Μέτρια 9/10 ήδη, με πτωτικές τάσεις.
2 Likes
4 Likes
Χτες γύρισα από τη δουλειά σπίτι 21.15 περίπου, με περίμεναν κάτι burger και παρέα, είδαμε First Dates (γιατί νο1. αυτός είμαι και νο2. το χτεσινό ΦΥΣΑΓΕ (παρένθεση μέσα στη παρένθεση → θα έπρεπε να θεσπιστεί ένα τύπου ειδικό επίδομα για κάθε Κρητικό, ως ανταμοιβή της ετήσιας συνεισφοράς του νησιού σε τηλεοπτικό trash content κάθε χρόνο)) και μετά που όλοι έσπασαν και η κερά κοιμήθηκε (κατά τη 01.00 δηλαδή) → είπα να κάτσω να δω τίποτα που έχω δει 1000 φορές με τα corn flakes και τους κουραμπιέδες μου (γιατί ναι, τρώω ασταμάτητα apparently και δεν με απασχολεί και το mix-up φαγητών ή γλυκών) για καμιά ωρίτσα και μετά να την πέσω.
Οπότε εντελώς τυχαία έπεσε το μάτι μου (στο Αpple TV+ ? Δεν θυμάμαι, έχω και 200 streaming platforms να πληρώνω κάθε μήνα για τα τερτίπια μου) στο Sunset Boulivard του Billy Wilder του 1950 → λέω άντε, μπουμπούνα το, μα θα πάω και σε Αφιέρωμα David Lynch των Νυχτών Πρεμιέρας τις επόμενες μέρες, why not. Οπότε ναι:
Το πτώμα που βλέπουμε στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας να ατενίζει τον πάτο μιας πισίνας, ξεκινάει μια ρηξικέλευθη ανάποδη αφήγηση πως έμπλεξε η μοίρα του, ως ένας (πρώην ζωντανός apparently 
) άφραγκος και ασήμαντος σεναριογράφος με πολλά οικονομικά προβλήματα, με εκείνη της Norma, μιας πάλαι ποτέ τεράστια diva του Hollywood -πλέον μια ηλικιωμένη, εκκεντρική και ξεχασμένη από όλους star της παλιάς εποχής, η οποία ζει μόνη με τις φαντασιώσεις της σε μια μοναχική πελώρια γοτθική έπαυλη που διατηρεί στην Sunset Boulevard.
Μια σχέση εξάρτησης, πάθους, εκμετάλλευσης και ζηλοτυπίας δεν θα αργήσει να ξεκινήσει μεταξύ των δύο, με μοιραία αποτελέσματα.
Έχουν περάσει 75 σχεδόν χρόνια από τη κυκλοφορία του άχρονου αριστουργήματος του Billy Wilder και είναι σοκαριστικό το πόσο σκοτεινή, ατόφια σαρδόνια και αυτό-σαρκαστική, ανατρεπτική και to the point πολύπλοκη είναι η αλληγορία που κουβαλάει.
Έχει δώσει δεκάδες επιγόνους (μεταξύ τους και πολλά αριστουργήματα όπως τα The Player, το Mullholland Drive, What Ever Happened to Baby Jane, Ed Wood, Barton Fink και η λίστα δεν συμμαζεύεται) και πάλι όμως στέκεται ως η πιο ακριβής και σύνθετη τομογραφία του μικρόκοσμου του Χολυγουντιανού star system έναντι όλων.
Η λίστα των αληθινών ονομάτων - star του πάλαι πότε βωβού που παρελαύνουν και κυρίως το πως αυτά χρησιμοποιούνται εντός ταινίας, ή η λίστα με τα real references που μπλέκουν την πραγματικότητα με το fiction κομμάτι της ταινίας είναι επίσης ένα αδιανόητο επίτευγμα - όχι “επίτευγμα” με τεχνικούς όρους ή gimmick-ιές (καμία απολύτος σχέση), επίτευγμα καθαρά σεναριακό/το πως γίνεται ένα οργανικό και ζωντανό κατασκεύασμα που “τρώει” τις σάρκες της εποχής του και μαζί τις δικές του.
