νομιζω πως ειναι λιγο αστοχο να αναφερεται το τελευταιο bloodbath τη στιγμη που τα 2 προηγουμενα ειναι συγκλονιστικα καλυτερα και πιο σημαντικα για το χωρο. (οποιος πει σιγα τα σημαντικα ας ακουσει/θυμηθει μονο τον απιστευτο ηχο του ressurection through carnage…
Μακράν το Elvenefris των Lykathea Aflame. Eίναι ο μοναδικός δίσκος που βγάλανε και για μένα τουλάχιστον συγκαταλέγεται στους κορυφαίους δίσκους του είδους. Γενικότερα όσοι δεν τον έχετε ακούσει ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΝ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!
Είχα διαβάσει καλές κριτικές γι’αυτό και το άκουσα,αλλά θυμάμαι ότι κάτι δε μου είχε αρέσει και έτσι δεν τον άκουσα πάνω από 2 φορές.Θυμάμαι ήταν περίεργος δίσκος.Θα του ξαναδώσω μια ευκαιρία πάντως μιας και αυτό έγινε πριν κανα χρόνο.
Κοίταξε, όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Έμενα ο ήχος του Ressurection through carnage δεν μου αρέσει, και κυρίως τα φωνητικά του Mikael. Τώρα, την περίοδο που έκανα αυτό το post άκουγα πιο πολύ το the fathomless mastery, και έτσι μου είχε μείνει. Τώρα αν με ρώταγες θα πόσταρα το Nightmare made flesh, αυτό νομίζω είναι αξεπέραστο, όχι βέβαια να μην εξακολουθώ να θεωρώ το fathomless mastery καλό δίσκο.
ενταξει οντως ειναι υποκειμενικα. νομιζω οτι δεν ειναι παραλογο σε καποιους να μην αρεσει ο ηχος του ressurection αλλα ειμαι σιγουρος οτι υπαρχει και ενα πολυ μεγαλο ποσοστο ατομων που τον θεωρει τρομερο. εμενα αυτο που μου αρεσει στον ηχο αυτου του λμπουμ ειναι η τρομερη “ταυτοτητα” που εχουν δωσει στο αλμπουμ. απο το πρωτο δευτερολεπτο καθε κομματιου ξερεις οτι ειναι μπλοντμπαθ. τα φωνητικα του ακερφελτ και για μενα ειναι χειροτερα απο του tandgren αλλα πιστευω πως πανε πολυ στη μπαντα παρολα αυτα…
καποια στιγμη παλεψε να ακουσεις πιο πολυ το ressurection αν θες. μερικες φορες ακουγεται λιγο χαοτικο εξαιτιας των εφε στις κιθαρες αλλα πιστευω οτι εχει τρελο ηχο και φυσικα κομματαρες (Ways To The Grave, Death Delirium, The Soulcollector, Bathe In Blood, Cry My Name και λιγα λεω…)!
Για τα κομμάτια δεν έχω να πω κάτι, πολλά εξ’ αυτών είναι τρελές κομμάταρες, αλλά ο ήχος δεν μου αρέσει. Συγκριτικά με το fathomless mastery, εκεί ο ήχος είναι πιο ογκώδης όπως και τα φωνητικά του Mikael, και θεωρώ πως έχει πιο πολλά πωρωτικά σημεία αυτός ο δίσκος.
Σήμερα είδα στο utube, τραγούδια από το νέο live album των bloodbath και πραγματικά απογοητεύτηκα με τα φωνητικά του Mikael. Δηλαδή αν το συγκρίνεις με το προηγούμενο live album των bloodbath είναι πραγματικά σαν να τραγουδάει άλλος άνθρωπος. Αυτή την πτώση στην φωνή του την είχαν παρατηρήσει πολλοί και στο in live concert at the royal albert hall των opeth. Σε μικρότερη κλίμακα βέβαια.
δυστυχως αυτο συμβαινει με τους growlers στο ντεθ μεταλ και μονο λυπηρο μπορει να ειναι οταν καποιος που ειχε γαμω τα φωνητικα με τον καιρο “το χανει”.
αφου σ αρεσουν οι κομματαρες του ρεζουρεξιον τοτε παω πασο, ποιος την *** την παραγωγη οταν μιλαμε για μπλοντμπαθ? :lol::lol::lol:
Ένα πρόχειρο τοπ5
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
Eξαιρετικά επίσης τα παρακάτω:
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
[SPOILER]
[/SPOILER]
και μπόνους ένα μπασταρδεμένο
[SPOILER]
[/SPOILER]
Μεγαλη μπαλα ο Faust ! 
Θενξ μαστερ:oops:
Βασικά το death metal δεν το ψάχνω πολύ,περισσότερο έχω μείνει εκέι,στα κλασικά άλμπουμ των 90’s.Αλλά ομολογώ πως όσο έχω ψάξει,η προηγούμενη δεκαετία έδωσε κι αυτή κλασικές δισκάρες όπως τα παραπάνω
Teit-άνια μπάλα βασικά :!:
To άκουγα χτες και είναι σκέτος δαιμονισμός.
Άσε που έβαλες και την [U]πραγματική[/U] δισκάρα των NILE. 
Nαι το black seeds of vengeance είναι για μενα ο πιο σκοτεινός και καλύτερος τους δίσκος.Καλά για το seven chalices τα λόγια είναι περιττά,το σκότος και η βλασφημία η ίδια.Eπίσης το after death να τσεκαριστεί οπωσδήποτε τουλάχιστον από τους φαν των nocturnus δεν υπάρχει περίπτωση να μην τους αρέσει.(mike browning τύμπανα και φωνητικά)
Toυς After Death τους ξερω καιρο τωρα,αλλα πραγματικα εχω ξεχασει να ακουσω
τα απειρα δισκακια και εννοειται και αυτο.
