σόρρυ, νόμιζα ότι είναι φανερό απ’το άβαταρ και το username ότι το ποστ το γράφω ΕΓΩ, και άρα είναι δική μου άποψη.
ξέρωγω, ζήτω οι fall of efrafa?
μμμμμ αστειατορας.Και εννοειτε ζητω οι εφραφα.Α,ξεχασα εισαι απο αυτους
ποιούς
Δεν υπάρχουν (ξανά) λόγια!
Υπέροχες μελωδίες που ταξιδεύουν το μυαλό σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα.
Ηχοτοπία σπάνιας ομορφιάς που ακούγοντας τα ανακαλύπτεις τον Θεό.
Μεγαλειώδεις συνθέσεις που προκαλούν λυποθυμία.
Το μοναδικό συγκρότημα στον κόσμο που μπορεί να με κάνει να δακρύσω.
Προσωπικά, πιστεύω ότι συνθέσεις σαν τα We Forgotten Who We Are και Bastogne Blues δεν έχουν ξαναγράψει… Τα 2 αυτά κομμάτια είναι ο ορισμός του ύμνου.
Όλο το άλμπουμ είναι μαγεία και είναι απίστευτο πως μέσα σε ένα χρόνο μόνο από το The Resurrectionists/Night Raider κατάφεραν να βγάλουν κάτι τόσο αριστουργηματικά δουλεμένο και μεγαλοπρεπές.
Το We Forgotten Who We Are είναι για μένα άνετα το καλύτερο τραγούδι για το 2010.
Όλος ο δίσκος είναι απαράμιλλος. Τον ακούω συνέχεια, οι μελωδίες του σου καρφώνονται στο μυαλό. Είναι απίστευτο πως μας έπιασαν τόσο απροετοίμαστους, αφού γνωρίζαμε περίπου τι παίζει μαζί τους.
Για όσους δεν έχουν ακόμη ακούσει το I, Vigilante, είναι πιο άμεσος δίσκος απο τους παλιούς. Ξανά η γνωστή αισθητική “αλά καταραμένο γουέστερν”, πανέμορφες μελωδίες, epic feeling, συναίσθημα όλα είναι εδώ σε αυτό το δισκίο.
ερχομαι να διαφωνισω με τον εαυτο μου:p.τελικα πεφτω να προσκυνησω.οσο πιο πολυ το ακουω,τοσο πιο ψηλα ανεβαινει.
απομακρύνονται οι φλόυδ και πλησιάζουν οι γυ!βε πλέον μου φαίνεται, όχι?
Όντως απομακρύνονται οι φλουδ, αλλά να πλησιάζουν οι γκυμπε; Μπα. Όχι περισσότερο απ’ όσο ήταν εξαρχής δλδ, το οποίο περιορίζεται στα (λίγα) ποστ-ροκ σημεία τους. Εξάλλου είναι τόσο song oriented πια οι CBP που απέχουν παρασάγγας από το φηλινγκ κλασικής μουσικής των γκυμπε, πέραν των βιολιών κτλ κτλ.
Πλησιάζουν πολύ μπάντες όπως οι 16horsepower, ας μη διστάζουμε να το παραδεχτούμε επειδή τις ακούνε οι γκόμενές μας. Άλλωστε και ο Justin τις αγαπάει.
Και επίσης ένα σωρό άλλα πράγματα, οπως είπα και στο προηγούμενο ποστ μου, τα οποία η πλειοψηφία εδώ μέσα δεν τα ακούει -όπως κι εγώ άλλωστε γι’ αυτό δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος για το τι ακριβώς πρόκειται.
Εξάλλου φαίνεται από τις διασκευές που κάνουν. Journey από τον πρώτο (άγνωστο στο ευρυ κοινό) δίσκο τους που παιζαν προγκ, ένα τραγούδι που υπήρχε σε μια πολεμική ταινία του 1970 και ένα τραγούδι των -ούτως ή άλλως παραγνωρισμένων, ειδικά στην Ελλάδα- The Gun Club, το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει σε καμία επίσημη κυκλοφορία των GC.
