Εμενα για άγνωστο ως τώρα λόγο οι Misery Index (όπως και οι Dying Fetus) δεν με έχουν κερδίσει. Αν και δεν εχω πέσει και με τα μουτρα στην μουσική τους. Ισως να ξαναδωσω μερικες ευκαρίες στις μουσικές τους ξανα κάποια στιγμή.
Ας καταθέσω όμως μια ακόμα πρόταση αυτή την φορά απο το παρελθόν. Πολλοί ίσως και να τους ξερετε αλλα εγώ τώρα πήρα χαμπαρι τους θεους Convulse απο Φιλανδια. Προσφατα επανακυκλοφόρησε το πρώτο τους άλμπουμ World Without God το οποίο κατέβασα και έχω να πω πως γαμαει και δέρνει. Κλασικός σουηδικός ήχος αλλα με πολλά αμερικάνικα στοιχεία κυρίως απο τους Death των 3 πρωτων άλμπουμ (με έμφαση πάντως στο spiritual healing). Πολύ γαμάτο παίξιμο με ωραία σολίδια και υπεργαματη παραγωγή (ξαναλεω 1992). Το μεγαλύτερο ίσως όπλο τους είναι η σκοτεινη και evil ατμόσφαιρα που δημιουργούν κάτι που βοηθάν και μερικά διάσπαρτα samples (καμπάνες, σειρήνες). Το μόνο παράξενο είναι το κάπως άσχετο intro. Απο μένα πάει για άμεση αγορά όπου βρεθεί.
To λοιπόν, βραζιλιάνικο death(rash) εδώ. Παρότι το περίμενα με τον κλασικό χυμαδιό νοτιαμερικάνικο ήχο, εδώ έχουμε αρκετά πιο συμμαζεμένη/επαγγελματική προσέγγιση. Γενικά τα κομμάτια οδηγούνται από τη lead κιθάρα όπου γίνονται μεγάλα πράγματα και στηρίζονται από τεράστια drums. Θα έλεγα ότι μου φέρανε κάπως στο μυαλό τους Bolt Thrower του Those Once Loyal, ίσως να κάνω και λάθος. Πάντως και θεματολογικά είναι αρκετά κοντά. Δεν είμαι ιδιαίτερα σχετικός με το είδος για να σας πως ότι γαμάνε και ξεχωρίζουν οπότε αρκούμαι στο ότι εγώ μια φορά πωρώθηκα με την πάρτη τους.
Tώρα το ακούω, και δεν έχω ασχοληθεί στο παρελθόν τρελά με goatpenis. Old school-ιά, βασισμένη σε κιθάρες, ατριγκάριστα drums κι έτσι, έπαθα και πλάκα με τα φωνητικά και ναι έχεις δίκιο για το σημείο με BOLT THROWER, έχουν κάτι επικόβαριές τάσεις.
Μου έφεραν στο νου παλιές αγάπες ΒLASPHEMY κι έτσι. Πορωτικό
Το πέτυχα σημερα εδω Σέρρες άρα στην υπόλοιπη Ελλάδα θα έχει μέρες που κυκλοφόρησε.
Το πρωτο ξεφυλλισμα ήταν αρκετά ενθαρυντικό πάντως, 100 σελίδες πολυ καλό φωτογραφικό υλικό (θα μπορούσε να είναι και καλύτερο ωστόσο), χωρισμός του ειδους σε σκηνες με βάση την χώρα, όπως και ξεχωριστά αφιέρωματα στις πιο ιστορικές μπάντες, αλλά και αναφορά στον underground χωρο (αν και εδω μου φάνηκαν πολύ λίγες οι σελίδες που αφιερώνει).
Διαβασα προς το παρον μόνο το πρωτο μέρος birth of death metal που αν και δεν λεει κάτι τρομερά καινούργιο φιλοξενεί μερικές υπεργαματες δηλώσεις Kam Lee (σημερινές όλες) ο οποίος είναι πραγματική απόλαυση. Ειδικά αυτή που έκανε για το τρόπο που τραγουδούσε (τον θεωρεί και μάλλον όχι άδικα τον πρώτο που έκανε brutal φωνητικά).
in 1985, I guess my balls dropped and my voice did too
Το μόνο κακό ήταν η τιμή του περιοδικού. Δυστυχώς με μισή καρδία τα έδωσα :?
Μετα απο λιωσιμο στο Convulse - World Without God μπορω να πω οτι σπερνει τον ολεθρο! Το αλμπουμ προσφερεται για σπασιμο σβερκου πολυ ανετα.
Απειρα ρησπεκτ στους Convulse.
Αντε να βγει και το καινουργιο Misery Index ν’αρρωστησουμε!
Προσφατα αναλυψα τους Helltrain και η αληθεις ειναι πως τους εχω λιωαει.Δεν ξερω αν επρεπε να τους βαλω σε αυτο το θρεντ αλλα νομιζω μονο εδω κολλανε…Οποιος εχει τσεκαρει,μπορει να μου προτεινει καμια παρομοια φαση?Death n’ Roll ειναι για οσους δεν τουσ ξερουν
προσατανικ, τους Helltrain τους θαυμάζω και τους προσκυνώ. Δεν κολλάνε εδώ βέβαια με τπτ. Τους είχα προτείνει παλιότερα σε ένα θρεντ που είχα φτιάξει “pshychobilly - horrorpunk - death rock” το οποίο συνδυάστηκε με το θρεντ του πανκ αργότερα.