Teitanblood στην αρχη πραγματικα δεν μ’αρεσαν,αλλα ειναι μπαντα που θελει
μπολικες ακροασεις για να τους χωνεψεις.
Συμφωνώ κι εγώ. Στην αρχή με ξένισε κι εμένα, αλλά στην πορεία αποδείχτηκε μέγιστη δισκάρα.
A εγω για τα demos μιλαω. 
Tον δισκο τον λατρεψα απο την αρχη.
Απλα επειδη κοιταγα και ενα ξενο φορουμ τους ανεφεραν
συνεχεια και ειπα να τσεκαρω.
Λογικό, αφού στo demo και τα splits κοπάναγαν a-la BLASPHEMY και έψαχναν τον ήχο τους γενικώς. Έχουν ενδιαφέρον ασφαλώς αλλά η τελειότητα, αυτό το ενιαίο αποτέλεσμα με τον ήχο-γρανίτη και την απίστευτη ατμόσφαιρα που παρουσιάσαν στο [B]“Seven Chalices”[/B] συγκρίνεται με λίγα πράγματα για μένα ειδικά όταν μιλάμε για τα 00s.
Καλα ειναι διαμαντι γενικοτερα στον ακραιο ηχο το Seven Chalices.
Οχι μονο για τα 00’s.Αλλα ειδικα στα 00’s ξεχωριζει.
Αλμπουμάρα! Απίστευτος comeback δίσκος και ο μόνος που έχω ακούσει μέχρι στιγμής ολοκληρωμένος από Asphyx (γιατί έχω ακούσει και ένα ποτ πουρί από τα παλιά στο DVD του Party San 2007 που το συνόδευε). Φοβερή παραγωγή, ογκώδης και καθαρή. Αγαπημένα μου κομμάτια από κει μέσα τα Scorbutics, Bloodswamp, Death…The Brutal Way, Asphyx II (They Died As They Marched) και το θεικό Black Hole Storm που διαλύει τα πάντα 
ΥΓ. Πότε βγαίνει το Deathhammer?! Πότε θα μας ξανάρθουν γαμώτο?
Οι The Chasm καταγονται απο το Μεξικο και παιζουν Ντεθ,αρκετα γρηγορο,χωρις να κουραζει και εχει ενα μπλακ υποβαθρο.Τι προσφερουν αναμεσα σε τοσες μπαντες των 00ς?Κοινοτοιπα φωνητικα,περιεργο ηχο στα κρουστα,εξαφανισμενο μπασο και…ΘΕΙΚΕΣ κιθαρες.Αφθονο και αφθαρτο απο τον χρονο Riffage.Δυνατη θεληση και Δαιμονικη μποχα συνδυαζονται για την παρασκευη των πρωτευοντων συστατικων του δισκου,τις ΡΙΦΑΡΕΣ.Ισως και τα μη ντεθ μεταλ ακουσματα τους να βοηθουν σε αυτο(φωτο με μπλουζακια Candlemass και Coroner ενω οπισθωφυλλο με Exciter και Maiden,κατι σαν Bolt Thrower εποχης IV Crusade με T-Shirts απο Vicious Rumors και Forbidden).Πολυ τεχνικουρα απο τους Μεξικανικο Τριο,δεν θα με χαλαγε ακομα και ορχηστρικος αν ηταν ο δισκος.Λιγο μπασο να οργιαζε ξεδιαντροπα και χω θα μουν απολυτα ευχαριστημενος.Δεν λυπουνται τα σολος,υπαρχει τεραστιο αποθεμα σε ιδεες.Απο επιρροες θα ελεγα Morbid Angel και Death για μια πιο κοντινη φαντασιωση του ηχου τους η οποια εχει προσφερει ηδη ουκ ολιγες δισκογραφικες τελειοτητες.
Πολεμικοι θρυλοι περιγραφονται καθως μουσικες καταρες διαδεχονται η μια την επομενη της.Στιχους πολεμολογιας(αν υπαρχει τετοια λεξη τελοσπαντων) των Ινκας και Αζτεκων (ειπαμε,Μεξικανοι ειναι) που συντροφευεται απο τη αναλογη τεχνη(booklet).Τα καλυτερα τα νιωθεις σε τρια σερι κομματια,τα Manifest My Intervention,Fortress και Retribution of the Lost Years (I, the Pastfinder III).Οι τυπαδεν πιστευουν οτι οι κεραυνοι μπορουν να δημιοργηθουν απο ανθρωπους,και ΑΥΤΟ πραττουν.Στο I, the Pastfinder III ειδικα,διοχετευεται σκοτεινη ατμοσφαιρα και ακουγεται επιτελους μπασο.Σαπιζανε στα 90ς,σαπιζουνε και στα 00ς με την ιδια ευκολια που χαρακτηριζει τις μεγαλες μπαντες[(ή που θα επρεπε να θεωρουνται (ως) μεγαλες)]
Μπραβο ρε dargaard.Απο τις πιο ενδιαφερουσες ντεθ μεταλ μπαντες που μπορει να ασχοληθει κανεις σημερα.Αν και εχω αρκετο καιρο ν’ακουσω θυμαμαι την εντυπωση που μου ειχε κανει ο συγκεκριμενος δισκος