Ανάλογα με τον μουσικό και την μπάντα. 
Σίγουρα πάντως υπάρχουν υπερ-αρκετοί καλοί μουσικοί για να εμπνεύσουν.
Σε εμπνέουν αλλα αν δεν εξαπλωθείς και σε άλλα είδη δεν προχωράς μουσικά
Βέβαια, από το 77 ακόμα υπήρχαν μπάντες στο πανκ που πήγαιναν μπροστά (με τον τρόπο που το εννοείς). Ενώ, ακόμα και πολλές από τις μπάντες που ξεκινούσαν από μηδενικό επίπεδο να πιάσεις, μπορείς να δεις την παικτική εξέλιξή τους από δίσκο σε δίσκο (από σαββατιάτικο λάηβ σε σαββατιάτικο λάηβ βασικά), το οποίο σημαίνει ότι εξελίσσονταν (όπου εξέλιξη - παικτική ικανότητα στην προκειμένη). Το αν παρέμεναν punks και μη τέλειοι ή έστω και μη άρτιοι είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και προφανώς το πρόβλημα (εφόσον υπάρχει τέτοιο) εμφανίζεται στον ακροατή και όχι στον μουσικό. Επίσης, εξέλιξη μπορεί να υπάρξει και από την αντίστροφη μεριά της παικτικής ικανότητας. Αντί να βελτιωθείς στο παίξιμο δηλαδή, να ξεχάσεις ακόμα και τα πιο βασικά. Αυτοί συνήθως πάνε πιο πέρα τη μουσική από όλους τους διαβασμένους μαζί. Και εν τέλει, προφανώς και δεν ισχύει αυτό που λες, υπάρχουν άπειρες punk μπάντες, οι οποίες είναι αρτιότερες απ’ ό,τι χρειάζεται (σχήμα λόγου) και παραμένουν PUNK ως το μεδούλι.
Δώσε παραδείγματα αν θέλεις, να είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνω τι θες να πεις.
το βασικό θετικό στοιχείο του punk είναι ότι είναι μουσική αντιδραστική. όχι με στείρο τρόπο, αλλά με φαντασία και ανάγκη για έκφραση, είτε αυτό που θες να εκφράσεις είναι κάτι όμορφο, είτε ότι “ξερνάω στα μούτρα του οτιδήποτε καλαίσθητου”. γι’ αυτό ανέκαθεν στην όποια punk κοινότητα έβλεπες άτομα με τόσο διαφορετική κουλτούρα, όλοι χωρούσαν εκεί, εφόσον δεν τους άρεσε να ταμπελώνονται. και γι’ αυτό έβλεπες τόσες εσωτερικές συγκρούσεις, μπάντες που διακωμωδούσαν την ίδια σκηνή στην οποία άνηκαν και εν γένει μια αντικομφορμιστική στάση. αυτό για μένα φαντάζει πολύ πιο υγιές και προοδευτικότερο ως σκέψη από το “πρέπει να ξέρουμε να παίζουμε καλά τα όργανά μας”. αν δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος να τα παίξεις καλά, δεν πρέπει τίποτα. επίσης, όλα τα παραπάνω είναι πιο εύκολα κατανοητά όταν δεις ποιες σκηνές γεννήθηκαν έχοντας ως βασικό τους στοιχείο το punk. από το punk λοιπόν, πήγες στο μεταπανκ, art punk, no wave, gothic, hardcore, punkjazz, emocore, screamo, post-harcore, math rock, alternative rock, mathcore και ένα σωρό άλλες πίπες στις οποίες βρίσκεις από επαρκείς μέχρι υπερτεχνικούς οργανοπαίχτες, αλλά ευτυχώς βρίσκεις και κουλούς και κουλούς εν γνώση. τέσπα, αν θες ονόματα μπαντών, από πρώιμες ακόμα μπάντες τύπου television, wire, gang of four στους X, the ex, bad brains, dead kennedys, adolescents, nomeansno, minutemen, drive like jehu, nation of ulysses, refused, converge κι ένα σωρό σιχαμένες μπάντες που κάνουν τα σολο του μαλμστεεν να αποκτούν νόημα.
Ωραία εξελίχθηκε το θρεντ 
Καταρχήν, ακούω ό,τι μου αρέσει είτε είναι του 1950 είτε του 2010, με την ίδια ευχαρίστηση. Δεν περιμένω κάτι νέο/φρέσκο από παλιές μπάντες (βέβαια καλοδεχούμενο όταν συμβαίνει). Το μεγαλύτερο ποσοστό ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, απο 'κεί και πέρα υπάρχουν ένα σωρό νέες μπάντες που είτε παίζουν καινούρια πράγματα είτε είναι ρομαντικοί άνθρωποι και παίζουν σαν τις παλιές/κλασσικές μπάντες. Όλα καλοδεχούμενα, όλα ευπρόσδεκτα αρκεί να υπάρχει όρεξη και ταλέντο.
