Fair enough
συμφωνώ κι εγώ , άλλαξα άποψη για Πατινσον όταν τον είδα σε Lighthouse & The devil all the time ( και ο Τομ Χολαντ πολύ καλός σε αυτό )
2 Likes
εδώ ο Pattinson μου είχε φανεί αρχικά περίεργος/too much/υπερβολικός;
αλλά μετά από λίγο άρχισα να σκέφτομαι κάτι ανάλογα over the top “τρελά” σκηνικά με Cage και κάπως μου “έκατσε” καλύτερα ο τρόπος που προσέγγισε έναν τέτοιο περίεργο χαρακτήρα που κλήθηκε να παίξει - μόνο και μόνο anyway που μπήκα αυτοβούλως στη διαδικασία να φέρω στο μυαλό μου τον Cage και να τον αντιπαραβάλλω με τον Pattinson, αρκεί
Τα ίδια και στο The King (?δεν θυμάμαι αν το λέγαν έτσι, με τον Σαλαμάνδρα στο netflix, όπου ο Pattinson έπαιζε έναν Γάλλο βασιλιά ), όπου ήταν και πάλι τόσο απολαυστικά over the top που δεν μπορούσες να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του
1 Like
Μέσα σε 89 από τα πιο ουσιαστικά κινηματογραφικά λεπτά και χωρίς περιττές φλυαρίες, ο Μάθιου Ράνκιν μπερδεύει γεωγραφίες, γλώσσες, χρώματα, σχήματα, χαρακτήρες, χιούμορ και συγκίνηση, κάτω από έναν σουρεαλιστικό μανδύα, για να αποτυπώσει εν τέλει την καθημερινότητα με τη βαρεμάρα και την απλότητά της, με την παλαβομάρα και τις αντιθέσεις της, ταυτόχρονα να αποξενώνει αλλά και να φέρνει κοντά.
Ένα μίνι αριστούργημα (μεταξύ άλλων) η σκηνή της ξενάγησης στο εγκαταλειμμένο mall.
4 Likes
Αφου φαγαμε δίχως αυριο το τριήμερο ειπαμε για χώνεψη να δουμε το Sinners χωρις να έχουμε ιδέα τι ειναι περα απο horror…
Το λιγότερο που μπορώ να πω ειναι οτι ειμαι ενθουσιασμένος… Πολλα παραπανω απο horror.
Μου θύμισε πολυ το βιβλίο Ring Shout, πολυυ καλτ και μουσική…
Αυτη την περίοδο παίζω και το South of Midnight που παλι εχει deep south θεματολογία και ήμουν πολυ στο μουντ της αυτης της εποχής…
7 Likes
^ Ναι σε όλα!!
Εκτός ίσως από αυτό:
Που και πάλι όχι για κακό.
Σε κάθε περίπτωση. 
Προβολή σε ΙΜΑΧ > σύμπαν.
2 Likes
η σκηνή με το μονοπλάνο κολαζ απο τα μουσικά είδη κάθε γενιάς και το πως αυτο συνδέεται τοσο πολυ με τις ρίζες τους το θεωρώ masterpiece
Επίσης αν κάποιος μου πουλήσει την ταινία ως ενα μιούζικαλ θα το δεχτώ χωρίς κανενα παράπονο…
Το μονο που ίσως δεν χρειαζόταν ειναι
το τελευταίο post credit exposition για το ποσο σημαντική ηταν αυτη διέξοδος στη μουσική και τις μαζώξεις εκεινα τα χρόνια που τους κυνηγούσε η κλαν καθώς και το ταραντινικο one vs all αφου νομίζω ηταν ξεκάθαρος ο συμβολισμός των λευκών vampire. Αλλα και πάλι μου άρεσε πολύ η υλοποίηση και των δυο
Πήγα και γω Sinners, ίσως γράψω αναλυτικά μέσα στη βδομάδα που θα γυρίσω Αθήνα αλλά ότι και να πω τώρα είναι λίγο → παρά το υπερφορτωμένο (και ανά στιγμές σχηματικό) σενάριο και κάποια (εμφανέστατα) θέματα δομής, η κεντρική του ιδέα ήταν εξαιρετική (mid spoiler, όχι για την πλοκή αλλά γενικότερα για την βασική θεματική της ταινίας) η τέχνη, μέσω της μουσικής της εκάστοτε κουλτούρας/λαού/κοινωνικής τάξης, ως η κοινή συνισταμένη που μένει αναλλοίωτη στο χρόνο και ενώνει όλους τους παραπάνω απέναντι στην αλλοτρίωση και καταπίεση τους από τις Δυτικές «αξίες» της νεόκοπης Αμερικανικής ηπείρου και έδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπο “twist” στον βαμπιρικό μύθο.
