Θα πω τρεις, έτσι για το γαμώτο:
Fireball, Purpendicular και Come Taste The Band.
Ακολουθεί μίνι-ανάλυση:
Κατ’ αρχάς, η Mk. I πάντα μου φαινόταν κάπως παρακατιανή, δε λέω, καλά δείγματα της εποχής, αλλά ελάχιστη πρωτοτυπία και φάνηκε από το ότι έπαιζαν αρκετές διασκευές. Γενικά ένα συγκρότημα που ψάχνει την ταυτότητά του.
Η Mk. IIa, είναι φυσικά υπεράνω όλων, έχει ηχογραφήσει ό,τι καλύτερο στην ιστορία των ηχογραφήσεων (ζωντανών και studio), το Made in Japan. Γενικά ήταν ένα συγκρότημα επικίνδυνο, που ήξερε τι θέλει, είχε τη δική του μουσική ταυτότητα και άνοιγε δρόμους. Το Fireball το βάζω πιο πάνω από τα άλλα, μια που είναι το πλέον πειραματικό της σύνθεσης.
Η Mk. III στην ουσία πάτησε πάνω στην επιτυχία της Mk. IIa - και μην ακούσω ότι όλος ο κόσμος στο CalJam συγκεντρώθηκε επειδή το Burn ήταν ο υπεργαμάτος δίσκος (που καλός ήταν δε λέω). Απλά το extensive touring της Mk. IIa (που λειτούργησε και ως καταλύτης στο σχίσμα), άρχισε να αποδίδει καρπούς με τη φυγή των Gillan/Glover. Καλοί οι δύο δίσκοι, αλλά παύει να είναι πλέον συγκρότημα (όπως τα προηγούμενα χρόνια), και γίνεται ο Blackmore και η κομπανία του (όσο γαμάτη και να είναι η κομπανία).
Η Mk. IV είναι η πλέον αδικημένη λόγω ναρκωτικών. Πραγματικά, με το μόνο δείγμα δουλειάς που έδωσε, άφησε φοβερές υποσχέσεις. Ξανακούμε ένα συγκρότημα, και όχι μόνο αυτό, αλλά ένα συγκρότημα που πειραματίζεται αλλά δεν χάνει την ταυτότητά του. Το πρώτο CD που αγόρασα, πριν ακόμα αποκτήσω CD player. Φυσικά, να ευχαριστήσω τον Χρήστο Κισατζεκιάν του Hammer, που το είχε παρουσιάσει στα Monuments και με την περιγραφή του με έκανε να θέλω να το πάρω και δεν το μετάνιωσα. Ο πλέον παραγνωρισμένος δίσκος τους.
Αν εξαιρέσεις το συγκινησιακό της υπόθεσης, οι δίσκοι της Mk. IIb δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Έχουν κάποιους ύμνους (ακόμα και το House of Blue Light!), όμως ο δικτάτωρ είναι εκεί (πριν τον αρπάξουν τα ξωτικά του δάσους), και η μουσική έχει ξεκάθαρα τη δική του σφραγίδα, αφήνοντας ελάχιστο χώρο π.χ. στον εκλιπόντα.
Η Mk. V δεν είναι Deep Purple, είναι το καλύτερο backing band (keys & drums) της Turner εποχής των Rainbow, ως τέτοιο πρέπει να κριθεί και κακώς γίνεται μνεία σε αυτή την περίοδο.