Όσο αφορά το άλλο θέμα,
το πανκ ξεκίνησε ως αντίδραση σε κλασσικές/προγκ ροκ μπάντες (μεγάλια τραγούδια, πολλές εναλλαγές, σολο εδώ κι εκεί) και το ζουμί για μένα είναι οτι έδειξε στο κόσμο πως μπορεί να παιχτεί και ένα άλλου είδους (σκληρού) ροκ χωρίς να χρειάζονται τεράστιες γνώσεις μουσικής. Δεν υπήρχε μόνο το μουσικό κομμάτι στο πανκ και ούτε ήταν μόνο αυτό (τουλάχιστον στην αρχή) ο σκοπός του.
Αυτό δεν αναιρεί όμως το γεγονός πως πολλοί που έπαιζαν πανκ ήξεραν να παίζουν καλή μουσική, ήξεραν να παίζουν καλά το όργανό τους (!) και βελτιωνόταν συνέχεια.
Τα περί εξέλιξης του πανκ σε σχέση με άλλα είδη και την βελτίωση της τεχνικής των μουσικών, μιά χαρά τα λέει ο somn πιό πάνω δεν έχω να προσθέσω τίποτα.
Επίσης για το θέμα βελτίωση τεχνικής/πρόοδος στη μουσική που αναφέρει ο Mule πιό πριν, δεν είναι κάτι απόλυτο.
Όσο μπορεί να βαρεθώ με ένα γκρουπ σαν Yes/Eloy θα βαρεθώ και με ένα άλλο σαν Ramones/Minor Threat.
Νομίζω τα βασικά πράγματα για να ακούμε όμορφα πράγματα στο μέλλον είναι το ταλέντο, η όρεξη για μουσική και οι νέες ιδέες για τη μουσική. Η τεχνική κατάρτιση και το πόσο αυτή “επιδεικνύεται” είναι νομίζω υποκειμένικό κριτήριο για τον καθένα και κατα πόσο αρέσκεται σε αυτό.
ΟΚ, καταλαβαινω τι λες, με το “πανκ” που γράφεις περιλαμβάνεις και το μεταπανκ και μπάντες που σαφώς και ήξεραν να παίζουν σαν τους Bad Brains!
Mάλλον πρέπει και εγώ να διευκρινίσω πως αναφέροντας την λέξη “τεχνική” στο κλασσικό ροκ δεν αναφερόμουν απλά σε μουσικούς που μπορούσαν να παίξουν γρήγορα (αναφέρεις τον Malmsteen στην απάντηση σου): Για μένα “τεχνική” στο κλασσικό ροκ δεν είναι μόνο οι “συνήθεις ύποπτοι” Blackmore, Howe, Fripp αλλά και το slide παίξιμο των Duane Allman και Johnny Winter, η άμεση επισρροή από τα blues στο παίξιμο του Clapton και του Gibbons, το εξωγήινο παίξιμο των Hendrix και Beck, η παραγωγή του Page και οι ενορχηστρώσεις του “πολυεργαλείου” John Paul Jones και αμέτρητα άλλα παραδείγματα. Κακά τα ψέματα πιό έυκολα τον κάνεις τον πιτσιρικά να θελήσει να βελτιωθεί σαν μουσικός παρουσιάζοντας του 15λεπτα όργια παρά 3λεπτα και 4λεπτα κομμάτια (έστω και αν “έπρεπε” να ήταν έτσι από στυλ, δεν έχει πρακτική διαφορά). Δεν σνομπάρω καθόλου τα τελευταία, αντίθετα κατανοώ το μήνυμα που πήγαν να περάσουν. Δεν γράφω πως δεν προσέφεραν στη μουσική ούτε πως δεν μου αρέσει να τα ακούω. Χαίρομαι που πρόλαβα και είδα τους Ramones και ο Iggy Pop έχει παίξει μερικά από τα εντονότερα live που έχω δεί. Απλά σε άλλο επίπεδο με άγγιξαν αυτά τα live και σέ άλλο oι Allmans και οι Rush!
-
Εγώ δεν γράφω για το πόσο ήξεραν να παίζουν αυτοί που έπαιζαν πανκ αλλά για το τι έπαιξαν/ηχογράφησαν τελικά: Aυτό είναι που άφησαν στον ακροατή.
-
Συμφωνώ απόλυτα με το μπολνταρισμένο. Ούτε εμένα με ενδιαφέρει να “επιδεικνύεται” η τεχνική -δες πως την όρισα παραπάνω- θέλω να χρησιμοποιείται με μουσικό τρόπο και με έμπνευση!
Σωστά, απλά τίθεται και το θέμα του τι γουστάρει περισσότερο ο καθένας (ο μουσικός να παίζει, ο ακροατής να ακούει) άσχετα με το πόσο καλά ξέρει να παίζει μουσική.
My fault!
Ειδικά εκεί που λές για Gibbons, παραγωγή Page, ενορχήστρωση Jones δεν μπορώ να συμφωνήσω παραπάνω!
