Clint Eastwood

[Lupin]

Νομίζω χρειαζόταν, παίρνω αφορμή και από το παρακάτω μου post στις ταινίες που είδαμε στο σπίτι μας

Τι dvd/ταινία στην tv είδατε σήμερα...;;;

Το παραπάνω για εμένα ίσως και top sci-fi των 00s, λέω να το ξαναδώ τώρα γιορτές και ίσως επανέλθω Να ιντριγκάρω τώρα με το παρακάτω λίγο: [image] Short story long → ο νέος CEO της Warner David Zaslav (μετά τη συγχώνευση της WarnerMedia με την Discovery, Inc) το 2022 ωρύεται σε team meeting της εταιρείας για τα κέρδη που (δεν) απέφερε το Cry Macho, η τελευταία τότε ταινία του Klint Eastwood (μια ταινία που κυκλοφόρησε btw σε μια early post-covid era, με περιορισμένη παρουσία σε αίθουσες κτλ…

Summary

Θρύλος του Αμερικάνικου σινεμά, στα 94 του πλέον συνεχίζει να παράγει έργο με όρεξη και πάθος - ακόμα και εάν αυτό καμιά φορά δεν ανταποκρίνεται εντελώς στις προσδοκίες ή βάλλεται από εντός (βλ. το όλο παρασκήνιο της τελευταίας του ταινίας).
Από τους τελευταίους παλιότερους δημιουργούς ενός σινεμά που πεθαίνει (και το κρατάνε στη ζωή ακόμα μερικοί επίγονοι εκείνων όπως ο PTA ή κάποιοι της σπάνιας ενέργειας του Scorsese) ο Eastwood κάνει σινεμά εκτός πραγματικότητας για τους περισσότερους σύγχρονους executives των δυνατών studios (δεν θα καταρρίψει ποτέ κάποιο ρεκόρ ούτε θα πάει τρένο στα ταμεία - συνήθως βγάζει τα έξοδά του και λίγο παραπάνω).
Kοιτάει το Αμερικανικό πρότυπο σε αντιδιαστολή με το μύθο και την πραγματικότητα και πάνω εκεί χτίζει ιστορίες για τη βία, τη δικαιοσύνη, τον ρατσισμό, την ηθική και πολλά ακόμα θέματα - όλα προορισμένα να ευδοκιμήσουν πάνω σε ένα κινηματογραφικό όχημα που κινούνταν πάντα μόνο του, εντός ενός ολοδικού του φιλμικού σύμπαντος που πατούσε γερά τα πόδια του στη πραγματικότητα και μπολιαζόταν με τις υποκειμενικές του ανησυχίες - κόντρα στο όποιο ουτοπικό κατασκεύασμα είχαν να αντιπροτείνουν οι περισσότεροι συνάδελφοι του απέναντι στην σαθρή πραγματικότητα.

Δεν μπορώ να σκεφτώ αρκετούς Αμερικανούς σκηνοθέτες με τόσο εμφανή δημιουργική εξελιξιμότητα -τόσο καθαρά κινηματογραφικά όσο και από πλευράς εγγενών ανησυχιών- από τον Eastwood, έναν Ρεπουμπλικάνο που χρησιμοποίησε την αρχετυπική του αρχική εικόνα από τα western του Leone με τον ίδιο τρόπο που έκανε και ο μεγάλος Ιταλός → όχι εκδικητής, αλλά ρυθμιστής μιας “συμπαντικής” δικαιοσύνης, θιασώτης ενός Φυσικού Δικαίου που αναγνωρίζει τα σφάλματά του και γίνεται ένα με αυτά καθώς παράλληλα τα “διορθώνει” - και κάπως έτσι, ταυτόχρονα, παράγει ΠΟΛΥ ενδιαφέρουσες ταινίες μέσα στην όλη τους αμφισημία.

