The Truman Show
Man On The Moon
The Majestic
Dark Crimes
1 Like
τα εχω υποψην μου. και παλι λιγα ειναι, ειδικα απο τη στιγμη που αποσυρθηκε τοσο μικρος.
Και αν αναφερθουμε στις μαπες που επαιξε…
Είδα στο Ertflix το Nitram (2021). Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία ενός νέου από την Αυστραλία, που μέσα σε μια μέρα σκότωσε 35 άτομα και εστιάζει στη ζωή του πριν από το συμβάν. Πλήθος από αιτίες προσπαθούν να αναζητηθούν στη συμπεριφορά του, στη διανοητική και την ψυχική του κατάσταση. Αυτό που ήταν στα υπέρ της ταινίας ήταν πως η ταινία όντως έδειχνε όλες του τις πτυχές και δεν προσπαθούσε να τον δικαιολογήσει ή να προκαλέσει τη συμπάθεια στο πρόσωπό του. Επίσης, ο σκηνοθέτης δεν αναλώθηκε με στιγμές βίας on camera. Στα μείον της ταινίας ήταν πως κάποια γεγονότα παρουσιάστηκαν αποσπασματικά, όπως η φιλία του βασικού ήρωα με έναν σέρφερ, τον οποίο γνώρισε περίπου στο άκυρο. Δηλαδή υπήρχαν κομμάτια του παζλ που έλειπαν.
Υποδειγματική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή Caleb Landry Jones. Παρά τις όποιες αδυναμίες, ήταν μια ταινία που άξιζε τον κόπο.
1 Like
Επειδή είπες Eastwood, όντως ξεκινα ένα θρεντ.
Προχτές εδώ στο αγαπημένο σπαγγέτι, όσες φορές αν το δεις είναι top, σκηνοθεσία, Ρυθμός, μουσική , ηθοποιοί, παίξιμο. τα πάντα όλα που έλεγε ο Αλεφας
1 Like
1 Like
Ωπ μου ξέφυγε, συνεχίζουμε εκεί
1 Like
Alien Romulus στο αεροπλάνο. Παρά πολύ καλό, χωρίς να έχει να προσφέρει πολλά στον παράγοντα καινοτομία. Απίστευτα καλοφτιαγμένο όμως, και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα προσωπικά στην φάση αποίκισηε του διαστήματος παρά στο χορρορ του θέματος. Θα προτιμούσα να είχαμε πάρει το τελευταίο μέρος της τριλογίας πρηκουελ του Σκοττ, αλλά θα μείνουμε με την απορία.
Επίσης The Trap του Σιάμαλαν. Όσο περνάει η ώρα η ταινία γίνεται ακόμα καλύτερη. Με πολύ δυνατό τελευταίο μισάωρο. Τζος Χαρτνεττ φανταστική ερμηνεία. Θα του το δώσω του Σιάμαλαν, σκέφτεται πολύ γαμάτες ιδέες που τις κάνει ταινίες. Απλά κάποιες φορές η υλοποίηση είναι μάπα. Εδώ είναι εξαιρετική και η υλοποίηση. Στο upper half των ταινιών του.
Ρε συ, ουτε καν! Αντικειμενικα τωρα, οσο η ταινια διαδραματιζονταν μεσα στο σταδιο, ειχε πολυ ενδιαφερον. Απο τη στιγμη ομως που βγηκαν εκτος, ηταν ενας αχταρμας! Μιλαμε για third act συνονθυλευμα, οχι αστεια! Παντως η τελευταια πολυ δυνατη ταινια του, (εξαιρουμενου του top-3 Split), ηταν το υποτιμημενο The Visit! Old, Knock at the Cabin και Trap, αν και ωραιες οι ιδεες τους, πασχουν απο το ιδιο σοβαρο προβλημα! Την τελικη 3η πραξη!
1 Like
Α εμένα μου άρεσε πολύ από την στιγμή που βγήκαν από το στάδιο, τι να σου πω. Δεν είδα πουθενά αχταρμα, ίσα ίσα που η φάση με την τραγουδίστρια είχε πολύ ενδιαφέρον.
@dezter δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!