To κυρίαρχο επίτευγμα της ταινίας -και η συνολική της θεματική κατακλείδα- είναι ο τρόπος με τον όποιον συμπυκνώνει την βαθιά ουσία του Hollywood της δόξας και των ειδώλων - για να το παραδώσει στη συνέχεια στο ανθρωποφάγο δεύτερο μισό του αιώνα, των εμπορικών βλέψεων και τον studio που καραδοκούσαν έτοιμα να “δαγκώσουν”.
Όλη η ταινία ζέχνει μια μαυρίλα και μια έντονη μυρωδιά σήψης, ενώ ο τρόπος που κινηματογραφεί τις πολλές του κλασσικές σεκάνς ο Wilder βρίθει πολλαπλών αναλύσεων (τόσο σε καθαρά αισθητικό κομμάτι όσο και σε νοηματικό). Οι δύο κεντρικοί ήρωες βαδίζουν χέρι χέρι μέσα στο σκληρό δράμα και την τραγωδία, ενώ μέσα σε όλη αυτή τη φαρσοκωμωδία ανθρωποφαγίας και κακομοιριάς η ταινία εδραιώνεται ως το αρχέτυπο film noir - το οποίο ενισχύεται τα μάλα από το φοβερό του φινάλε.
Από τις πιο τολμηρές ταινίες που μπορεί να δει κανείς διαχρονικά (προφανώς το Hollywood έσκισε πατόκορφα τη ταινία τότε και τον ίδιο τον Wilder, αλλά ευτυχώς ο σκύλος δεν μάσησε) , από εκείνες τις ταινίες που αρνούνται να γεράσουν και ακόμα και σήμερα δεν μπορούν να ξεπεραστούν με τίποτα, η Λεωφόρος της Δόξας είναι ένα από τα απόλυτα, ΑΠΟΛΥΤΑ must του παγκόσμιου σινεμά.
Χαλάλι το ξενύχτι λοιπόν - το έχω δει τριψήφιο αριθμό φορών, το ξανάβλεπα και σήμερα άμα λάχει, i guess θα βρίσκει για πάντα τον τρόπο να με κρατά καθηλωμένο για 110 λεπτά.
Αυτά
10 Likes
Ίσως η αγαπημένη μου ταινία του κλασικού Χόλυγουντ. Ώρα για rewatch, με έβαλες σε μουντ.
1 Like
Μουντάδα Χριστουγέννων + λαχτάρα για αφιέρωμα David Lynch από Νύχτες Πρεμιέρας (ίσως προλάβω Lost Highway σήμερα, αν “σπάσω” τις αλυσίδες μου μια φυσιολογική ώρα) = εξαιρετικό timing για το παραπάνω
Η πάλη με τα στρημην σερβισιζ για να βρουμε κατι ενδιαφέρον συνεχίζεται, η γυναίκα δεν το έχει δει και έκανα την σωστή επιλογή να το ξαναδώ μετά από 20 χρόνια (παραγωγη 2004).
the eternal sunshine of a spotless mind
ϊσως με άγγιξε πιο πολύ από τότε, γνωρίζοντας επίσης ότι ο Jim Carrey τα έχει παρατήσει βασικά, νομίζω λόγω ήπιας κατάθλιψης και γενικότερης κατάρρευσης της προσωπικής του ζωής.
πόσο καλά κρατάει αυτή η ταινία. τι όμορφα εφέ για να δείξει τις μνήμες να σβήνονται. Τι ωραίο διφορούμενο τέλος αναφορικά με το αν τα λάθη μας μας ορίζουν και αν υπάρχει δεύτερη (και τρίτη 
ευκαιρία, σε δύο άτομα (που στη σημερινή μου ανάγνωση), μοιαζουν τελικά να μην πολυταιριάζουν.
Και κυρίως τι ΕΡΜΗΝΕΙΑΡΑ από τζιμάκο. πόσο κρίμα που δεν μας έδωσε και άλλο τέτοιο υλικό και πόσο κρίμα που εκεί κάπου άρχισε να ζορίζεται ακομα περισσότερο. Τα μάτια του, η συστολή του, τα συναισθήματα που βιώνει και δείχνει. Ένα έπος. Πολύ χάρηκα που η ταινία κράτησε τόσο καλά.
