Το είδα στους δίπλα, το άκουσα, έπαθα ένα μικρό κοκομπλόκο, το ξανάκουσα, τρίχα κάγκελο, ε ακούστε κι εσείς να νιώσετε μαζί μου.
Σε φάση:
Υποψήφιο για δίσκος χρονιάς ε! Καλά όπως όλες οι κυκλοφορίες τους, βέβαια.
Kαι κλιπ απο το νεο ΕΠ
Σοκ.
Δε θυμάμαι τη σχέση σου με τον core ήχο, επομένως ίσως βρεις δυσπρόσιτες κάποιες κυκλοφορίες τους. Νομίζω μια καλή αρχή είναι το All We Love We Leave Behind. Axe to Fall και You Fail Me συμπληρώνουν την καλύτερη τριάδα τους.
Τo Jane Doe είναι μύθος, δεν τους πιστώνεται πλέον, είναι πανανθρώπινο κτήμα, πολιτιστική κληρονομιά UNESCO.
Να συμπληρώσω ότι και το πιο πρόσφατο “The Dusk in Us” είναι δισκάρα, με ΠΟΛΥ προσωπικό κόλλημα το 1 λεπτό και 46 δευτερόλεπτα του “Broken by Light”.
“Axe to Fall” ο αγαπημένος μου δίσκος τους.
Είναι δισκάρα, νομίζω όμως λίγο πιο κάτω από τα περισσότερά τους.
Σλέιερ ριφς.
Εγώ, από την άλλη, έχω σε περίοπτη θέση το You Fail Me.
- Last Light με φοβερή επιλογή στίχων/ερμηνεία στο “I need you… to be…” και το επιθετικό κλείσιμο (“This is for the hearts still beating”).
- Heartless με το φοβερό ρυθμό στο breakdown του τραγουδιού κι αμέσως μετά μπαίνει το ομώνυμο έπος:
- You Fail Me με το παρανοϊκό riff και την αντήχηση της κιθάρας στον ενισχυτή… το πως μπαίνουν τα ντραμς ασύγχρονα κι ο Jacob φτύνει το “You Fail Me with every fatal crash”…
…ή το θεϊκό videoclip (και ΤΡΑΓΟΥΔΙ) Eagles Become Vultures!
Broken by Light και ΚΑΠΑΚΙΑ Cannibals.
Είπαμε, εδώ converge goes David Lynch.
Έπος.
Μόλις κυκλοφόρησε και επίσημα.
Καλή μας τύχη
Υπάρχει τριγύρω αποθέωση ήδη για τον δίσκο. Π.χ το ντεσιμπέλ το έβαλε στην 7η θέση για την χρονιά.
Δικαιότατη αποθέωση, εκπληκτικό άλμπουμ.
Έρχεται κι η δική μας αύριο, περιμένω να διαβάσω έναν καθόλα ψύχραιμο @apostolisza8!
Έφαγα spoiler προχθές από τον Αποστόλη πως θα ακούσω μέχρι και Blues!!!
Τι κομματάρα ρε το scorpion’s sting. Πήγα κατευθείαν εκεί και ακόμα εκεί μένω.
Ελπίζω να το χορέψουμε όλοι μαζί στο roadburn
Το album ειναι καυλα!
Τι, δεν ήμουν; Λέω μήπως ρε παιδί μου, μήπως…
Λοιπόν, είμαι στη ν-οστή ακρόαση, και ΟΚ, σε κάθε κομμάτι γίνονται τόσα πράγματα, αλλά κάθε μα κάθε φορά σε αυτό το “Lord Of Liars” σκέφτομαι πως ενώ σε όλο τον δίσκο πρέπει να είχαν τους Koller/Newton αλυσοδεμένους (αν και τα ρυθμικά σκοτώνουν), στα μέσα του γίνεται ο κακός χαμός που πραγματικά πρέπει να πήραν το αίμα τους πίσω επί δέκα. Και κάτι noise τσιτώματα στο βάθος ενώ ο Ballou καίει εγκεφάλους με το riffing. Και ο Bannon να στάζει δηλητήριο.
Αλλά όχι, από όλο αυτό το μακελειό, κάπως, νικήτρια βγαίνει η Chelsea με την απόλυτη φωνητική γραμμή, δηλαδή, 'ντάξει, μιλάμε για overkill τελειότητας.
Είναι να απορείς. Ίσως και όχι, είναι αυτοί που είναι. Πετάω λευκή πετσέτα, στο μυαλό μου είναι κολοσσιαίο επίτευγμα αυτός ο δίσκος.
Τι διαμάντι είναι αυτό; Speechless…
Ο δισκος εχει μεγαλο ενδιαφερον και κορυφαιες στιγμες αν και θελει αρκετες ακροασεις για μενα, τη μπαντα τη λατρευω οσο λιγες αλλα δεν ξερω, μου καθεται περιεργα ως “converge δισκος”. Ειναι ποιοτικος, δεν ειναι αυτο το “προβλημα” μου, απλως δεν ειναι converge στα αυτια μου. Προσωπικα θα προτιμουσα να αποτελουσε side project με διαφορετικο ονομα. Δεν ξερω αν με την παροδο του χρονου αλλαξω αποψη αλλα προς το παρον, ενω απολαμβανω το δισκο ως κατι διαφορετικο, χωρις να υπερ-ενθουσιαζομαι, κατι με σκαλωνει συνολικα.
Παντως ειναι κριμα που δεν κυκλοφορησε το 2017 ωστε να παιξουν live το Scorpion’s Sting στον 3ο κυκλο του Twin Peaks. Θα ηταν match made in heaven