Σε άλλο θέμα, είδα κι εγώ χθες μαζί με τον αδελφό μου το Heretic.
Πρόκειται περί ταινίας που δε σηκώνει εύκολες ερμηνείες, δε θα σου αφήσει με τη μία το αποτύπωμά της, πρέπει να σκεφτείς πολύ μετά τη λήξη της για να βγάλεις συμπεράσματα και να καταλάβεις τα πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Δεν είναι κλασική ταινία τρόμου.
Όντως πολύ καλός ο Hugh Grant.
Μου άρεσε πολύ η αναφορά σε Hollies/ Radiohead!
Ωραίο το Heretic , ένα τίμιο 7 που ανεβαίνει σε 8 αν το συγκρίνει κανείς με τον συρφετό του είδους.
Καταπληκτικός ο Γκραντ, δεν του το είχα.
Πολύ ωραίες και οι μικρές, καλά την Σοφι Θάτσερ την ξέρουμε κι από το εξαιρετικό Yellowjackets.
Σκατα στις θρησκείες και χρόνια πολλά σε όλους άγιες μέρες που είναι.
Τώρα βέβαια να λέμε ταινιαρα με επίπεδα ερμηνείας και ανάλυσης το Heretic και μάπα το Trap οκ…
Λοιπόν αυτές τις μέρες με έχει πιάσει κάτι και κάνω re-watch σε κλασσικά Disney animations - 1 κάθε βράδυ, ενίοτε και 2 - επειδή…μάλλον Χριστούγεννα - κυρίως όμως θέλω να αδειάζει εντελώς το κεφάλι μου.
Tο point είναι πως πολλά από αυτά δεν τα είχα ξαναδεί εδώ και δεκαετίες και η όλη φάση είναι ένα ευχάριστο break από την casual ρουτίνα μου.
On topic όμως, δεν είχα δει ποτέ (παραδόξως) το παρακάτω
το ξεκίνησα κάπως βαριεστημένα (ήταν και αργά, γύρω στις 23.30 που συνήθως εκεί είναι που αρχίζω να λυγάω) → κατέληξε ένα από τα πιο διασκεδαστικά, ευφάνταστα και κυρίως καλογραμμένα και αισθητικά ιδιαίτερα animations της εταιρείας.
Σε μια post 90s χρυσή περίοδο, που η Disney άρχιζε να ολισθαίνει και η “εναλλακτική” της στροφή σε πιο “πειραματικά” film (σεναριακά, αισθητικά αλλά και δομικά, όπως τα Emperor’s New Groove, Atlantis ή τοTreasure Planet ένα χρόνο μετά) σαν λύση απέναντι στον κορεσμό και τις επερχόμενες game changer Pixar/Dreamworks του computer animation, δεν πήγαν και πολύ καλά -ούτε σε ταμεία, ούτε είχαν την αποδοχή που είχαν τα μεγαθήρια των 90s.
To Lilo and Stich έχει το εξής παράδοξο → φορμαλιστικά (σεναριακά, υφολογικά κτλ), είναι πολύ κοντά στα 90s animations της εταιρείας + τις πιο κλασσικές οικογενειακές ταινίες της περιόδου εκείνης, με έναν αέρα 80s (διόλου τυχαίο που ο Alan Silvestri του Back to the Future γράφει το -αφάνταστα to the point- soundtrack και η δράση γυρίζει σε πιο άμεσες, γήινες και πιο αμιγώς ανθρώπινες θεματικές).