Τεσπά, δεν έχω και πολύ χρόνο τώρα για μακρινάρια/αναδρομή/ανάλυση/κτλ (ίσως κάποια άλλη στιγμή ή άλλη μέρα), οπότε ναι, εδώ τα λέμε για τον Clint, τις ταινίες του, τον ίδιο και τα πάντα

Προσωπικές αγαπημένες ταινίες ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣΕΙ -και θεωρώ must watch:

1. Unforgiven
2. Bird
3. A Perfect World
4. Million Dollar Bbay
5. Mystic River
6. The Outlaw Josey Wales
7. High Plains Drifter
8. Absolute Power
9. Pale Rider
10. Letters from Iwo Jima

Προσωπικές αγαπημένες ταινίες ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΙΞΕΙ (έχει δεν έχει σκηνοθετήσει δλδ):

1. Unforgiven
2. The Good The Bad and the Ugly
3. A Fistful of Dollars
4. A Perfect World
5. For a Few Dollars More
6. Million Dollar Baby
7. The Outlaw Josey Wales
8. High Plains Drifter
9. Absolute Power
10. Pale Rider

(apparently ναι, θεωρώ το Unforgiven όχι απλά από τις σημαντικότερες ταινίες των 90s αλλά από τις σημαντικότερες ταινίες του Αμερικανικού σινεμά των τελευταίων 60-70 ετών)

[pantelis79]

Πού είναι το Gran Torino ρε κατσαπλιά;;;;;

[Lupin]

Λίγο παρακάτω στη λίστα μου - still εξαιρετικό, μην παρεξηγηθώ.

Γενικά δύσκολα θα βρω ταινία από τις σχεδόν 40 ταινίες που έχει γυρίσει να πω κάτι “κακό”.
Μπορεί να βρω μερικές πιο μέτριες ή τεσπά μερικές που δεν μου κάθονται το ίδιο καλά με τις πιο δυνατές του, αλλά και σε εκείνες σίγουρα μπορώ να εντοπίσω πράγματα που μου αρέσουν.
Grand Torino δεν ανήκει σίγουρα σε εκείνες που τοποθετώ χαμηλότερα στη λίστα μου με τις αγαπημένες του ταινίες - αλλά είναι υπερβολικά πολλές οι ταινίες του συνολικά και δυστυχώς/ευτυχώς, μια άτυπη προσωπική μου δεκάδα έχει μόνο 10 θέσεις

[toxikos]

Προς στιγμήν έπαθα το σύνδρομο Ozzy…

[potofgold]

@pantelis79

ρε κατσαπλιά;;;;;

Εδώ αποθέωσε την τελευταία ταινία ρε, στο Gran Torino θα κόλλαγε;

[Dr_Love]

Φοβερός ,τι να λέμε τώρα. Απολαμβάνω κάθε ταινία που παίζει μόνο που τον βλέπω να παίζει. Έχει σκηνοθετήσει απίστευτες ταινίες, συγκλονιστικός αλλά το high plains drifter είναι για τον πουτσο… Από τη σκηνή που βιάζει την άλλη με το υφακι “έλα που δε θέλεις” και τελικά η άλλη στην πορεία θέλει πρέπει να την κλείσεις για να μη δεις στο τέλος το δήθεν συμβολικό πνεύμα του πρώην σερίφη που γύρισε σαν Κλιντ Ίστγουντ για την εκδίκηση. Ένα μάτσο χάλια. Το έχω δει δις

[Lupin]

Προσωπικά θεωρώ το High Plains Drifter ένα από τα πιο ρεβιζιονιστικά westerns που έχουν γυριστεί ποτέ, πολύ σημαντικό για την εξέλιξη όχι μόνο του είδους αλλά και αυτού που θα γινόταν το προσωπικό σινεμά του Eastwood στη συνέχεια - συνοψίζει σε μεγάλο βαθμό ένα εξίσου πολύ μεγάλο μέρος του βασικού πυρήνα του μετέπειτα σινεμά του, δη πάνω στο σκέλος της δικαιοσύνης και του φυσικού δικαίου:
Μακριά από τον ηρωισμό των παλαιοτέρων western και τους μοναχικούς καβαλάρηδες του ηλιοβασιλέματος και πιο κοντά στον μοναχικό καβαλάρη - εκδικητή του Leone (με βασικές βέβαια αλλαγές και από εκείνον), διαφοροποιείται εδώ μια παραπάνω από τους δασκάλους του και βαφτίζει τον δικό του ήρωα το “αόρατο χέρι της Δικαιοσύνης” - βουτηγμένο μέσα στην αμφισημία, στον αμοραλισμό και την βαρβαρότητα, σαν να είναι κάτι το οποίο ταυτόχρονα αποζητάς αλλά και φοβάσαι.