Ή ημουν πολύ νέος στα early 00s ή ο κινηματογράφος ειχε ένα πολύ καλό run τότε.
imdb: When Jim Carrey first met with Michel Gondry about starring in the film, he was suffering from a depressive episode. Over lunch Gondry told Carrey “you are so beautiful right now. You are so broken… please don’t get well.” Recounting the story over a decade later, Carrey would remark: “that’s how fucked up this business is.”
12 Likes
Το παραπάνω για εμένα ίσως και top sci-fi των 00s, λέω να το ξαναδώ τώρα γιορτές και ίσως επανέλθω
Να ιντριγκάρω τώρα με το παρακάτω λίγο:
Short story long → ο νέος CEO της Warner David Zaslav (μετά τη συγχώνευση της WarnerMedia με την Discovery, Inc) το 2022 ωρύεται σε team meeting της εταιρείας για τα κέρδη που (δεν) απέφερε το Cry Macho, η τελευταία τότε ταινία του Klint Eastwood (μια ταινία που κυκλοφόρησε btw σε μια early post-covid era, με περιορισμένη παρουσία σε αίθουσες κτλ).
Οι executives απαντάνε πως είχαν εξ’ αρχής αμφιβολίες αλλά… είναι η νέα ταινία του σταθερού συνεργάτη της Warner για περίπου 50 (!) έτη Eastwood, του ανθρώπου δηλαδή που έχει φέρει αμέτρητα Oscars και πάνω από 9 δις (!) συνολικά σε εισπράξεις στην εταιρεία, κυρίως όμως του συνεργάτη που ποτέ δεν ξέφυγε off budget και off timing schedule σε καμία του ταινία μέχρι τώρα.
Η απάντηση του Zaslav ήταν το “δεν κάνουμε εδώ χάρες σε φίλους, τρέχουμε μια επιχείρηση”.
Όλα τα παραπάνω δεν τα δραματοποιώ btw, υπάρχει και ηχητικό ντοκουμέντο του meeting.
Το αποτέλεσμα: το Juror#2, η νέα -και όπως όλα δείχνουν τελευταία- ταινία του 94χρονου Eastwood πήρε διανομή σε 50 αίθουσες μόνο στις ΗΠΑ (με φήμες να λένε πως έγινε κάτω από μεγάλη πίεση παλαιότερων στελεχών του studio λόγω εκτίμησης του συνολικού έργου και συνεισφοράς του Eastwood στη Warner) δόθηκαν 0 χρήματα για marketing καμπάνια και 0 χρήματα για Oscar-ική καμπάνια, γιατί apparently το studio δεν την πιστεύει και έχει εμπορικά ξεγράψει τον Eastwood.
Στο δια ταύτα λοιπόν:
Το Juror#2 είναι νέτα σκέτα μια από τις καλύτερες ταινίες του 2024.
Χωρίς φανφάρες και χωρίς πολλές σάλτσες, είναι ένα εξαιρετικό δικαστικό δράμα με θεματικό αέρα από τα ανήσυχα Αμερικάνικα 70s και μια σεναριακή και σκηνοθετική εσάνς των στιβαρών και σφικτογραμμένων 90s δικαστικών δραμάτων.
Η ταινία θέλει έναν πρώην αλκοολικός (που πλέον περιμένει παιδί και έχει αλλάξει ριζικά σελίδα στη ζωή του) να καλείται ως ένορκος σε μια υπόθεση ανθρωποκτονίας, κατά την οποία μια νεαρή κοπέλα, μετά από ένα καυγά σε ένα μπαρ, φέρεται να χτυπήθηκε από τον φίλο της στο κεφάλι, να έχασε τη ζωή της και στη συνέχεια να την παράτησε νεκρή σε ένα ρυάκι κάτω από μια γέφυρα. Ο πρωταγωνιστής δεν αργεί να συνειδητοποιήσει πως εκείνο το μοιραίο βράδυ ίσως εκείνος να ευθύνεται εν τέλει για τον θάνατο της - και στη συνέχεια ξεκινάει μια ηθική εσωτερική πάλη μέσα του, αν πρέπει να αποκαλυφθεί ή όχι στο δικαστήριο ή να μεθοδεύσει τους υπόλοιπους 11 ενόρκους προς την κατεύθυνση που εκείνος επιθυμεί.