Όχι τόσο για τα ονόματα, όσο για την αξία που έχει και η παραγωγή και ενορχήστρωση και το διαφορετικό παίξιμο και πολλά άλλα για το εκάστοτε “τέλειο” αποτέλεσμα.
Επίσης, ναι μπορεί τα 15λεπτα όργια να ωθούν κάποιον (και ειδικά πιτσιρικά) να θέλει να βελτιωθεί στη μουσική του, αλλά νομίζω πως και η ενασχόληση με διάφορα είδη μουσικής έχει το ίδιο αποτέλεσμα (όχι μόνο σε τεχνικη κατάρτιση αλλά και σε άλλα πράγματα).
Φυσικά και έτσι είναι! Το να ακούει κανείς περισσότερα είδη (ακόμα και αν στην αρχή χρειάζεται χρόνο και εξοικείωση) είναι απαραίτητο για να εξαλιχθεί και ως ακροατής και ως μουσικός.
Mule, απόλυτα σύμφωνοι για τις διαφορετικές πτυχές της τεχνικής στο κλασσικό ροκ (και σε οποιοδήποτε άλλο μουσικό ιδίωμα), ο μάλμστεεν ήταν απλώς ένα παράδειγμα, όπως και όλοι οι υπόλοιποι που ανέφερα. Αυτό όμως
Κακά τα ψέματα πιό έυκολα τον κάνεις τον πιτσιρικά να θελήσει να βελτιωθεί σαν μουσικός παρουσιάζοντας του 15λεπτα όργια παρά 3λεπτα και 4λεπτα κομμάτια (έστω και αν “έπρεπε” να ήταν έτσι από στυλ, δεν έχει πρακτική διαφορά)
είναι γενίκευση και χωρίς στέρεη βάση για μένα. καλύτερος οργανοπαίχτης μπορεί να θελήσει να γίνει, καλύτερος μουσικός όχι απαραίτητα. για μένα δεν είναι έννοιες ταυτόσημες. άλλωστε ΠΟΛΛΟΙ πιτσιρικάδες έπιασαν όργανα και έγιναν μουσικοί ακριβώς γιατί είχαν σιχαθεί τα 15λεπτα όργια. και δεν έγραφαν (οι σωστοί από αυτούς κι όχι οι ακόλουθοι) δίλεπτα τρίλεπτα και μονόλεπτα τραγούδια λόγω οποιουδήποτε πρέπει επιβαλλόταν από κάποιο στυλ, αλλά λόγω εσωτερικής αναγκαιότητας. τόσος χρόνος τους χρειαζόταν για να πουν και δείξουν αυτά που είχαν να πουν και να δείξουν. όταν ένιωθαν ότι κάτι έπρεπε να γίνει διαφορετικά, έγραφαν και [U][I]δεκάλεπτες κομματάρες[/I][/U], αυτό δε σημαίνει όμως ότι αυτός που άκουσε το δεκάλεπτο κι όχι το [I][U]δίλεπτο[/U][/I] θα γίνει καλύτερος μουσικός. αν αυτή η μουσική δεν έκανε τους πιτσιρικάδες να θελήσουν να ψαχτούν ως μουσικοί δεν θα είχαν ξεπηδήσει τόσο διαφορετικά είδη μεταξύ τους. πώς εξηγείς την κοινή αρχική αφετηρία του γκόθικ για παράδειγμα με το γκράηντ. και τα δυο κρίκοι στην αλυσίδα του πανκ είναι, νομίζω είναι αρκετό ως απόδειξη για το αν βγαίνουν ανήσυχοι και δημιουργικοί μουσικοί. τα άλλα είναι θέμα γούστου που είπε κι ο γκρημ.
Δεν διαφωνώ με την ουσία αυτού που γράφεις. Πράγματι ο εμπνευσμένος μουσικός μπορεί να “τα πεί όλα” μέσα σε 2 ή 3 λεπτά και αυτό δεν ισχύει μόνο για το πανκ αλλά και για blues και για folk κομμάτια που μου έρχονται στο μυαλό.
Αυτό που εγώ γράφω βασίζεται κυρίως στην εκτίμηση μου για το ροκ και το fusion (jazz/rock) της δεκαετίας του '70 όπου οι μεγαλύτερες διάρκειεες συνοδεύονταν από έμπνευση και εκεί για να συμμετέχει ένας μουσικός στο “πανηγύρι” έπρεπε αναγκαστικά να δουλέψει και να βελτιωθεί.
αυτά τα όμορφα ποστ του somnambulist είναι για κορνίζα. Εύγε εύγε.
Έχει αλλά δεν το φτάνεις εύκολα
Πάντως το να ακούει κανείς διαφορετικά είδη μουσικής χωρίς παρωπίδες (αλλά και επειδή το νιώθει, όχι επειδή 'πρέπει΄ ή άκουσε να το λέει κάποιος) είναι, πιστεύω η πιο υγιής προσέγιση. Μπορείς να ακούς μουσική και μετά να μαθαίνεις τον καλλιτέχνη ούτως ώστε να μην επηρεάζεσαι/προκαταβάλλεσαι? Κάντο8)