Ω, Θεοί!
Το Underground και η Obscurilα ως γνωστόν κρύβουν τεράστια μπαζολαγνία. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ήμουν και γω δύσπιστος όσον αφορά αυτό το Album. Σε αρκετές λίστες στο Internet το έβλεπα να ποζάρει σε πολύ ψηλές θέσεις. Κοιτάζω προηγούμενη δισκογραφία και βλέπω πολλούς δίσκους από το 1994, βλέπω φωτό του συγκροτήματος με φάτσες που θα ταιριάζαν σε χαβαλεδομπυρόβιο Thrash 3ης διαλογής και προκαταβάλομαι αρνητικά. Το βάζω να παίζει και δε μου κάνει κλικ. Τέλοσπάντων να μην τα πολυλογώ μου πήρε αρκετές ακροάσεις για να ξεκλειδωθεί και αυτό όχι γιατί είναι απαραίτητα δύσκολο αλλά γιατί δεν έχει τίποτα το επιφανειακό, πράγμα που με τη μανιώδη μουσική κατανάλωση των ημερών μας τείνει να γίνει απαραίτητο ώστε να μας ψαρώσει και να δώσουμε την προσοχή μας για παραπάνω από κάποια πρώτα λεπτά ακρόασης πριν απορρίψουμε κάτι.
To παίξιμο και η νοοτροπία στον ήχο είναι εντελώς Old School χωρίς τίποτα σχεδόν το σύγχρονο ενώ οι επιρροές είναι οι πλέον αρχετυπικές. Η διαφορά εντοπίζεται στον τρόπο προσέγγισης όλων αυτών ώστε να μην καταντάει μια από τα ίδια. Ούτε Blastbeats, ούτε μπερδεμένες"για κάτσε ρε μαλάκα εδώ ανάμεσα σε αυτά τα δύο Riffs δε θα έπρεπε να υπάρχουν άλλα δύο λεπτά τραγούδι για να βγάζει νόημα"αλλαγές, ούτε δυσαρμονικά Riffs, ούτε Triggers, ούτε υπερφορτωμένη ασήκωτη σύγχρονη υπερπαραγωγή, ούτε τρίλεπτα τραγούδια με οχτακόσες αλλάγες ταχυτήτων και Riffs. Aντιθέτως θα πετύχουμε πολύ μελωδία, ασύλληπτη ατμόσφαιρα(μη τσινάτε δεν έχει ύπνο ούτε κενούς χρόνους, κάθε δευτερόλεπτο το έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο), μεγάλο φάσμα που καλύπτει όλο τον ακραίο ήχο(η μάλλον όλο τον Metal ήχο), μεγάλα τραγούδια(μικρότερη διάρκεια 6μιση λεπτά), ενώ το άλμπουμ είναι κατά 60% περίπου Instrumental. Ερώτηση, κάτι τέτοιο δε θα ήταν πολύ εξεζητημένα πρηξαρχίδικο? Απάντηση, Όχι γιατί είναι τόσο τέλεια χτισμένο το κάθε τραγούδι που θα μπορούσε να είναι όλος ο δίσκος Instrumental χωρίς να κουράσει στο ελάχιστο. Κάθε τραγούδι είναι χτισμένο ώστε να λειτουργεί προσθετικά σε συγκεκριμμένα Themes αντί να χτίζει τυχαία από δω και από κει και τελικά αυτό που ξεχωρίζει δεν είναι τεχνικά στοιχεία ούτε ζητήματα παραγωγής αλλά η συνθετική αντίληψη και το Songwriting. Να ακούς μονορούφι 12λεπτο Death/Black/Thrash/Progressive Instrumental, να προσκυνάς και να θες και άλλο αντί να κουράζεσαι.
Έχοντας ακούσει και τα 2 προηγούμενα τους καλά και τα ακόμα παλιότερα αρκετά ανιχνευτικά μπορώ να πω ότι:
α)Τα σπάνε γενικότερα
β) Αυτό μπορεί κάλλιστα να είναι και το καλύτερο τους Album και
γ) Οι τύποι δεν επαναπαύονται και είναι μεγάλο επίτευγμα από συγκροτήμματα με 15+ χρόνια στο κουρμπέτι να δείχνουν τέτοια τόλμη, φρεσκάδα μην παίζοντας καθόλου Safe. Από τα αυθεντικότερα πράγματα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι Deathάς για να σε τραβήξει, αρκεί να έχεις την προσοχή σου σε αυτό που ακούς και να εκτιμάς την αυθεντική προσπάθεια.
Ναι το έχουν το θεματάκι τους εδώ αλλά τι περιμένεις, μεξικάνικο συγκρότημα σε μικρό ανεξάρτητο Label. Εδώ τέτοιες περιπτώσεις ζήτημα είναι αν θα βγάλουν 2ο δίσκο. Πόσο μάλλον Early nineties