Γίνεται ο απρόθυμος “φύλακας” (οι ίδιοι οι κάτοικοι επιμένουν, ενώ ο βιασμός της αρχής και η εναλλαγή συναισθημάτων έχει μια σαφέστατη αλληγορική διάσταση) μιας πόλης βουτηγμένης στο έγκλημα, η οποία το ζητάει σωτηρία από κάποιους τρίτους εγκληματίες και έχοντας πλήρη γνώση του παρελθόντος και παρόντος (και μέλλοντος;) βάζει σαν στόχο να τιμωρήσει όλους ανεξαιρέτως -και εκείνους που έχουν κάνει εγκλήματα και εκείνους που δεν μετείχαν στις πράξεις αυτές αλλά τις άφησαν να περάσουν έτσι με τη σιωπή τους.
Έτσι η ταινία καταλήγει σταδιακά σαν μια -σκληρή- αλληγορία για τη Δύση - ο Τιμωρός του Eastwood απολαμβάνει να τιμωρεί όσους ξεσκεπάζει για τα εγκλήματά τους, απέχοντας παρασάγγας από την εικόνα του μέσου Δυτικού ήρωα/αντι-ήρωα western, o οποίος πχ μπορεί να εκμεταλλευτεί την δύσκολη κατάσταση μιας πόλης προς όφελός του αλλά στο τέλος θα τη σώσει και θα εμφανίσει ψήγματα ανιδιοτέλειας και μια, τρόπο τινά πνευματική εναρμόνιση με το κοινώς αποδεκτό δίκαιο και σωστό.

Το φυσικό δίκαιο του High Plains Drifter είναι σκληρό, αμφιλεγόμενο και εκτελείται από ατελείς ανθρώπους με ελαττώματα και πάθη - για αυτό είναι και τόσο κοντά στη πραγματικότητα της Αμερικής κατά τον ίδιο. Στο τέλος, το μόνο που μένει είναι να ζήσεις με ότι έκανες και να συνεχίζεις, μια κυνική νοοτροπία που υποδηλώνει μια ταύτιση με την πραγματική Αμερική της βίας της απληστίας και των ενοχών που συνεχίζει εσαεί και χωρίς τύψεις το “έργο” της - ένας ευθύς παραλληλισμός με την ίδια την πόλη του High Plains Drifter, η οποία έχει χτιστεί σε ματωμένα θεμέλια (και για αυτό από τις πρώτες κινήσεις που κάνει ο Eastwood όταν αναλαμβάνει σερίφης είναι να βάζει όλα τα σπίτι κόκκινα και να αλλάξει την ταμπέλα της πόλης από Lago σε Hell).

Πέραν της αλληγορικής και σημασιολογικής όμως σημασίας του πυρήνα της ταινίας, η ατμόσφαιρά της είναι για εμένα φανταστική: υπάρχει ένα σαφέστατο μεταφυσικό στοιχείο και μια σουρεαλιστική πινελιά που όσο κλιμακώνεται η δράση (με τρομερό ηχητικό κρεσέντο τρόμου και πολύ πειραματισμό στον φακό και τις λήψεις) τόσο αυτό γίνεται ολοένα και πιο έντονο (προς το τέλος με τις φωτιές και τα κόκκινα της πόλης, όλα θυμίζουν κανονική σκηνή από την Κόλαση και η ίδια η ταινία μετατρέπεται σε ταινία μεταφυσικού τρόμου) → όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τον ίδιο τον χαρακτήρα του Eastwood, ένα “φάντασμα” ( ; ) της ίδιας της Δύσης που ήρθε να φέρει τη δική του ισορροπία σε εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν μέχρι εσχάτων τη Γη της Επαγγελίας.