Οι b-movie ραφές είχαν έναν auteur-ίστικο χαρακτήρα που δεν συναντάς συχνά πλέον σε σύγχρονα (και δη πρωτότυπα) blockbusters, ενώ το soundtrack του Γκόρανσον είναι σίγουρα από τα highlights του 2025 μέχρι τώρα. Μαγνητικός Michael B. Jordan κι ας μην είναι το Α class ερμηνευτικό πολυεργαλείο, scene stealer ο Jack O’Connell, Coogler σκηνοθετεί μια ταινία φοβερής ροής και pace, με αέρα έμπειρου και βετεράνου blockbuster-α.
Το κατά-ευχαριστήθηκα προσωπικά, πέρασα τέλεια στο σινεμά, έδωσε 2-3 σκηνές ανθολογίας (μια for the ages, εκείνη στο λόφο πριν το μακελειό με τους Ιρλανδούς και άλλη μια, αυτή που περιγράφει ο @Neo ) και γενικότερα ναι σε όλα.
Θα μπορούσε να πάει για κάτι πολύ παραπάνω (και κάτι πολύ πιο στιβαρό δραματουργικά) αλλά και πάλι ήταν μια ταινία πολύ ευχάριστη, καλό-φτιαγμένη (με ξεκάθαρο στόχο και το κομμάτι της διασκέδασης) και κυρίως με ψυχή (γκουχγκουχΝοσφεράτουγκουχκουχ) για να μπει στην κατηγορία του what if…
2 Likes
Πολυ καλο το Sinners. Αξιζει να το δειτε!
ειδα και γω το Sinners
Γενικα ναι σε ολα τα παραπανω, αλλα να σημειωσω οτι πιθανα προσπαθουσε να πει περισσοτερα αποσα μπορουσε να πει.
Ο Ο’Κονελ επιτελους βρηκε μουσικη συνοδεια στους παραλογισμους του (βλεπε SAS Rogue Heroes)
Πρεπει να ειχα τουλαχιστον εξαμηνο να παω σινεμα, και εχοντας γενικη απουσια απο τα δρωμενα (δηλαδη δεν παρακολουθουσα νεα, δεν ακουγα σχετικα ποντκοστς). Τα τρεηλερ με εκαναν να αισθανθω οτι εβλεπα παρωδια/κριτικη στο μοντερνο σινεμα. Κατι mission impossible με σκηνες απο ολε τις ταινιες, κατι το εκτρωμα που φαινεται να ειναι το M3GAN, με εχουν κανει και νιωθω φουλ αποσταση απο αυτο που νιωθω οτι ειναι το ωραιο σινεμα.
Το σιννερς προφανως βοηθησε αλλα και παλι ηταν λιγο.
παω να δω το αστεριξ
2 Likes
Το θέμα αυτής της ταινίας - ντοκιμαντέρ περιγράφεται κατατοπιστικά στο πόστερ, οπότε δεν θα επεκταθώ σε λοιπές πληροφορίες. Θα πω μόνο ότι όσοι ενδιαφέρεστε να παρακολουθήσετε την ιστορία αυτών των ΗΡΩΩΝ, έτσι, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, πρέπει να βιαστείτε γιατί προβάλλεται στο Τριανόν μέχρι αυτή την Τετάρτη και μετά τέλος (κωμικά σύντομος ο χρόνος κινηματογραφικής ζωής της αλλά τι να κάνεις).
Πραγματικά αξίζει τον κόπο. Πολύ σοβαρή δουλειά, διδάσκει, συγκινεί, προβληματίζει, γεμίζει.
8 Likes
Συνοπτικά → καλό συνολικά - εγγυημένο escapism, όμως η ταινία χάνει πάρα πολλούς πόντους στο σενάριο, καθώς προσπαθεί, τρόπο τινά, να συνδέσει σχεδόν όλες τις 7 προηγούμενες ταινίες της σειράς εδώ και το τελικό αποτέλεσμα α) κουράζει ανά σημεία υπερβολικά πολύ και β) δεν θυμίζει τόσο Mission Impossible όσο κάτι τύπου Independence Day με στοιχεία Mission Impossible.
Για το α), η πρώτη μιάμιση ώρα είναι γεμάτη από ΠΟΛΥ, ΠΟΛΥ exposition (το οποίο επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα κάθε λίγο και λιγάκι) αχρείαστα flashbacks και ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ μελό (στα πλαίσια μιας κακής σαπουνόπερας) και συνολικά, ε τσουλάει αλλά παράλληλα σε βγάζει αρκετές φορές και λίγο off.
Η ανάγκη λοιπόν του α) αλλά και για να διασφαλίσει η ταινία μια πορεία στα ταμεία που δεν θα είναι όπως εκείνη του προηγούμενου μέρους, οδηγούν στο β) όπου αλλάζει η ταυτότητα της σειράς → από κατασκοπευτική ταινία δράσης, γίνεται κάτι σαν ταινία ενός cinematic universe που θυμίζει λίγο τη νόρμα των comic book movies και καταλήγει σε μια “μεγάλη” εσχατολογική περιπέτεια για το τέλος του κόσμου (κάτι σαν Independence Day κτλ με “μυθικές” σχεδόν προεκτάσεις, τύπου “ο ένας και εκλεκτός που θα σώσει τον κόσμο από τον αόρατο Θεό του ΑΙ” κτλ).
