1 Like
Λοιπόν, αδέρφια, η κατάσταση με αναγκάζει να ξανασπαμάρω.
Σήμερα κυκλοφόρησε το Imperative Imperceptible Impulse των Ad Nauseam.
Λοιπόν, επειδή η δυσαρμονία στο metal είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, θεωρώ ότι αυτό εδώ το άλμπουμ είναι ένα μικρό αριστούργημα που φεύγει πολύ μακριά από το να είναι ένα ακόμα tech death άλμπουμ. Είμαι κάπου στην 6η-7η ακρόαση και τα πράγματα που ανακαλύπτω εδώ μέσα είναι μεγαλειωδη. Σας προτρέπω να αποφύγετε την μικρή εικόνα (κάποιες αναμενόμενες ομοιότητες με Gorguts, Deathspell, Ulcerate - ακούς @plex27;!) και να δείτε την μεγάλη εικόνα που κρύβεται από πίσω.
Κύριοι, έχουμε να κάνουμε με ένα τεράστιο άλμπουμ, γι αυτούς τους λίγους που καταλαβαίνουν τι ακούνε.
6 Likes
Τώρα τελείωσα την πρώτη ακρόαση. Δε θέλω να εκφέρω άποψη ακόμα, θα πω όμως ότι άρχισε να με “πιάνει” προς το τέλος του. Εκεί ξεκίνησα να καταλαβαίνω τι θέλουν να κάνουν (πχ στο Horror Vacui).
Προφανώς συμφωνώ με τα ονόματα που παράθεσες αλλά θέλω να προσθέσω και αυτό των Sumac (και γενικότερα του Aaron Turner, @eviL ακούς;) Κι αυτό το πάντρεμα των 2 διαφορετικών προσεγγίσεων των dissonant σχολών/άκρων δλδ της extreme/death και της post/jazzy/sludge τεχνοτροπίας, είναι που κάνουν τον δίσκο αυτό ενδιαφέροντα και ίσως μοναδικό.
3 Likes
Καταρχάς, νομίζω ότι ειναι δίσκος πολλων ακροάσεων για να “ξεκλειδώσει”, το είχα ακουσει ήδη 15-20 φορές πριν γράψω την κριτική.
Και οι ίδιοι αναφέρουν post και sludge αναφορές, η μπάντα συμφωνεί μαζί σου! Εγώ τις βρίσκω αμελητέες. Αντίθετα, με συναρπάζουν τα ambient περάσματα, νομίζω ότι έχουν απο τα πιο λειτουργικά ambient/πειραματικά μέρη που έχω ακούσει σε extreme δισκο πρόσφατα.
Μην το παρατήσεις, άκου το κι άλλο!
2 Likes
Να πω και εγώ την αποψάρα μου για το Ad Nauseam.
Είχαμε συζητήσει με τον @Aldebaran αρκετά αυτές τις μέρες τα “τεκταινόμενα” στο δυσαρμονικό black/death, καθώς μόνο τον Φλεβάρη τιμηθήκαμε με νέους εξαιρετικούς δίσκους από StarGazer, DSKNT, Suffering Hour και Ad Nauseam.
Οπότε, μιας και επιτέλους δημοσιεύθηκε η κριτική του, να πω πως συμφωνώ με το πόρισμα, καθώς και την ανάλυση που κάνει πάνω στο εν λόγω παρακλάδι. Μάλιστα, και εκεί θα καταλήξω, αυτή είναι η πιο κρίσιμη για μένα.
Είναι ένας δίσκος, άρτια καλοπαιγμένος, που παρουσιάζει, με άποψη, το που έχει φτάσει το avant-garde death metal.