Τεσπά ναι, αυτό από εμένα - High Plain Drifter από τα πολύ σπουδαία και πιο σημαντικά Αμερικάνικα westerns που μας έδωσε η βιομηχανία στα (που αλλού) ανήσυχα 70s - και όπως είπα και παραπάνω, σε μεγάλο βαθμό ενδεικτικό του βασικού πυρήνα της μετέπειτα Eastwood-ικής φιλμογραφίας

[The_Black_League]

Εφόσον ο τεράστιος άνοιξε θέμα για τον -επίσης- τεράστιο αφήνω κι εγώ τις προσωπικές μου κορυφές (Ε: ερμηνεία, Σ: σκηνοθεσία):

The Good, the Bad and the Ugly (E)

Mystic River (Σ)

Unforgiven (Σ+Ε)

Million Dollar Baby (Σ+Ε)

Escape from Alcatraz (Ε)

A Fistful of Dollars (Ε)

Gran Torino (Σ+Ε)

Absolute Power (Σ+Ε)

The Bridges of Madison County (Σ+Ε)

Where Eagles Dare (Ε)

Τα Dirty Harry τα αφήνω εκτός συναγωνισμού.

[Lupin]

@The_Black_League

Absolute Power

πρέπει να γίνει μνεία κάποια στιγμή σε αυτήν την κάργα υποτιμημένη χιτσκοκική 90s θριλεράρα, από τις πιο fun ταινίες ολόκληρης της φιλμογραφίας του

[Lupin]

Ανοίγω εγώ topic που ζητάτε, για να τα κοιτάτε μετά

Ας είναι λοιπόν, θα κάνω ένα suggestion, το οποίο περνάει συχνά -πυκνά λίγο στο

λόγω της φύσης του genre του (δικαιολογημένη η επιφυλακτικότητα βέβαια) αλλά και της παράδοξης απουσίας της ταινίας από streaming πλατφόρμες ή το πρόγραμμα των ιδιωτικών/δημοσίων καναλιών για πολλά χρόνια - και αναφέρομαι στην αγαπημένη μου μάλλον ταινία του Eastwood μετά το Unforgiven, το Bird του 1988.

Το Bird είναι το κατά Eastwood biopic του Charlie Parker, μια ταινία αφιερωμένη στον εμβληματικό jazz μουσικό που πέθανε στα 34 του από υπερβολική δόση ναρκωτικών.

Η γραμμική αφήγηση πάει περίπατο και ο φακός εστιάζει στον Parker σαν άνθρωπο και μετά σαν καλλιτέχνη: έναν μοναχικό άνθρωπο με έναν ισχυρό προσωπικό κώδικα που βαδίζει μέσα σε έναν άδικο κόσμο με έναν άσχημο εθισμό σε ναρκωτικές ουσίες που κουβαλάει από πολύ μικρή ηλικία.