Αισθητικά όμως, παρ’ όλο που χρησιμοποιεί σχεδιαστικές τεχνικές και χρωματικές τεχνοτροπίες στα backgrounds που παραπέμπουν ακόμα και στα 60s και 70s, υιοθετεί το σχεδιαστικό στυλ του φοβερού Chris Sanders (συν-σκηνοθέτη, συν-σεναριογράφου και υπεύθυνου για την αρχική ιστορία, μετέπειτα δημιουργό του How to Train Your Dragon και φέτος του Wild Robot, AKA του καλύτερου Αμερικανικού animation της χρονιάς) και τραβάει μια αρκετά απότομη γραμμή σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν (μόνο ο Ηρακλής του τεράστιου Gerald -The Wall- Scarfe είχε τόσο αισθητή διαφοροποίηση από τη νόρμα): Λεπτές γραμμές με απαλή σκίαση που αναδεικνύουν/υπέρ-τονίζουν τα λεπτομερή και ανάγλυφα υπερβολικά χαρακτηριστικά των ηρώων του, οι οποίες συνδυάζονται ιδανικά με μια χρωματική παλέτα ζεστών τόνων και μια παστέλ χροιά, που με τη σειρά της δημιουργεί μια παιχνιδιάρικη και ανάλαφρη ατμόσφαιρα (σαν ένα παραμύθι ή ένα παιδικό βιβλίο φαντασίας άλλων εποχών - και σύγχρονο ταυτόχρονα). Πόσο ωραία είναι η φάση γενικά, που μια στις τόσες κάποια ταινία της Disney ξέφευγε από το σύνηθες και υιοθετούσε το στυλ ενός πολύ συγκεκριμένου -και πολύ ιδιαίτερου καλλιτέχνη- στις ταινίες της.
Έτσι το αισθητικό κομμάτι (η αρχή, σε τέτοιες ταινίες) παίρνει τα ηνία με το καλημέρα και μετά το πολύ καλογραμμένο σενάριο (πρώτη και τελευταία ίσως ( ; ) φορά βλέπω σε παραδοσιακή animated ταινία της Disney τέτοιο γράψιμο σε παιδικό χαρακτήρα - της πρωταγωνίστριας δηλαδή- που είναι τόσο φυσικό αλλά και τόσο αυθόρμητα αστείο) δένει ιδανικά ένα animation που τολμώ να πω ότι είναι το τελευταίο ίσως παραδοσιακό “μεγάλο” της εταιρείας.
Φοβερά αστείο -δεν γέλασα ούτε κατά διάνοια έτσι με τα Aladin/Lion King/Hercules/Hunchback of Notre Dame που είδα τις προηγούμενες μέρες- φοβερά εύστοχο στο συναισθηματικό του κομμάτι (πολύ πιο μετρημένο και συνειδητοποιημένο από τα πιο “εκβιαστικά” ή υπερ-απολουστευμένα concepts του παρελθόντος - πολύ Spielberg της ET φάσης ρε παιδί μου) και με έναν εξωφρενικά χαρισματικό ξεκαρδιστικό κεντρικό χαρακτήρα να πλαισιώνει την μικρή (αποκαλυπτική) πρωταγωνίστρια.
Αυτά, να το δείτε μόνοι ή με τα κοπελάκια σας - δεν θα κάνει διαφορά, θα περάσετε τέλεια όπως και να έχει όλοι!!!
10 Likes
Χαχα και εγώ στην φάση animation της Disney είμαι τελευταία. Μας έπιασε το Christmas spirit μου φαίνεται. 
Στα Disney animation νομίζω ήμουν πάντα πιο κοντά στα παλιά. Pinochio, Alice in Wonderland, Snow White, Peter Pan και λιγότερο στα 90s. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει βέβαια και το ίδιο το animation. Νομίζω στα 90s ήταν πολύ συντηρητικά και προβλέψιμα όλα και σε story και σε animation ενώ πιο παλιά έβλεπες να υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία, σχεδόν μια αναρχία θα τολμήσω να πω. Άφηναν την φαντασία τους ελεύθερη ρε παιδί μου. Στα 90s τα πράγματα ήταν πολύ πιο μαζεμένα.
Όχι ότι δεν βγήκαν και καλά πράγματα στα 90s αλλά όταν τα βάζω κάτω δεν βρίσκω ούτε ένα που να ξεπερνάει τα παλιά. Είδα για πρώτη φορά το Anastasia του 1997. Όμορφο τακτοποιημένο animation, καλό προβλέψιμο story, δεν πέρασα άσχημα σε καμιά περίπτωση. Μετά είδα το Alice in Wonderland για πολλοστή φορά και χαιρόταν η ψυχή μου σε κάθε καρέ ρε παιδί μου. Μου φάνηκε σημαντική η διαφορά.