Στη ταινία έρχονται πολλά και καίρια ζητήματα στην επιφάνεια πάνω στην έννοια της δικαιοσύνης - μια σταθερά γνώριμη θεματική του Eastwood, από την εποχή του Unforgiven κιόλας μέχρι το Mystic River κτλ στις οποίες ταινίες θίγονται όλα τα αντιφατικά ζητήματα του (προβληματικού) αμερικανικού συστήματος απονομής δικαιοσύνης. Όπως και στις παραπάνω ταινίες, το ήδη εσφαλμένο σύστημα πλήττεται στη βάση του, από ανθρώπους ακατάλληλους για την εν λόγω δουλειά - ανθρώπους με σαφέστατες ατέλειες και εγγενή χαρακτηριστικά που προσπερνάνε ακόμα και τις καλές τους προθέσεις τις περισσότερες φορές για να υπερισχύσει στο φινάλε η ανθρώπινη αδυναμία που κρύβουν/με όλοι μέσα τους/μας. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Jim Hackman του Unforgiven -και το αφήνω εδώ γιατί κακές γλώσσες θέλουν γνωστό forum-ικό μέλος για το καλό του (κινηματογραφικό) γούστο να μην το έχει δει ακόμα ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΤΥΜΠΑΝΙΖΕΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ FAN ΤΟΥ EASTWOOD .
Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν και μερικές ακόμα σταθερές Eastowood-ικές θεματικές - όπως αυτή της δεύτερης ευκαιρίας και της ηθικής πίσω από αυτήν- ενώ όλα αυτά υποστηρίζονται από έναν φοβερό Nicolas Hult (είναι παραπάνω από εμφανές το ότι αποτελεί αντανάκλαση του Eastwood, από τον τρόπο που καμπουριάζει, ντύνεται, κινείται κτλ) και μια -τι έκπληξη- “φωτιά” Toni Collette + ένα σωρό καλούς ηθοποιούς σε β’ ρόλους όπως ο J.K. Simmons ή ο Kiefer Sutherland. Σκηνοθετικά, όπως είπα, πολύ, πολύ σφικτό και to the point σε κάθε του πλάνο - δεν αφήνει λεπτό να πάει χαμένο σε οτιδήποτε αχρείαστο ή τρίτο.
Συνολικά, μια από τις πιο καλές ταινίες της χρονιάς.
Μεστή, ακριβής, μετρημένη, εύκολη στη ροή της και το βασικότερο όλων → σε βάζει σε διαδικασία να συζητήσεις μετά. Δεν θα σου ανατινάξει το κεφάλι αλλά δεν χρειάζεται πάντα να συμβαίνει και κάτι τέτοιο για να εκτιμήσεις και να απολαύσεις το οτιδήποτε που πληρεί κάποιες βασικές προϋποθέσεις και παράλληλα τολμάει να ρισκάρει και λίγο σκαλίζοντας μερικές αμφίσημες σταθερές.
Δη από έναν άνθρωπο 94ων ετών.
Τώρα για το όλο παρασκήνιό της, ε αυτό είναι το σινεμά των εταιρειών, των budgets, των target groups κτλ.
Και επειδή προσωπικά, λόγω δουλειάς/ωραρίων/πίεσης/σκατίλας έχω ξεπεράσει προ πολλού (πολύ προ πολλού) το σημείο που δεν εύχεσαι καρκίνους και κατάρες σε κανέναν → να τους κόβει χρόνια κάποιος και να τα δίνει στον Eastwood.-
10 Likes
πωπω με τσιτωσες, εδω βγηκε στις αιθουσες αλλα δεν ειχα χρονο να παω
θελω ΠΟΛΥ να το δω, και πρεπει καποια στιγμη να κανουμε μια ολοκληρωμενη κουβεντα για τον σκηνοθετη Eastwood, για τον οποιο εχω μιξτ φηλινγκς
Θα βγει σύντομα σε streaming πάντως - βγαίνει στο MAX γύρω στις 20 νομίζω, εικάζω μέχρι Φλεβάρη θα υπάρχει και αλλού.
Εναλλακτικά παίζει από όσο ξέρω σε torrent (ήμουν λίγο τυχερός και μου το έδωσαν σε screener έτοιμο οπότε δεν το αναζήτησα) -με εξαιρετική ποιότητα, υπότιτλους κανονικά κτλ.