Σε αντίθεση με τους περισσοτέρους “καταραμένους” καλλιτέχνες που πνίγηκαν μέσα στην απελπισία των ναρκωτικών, ο εθισμός του αντιμετωπίζεται από τον ίδιο ως κάτι, το οποίο είναι μεν δυσβάσταχτο αλλά “είναι αυτό που είναι” και πρέπει ζει με αυτό.
Δεν έχουμε κάποιο άτομο με “οργή” απέναντι σε όλους και σε όλα λόγω της αδυναμίας του αυτής, αλλά κάποιον συνειδητοποιημένο χρήστη που χρησιμοποιεί την αγάπη του για τη μουσική ώστε να μείνει ζωντανός, στοιχειώνεται από τον εφιάλτη των ναρκωτικών και πορεύεται έτσι στη βραχυχρόνια ζωή του - ένας, όπως είπα, μοναχικός άνθρωπος, με έναν σαφέστατο ηθικό κώδικα (τόσο εσφαλμένο και τόσο αληθινό παράλληλα) που έρχεται μοιραία όλα τα συν-επακόλουθα προβλήματα αυτής του της κατάστασης (τα οποία και δεν πηγάζουν όλα αποκλειστικά, προφανώς, από εκείνον αλλά και από το περιβάλλον τριγύρω του).
Παράλληλα, ο Eastwood κάνει κίνηση ματ με το να αντιμετωπίσει έναν τυπικό Eastwood-ικό χαρακτήρα έχοντας γνώση της ειδοποιούς του διαφοράς σε σχέση με τους υπόλοιπους της φιλμογραφίας του: Ο Parker είναι καλλιτέχνης συν τοις άλλοις και, ως μεγάλος fan της jazz και ο ίδιος ο Eastwood (πιανίστας με σοκαριστικές ευρύτερες γνώσεις πάνω στη jazz - αξίζει να ψάξει κανείς τη σχέση του με το είδος) ξέρει πως η φύση του μουσικού αυτού είδους (“είδους” τώρα, τεσπά τρόπου ζωής θα πω εγώ, που είμαι λίγο άσχετος αλλά νομίζω πως καταλαβαίνω και 5 πράματα) δεν μπαίνει σε καλούπια και νόρμες.
Η ταινία δεν είναι γραμμική ούτε ακολουθεί σε καμία περίπτωση τους άτυπους “κανόνες” μιας βιογραφικής ταινίας και ο ίδιος ο Parker του, “βρίσκει” τη μουσική του μέσα σε ένα μέρος που δεν εξηγείται ποτέ, ούτε σε καμία περίπτωση συνδέεται με βιώματα και εμπειρίες της πραγματικής του ζωής.
Αυτό είναι και το καλύτερο στοιχείο της ταινίας - καταλαβαίνει ουσιαστικά τον ήρωά της, τόσο σαν άνθρωπο όσο και σαν καλλιτέχνη. Και είναι από εκείνες τις λίγες-ελάχιστες βιογραφικές ταινίες μεγάλων μουσικών στην ιστορία του σινεμά, που το επιτυγχάνουν αυτό τόσο ξεκάθαρα.

Κατά τα άλλα, το ηχοτρόπιο της ταινίας είναι σοκαριστικό -από τις original συνθέσεις μέχρι τις επεξεργασίες αρχειακού υλικού από τον ίδιο τον Eastwood, την μίξη του με σύγχρονες ενορχηστρώσεις και ένα συνολικό soundtrack που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τον Parker και το μουσικό του στίγμα. Σκηνοθετικά κυριαρχεί το σκοτάδι και η νύχτα, με τον μόνιμο διευθυντή φωτογραφίας του Jack N. Green να κεντάει πίσω από τα πλάνα του Eastwood και τέλος, ο Whitaker καθηλώνει στον πρωταγωνιστικό ρόλο -εκείνα τα χρόνια ήταν κάτι παραπάνω από ένας εξαιρετικός ηθοποιός/ρολίστας αλλά εδώ η φάση ξεφεύγει/βραβείο Α’ Αντρικού Ρόλου σε Κάννες.
ΔΕΝ θα δει κανείς (ή θα ακούσει) όση μουσική και performances φαντάζετε, αλλά και αυτά που θα δει και θα ακούσει είναι στρυφνά, δύσκολα και αρκετά εκτός συμβατικών ορίων - όπως πάνω κάτω και ο πυρήνας/νοοτροπία πίσω από αυτή τη μουσική.

Γενικά αυτά, αναζητήστε το οι ενδιαφερόμενοι - σπάνιας ποιότητα ταινία, από τις καλύτερες Αμερικάνικες ταινίες των 80s και σίγουρα από τα πιο ενδιαφέροντα “πειραγμένα” biopics ever.

Bird - Theatrical Trailer