MOVIE OF THE WEEK:
Springsteen:Deliver Me From Nowhere
(2025, Scott Cooper)
«Η ησυχία μπορεί να γίνει εκκωφαντική…»
To 1980, o Bruce Springsteen γίνεται ακόμα πιο γνωστός με το άλμπουμ The River, ενώ την επόμενη χρονιά θα γεμίσει όλους τους χώρους στους οποίους θα παίξει ζωντανά. Αναμενόμενα, η εταιρεία θα πιέσει για νέο υλικό για να μη χάσει το momentum, ζητώντας νέα χιτ που θα παίξουν παντού όπως έκανε το Hungry Heart, αλλά ο Bruce δε νιώθει καλά, θέλει να φύγει μακριά από όλους και όλα, born to run που έλεγε σε ένα κομμάτι του παλιότερα.
Θα κλειστεί σε ένα δωμάτιο έξω από το New Jersey, με έντονα τα συμπτώματα της αδιάγνωστης ακόμα κατάθλιψης του. Περνά το χρόνο του βλέποντας τηλεόραση για ιστορίες παρανόμων, διαβάζοντας Flannery O’Connor και ερχόμενος σε επαφή με ελάχιστο κόσμο. Έχει μαζί του μια κιθάρα, μια φυσαρμόνικα και ένα πρόχειρο τετρακάναλο κασσετόφωνο. Θα σκαρώσει μερικές μελωδίες και θα γράψει μια πρόχειρη demo κασσέτα, με κομμάτια που κρύβουν πράγματα που είχε βαθιά μέσα του, το παρελθόν είναι βαρύδι και κρύβει άπειρο ψυχικό πόνο, ειδικά η σχέση με τον μέθυσο πατέρα του όταν ήταν παιδί και η αποδοχή του κόσμου δεν απαλύνει αυτό που τον τρώει και ας είναι πια 32 ετών, κάτι πρέπει να κάνει με τους ανεξόφλητους λογαριασμούς. Θα δώσει την κασσέτα στον manager του, o oποίος προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Η μπάντα του θα γράψει τα κομμάτια αλλά αδυνατεί να πιάσει αυτό που έβγαζαν οι πρωτόλειες ηχογραφήσεις της κασσέτας.
“I awoke and I imagined the hard things that pullеd us apart…”
Την ίδια περίοδο ο Paul Schrader (σεναριογράφος του Τaxi Driver) θα του δώσει το σενάριο μιας ταινίας με τίτλο Born In The U.S.A., στην οποία θα πρωταγωνιστεί ο Bruce. Δε θα το διαβάσει καν, αλλά θα σκαρώσει αμέσως το ομώνυμο κομμάτι. Η εταιρεία είναι έτοιμη για το νέο χιτ, αλλά αυτός θα το αφήσει στο ράφι, μαζί με τα I’m On Fire και Glory Days, έχει σκαλώσει βλέπεις με τα κομμάτια της κασσέτας, αυτά θέλει να βγουν, όπως ήταν όμως, ακατέργαστα, να μην υπάρχει το πρόσωπο του στο εξώφυλλο, να μην υπάρχει single, να μη γίνει καμία προώθηση και καμία συναυλία. Για την εταιρεία έμοιαζε με κίνηση εμπορικής αποτυχίας, αλλά η καλλιτεχνική ανάγκη είναι πιο δυνατή. Στο τέλος, ο δίσκος Nebraska θα βγει και θα πουλήσει, ένας δίσκος διαφορετικός, μαγικός και τόσο αληθινός.
“Maybe everything that dies someday comes back…”
Ο Scot Cooper κάνει υπέροχη δουλειά πίσω από την κάμερα, η μουντή φωτογραφία τονίζει τη μελαγχολία, σε μια βιογραφική ταινία που είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Warren Zanes και έτσι, εστιάζει έξυπνα, σε μια μικρή μα γκρίζα περίοδο ενός καλλιτέχνη, αντί στη λαμπερή καριέρα του σαν rock ήρωας. Στα θετικά επίσης ότι παίρνει μια καλή ερμηνεία από τον Jeremy Allen White στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μία ακόμη καλύτερη από τον Jereny Strong, στο ρόλο του μάνατζερ John Landau, ενώ και πάλι ο Stephen Graham θα είναι εξαιρετικός στον ρόλο του πατέρα, όπως και στο Adolescence.
