Και μένα, είμαι γενικά υπερ των επιστροφών σε προηγούμενες σχέσεις 
(καλά πάει αυτό)
Η τρίτη ιστορία ειδικα ήταν αποτυχία, σορι νοτ σορι
Είχε τις αδυναμίες της (η δεύτερη ήταν για μένα η πιο καλή), αλλά αποζημίωνε στο τέλος με μία I C O N I C στιγμή της Emma Stone
3 Likes
Στειλε ηχητικο να το ακουσω αυριο στον δρομο για την δουλεια
1 Like
Αδιανόητα καμένη ταινία - ανυπομονώ πως και πως να την ξαναδώ 
Αυτή την αισιοδοξία που λες δεν την κρύβει ιδιαίτερα βαθιά (γνώμη μου), αν το δούμε πιο ορθολογικά και κυνικά, αυτός ο κόσμος όχι μόνο μπορεί να συνεχίσει χωρίς την ανθρωπότητα, αλλά μπορεί ν’ αναγεννηθεί και κυριολεκτικά ν’ ανθίσει…μέσα απ’ τις στάχτες του! Το μαύρο χιούμορ και ο σουρεαλισμός του είναι από εκείνα τα στοιχεία που λατρεύω στις ταινίες του. Δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, γι’ αυτό τον αγαπώ. Οι πρωταγωνιστές καθηλωτικοί, as always.
Πιθανόν να είναι unpopular opinion, αλλά και το Kind of Kindness είναι διαμαντάκι.
Έκλεισα για Σπασμένη Φλέβα το Σάββατο 29/11
2 Likes
Θα τοποθετηθώ ψύχραιμα, μπας και διαχωριστώ λίγο από τις καθολικές αποθεώσεις που βλέπω παντου, με τις οποίες συμφωνώ όμως σε σημαντικό βαθμό.
Το “Οικονομίδης σε φόρμα” πλέον νομίζω πως σημαίνει κάποιο tracksuit, αλλά ευτυχώς ο μεσιέ έκανε πως δεν συνέβη ποτέ η Μπαλάντα, και αποφάσισε να γυρίσει ένα μεγαλοαστικό Σπιρτόκουτο, που είναι μεν βουτηγμένο στο νεορεαλισμό, αλλά απομακρύνεται από τους Κοεν-ισμούς που τον έκαναν meme. Πολυ σφιχτο σενάριο, σκηνοθεσία με άποψη, που με κάθε πλάνο αλλά και κάθε οδηγία για την κινησιολογία των ηθοποιών (αφου η ταινια δεν βασιζεται σε διαλογους - ουτε και μπινελικια - αλλα σε σιωπες, απουσια επικοινωνιας και εξαρσεις χειριστικότητας και αντίστασης σε αυτή) οικοδομεί την ηθική κοινωνική και πολιτική κατάρρευση όχι ενός ατόμου - καρικατούρας, αλλά μιας παρασιτικής κοινωνικής κατηγορίας. Αυτόματα, η ταινία καθίσταται ιδιαίτερα πολιτική, και όχι απλά μια ασαφής κοινωνική κριτική διαπροσωπικών σχέσεων ενός συνόλου μονάδων.
Αυτά τα δύο, σε συνδυασμό με το γεγονός πως ο πρωταγωνιστής εμφανίζεται κάπου στο 90% των σκηνών της ταινίας, και όντως στέκεται εύκολα στο ύψος του, επιτρέπει στον ρυθμό να διατηρείται, και την ένταση να μην φτάνει σχεδόν ποτέ σε επίπεδα γραφικότητας, πέρα από 2-3 στιγμές μαύρης ειρωνίας/χιούμορ. Σε αυτό οφείλεται το γεγονός πως ακολουθείς κατά πόδας έναν χαρακτήρα που όσο περνάει η ώρα σου φαίνεται και πιο αποκρουστικός, κυρίως επειδή μάλλον σου είναι οικείος όσο ποτέ. Γενικώς, οι επιλογές τοποθεσιών, χαρακτήρων, των επιμέρους ταξικών συγκρούσεων, η απουσία σωματικής βίας (με μια εξαίρεση που κορυφώνει την ταινία) και η πιο λεπτή προσέγγιση της λεκτικής, η επιλογή του φινάλε, δείχνουν πως εδώ δεν έχουμε ούτε μια ταινία βλογκ ούτε και κάποια ασαφή, μηδενιστική απόπειρα χαρτογράφησης κοινωνικών καταστάσεων με πηξίδα το συναίσθημα και την αβολότητα.
Κοινώς, δεν πιστεύω πως ο Οικονομίδης σήμερα θα μπορούσε να βγάλει καλύτερη ταινία. Και αν η Σπασμένη φλέβα ορίζει πλέον το ταβάνι του, it is more than welcome.