Η Mk. IIc, ήταν μάλλον μια υποχρεωτική συμβίωση (βλ. δισκογραφική εταιρεία), φάνηκε στο studio (ως επί το πλείστον ανέμπνευστος δίσκος το Battle Rages On), και ακόμα χειρότερα στα live (βλ. DVD Come Hell or High Water). Βέβαια, εξαιρέσεις υπάρχουν, π.χ. το έλεγε και ο Στάθης τότε, αλλά ισχύει γενικότερα, η απόδοση του συγκροτήματος τις καλές βραδιές (βλ. ή μάλλον, άκου, το bootleg In Your Trousers, πολλές ευχαριστίες στον Στάθη που μου το είχε γράψει όταν ο μόνος τρόπος πρόσβασης σε bootlegs ήταν η αγορά τους μέσω mail order και έναντι αρκετά μεγάλου ποσού - 30-40$ χωρίς τα μεταφορικά και χωρίς να ξέρεις εκ των προτέρων την ποιότητα). Μεγάλο μείον το setlist, που ήταν το MiJ διανθισμένο με 2-3 καινούρια, αλλά χωρίς τους αυτοσχεδιασμούς του MiJ, και με τον εκλιπόντα barely audible. Πού είναι το hammond οέο;
Στην τελευταία ερώτηση, η απάντηση δίνεται με τις Mk. VI & VII. Ποτέ δε θα μάθουμε τι θα μας έδινε ο συνδυασμός Purple/Satriani στο studio, πάντως live είδαμε πρώτη φορά κομμάτια όπως Pictures of Home, When a Blind Man Cries, κλπ. και τους Purple να χαίρονται όσο δεν πάει. Το Purpendicular και η έλευση του Morse, είναι (μέχρι στιγμής) ό,τι καλύτερο έχει συμβεί μετά το reunion, αν και πάντα ελπίζω να με εκπλήξουν ευχάριστα! Δυστυχώς το πράγμα ξεφούσκωσε γρήγορα και γίνανε ένα greatest hits band (αυτό για το οποίο κατηγορούσαν τον Blackmore!) με μερικές εκλάμψεις, και ακόμα σπανιότερες δισκογραφικές εμφανίσεις. Το ABandOn έχει μερικές στιγμές ωραίες, έχει την επανεκτέλεση του ίσως καλύτερου τραγουδιού του In Rock (Bloodsucker), αλλά η ξερή παραγωγή και το δεύτερο μέρος του δίσκου αφήνουν μέτριες εντυπώσεις.
Κανονικά η φυγή του Lord θα έπρεπε να είναι και το τέλος του συγκροτήματος, αλλά τέλος πάντων. Enter Mk. VIII & Mr. Airey. Σέβεται τον ήχο του προκατόχου του (αυτό έλειπε!), αλλά προσθέτει και τις δικές του πινελιές και το Bananas (περίεργος τίτλος, χάλια εξώφυλλο), αποδεικνύεται πολύ κοντά στο πνεύμα των πειραματισμών Fireball/Purpendicular αλλά μάλλον χάνει στα σημεία. Το Rapture είναι ένας πολύ καλός hard rock δίσκος, αλλά λίγο μονοδιάστατος (ο Paice π.χ. είναι ο χειρότερος εαυτός του), ενώ τόσο στο Rapture όσο και στο Bananas, η παραγωγή/μίξη/mastering είναι τα χειρότερα που έχουν γίνει ποτέ στους Purple (και σε αυτό φταίει και ο Michael Bradford). Ας ελπίσουμε ότι με τον Ezrin θα έχουμε τουλάχιστον έναν δίσκο που ακούγεται ωραία.
Με όλη αυτή την μίνι (ας γελάσω) ανάλυση, καταλήγω στα album που προανέφερα, αλλά επειδή πρέπει να ψηφίσω ένα, αυτό θα είναι το Purpendicular και μπράβο στον ψηλό (Cozy) που τόλμησε να το πει πρώτος.
Υ.Γ. Ρε γαμώτο, όταν μιλάς για το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών, δεν μπορείς να πεις λίγα… 8)
Υ.Γ. 2 Φαντάζομαι ότι μόνο εγώ σκέφτομαι ότι με τον John Novello π.χ. (Niacin), το συγκρότημα θα έκανε σούπερ μεταγραφή μετά τη φυγή του μαέστρου;
[/SPOILER]