Γενικά φαίνεται ότι το έχουν ψάξει βαθιά το πράγμα.
Δηλαδή μόνο σε μένα το Bastogne Blues θυμίζει Dead Flag Blues σαν θεματολογία και στον τρόπο που συνδέουν την ιστορία με τη μουσική?
Δε διαφωνώ σε αυτό. Απλά αυτό που λέω είναι το το γκυμπε στοιχείο δεν είναι το καινούριο σε αυτήν την κυκλοφορία. Υπήρχε ήδη από τις προηγούμενες δουλειές τους και πιο πολύ στο night raider.
Η μπάντα είναι τεράστια γιατί:
- Έχει δώσει 3 κυκλοφορίες με συγκεκριμένο ύφος, προσωπικότητα και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικούς σε δομή και ατμόσφαιρα.
- Γιατί και οι 3 κυκλοφορίες διακατέχονται απο περίσσευμα έμπνευσης, δουλειάς πάνω στα κομμάτια, μελωδιών, μερακιού, ψυχής και συναισθημάτων.
- Γιατί όσες μουσικές αγαπήσαμε και αγαπήσανε είναι περασμένες μέσα απο ένα μαγικό φίλτρο ανανέωσης, αναζωογόννησης, αναβίωσης.
- Γιατί ρε πούστη μου στην τελική κλαις με το When You’re Gone & το The Northern Cobbler, με το 200 tons of bad luck & το human nature dictates the down, με το We Forgotten Who We Are και το Bastogne Blues και νιώθεις ξανά ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Και το I, Vigilante είναι τόσο ισχυρός δίσκος, που δεν αποκλείω ο ήχος του να περνάει το κενό. Πραγματικά χαίρομαι που έζησα real time την ωρίμανση του ήχου μιας τρομερής μπάντας. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα σήμερα το play, άκουγα CBP. Και το ήξερα όχι γιατί το έλεγε η οθόνη του mp3, αλλά γιατί πλέον αυτός ο ήχος είναι ολοδικός τους. Τον καπαρώσανε. Εγώ δεν ακούω ούτε Pink Floyd, ούτε GY!BE, ούτε Journey. Ακούω μόνο CBP. Τέλος.
tyler + infinum
Σωστός. Infinum?
- άπειρο ήθελε να γράψει, αλλά έχει γίνει ομελέτα ο εγκέφαλός του απ’ την πολύ ανάλυση μάλλον
- infinity
(από το πλύσιμο του μπάνιου έχει γίνει σήμερα ομελέτα ο εγκέφαλος :p)
Λέω και εγώ επειδή έκανα παράθεση κομματιών στο post μου μήπως μου διέφυγε κανά hidden track ονόματι infinum!
Κατά τα άλλα όπως τα λες και τα λέω!
υ.γ. κλαίω με bastogne blues…
Τελικά μετά από πολλές ακροάσεις, μοναδική μου ένσταση (αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια, αφού ούτε καν κακό δεν είναι), είναι η εκ του ασφαλούς διασκευή στους Journey. Εννοείται ότι πρόκειται για υπερκομματάρα -μη παρεξηγηθούμε- απλά θα ήθελα κάτι πιο δύσκολο από αυτούς, τύπου Physical, γιατί αυτό παρά ήταν βούτυρο στο ψωμί τους.
Κατά τ’ άλλα ο δίσκος συνεχίζει να μαγεύει και να μας γαμάει τα μυαλά, χωρίς τον παραμικρό οίκτο.
νταξ, το hidden θα μπορούσε να λείπει μωρέ. χαλάει την πχιάτσα.
Σωστός. Λίγο άκυρη προσθήκη.
επίσης, είναι σάουντρακ του Kelly’s Heroes, ταινία από την οποία είχαν δανειστεί quote και για άλλο ένα τρακ τους, όποιος το βρει, λουκουμάκι.
εδιτ: οκ το λέει και ο ίδιος ότι είναι απ το Κέλλη’σ Χίροζ, δε χρειαζόταν να το πω, χεχ.