Last but not least, η μουσική επένδυση είναι ταιριαστή και δεν εστιάζει μόνο στα τραγούδια του αφεντικού, αντιθέτως ακολουθεί τα κρίσιμα σημεία (πχ όταν τον βάζει να ακούσει το Frankie Teardrop) και κυρίως στη σιωπή μετά την ένταση της έκρηξης ενός έντονου rock show…
PS. Κυκλοφoρεί και μια επανακυκλοφορία-τούμπανο του δίσκου αυτές τις μέρες (7lp ή 4cd + ένα Blue-ray), η οποία περιέχει απίστευτο bonus υλικό, με βασικό ατού τις συνθέσεις με ολόκληρη τη μπάντα
6 Likes
Το επονομαζομενο και “Electric Nebraska” 
3 Likes
Το cinegang του φόρουμ θα στηρίξει Βουγονία με τέσσερα αστέρια ήδη, ή είστε τίποτα χλεχλεδες του netflix ?
Οποιος δεν ξέρει τι ειναι Βουγονία, να αποχωρήσει παρακαλώ. Προσωπικά είμαι και υπερ-φαν και υπερHypαρισμενος + πιστεύω ότι τους καλούς δημιουργούς τους στηρίζουμε εμπρακτα με το εισιτήριό μας, για να κάνουν και άλλες ταινίες
Κυριακή καλώς εχόντων - το πρωτότυπο το θυμάμαι ακόμα από Νύχτες Πρεμιέρας 2003 (?)…
Full hyped για το remake και εγώ, μιας και πιστεύω πως (χωρίς να γνωρίζω βέβαια τις όποιες, αναμενόμενες Λανθιμικές παρεμβάσεις πάνω στο πρωτότυπο) το ύφος και γενικότερα η “φύση” του Save the Green Planet, είναι ταμάμ για τη συγκεκριμένη φάση της καριέρας του Giorgos…
Οκ και σενάριο Will Tracy ε 
Και εγώ θα πάω να το δω! Το τρέιλερ το έχω παρακολουθήσει 50 φορές…
περιμένω Οικονομίδη εγώ
3 Likes
To έβαλαν μόλις στο Cinobo. Τυχαίο δεν νομίζω
Βλέπω επίσης πως επαναπροβάλλεται και στο Cinobo Πατησίων
Πολύ καμένο - προειδοποιώ ε 
Είδα τον Κυνηγό (Predator Badlands) …με είχε φάει ένας φίλος εδώ και μήνες να μην το χάσουμε μόλις βγει κλπ …και το είδαμε χθες. Συμπαθητικούλι / διασκεδαστικό θα το έλεγα. Τίμια ποπ-κορνια. Ο φίλος μου απ’την άλλη πλευρά τρελάθηκε… έτρεχε να το ξαναβρει σε καμιά CAM version στο ιντερνετ να το ξαναδει καπάκια.