Γενικά όχι, δεν άξιζε τέτοιο γράψιμο στην τελευταία (?) κατά τα λεγόμενα ταινία του franchise.
Βλέπεται ευχάριστα οκ, προφανώς, αλλά είναι -για εμένα τουλάχιστον- μάλλον το πιο αδύναμο της σειράς.
Εκεί που σώζεται είναι:
1.Tom Cruise - δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια αντίστοιχος ηθοποιός - superstar αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, που μπορεί να κουβαλήσει με τέτοιο τρόπο την όποια ταινία εμφανίζεται.
Το ξέραμε από πριν, επιβεβαιώνεται ξανά, ο Cruise είναι η επιτομή αυτής της old school χαμένης Hollywood-ιανής λάμψης, των ηθοποιών δηλαδή που κάποτε ήταν ο λόγος να δεις μια ταινία και όχι η ταινία αυτή - καθαυτή.
Αυτό το ερμηνευτικό dedication στους ρόλους του, τα περίτεχνα stunts που επιμένει να εκτελεί μόνος (και προσδίδουν φοβερό σασπένς στην τελική τους version στη μεγάλη οθόνη) και η επιμονή στην όλη διαδικασία δημιουργίας ενός παραδοσιακού blockbuster αποκλειστικά για τη μεγάλη οθόνη, είναι αξιοθαύμαστα στοιχεία της περσόνας που έχει φτάσει να είναι στα 62 του.
Εδώ κλασσικά, τα δίνει όλα - σωματικά, ερμηνευτικά, τα πάντα - και κουβαλάει μέχρι εσχάτων.
2.Η ταινία έχει 2 action set pieces (μόνο 2, δυστυχώς, καθώς όλη η υπόλοιπη διάρκεια αναλώνεται σε ακατάσχετη λογοδιάρροια) τα οποία είναι ακατάλληλα για καρδιακούς → το πρώτο είναι μια υποβρύχια σεκάνς που θυμίζει το The Abyss του Cameron, αν ο Cameron έπαιρνε στεροειδή και το δεύτερο μια εναέρια μονομαχία (αυτή της αφίσας) που είναι μάλλον το καλύτερο stunt και των 8 ταινιών (ένα jaw dropping πράγμα που δύσκολα μπορώ να περιγράψω με λόγια, χωρίς ειδικά εφέ και με μια σοκαριστική προσήλωση στη λεπτομέρεια που χρειάζεται για να βγει όσο αληθινό χρειάζεται). Αυτή η δεύτερη ειδικά σκηνή μας έστειλε κανονικά στον διάολο στο σινεμά!
3.Σκηνοθεσία McQuarrie: παίζει το genre και την κινηματογράφιση μεγάλου θεάματος, στα δάχτυλα.-
Χάνει στο σενάριο εδώ, αλλά όταν πρέπει να δώσει πόνο στις επικίνδυνες σεκάνς δράσης και αγωνίας, ε δίνει πόνο (και με τον πλέον ευδιάκριτο τρόπο).
Για αυτές τις 2 λοιπόν σεκάνς και μόνο, άξιζε το εισιτήριο - και η ταινία ανεβαίνει αυτομάτως πολλά σκαλιά στην τελική της αποτίμηση.
Όλο το συμπληρωματικό cast κτλ κομπλέ - καλή χημεία, επαρκείς όλοι στους ρόλους τους.
Όχι το καλύτερο φινάλε ενός, κατά τα άλλα συνεπέστατου action franchise των τελευταίων 30 ετών (ίσως και του πιο συνεπούς όλων) αλλά και πάλι βγάζει στη σύνταξη ότι κυκλοφορεί αυτή τη περίοδο εκεί έξω, (στα πλαίσια του μεγάλου blockbuster μεγάλης οθόνης).
Αυτά
3 Likes
Exposition dump κάργα, μου έλειψε λίγη δράση παραπάνω αλλά συνολικά και εγώ έμεινα αρκετά ικανοποιημένος.
1 Like
Κ εμενα μου αρεσε πολυ ! Επιασε κοντα στο 3ωρο βεβαια
Πρώτο θερινό για φέτος, Λαγονησάκι να ξεφύγουμε από τα τσιμέντα, 10 άτομα μαξ, 3 μπυρίτσες, πρώτη φορά που είδα το Mulholland Drive.
Δεν κατάλαβα τίποτα
4 Likes
Απο τις καλυτερες ταινιες ολων των εποχων.
Παρε με instagram video call να στο εξηγησω, αλλα μετα τις 20 Ιουνιου.
3 Likes