτό τώρα που το σκέφτομαι.
2 Likes
Είναι λίγο 2025 για να γίνεται ακόμα αναφορά στον Pattinson των προ 15ετίας σχεδόν Twilight days του 
(ο οποίος στο ενδιάμεσο έχει συνεργαστεί από Safdie και Herzog μέχρι Claire Denis, Cronenberg και εσχάτως Bong Joon Ho, πέραν των πιο γνωστών του projects με Reeves, Edgers κτλ)
Μickey 17 ήταν να πάω το προηγούμενο ΣΚ, θα προσπαθήσω αυτό - μου φαίνεται πολύ fun
1 Like
Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι ο Ράντκλιφ, ο οποίος όχι απλά δεν έκατσε πάνω στην επιτύχια του Χάρι Πότερ, αλλά αφού απελευθερώθηκε από το franchise κάνει τη ζωάρα του και παίζει μόνο σε ότι ταινία γουστάρει αυτός, μακριά από τα “πρέπει” της βιομηχανίας και το βάρος του “brand name” του. Και κατ’εμέ έχει κάνει αρκετές καλές ταινίες, καμμενιές και μη.
Σινεμά φέτος δεν έχω πάει καθόλου 
2 Likes
Η ίδια όψη του νομίσματος μου φαίνεται εμένα 
1 Like
Εεε όχι ακριβώς. Ο Πάτινσον κουβαλούσε στίγμα και μετά έβαλε στόχο να αλλάξει εντελώς το image του και το κατάφερε μέσα από απαιτητικούς ρόλους και συνεργασίες. Ο Ράντκλιφ από μικρό παιδί του έλαχε να ταυτιστεί με έναν πολύ δημοφιλή ήρωα και όταν ενηλικιώθηκε τα άφησε όλα πίσω και έκανε τη φάση του.
2 Likes