Δυστυχώς όμως, παρά την άποψη σε κουρδίσματα, παραγωγή (Albini-ική νοοτροπία), και ambient/noise περάσματα η οποία, σε συνδυασμό με το “άπλωμα” των δυσαρμονιών τους δίνει ένα δικό τους προσωπείο, δεν μπορώ να μην μείνω στο πόσο “κοντά” σε σημείο παρεξήγησης παίζει με τις ιδέες των Gorguts και Deathspell Omega (και όχι Ulcerate, δεν μπορώ να τους βάλω στην ίδια πρόταση, συγγνώμη 
)
Σκέφτηκα και εγώ τους Sumac που πέταξε namedrop o @plex27, και όντως όπως λέει ο Αντώνης ούτε οι ίδιοι το κρύβουν.
Είναι εντυπωσιακός δίσκος, που όμως δεν μπορεί να βρεί μια εντελώς δική του ταυτότητα, αν και παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα άποψη, που τους μετατρέπει επί της ουσίας σε πειραματιστές και όχι εξασκητές ύφους.
Βέβαια, εδώ οφείλω, για να τελειώσει το όποιο παράπονό μου, να αναφέρω πως ο τελευταίος, και για μένα προβληματικός, δίσκαρος των DsO, ηχογραφήθηκε ζωντανά, πρώτη φορά για αυτούς, αποτυπώνοντας όλο τον θόρυβο και το “ξεγύμνωμα” των δυσαρμονιών και των ιδεών τους. Αυτό, σε συνδυασμό με την χρόνια αντίληψή τους περί κλασικής σύνθεσης και της ενσωμάτωσης χάλκινων, είναι που με “κρατάει πίσω” από το να θεωρήσω ακόμη και αυτά τα (καινοτόμα σε σχέση με το γενικό ρεύμα), στοιχεία των Ad Nauseam ως εντελώς δικά τους, μαζί με τα εξωτικά περάσματα που χρωστούν πολλά στους Gorguts.
Παρόλα αυτά όμως, αυτό το άλμπουμ είναι το πρώτο ίσως extreme metal album της χρονιάς (μαζί με TROB και Suffering Hour για μένα), που είναι list material, και για το οποίο αξίζει να μιλήσουμε και να ακουστεί.
Και μόνο το γεγονός πως μας βάζει σε μια τέτοια συζήτηση περί ανάλυσης, δείχνει πως κάτι κάνουν καλά, έως εξαιρετικά, και πως δεν είναι άλλη μια disharmony-core μπάντα. Επίσης, τεράστιο άλμα σε σχέση με το ντεμπούτο τους και άκρως ενδιαφέρουσα αισθητική.
Αυτά τα ολίγα.
3 Likes
Δεν είμαστε και πολύ μακριά, ξέρεις. Αν είχαν ακόμα μεγαλύτερη ταυτότητα (και λιιιγο μικρότερη διάρκεια), θα προσέγγιζαν το 10, φίλε. Τώρα βρίσκονται για μένα στο 8,5, υπάρχουν όμως πράγματα σε αυτόν τον δίσκο που δεν με αφήνουν σε ησυχία!
2 Likes
Η διάρκεια είναι ένα ζήτημα, αλλά έχουν τόσες ιδέες που δεν με ενοχλεί τόσο (όσο οι ομοιότητες τέλος πάντων). Γιατί τους δίνεται ο απαιτούμενος χώρος και μετά θέλω να τις ξανακούω. Αν έπρεπε να το βαθμολογήσω, κάπου εκεί θα ήμουν και εγώ με σένα. Ίσως λίγο πιο κάτω. Είναι σπουδαίο άλμπουμ σε κάθε περίπτωση.
1 Like
8 Likes
Καιρός ήταν.
2 Likes
6 Likes
Για αυτό ερχόμουν να ποστάρω, το νέο Memoriam είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, αφού απομακρύνονται ελαφρώς από τον Bolt Thrower ήχο ή τουλάχιστον τον προσεγγίζουν λίγο διαφορετικά.
Ακούγεται αρκετά πιο φρέσκος σε σχέση με τα προηγούμενα 2.