1 Like
Aρχικά, μάλλον η πιο εύκολα προσβάσιμη ταινία του Λάνθιμου (το οποίο προφανώς δεν το λέω με αρνητικό τρόπο, καθώς η κινηματογραφική του γλώσσα έχει γίνει πλέον παγκόσμια - με έναν τρόπο όπως έγινε σταδιακά παγκόσμιο το σινεμά πχ. των των Bong Joon Ho ή Park Chan-wook, των οποίων το οποίο παράλληλα δεν έχασε και τα εγγενή χαρακτηριστικά των δημιουργών του) και η πιο “στρωτή” δομικά και σημειολογικά απόπειρα του για σινεμά είδους/ειδών:
Εδώ το κυρίως “πιάτο” είναι εσχατολογική σάτιρα - μαύρη κωμωδία, τοποθετημένη σε κάτι-σαν θρίλερ δωματίου, η οποία και διανθίζεται τόσο-όσο με το σύνολο του φάσματος των βασικών χαρακτηριστικών του Λανθιμικού σινεμά (το off beat humor, την τραγωδία, τη σουρεαλιστική κωμωδία καταστάσεων, το σπλάτερ και πολλά ακόμα γνώριμα στοιχεία και τάσεις) ενώ έχει απροσδόκητα και αρκετή δράση (για τα στάνταρντ και το ύφος του βέβαια).
Από την άλλη, ταινία πολύ παράξενη και αλλοπρόσαλλη ταινία (τόσο θεματικά, όσο και υφολογικά) για να αγγίξει το ευρύ κοινό, με τον ίδιο τρόπο που άγγιξαν ταινίες όπως το Poor Things ή το The Favourite…
Κοινώς, είναι μια ταινία αρκούντως weird ώστε να προσελκύσει κόσμο (αν μη τι άλλο έχει και πιο γνώριμα χαρακτηριστικά σινεμά είδους) και αρκούντως weird (και πιο μικρή, φαινομενικά, σαν μέγεθος παραγωγής) για να μην κάνει το “μπαμ” όπως οι πιο “blockbuster” του πρόσφατες ταινίες -“μπαμ” εννοώ σε επίπεδο φήμης/εισιτηρίων/βραβείων/κτλ… εμένα μπήκε μάλλον στην τριάδα των αγαπημένων μου ταινιών του μαζί με Κυνόδοντα και Αστακό.
Η βασική της θεματική, αν μπορεί με κάποιο τρόπο αυτή να συνοψιστεί σε 1 πρόταση είναι πάνω κάτω (κάτι όχι εντελώς άγνωστο στο σινεμά του, ή που δεν καταλαβαίνει κανείς από το trailer ή τα τριγύρω) και εντελώς χονδρικά, η ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης σε μια κοινωνία σύγχρονου προοδευτικού καπιταλισμού… και άλλα .
Στη ταινία, 2 “ψεκασμένοι” συνωμοσιολόγοι απαγάγουν την CEO μιας μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας, την οποία κατηγορούν πως είναι κάτοικος… Ανδρομένας (!) απεσταλμένη στη Γη για να μας υποδουλώσει και εν συνεχεία απαιτούν από εκείνη, τόσο να το παραδεχθεί, όσο και να τους φέρει σε επαφή με τους υπόλοιπους… Ανδρομεδιανούς, ώστε να σταματήσουν το σχέδιό τους και να σώσουν τον κόσμο.
Σε μια πρώτη ανάγνωση των 2 βασικών χαρακτήρων-διπόλων της ταινίας, εκείνος της Stone παρουσιάζεται σαν μια ζωντανή ενσάρκωση του προοδευτικού καπιταλισμού (όπως και να τον διαβάσει κανείς) σε όρους του σήμερα (inclusive λόγος που κρύβει καλά έναν κυνισμό, αποθέωση του ατομικισμού κτλ).
Ο Plemons από την άλλη, είναι ένας πολύ αμφιλεγόμενος συνολικά χαρακτήρας (δεν μπορείς εύκολα να τον ακολουθήσεις, ούτε να τον απορρίψεις όμως εντελώς) ο οποίος ζέχνει απόγνωση σε κάθε του φάσμα. Μια κωμικροτραγική ύπαρξη, απόλυτα βυθισμένος σε μια ιδεολογική τρικυμία διαφόρων ιδεολογιών και σκέψεων που υιοθέτησε μέσω διαδικτύου - πριν καταλήξει στην πεποίθηση ότι… εξωγήινοι από την Ανδρομέδα επιτίθενται στη Γη (μια ιδεολογική ηχώ που αντικατοπτρίζεται άμεσα και στη μοναχική και θλιβερή του καθημερινότητα).
