Όχι μόνο το Slow Train, αλλά και I’m Alone, Freedom και Strange Kind of Woman. Βέβαια τότε ίσως να έβγαινε διπλός ο δίσκος!
Το 25th anniversary edition να 'ναι καλά πάντως, έστω κι έτσι, διορθώνονται κάπως τα πράγματα! 8)
Όχι μόνο το Slow Train, αλλά και I’m Alone, Freedom και Strange Kind of Woman. Βέβαια τότε ίσως να έβγαινε διπλός ο δίσκος!
Το 25th anniversary edition να 'ναι καλά πάντως, έστω κι έτσι, διορθώνονται κάπως τα πράγματα! 8)
In Rock κι από μένα, για τα χωσίματα του Lord στο Living Wreck, για το Child In Time, για το πετσόκομμα στο climax του Bloodsucker, τις τσιρίδες στο Into the Fire για την ωμή αγριάδα του δίσκου. Αν και πιστεύω ότι αν θέλουμε να μιλήσουμε για πεμπτουσιακό δίσκο Purple πάμε αναγκαστικά Machine Head.
οκ και μενα μου αρεσουν ολα αυτα περισσοτερο απο το anyone’s daughter απλα το slow train το θεωρω μεγαλο κομματι…
εγω In rock,ειναι κ απο τους πρωτους δισκους που με εβαλαν στο κολπο
Machine head φυσικά!! Και ένα από τα καλύτερα rock albums όλων των εποχών!!
welcome
δισκαρα ολκης το machine head και απο τις αγαπημενες μου μπαντες,δυσκολο να πω αγαπημενο αλμπουμ,μου αρεσουν ολα αναλογα με την διαθεση…ισως burn/stormbringer να εχουν καθιερωθει περισσοτερο μεσα μου με τα χρονια…
Φαντάζομαι λόγω Coverdale ε?
Θυμαμαι οταν πρωτοακουσα το Child In Time(τι υμνος Θεε μου) η πρωτη μου αντιδραση ηταν τι κανω, που παταω, που βρισκομαι…ωπα λαθος ηθελα να πω σε πιο δισκαρο ειναι αυτη η κομματαρα
Απο τοτε το In Rock εχει γινει μεγαλη λατρεια
μισό να πεταχτώ κ εδώ!
…το οποίο στορμμπρινγκερ είναι ψιλομέτριο ε. come taste the band το πατάει χάμω και τρέχει. ;p
Το stormbringer είναι δίσκαρος. Το Come taste the band, συμπαθητικό, αλλά μέχρι εκεί
Kατ εμέ ο καλύτερος δίσκος τους, είναι αυτός ανάμεσα στις συμπληγαδες, ναι το Fireball (!) λέω. Ό δίσκος δεν έχει περιττή νότα μέσα του, είναι αρκετά πιο πειραματικός, πιο ελεύθερος.
Ακολουθεί το Burn κατά πόδας και μετά θα έβαζα το Machine Head.
Glenn Hughes is my man ,μεγαλη λατρεια,τυπαρας,φωναρα ακομα και τωρα,εδω και χρονια ο μονος που βαστα παραπανω απο αξιοπρεπες.
Τωρα στην καρδια μου ως τραγουδιστης των purple διαχρονικα επικρατει ο gillan,ομως ολοι ακομα και ο evans αλλα και ο turner(δισκαρα κατ’εμε το slaves and masters) δωσαν αναλογως την περιοδο το κατι διαφορετικο.
Απο coverdale era το αγαπημενο μου ειναι αυτο εδω το ψυχωμενο
γιεπ,το πρωτο που ακουσα και εγω σε μια συλλογη κασσετα απο εφημεριδα …καποτε…κοματος οντως,χωρις λογια…
τι δισκαρα και τουτο…και μονο που εχει το fools μεσα…οπως τα λες καμια νοτα περιττη