Μόλις το έβαλα να το ακούσω. Με το που άρχισε το “Νοthing (We Are)” λέω έβαλα άλλο δίσκο και κατά λάθος έβαλα Floyd. H αλήθεια είναι ότι έχουν πολλές επιρροές από Floyd, αλλά αγαπάμε.
Και στο δευτερο κομμάτι τα φωνητικά floyd-ιζουν. Btw, ωραίο σολάκι η κιθάρα. Συνεχίζω ακρόαση και θα ποστάρω πάλι αργότερα.
η αρχη ειναι τοσο ξεδιαντροπα floyd που παιρνουν καρδουλα.γενικα εχω προβλημα με τους 2πλους δισκους και την διαχωριστικη γραμμη που χωριζει το καλο απο το βαρετο,αλλα εδω κατι παιζει.whatever ο συνδιασμος βιβλια,τσιπουρο και κατω του μηδενος θερμοκρασια μου λεει"πεσε για υπνο".οποτε θα επανελθω.
Τον άκουσα τον δίσκο,πράγματι ενδιαφέρων,αλλά ρε παιδιά αυτό το τόσο Φλόυντ δεν το βρίσκω,πέρα από κάποια σημάδια(heart of every country εγώ προσωπικά από όσο άκουσα βρήκα κάποια κοινά)
Και τέλος πάντων τι κακό είναι αυτό όπου σε κάθε νέα κυκλοφορία που έχει ένα χ ύφος, πρέπει να βρίσκουμε κοινά με τους Φλόυντ!(Καλά θα μου πεις εδώ βρήκαμε στους Mastodon οπότε ο καθένας μπορεί αλλά οκ)
Πάντως ο δίσκος μ’αρέσει,κυρίως στα σημεία όπου ταυτίζεται με τα ακούσματά μου(δηλαδή κάτι Laying Traps και τέτοια να μην είχε θα ήταν σούπερ:p)
πάντως το περί wall το είπα περισσότερο για την λογική και την θεματολογία που έχει ο δίσκος και γενικά βγάζει μια αίσθηση ότι πήγαν για το δικό τους “magnum opus”
Ναι κατάλαβα!
Ούτως ή άλλως το Wall μόνο για την θεματολογία του το αναφέρει κάποιος(άντε συν 2-3 τραγούδια)καθώς μουσικά είναι…Γουότερς:p
Και αυτός ο δίσκος έχει καλή μουσική γενικά!
Χμ… Καλός δίσκος, αλλά πολλά deja-vu ρε γαμώτο. Αρχή Wall, το “The Heart Of Every Country” μου θύμισε Animals, διάσπαρτα αναμασήματα από παλιότερες δουλειές τους, μέχρι και οι Πυξ Λαξ μου ήρθαν στο μυαλό στο “What?”
Παρ’ όλα αυτά έχει καταπληκτικά φωνητικά και νομίζω ότι είναι τα καλύτερα που έχουν κάνει.
Γενικά, έχει ωραίες στιγμές, αλλά λείπει το μεγαλείο των προηγούμενων δίσκων.
Εντάξει, αναδιασκευάζω: Έχει μεγαλειώδεις στιγμές αλλά λιγότερες από τους προκατόχους του. Το “A Suggestion…” μάλλον είναι το αγαπημένο μου κομμάτι μέχρι στιγμής, πλάκα-πλάκα.
Καταρχάς από την αρχή οι ακροάσεις οδηγούν σε κρίσεις σαν του Deckard, με σαφέστατες αναφορές στους Pink Floyd κυρίως. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι είναι κατώτερο των προηγούμενων ή ότι η μπάντα εξαντλεί την έμπνευσή της ανακυκλώνοντας φλοϋντίλες μέσα από το σύγχρονο φίλτρο των CBP, με τις ενορχηστρώσεις και όλα τα συναφή που είχαν και στα προηγούμενα (ορχηστρικά μέρη, soundtrack αντίληψη κτλ). Σίγουρα θέλει ακροάσεις, αλλά σαν πρώτο συμπέρασμα και με βάση τα προηγούμενα άλμπουμ τους, αυτό το παραπάνω floyd στοιχείο, φαίνεται να δένει μια χαρά. Και οκ, ένα από τα κορυφαία τους κομμάτια, το Burnt Reynolds παραείναι και κείνο παραπομπή σε floyd, οπότε…
Μια χαρά πάντως φαίνεται και αυτό.