Οι 2 τους επιδίδονται σε ένα σκληρό, διαλεκτικό bras de fere κατά τη διάρκεια της ταινίας, με τη μεν να προσπαθεί από τη μία να τον πείσει πως δεν είναι… εξωγήινη, πόσο σημαντικό είναι το έργο της (και κατ’ επέκταση τις δυτικές αξίες που πρεσβεύει) και να προσπαθεί διαρκώς να τον συνεφέρει στη (δική της) πραγματικότητα, ενώ ο δε την κατηγορεί (πολύ συνειδητά, μέσα στην τρικυμία του μυαλού του) για χίλια δυο πράγματα (συμπεριλαμβανομένης μιας οικογενειακής δυστυχίας) και να μην σηκώνει μύγα στο σπαθί του σχετικά με την… προέλευσή της .
Ερμηνευτικά η Stone αναμενόμενα φυσάει (δηλαδή πραγματικά είναι… απίστευτη, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν με κάποιο τρόπο τσίμπαγε άλλο ένα μεγάλο βραβείο φέτος - έχει πολλές σκηνές που δεν ξέρω πως να τις χαρακτηρίσω, πέραν του “μεγαλειώδεις”)… αλλά με κάποιο τρόπο, είναι ο Plemons που καταφέρνει να κλέψει την παράσταση - όχι να την κλέψει βασικά, να την πάρει σπίτι του τρέχοντας.
Μακράν η καλύτερη ανδρική ερμηνεία που έχω δει το 2025 και από τις καλύτερες γενικότερα που έχω δει τα τελευταία χρόνια…
Μου αρέσει να βρίσκω αναλογίες (προϋποθέτοντας πως καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αναλογία anyway ) στο σινεμά και αν στο Poor Things είχα δει πολύ Jean Pier Jeunnet - Marc Caro (σε πολλά επίπεδα, όχι το προφανές εικαστικό) εδώ είναι σίγουρα πως υπάρχουν πολύ αδερφοί Coen (ιλαροκωμωδία στα καλύτερά της, που σπάει κόκκαλα με το διαβρωτικό της humor και την ειρωνεία που στάζει διαρκώς, σε κάθε της καρέ ή ατάκα) και (το προφανές, σε κάθε του ταινία) πολύ Kubrick - πέραν του αισθητικού δηλαδή ή σε επίπεδο βασικής πλοκής, εδώ έρχονται ίσως πρώτη φορά τόσο κοντά σε ένα ευρύτερο νοηματικό επίπεδο (που δεν μπορώ να το αναλύσω περαιτέρω, λόγω σημαντικών spoilers).
Τουλάχιστον με ένα συγκεκριμένο μέρος της φιλμογραφίας του δηλαδή…
Σχετικά με τον Will Tracy στο σενάριο → το The Menu ήταν για εμένα κάτι σαν το Parasite από τα Lidl (όχι απαραίτητα κακό, αλλά πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων).
Ναι το Succession είναι peak tv, αλλά άλλο σινεμά και άλλο τηλεόραση, ως γνωστόν.
Εδώ είναι προφανές, πως ένας ικανός σκηνοθέτης (ο Λάνθιμος δεν είχε κυνηγήσει ποτέ το Bugonia ούτε είχε δει την πρωτότυπη ταινία, αντιθέτως του το πρότεινε ο Ari Aster, ο οποίος και σχεδίαζε να το κάνει αυτός αλλά τον πρόλαβε το lockdown και ο Covid) μπορεί να πάρει ένα σενάριο και με το δικό του άγγιγμα (κάποιες καίριες παρεμβάσεις στην ιστορία + τη σκηνοθεσία του) να το ανυψώσει σε κάτι μεγαλύτερο από ότι ίσως ήταν αυτό εξαρχής - σε αντιδιαστολή με έναν μέτριο ή αδιάφορο anyway σκηνοθέτη (όπως ο Mark Mylod του Menu) που διεκπαιρεώνει απλά ένα commission και μέχρι εκεί.