Είδα επίσης για 2η μόλις φορά και μετά από πολλά χρόνια το The Black Cauldron του 82. Ήταν αρκετά πιο σκοτεινό από όσο το θυμόμουν. Ίσως να ήταν μια από τις τελευταίες φορές που η Disney έγινε τόσο σκοτεινή, τουλάχιστον στο animation και στον τρόπο που σχεδίαζε τους κακούς της ιστορίας.
Δες εδώ πλάνο ας πούμε. Η ακόμα και πιο παλιά, η σκηνή της μεταμόρφωσης της Maleficent σε δράκο στο Sleeping Beauty του 1959
Η στο παλιό Snow White
Αυτά στα 90s νομίζω σιγά σιγά άρχισαν να κόβονται.
Πάντως Lilo and Stitch ούτε εγώ το έχω δει μέχρι σήμερα και το έχω βάλει στο πρόγραμμα για τις επόμενες μέρες.
3 Likes
Καλά εννοείται πως από τα 80s και μετά, ειδικά μετά από την αποτυχία του (γαμηστερού) Black Cauldron αλλά και την γενικότερη συστηματική συντηρητικοποίηση του Hollywood, η Disney έφτιαξε μια φόρμουλα που κοντρόλαρε σε μεγάλο βαθμό το ρίσκο του να επαναληφθεί κάτι ανάλογο… αφηγηματικά και «κονσεπτικά» νομίζω πήγε στοχευμένα στο larger than life (βλ. Lion King, Pocahontas πχ) για να παγιώσει ακόμα περισσότερο τους χαρακτήρες - βασικά αρχέτυπα, ενώ αισθητικά άρχισε να ρισκάρει το δεύτερο μισό της δεκαετίας (που η Pixar έδειξε το μέλλον και δεν τους έπαιρνε να ξανά-χρησιμοποιήσουν τα μοντέλα του πρώτου μισού).
Μόνο το Hunchback of Notre Dame νομίζω «έσπασε το καλούπι» των 90s -το είδα ξανά προχτές, αν εξαιρέσεις κάποιες κλασικές πινελιές της Disney άνετα θα ήταν ταινία της Don Bluth Entertainment
Speaking of which, επίσης και εγώ ήμουν πιο μικρός φαν των παλαιότερων Disney ταινιών γιατί μου φαινόντουσαν πιο «ελεύθερα», «παράξενα» και λιγότερο γυαλισμένα (60s και 70s βασικά, χωρίς να λέω πως δεν έκανα κωλοτούμπες από τη χαρά μου εκείνη την ηλικία και για της εποχής μου) αλλά πάνω από όλα η μεγάλη μου αγάπη ήταν τα animation του μεγάλου Don Bluth: American Tale, The Land Before Time, The Secret of the NIHM (προσωπικό τοπ5 animated ταινιών, ίσως και ever αυτό - εφιάλτες μικρός αλλά δεν μπορούσα να του αντισταθώ με τίποτα), All Dogs go to Heaven, Rock-a-Doodle, Thumbelina, Anastasia, Titan AE κτλ.
Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να προτιμήσω εκείνη την εποχή οποιοδήποτε άλλο δυτικογενές animation αντί για τα παραπάνω (εξαιρουμένων των anime/των όποιων anime τεσπά φτάνανε στα χέρια μας τότε, που είναι μια άλλη συζήτηση).
4 Likes
Δεν είναι μόνο πως πρόκειται περί αληθινής ιστορίας. Ούτε πως μοιάζει ο Χουλτ με τον πραγματικό χαρακτήρα που υποδύεται. Είναι που το μουστάκι του Τζουντ Λο γαμεί, που είναι βραδυφλεγές στόρι με την απαιτούμενη ένταση, που η φωτογραφία σπέρνει (ο παλήκαρος είχε μεταξύ άλλων την διεύθυνση του True Detective S1), τα τοπία είναι πανέμορφα και πως σχεδόν όλοι είναι άψογοι στους ρόλους τους.
Αν στο φινάλε έκανε την τσαχπινιά με το τσιγάρο και το έκοβε εκεί, θα ήταν ακόμα πιο γαμάτο.