1 Like
Μου άρεσε κι αυτό που άκουσα τώρα από Memoriam. Όπως μου άρεσαν και τα δύο προηγούμενα τους. Γενικότερα εγώ γουστάρω που ακουμπούν στους Bolt thrower μιας και είναι λίγες (προς το παρόν) οι μπάντες που προσεγγίζουν έτσι το death metal.
Νομίζω ότι έχουν να δώσουν πάντως κι αυτοί σαν μπάντα πολλά
το ντεμπουτο των cambion το τσεκαρε κανεις?απιστευτο οποιος εχει ορεξη για angelcorpse πραγματα να τσεκαρει χτες!
Νέος δίσκος τον Σεπτέμβρη έπειτα από οκτώ χρόνια.
1 Like
Atheist fans προσέλθετε, είναι αξιοθαύμαστο το πόσο φρέσκο ακούγεται παρότι έχει αρκετά κοινά σημεία με τους θεούς, από παραγωγή μέχρι ιδέες. Περιπετειώδες tech-thrashodeath.
3 Likes
Πάτησα μόνο και μόνο επειδή είπες ότι είναι για Atheist fans αλλά η αλήθεια είναι ότι άκουσα περισσότερες ομοιότητες με άλλες κλασικές death metal μπάντες* παρά με τους Φλοριδιανούς (που λέει κι ο Χατζηγεωργίου για Νικ Καλάθη).
Σε ποιο άλμπουμ είχαν τόσο μπάσο και βαθύ ήχο τα ντραμς ρε, θα μας τρελάνεις; Και προφανώς το μπάσο είναι κάμποσο “πίσω” σε σχέση με αυτό του Roger ή του Tony, όταν συνυπάρχει με όλα τα υπόλοιπα όργανα.
Παρόλα αυτά, πολύ καλή πρόταση, θα το βάλω στη λίστα να του ρίξω μια αυτιά.
*Για την ακρίβεια μου θύμισαν
πρώιμους (δεκαετία 90) Immolation και Gorguts με λίγο από ολλανδική σκηνή
Έπρεπε να είμαι πιο ακριβής στην παραγωγή, Jupiter μου θύμισε, η γενική προσέγγιση μου έφερε Atheist αρκετά και Gnostic επίσης, επειδή έχουν και αυτή την extra τρέλα και παίζουν με διάφορα subgenres εδώ και κεί. Γενικά είναι ένα ευφάνταστο tribute σε old school thrashodeath αλλά το κάθε κομμάτι ενώ είναι αρκετά μεγάλο έχει μια ιστορία να πεί, μουσικά εννοώ. Σχεδόν όλα τα κομμάτια το έχουν αυτό γιαυτό και έπαθα πλάκα. Α και επίσης από το bandcamp είναι αρκετά μπάσος και μπουκωμένος ο ήχος, εγώ το άκουσα από αλλού 
Sorry αλλά όχι 
Εκτός κι αν όντως ακούγεται αλλιώς από όπου το άκουσες. Το Jupiter, το οποίο το έχω λιώσει, έχει πολύ πιο καθαρά μεσαία και πρίμα, πολύ πιο edgy ήχο σε ντραμς (και προφανώς το μπάσο είναι πολύ πιο μπροστά και πιο παράταιρο, δε συμπληρώνει απλά το rhythm section αλλά κάνει συνεχώς leads).
Anyway, άκουσα κι άλλα 2 κομμάτια κι όντως έχει φοβερό ενδιαφέρον ο δίσκος και ξεχωρίζει άνετα από τον ορυμαγδό αδιάφορων κυκλοφοριών οπότε thumbs up!
Α και επίσης…PESTILENCE ρεεεε…τρομερό “πισωγύρισμα”…από τα καλύτερα ever…
Βλέπω νέα κυκλοφορία Portal και δεν βλέπω κουβέντα από @apostolisza8 και @Aldebaran και ανησυχώ.
2 Likes