Σε τεχνικό επίπεδο, bye-bye στον κλασσικό αισθητικό φορμαλισμό του Λάνθιμου (όχι εντελώς, αλλά είναι αισθητά περιορισμένος για όποια σεκάνς χρειάζεται και μόνο) και welcome μια νέα διάσταση της σκηνοθετικής του γκάμας - εκείνη που κινηματογραφεί με ένταση και παλμό τους χαρακτήρες της ταινίας εντός τεσσάρων τοιχών.
Φωτογραφία και μοντάζ 10άρι άκοπο, ενώ η μουσική του Jerskin Fendrix (που έχει γράψει μόνο για 2 ταινίες ακόμα μουσική, το Poor Things και Kind of Kindness) είναι μάλλον επίσης το soundtrack της χρονιάς…
Από εμένα ένα τεράστιο ΝΑΙ σε όλα overall:
Ελάχιστα θέματα ρυθμού δεν τα θεωρώ ικανά να αλλοιώσουν τη συνολική εμπειρία, ούτε και την προφανή, για τα Λανθιμικά δεδομένα, στροφή του (εδώ και καιρό) σε ένα σινεμά που λίγο-πολύ δίνει απαντήσεις στα ερωτήματά του - σε αντίθεση με τις πρώτες του ταινίες.
Είναι μια πολύ φορτωμένη ταινία θεματικά, αλλά παράλληλα και πολύ “εύκολο” να διαβαστεί από τον θεατή (και ξαναλέω, δεν το λέω αρνητικά αυτό). Δεν θα σου αλλάξει τη ζωή (ούτε μάλλον θέλει) ή είναι το πιο ριζοσπαστικό πράγμα που έχει κάνει, αλλά κοιτάει στη σωστή κατεύθυνση και για 2 ώρες σε κρατάει “εκεί” λόγω της φύσης της σαν θρίλερ - μαύρη κωμωδία or something.
Έχει ένα από τα καλύτερα 3 act της τρέχουσας κινηματογραφικής σεζόν (της οποίας δεν έχω δει πολλές νέες ταινίες δυστυχώς, οπότε ίσως και να υπερβάλλω προφανώς - αλλά μέχρι στιγμής, ήταν η μόνη μάλλον που απογειώθηκε με τέτοιο τρόπο στο τελευταίο της μισάωρο).
Eίναι ίσως η μοναδική ταινία του Λάνθιμου, που οι χαρακτήρες μοιάζουν τόσο αληθινοί - τόσο “άνθρωποι της διπλανής πόρτας” short of speech.
Στο τέλος της ημέρας, η ταινία κουβαλάει πολύ θλίψη (καλά κρυμμένη τις περισσότερες φορές, ανάμεσα στα όσα παλαβά διαδραματίζονται επί οθόνης ή την κωμωδία) αλλά πολύ βαθιά μέσα της κρύβει και μια μικρή αισιοδοξία για το μέλλον - που δεν είναι εύκολο να τη διακρίνει κανείς (ή μπορεί και εγώ να είχα ανάγκη να ερμηνεύσω έτσι κάποια πράγματα).
ΥΓ. Μια τεράστια μούτζα στο Υπουργείο Πολιτισμού που δεν τον άφησε να γυρίσει κάποιες σκηνές από την τρίτη (αριστουργηματική ξαναλέω) πράξη στην Ακρόπολη και να είχαμε σήμερα μια iconic as fuck σκηνάρα for the ages…
14 Likes
Ευτυχως εχει φροντισει ο (καραγκιοζης) Ραπτοπουλος για να εχουμε iconic as fuck σκηναρα for the ages απο την οποια εχει ξεκαθαρα κλαπει η ιδεα για το poster της ταινιας…
12 Likes
Χαχαχα κλαιω!