Αυτά. Επίσης η σύμπραξη ΛΕΞ και Kepler Is Free για το σαουντρακ δουλευει καλυτερα αμα οντως εχεις δει την ταινια, γιατί έμοιαζε σαν να έχει βγει στον αυτόματο. Στο repeat προφανώς
5 Likes
Γύρισα εχθές από τη Σπασμένη Φλέβα. Θα πω ότι συμφωνώ με τα περισσότερα που λέει ο Αποστόλης παραπάνω, και θα προσθέσω ότι με τον φίλο που καθόταν δίπλα αναρωτιόμασταν πώς σκατά θα εκτονώσει την ένταση που χτίζει για δύο ώρες, κι απ’ την εκτόνωση και μετά εγώ είχα ναυτία. Μόνιμη.
Στην ταινία, όλοι οι δεσμοί είναι δεσμοί χρήματος. Οι φίλοι είναι κεφάλαιο, τα παιδιά είναι κεφάλαιο, οι γονείς είναι κεφάλαιο, οι ερωτικές/συντροφικές/συζυγικές σχέσεις είναι κεφάλαιο. Δεν υπάρχει καμία σχέση στην ιστορία που να ξεπετάγεται ως αντι-καπιταλιστική, όχι απ’ την άποψη της επαναστατικότητας, αλλά απ’ την άποψη ότι είναι αδιαμεσολάβητη απ’ το χρήμα (με επιφύλαξη μία, η οποία και πάλι φαίνεται να προσπαθεί να πείσει με το χρήμα, αλλά ούτως ή άλλως ματαιώνεται).
Ακόμη κι η ζωή είναι κεφάλαιο - έχω λεφτά, υπάρχω (κοινωνικά ή βιολογικά), δεν έχω λεφτά, δεν υπάρχω. Ο πρωταγωνιστής σ’ όλη την ταινία αναζητάει λεφτά, τα οποία θα εξασφαλίσουν και την καταστατική του θέση σε όλα τα συστήματα σχέσεων που συμμετέχει (σύζυγος, πατέρας, επιχειρηματίας, γιος). Χωρίς λεφτά, δεν νοείται υπόσταση, τον φτύνει το σύστημα. Ο ανίκανος να διαχειριστεί τις καπιταλιστικές επιταγές παραγωγής και διαμοιρασμού πλούτου, ο αποτυχημένος/ξοφλημένος επιχειρηματίας, δεν είναι θύμα ενός οικονομικού συστήματος που αφαιμάσσει τα πάντα, είναι μία προσωπική ιστορία ανεπάρκειας που αρχίζει και τελειώνει στο άτομο. Όσα άτομα ήμασταν στην αίθουσα εχθές ως παρέας, συνομολογήσαμε στο τέλος σ’ ένα πράγμα: κατά τη διάρκεια της ταινίας, όλα αναρωτιόμασταν πού σκατά θα βρίσκαμε 30 χιλιάρικα, σ’ ένα προσωπικό (αλλά εν τέλει συλλογικό) άγχος οικονομικής επιβίωσης.
Και αν όλα αυτά θυμίζουν ό,τι έχουν πει οι Ντελέζ-Γκουαταρί στον Αντι-Οιδίποδα, μπαίνω στον πειρασμό να το πάμε και λίγο παραπέρα με λίγη μυθολογία: ο γιος σκοτώνεται απ’ τον πατέρα (ξέρω ότι δεν είναι αυτό ο αντι-Οιδίποδας, αλλά είναι μία ευτυχής συγκυρία αντιστροφής) σε μία σύγκρουση προτεραιότητας, και ο μπαμπάς ζει ανέμελα την (κοινωνική) κυριαρχία του μέχρι να μάθει την αλήθεια. Η αφίσα της ταινίας, που είναι εμβληματική και ταυτόχρονα τελείως άσχετη με την πλοκή, αποκτά νόημα αν την δούμε να έπεται της ιστορίας, στις σκηνές που ξέρουμε ότι ακολουθούν, αλλά δεν τις βλέπουμε. Ο Οιδίποδας βγάζει τα μάτια του μετά που μαθαίνει την αλήθεια. Ο Θωμάς, χωρίς μάτια, αφού μαθαίνει ότι έχει σκοτώσει τον γιο του. Υπερανάγνωση, αλλά εχθές το βράδυ μου έβγαλε τρελό νόημα.
3 Likes
Εξαιρετικη πραγματικα, ισως το πιο μαυρο τελος σε ταινια Οικονομιδη και αυτο λεει πολλα, οντως δομη αρχαιας τραγωδιας και ο Αλεξοπουλος ειναι ισως ο χαρακτηρας του με τον οποιο βρισκεις τα περισσοτερα κοινα, δεν ειναι ο υπερλουμπεν τυπος των προηγουμενων ταινιων του, ειναι ο μικρομεσαιος επιχειρηματιας, καταφερτζης, καπατσος ναουμ, που παντα θα βρει την ακρη και ολοι του χρωστανε, μα γιατι δεν τον βοηθανε, τι αναγκη εχουν αυτοι μωρε.
Σχεδον σαδιστικο το τελευταιο δεκαλεπτο, με την τρομερη αλλαγη υφους ενω το κοινο ξερει, βγηκα με κομπο στο στομαχι απο την ενταση και το χτυπημα.