Eastood αξίζει δικό του topic, ίσως επιληφθώ αν προλάβω, σύντομα
1 Like
Κοίτα να δεις που αυτό είναι καλό! Και είναι και οκ για γιορτές γιατί εξελίσσεται παραμονή Χριστουγέννων, συν…
1 Like
The Truman Show
Man On The Moon
The Majestic
Dark Crimes
1 Like
τα εχω υποψην μου. και παλι λιγα ειναι, ειδικα απο τη στιγμη που αποσυρθηκε τοσο μικρος.
Και αν αναφερθουμε στις μαπες που επαιξε…
Είδα στο Ertflix το Nitram (2021). Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία ενός νέου από την Αυστραλία, που μέσα σε μια μέρα σκότωσε 35 άτομα και εστιάζει στη ζωή του πριν από το συμβάν. Πλήθος από αιτίες προσπαθούν να αναζητηθούν στη συμπεριφορά του, στη διανοητική και την ψυχική του κατάσταση. Αυτό που ήταν στα υπέρ της ταινίας ήταν πως η ταινία όντως έδειχνε όλες του τις πτυχές και δεν προσπαθούσε να τον δικαιολογήσει ή να προκαλέσει τη συμπάθεια στο πρόσωπό του. Επίσης, ο σκηνοθέτης δεν αναλώθηκε με στιγμές βίας on camera. Στα μείον της ταινίας ήταν πως κάποια γεγονότα παρουσιάστηκαν αποσπασματικά, όπως η φιλία του βασικού ήρωα με έναν σέρφερ, τον οποίο γνώρισε περίπου στο άκυρο. Δηλαδή υπήρχαν κομμάτια του παζλ που έλειπαν.
Υποδειγματική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή Caleb Landry Jones. Παρά τις όποιες αδυναμίες, ήταν μια ταινία που άξιζε τον κόπο.
1 Like
Επειδή είπες Eastwood, όντως ξεκινα ένα θρεντ.
Προχτές εδώ στο αγαπημένο σπαγγέτι, όσες φορές αν το δεις είναι top, σκηνοθεσία, Ρυθμός, μουσική , ηθοποιοί, παίξιμο. τα πάντα όλα που έλεγε ο Αλεφας
1 Like
1 Like
Ωπ μου ξέφυγε, συνεχίζουμε εκεί
1 Like
Alien Romulus στο αεροπλάνο. Παρά πολύ καλό, χωρίς να έχει να προσφέρει πολλά στον παράγοντα καινοτομία. Απίστευτα καλοφτιαγμένο όμως, και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα προσωπικά στην φάση αποίκισηε του διαστήματος παρά στο χορρορ του θέματος. Θα προτιμούσα να είχαμε πάρει το τελευταίο μέρος της τριλογίας πρηκουελ του Σκοττ, αλλά θα μείνουμε με την απορία.
Επίσης The Trap του Σιάμαλαν. Όσο περνάει η ώρα η ταινία γίνεται ακόμα καλύτερη. Με πολύ δυνατό τελευταίο μισάωρο. Τζος Χαρτνεττ φανταστική ερμηνεία. Θα του το δώσω του Σιάμαλαν, σκέφτεται πολύ γαμάτες ιδέες που τις κάνει ταινίες. Απλά κάποιες φορές η υλοποίηση είναι μάπα. Εδώ είναι εξαιρετική και η υλοποίηση. Στο upper half των ταινιών του.
Ρε συ, ουτε καν! Αντικειμενικα τωρα, οσο η ταινια διαδραματιζονταν μεσα στο σταδιο, ειχε πολυ ενδιαφερον. Απο τη στιγμη ομως που βγηκαν εκτος, ηταν ενας αχταρμας! Μιλαμε για third act συνονθυλευμα, οχι αστεια! Παντως η τελευταια πολυ δυνατη ταινια του, (εξαιρουμενου του top-3 Split), ηταν το υποτιμημενο The Visit! Old, Knock at the Cabin και Trap, αν και ωραιες οι ιδεες τους, πασχουν απο το ιδιο σοβαρο προβλημα! Την τελικη 3η πραξη!
Α εμένα μου άρεσε πολύ από την στιγμή που βγήκαν από το στάδιο, τι να σου πω. Δεν είδα πουθενά αχταρμα, ίσα ίσα που η φάση με την τραγουδίστρια είχε πολύ ενδιαφέρον.