7.5/10 εύκολα με ανοδικές τάσεις.
1 Like
Το ειδαμε χθες βραδυ με τον ανιψιο μου… Τετοιο γελιο δεν τον εχω δει να ξανα ριχνει σε ταινια…
Εισαι ωραιος ρε @_Dead μεγαλη καμμενια για ολες τις ηλικίες…
1 Like
Χθες, λοιπόν, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, με κρύο και βαρεμάρα, περιφερόμουν στις πλατφόρμες ψάχνοντας να δω κάτι. Εντέλει, έπεσα πάνω στο “The Substance” και -αν και δεν το συνηθίζω- αποφάσισα να χρεωθώ τιμή εισιτηρίου σινεμά για να δω, επιτέλους, το πόνημα της Fargeat που έχει προκαλέσει τόσον ντόρο.
Ας ξεκινήσουμε κάπως αδόκιμα, από τις δύο πρωταγωνίστριες:
Για την Moore, μόνο καλά λόγια έχω για τη διαχρονική πορεία της. Αναντίρρητα, ο ρόλος της και η ερμηνεία της αποτελούν ορόσημο στην καριέρα της, καθότι αφενός μεν οι «σοβαροί» ρόλοι της εντοπίζονται σε τελείως διαφορετικά είδη, αφετέρου δε διότι μιλάμε για μία γυναίκα η οποία έχει υπάρξει ένα από τα μεγαλύτερα sex symbol της εποχής της, στοιχείο πολύ ενδιαφέρον σημειολογικά, αν λάβουμε υπ’ όψιν τον χαρακτήρα που υποδύεται στο “The Substance”. Σε μία στιγμή, μού ήρθε στο μυαλό ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους της καριέρας της, αυτός στο “Disclosure”, και ομολογώ ότι μειδίασα ελαφρώς, σκεπτόμενος ότι το “Disclosure” δεν θα γυριζόταν τα τελευταία 5-10 χρόνια ούτε με την προώθηση και το budget όλου του πλανήτη, ενώ η αντίθεση των κεντρικών ιστοριών μεταξύ των δύο ταινιών είναι τόσο ηχηρή, που είναι αδύνατον να την παραβλέψεις. Όπως και να ‘χει, ξαναλέω ότι η Demi έχει υπάρξει αρκετά περισσότερα από τον χαρακτήρα της στο “Striptease” και είναι ευτυχές που βρήκε πεδίο δόξης λαμπρό για να το τερματίσει και να βουλώσει τα όποια στόματα.
Για την Qualley, ομολογώ ότι διάβασα λίγο, καθότι, παρότι σίγουρος ότι την έχω ξαναδεί (όπως κι επιβεβαιώθηκε από το βιογραφικό της), ήθελα να μάθω περισσότερα. Κόρη, λέει, της ωραιοτάτης και ανέκαθεν συμπαθούς Andie MacDowell, νομίζω ότι θα την αφήσει χιλιόμετρα πίσω τη μητέρα της, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται είναι το νέο, καυτό next big thing του χώρου. Και όχι άδικα σε μεγάλο βαθμό, καθώς πέρα από την εμφάνιση, η οποία -για να το θέσουμε κομψά και να μη χτυπήσει το γραφικόμετρο καφενειακά επίπεδα- είναι το λιγότερο σαγηνευτική (να ανάψει κι ένα κεράκι, βέβαια, στην κινηματογράφηση και την κάμερα, με τα μνημειώδη πλάνα που της χαρίζουν εδώ), η κοπέλα στέκεται εξαιρετικά κι ερμηνευτικά. Αναμένουμε τα καλύτερα.