το οποίο, δεδομένου ότι ο Λάνθιμος ειναι Ελληνας και έχει επαφή με το subculture του αθλητισμού, παιζει να μην ειναι καν πλάκα… οπως επισης Ελληνας νομιζω ειναι και αυτος που κανει τις αφισες.
Δεν εχει ερθει ακομα εδω αλλα θα τρεξω να το δω, ακομα και αν ειναι μαπα (που δεν ειναι, καθως εμπιστευομαι Λουπιν), για να στηριξω με εισιτηριο τον διασημοτερο Ελληνα δημιουργο του κόσμου αυτη τη στιγμή, στον οποιο στο μελλον θα αναφερομαστε συνεχεια
2 Likes
Αυτό να σου πω την αλήθεια, δεν το είχα σκεφτεί. Καθόλου δεν αποκλείεται
1 Like
ευστοχία Ben Wallace στις ελεύθερες βολές η κριτική σου. Πρώτη φορά που είδα Λάνθιμο και είπα τι μαλακία είναι αυτή. Περνούσαν οι δυο ώρες νερό ναι, άρτια σκηνοθετικά και όντως το score πολύ ενδιαφέρον, το σενάριο ειλικρινά κακό. Ο Plemons είναι καλός μόνο όταν παίζει μινιμαλιστικά και τσιγκουνεύεται τις γκροτέσκες αντιδράσεις.
Καρδούλα ωστόσο πάντα σε Λουπέναρο
3 Likes
Είναι και αυτό βέβαια μια “απόδειξη” του πόσο ίσως διαφορετική ταινία είναι η συγκεκριμένη ,για τα μέχρι στιγμής δεδομένα του Λάνθιμου (δεν υιοθετώ, αλλά ναι)
1 Like
Μόλις είδα την ταινία - εχθές βράδυ. Έφυγα κι εγώ με την επίγευση ότι αν ήταν ταινία οποιουδήποτε άλλου σκηνοθέτη, θα έλεγα “Γαμάτος σκηνοθέτης, μάπα το καρπούζι”. Οποιαδήποτε απόπειρα ανάλυσης με κάνει να νιώθω ότι αναλύω μία τρολιά. Ακριβή, επιτηδευμένη, και πανέμορφη, αλλά τρολιά.
Δεν είχε και τίποτα να αναλύσεις, δηλαδή, δεν έχει β’ κείμενο. “Τι θα συνέβαινε αν…” είναι όλο, κανένας σχολιασμός περεταίρω.
Είχε κάποια ωραία πλάνα (ειδικά τα ασπρόμαυρα φλασμπακ, με έμφαση στο πρώτο, ήταν αποστομωτικά), αλλά μέχρι εκεί. Μαζί με το “Poor Things”, ό,τι χειρότερο έχω δει από Λάνθιμο (το συμπαθώ πιο πολύ απ’ το “Poor Things”, όμως, γιατί δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά).
εδώ διαφωνώ. Poor things πολύ δυνατή ταινία. Ίσως το kinds of kindness η πιο αδύναμη μετά τη Bugonia, αν και η πρώτη ιστορία ήταν τρομερή.
Edit. Εκεί ήταν πολυ καλος ο Plemons. Αν και η αγαπημένη μου ερμηνεία του παραμένει αυτή η νεκρικά παγωμένη φάτσα του καθηκιού στο breaking bad
Κι ωστόσο, το τρίπτυχο του Kinds of Kindness μ’ άρεσε πάρα πολύ. Ήταν ξανά weird. Ξανά μία φαν ταινία που δεν θα συγκατάλεγα στις καλύτερές του (για μένα “Άλπεις”, “Θάνατος Ιερού Ελαφιού”, “Αγαπημένη”), όμως ήταν αυτό που ήθελα απ’ τον Λάνθιμο.
Hot take μου είναι ότι το “Poor Things” είναι το “Barbie” για άτομα που θέλουν να τρίβουν πηγούνι όταν μιλάνε για ταινίες και να λένε χμμμμμμ
1 Like