Πρωτη ταινια του που βλεπω στο Σινεμα πλακα πλακα ενω τον παρακολουθω απο τοτε που βγηκε το Σπιρτοκουτο. Εξαιρετικο και πιο ωριμος απο ποτε. Και χαιρομαι που εχει γινει ας πουμε μεηνστρημ και ας στραβωνουν καποιοι, ας παρει λιγη απο την αναγνωριση που του αναλογει, τοσα χρονια ειχαμε κοσμο να βαζει το Σπιρτοκουτο και την Ψυχη στο στομα διπλα στο Τσιου δηλαδη, δεν πειραζει.
2 Likes
Για το σπόιλερ σου, θα πω πως δεν είναι υπερανάγνωση, το υποστήριξαν συντελεστές και σε συνεντεύξεις τους. Ηταν συνειδητη η απόπειρα δόμησης της ταινίας ως αρχαία τραγωδία.
3 Likes
Α όντως; Λολ, τέλεια
1 Like
Είδα κι εγώ την ταινία το Σάββατο. Δε βρήκα χρόνο να γράψω και με καλύψατε. Για το σπόιλερ του Μάνου πήγε και μένα εκεί το μυαλό μου αλλά ως προς το μέρος που ο πατέρας σκοτώνει το γιο. Για την αφίσα δεν το είχα σκεφτεί και τώρα δίνω έξτρα credits στους συντελεστές.
Καλή ταινία είναι μια ταινία που αποτυπώνει αυτό που θέλει να πει. Και η Σπασμένη Φλέβα το κάνει. Μαυρίλα, δράμα (δεν ξέρω αν φτάνει η λέξη) και ανάλυση της σαπίλας της νεοπλουτιάς και των ανθρώπων που κολυμπάνε στα σκατά αυτού του σάπιο συστήματος και όμως μόνο εκεί επιβιώνουν.
Σκηνοθετικά και φωτογραφικά η ταινία είναι φοβεροί. Πλάνα σε κομβικούς διαλόγους να δείχνουν και τους δύο πρωταγωνιστές της σκηνής, ώστε να διαβάζεις παράλληλα και τους δύο. Να παίζουν και οι δύο.
Γενικά τα περιγράψατε πολύ καλά Αποστόλη και Μάνο.
Να πω και λίγη γκρίνια (τι πιο σύνηθες) μιας και στην προβολή που ήμουν αρκετός κόσμος γελούσε ήταν σε κάποιες “βρισιές” είτε -ακόμα χειρότερα- σε δραματικούς διαλόγους ακόμα και στους κορυφαίους κατ’εμέ (1. όταν η σύζυγος του ήρωα ανακαλύπτει τι έχει κάνει και ξεσπά πάνω του και 2. στο τέλος όταν ο φίλος/συνεργάτης λέει στον ήρωα ποιος πραγματικά είναι και τον αφήνει ξεκρέμαστο) γιατί θεώρησαν αστεία αυτά που λεγόντουσαν. Με έβγαζε αρκετές φορές εκτός κλίματος ταινίας.
Παίζει να είναι και λόγω αμηχανίας; Εγώ με έπιανα να γελάω νευρικά όταν ο σιδηρόδρομος από βρισιές και κατηγορίες απλά δεν σταματούσε
1 Like
Παντως, οι μπιντέδες στα μάτια στην αφίσα έχουν και αυτοί τον ρόλο τους στην ταινία, ε. Γελάω νευρικά τώρα.
1 Like
είναι το μόνο που σκέφτηκα. αλλά πόση αμηχανία σου βγάζει η ατάκα “τα αρχίδια μου θα μαζέψεις;” τεσπα… καταλαβαίνω να σου βγει κάπως λίγο. αλλά μιλάμε για χαχανητά από τη μισή αίθουσα. όχι για κάτι πνιχτό ξερωγω αντίδραση στο στυλ “τι του έσυρε”
Καλά, το κοινό πήγε πιθανώς να δει μία ταινία “Μπαλάντα… Pt. 2”, και με τον Μπιζμπίκη να έχει γίνει σχεδόν cult icon και meme, είναι εύκολο να παρεξηγηθεί η χροιά μίας ταινίας. Το ζητούμενο είναι να μην χαχάνιζαν απ’ τα 3/4 της ταινίας και μετά.
2 Likes
μετά το βούλωσαν εντελώς. Ήμουν σε φάση Α ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ ΤΩΡΑ Ε;;;;
όσο χαχάνιζαν σκέφτηκα τον @Lupin πάντως εντελώς τυχαία
1 Like
5 Likes
Εχει παντως εναν σαρκασμο ο Οικονομιδης που σου το βγαζει ενιοτε για να σπαει η ενταση. Εκει που καθεται με τον αδερφο του και γυρναει και του λεει ‘μανταρα τα εκανες ε’ και εμενα με επιασε νευρικο. Η εκει που αρχιζει και λεει στον γιατρο ‘ολα πανω μου τα εχω παρει εχω πνιγει στα εξοδα’ σου ερχεται γελιο αυθορμητα, ειναι ετσι σκηνοθετημενο που νομιζω το επιδιωκει σε καποιες στιγμες. Εχει βρει καλη ισορροπια και μετα την μπαλαντα ως προς αυτο νομιζω.
2 Likes