Στα αμιγώς της ταινίας τώρα, εκκινώ αναφέροντας ότι προσωπικά το “Revenge” το είχα βρει καλό κι επαρκές στην ουσία του, δηλαδή στην ανάδειξη της βασικής θεματικής του και τον προβληματισμό επί αυτής. Θεωρώ πως η ακροβασία της Fargeat ανάμεσα στο (μπόλικο, η αλήθεια είναι/αλλά πλήρως δικαιολογημένο από την εποχή, σωστά;) γυμνό και τα μηνύματά της γίνεται με μπόλικη δόση μαεστρίας και χωρίς να «κλέβει» τελικά από το ουσιαστικό της υπόθεσης. Να πω ότι συμφωνώ 100% με αυτό που σχολίασε και ο @Lupin, ήτοι ότι το “The Substance” σού αφήνει μία αίσθηση διττής ερμηνείας, καθώς εγώ δεν μπόρεσα να βρω αν στο ζύγι υπερέχει η αδηφάγα, σεξιστική, φαλλοκρατική κ.λπ. κ.λπ. βιομηχανία ή αν εντέλει η ευθύνη έγκειται στην προσωπική επιλογή και στο κατά πόσο ο καθένας αφήνει τον εαυτό του έρμαιο σε καταστάσεις που ξεκάθαρα (ή και όχι, αν το δούμε φαινομενικά και βραχυπρόθεσμα) τον παρασέρνουν σε έναν βούρκο ουσιαστικής απώλειας. Σίγουρα την λες επίκαιρη την ταινία. Επίσης, να τονίσω ότι η εξαιρετική χρήση της κάμερας και τα σκηνοθετικά πλάνα προσθέτουν πολύ σε όλο αυτό που η ταινία κομίζει. Για εμένα, αυτό που κάπως μού «κλώτσησε» ήταν ο χαρακτήρας Quaid και το υπέρμετρο γκροτέσκο σε σημεία, αλλά αυτό το θεωρώ προσωπικό μου ζήτημα και δεν αφαιρεί εν γένει από μία ταινία, η οποία χαρακτηρίζεται πολύ καλή, χωρίς να σου αλλάζει τη ζωή.
Στα του body horror τώρα και του πολυσυζητημένου κλεισίματος της ταινίας, εκκινώ με το πρώτο, λέγοντας ότι χωρίς να είμαι ο πλέον ειδικός στο είδος, θαρρώ πως η ταινία βλέπεται σχετικά άνετα από τον μέσο θεατή, εκτός αν το κόλλημα με συγκεκριμένα στοιχεία (βελόνες, αίμα ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο) είναι σε πολύ υψηλά όρια. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει χρονικά σημείο που να εστιάζει τόσο πολύ σε κάτι, ώστε να είναι ικανό να σε κάνει να κλείσεις την τηλεόραση ή να φύγεις από την αίθουσα. Ναι, υπήρξε στιγμή που έκλεισα κι εγώ τα μάτια (στην σκηνή με τον αφαλό, καθότι έχω τεράστιο κόλλημα με το «πείραγμα» του συγκεκριμένου σημείου του σώματος), αλλά αυτό δεν διήρκεσε τόσο. Αναφορικά με το κλείσιμο της ταινίας, εγώ δεν το βρήκα τόσο «τρελό», ώστε να δικαιολογεί όλον τον ντόρο που γίνεται, αλλά σίγουρα είναι αξιομνημόνευτο και σου μένει. Τα στοιχεία που βρήκα εξαιρετικά είναι α) το λούσιμο του κοινού με το αίμα, ως ευθεία αναφορά, απάντηση κι εκδίκηση στο σχόλιο περί των 50 και της εμμηνόπαυσης, που αποτέλεσε ίσως το σημαντικότερο trigger point για την όλη διαδικασία του διπλασιασμού, β) το τέρας, το οποίο μού έφερε στο μυαλό κατευθείαν το “The Elephant Man” (υποθέτω ότι θα έχει αναφερθεί και από άλλους αυτό). Την τελική σκηνή αρχικά την βρήκα λίγο υπερβολική και στημένη, αλλά σε μία δεύτερη ανάγνωση ανταποκρίνεται πλήρως στην υπερβολή της ίδιας της βιομηχανίας, άρα, εντέλει, θαρρώ πως μία χαρά εξυπηρετεί τον σκοπό της και την τελική επίγευση που αφήνει η ταινία.
Μια χαρά.
2 Likes
Επειδη φανταζομαι η επομενη ταινια που θα σχολιασουμε θα πρεπει να ειναι το Babygirl, αναμενουμε τον πρωτο reviewer οταν αυτος εμφανιστει
1 Like