Τι να πρωτοπώ, που δεν έχει ήδη ειπωθεί. Έστω και καθυστερημένα θα τα πώ δεν αντέχω(προχθές πήρα το δίσκο στα χέρια μου!)… και για όποιον “ξέχασε” να πάρει το δισκάκι να το υπενθυμίσω… :lol:
[SPOILER]ο δίσκος κρατάει ακόμα τους DT ψηλά στην υποληψή μου… Ευτυχώς! 5η ακρόαση σήμερα…
Θα έλεγα πως το μόνο μειονέκτημα (ΓΙΑ ΜΕΝΑ) είναι το opening track. (For broken words)αν και έχει κι αυτό τη χάρη του και επίσης καταφέρνει ( όπως, γενικά και το track-order του δίσκου) να σε κρατήσει εκεί… Και από στίχους και από μουσική…
Η 8-άδα από το 2o κομμάτι μέχρι και το Weight of the end (9) είναι κάτι παραπάνω από ΓΑΜΗΣΤΕΡΗ…
Ενναλαγές ρυθμών μέσα στα κομμάτια ή και σε ολόκληρα κομμάτια, από χώσιμο (Apathetic)- μέχρι και τα καθαρά φωνητικά (uniformity) (Απίστευτα emotional ο Stanne! Σε φόρμα τον βρήκα εγώ…) 8)
Tο State of trust μαζί με τα 2 “ενοιολογικά αντίθετα” κομμάτια (The science of [U]noise[/U] & Τhe [U]Silence[/U] in Between), νομίζω πως είναι τα καλύτερα 3, ενώ τo
The silence in between με το Endtime Hearts παλεύουν μέσα μου για το ποιό έχει το καλύτερο refrain…
Το τελευταίο None Becoming έρχεται να κλείσει με λίγο πιο ήρεμο (για dark tranquility) mid-tempo ρυθμό τον δίσκο… Αλλά έχει πολύ συναίσθημα στο refrain του.
Από τα bonus tracks το Immemorial έχει από τους πιο γαμάτους στίχους ever, ένα όμορφο μελωδικό solaki στην κιθάρα και μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα overall σε σημείο που θέλεις να ήταν άλλο τόσο σε διάρκεια, ενώ το Photon Dreams (Instrumental) μου φάνηκε αρκετά παράξενο για DT και μου θυμίζει πολύ (ένα σημείο από) την εισαγωγή του
One Kill Wonder (album) των The Haunted.
[SPOILER]
από το 00:53 και μετά
[/SPOILER]
Ίσως ήταν περιτός ο Δεύτερος δίσκος… Αν το μπόνους τρακ ήταν στο 1ο cd και δεν υπήρχε καθόλου το Photo Dreams…
[/SPOILER]