Ρε τι κάνουν στα γεράματα…
5 Likes
Άρτια και αξιοπρεπέσταστη εκδοχή, καθώς και απολαυστικό video. Τίμια και η στιγμή (με την πένα) του tribute στον Peter Green.
Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ακούστε ολόκληρο το original, εννιάλεπτο κομμάτι. Το ακουστικό, ήσυχο μέρος του τραγουδιού αποτελεί τον ορισμό της ομορφιάς.
4 Likes
το βιντεο πραγματικα τα εσπασε…
2 Likes
9 Likes
Έχω περιέργεια για το νέο δίσκο που θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε από την Παρασκευή, έχω όμως την εντύπωση ότι θα είναι αξιόλογος δίσκος. Αν είναι στα επίπεδα του Whoosh, είμαστε σε καλό δρόμο. Από τα singles, τα έχω ακούσει όλα εκτός από αυτό που κυκλοφόρησε χθες (;). Το 7 and 7 is δεν μου έκανε τόση εντύπωση για να είμαι ειλικρινής, εντυπωσιάστηκα όμως από την αγριάδα στη φωνή του Gillan, με πήγε ακουστικά σε άλλη εποχή, ίσως και 30 χρόνων πρίν.
Το κομμάτι όμως που μου έμεινε, ήταν το Oh Well και ομολογώ ότι έμεινα έκπληκτος με το ότι το intro, με τον τρόπο με τον οποίο είναι παιγμένο, με αυτή την ενορχήστρωση, μου έφερε το Stormbringer στο μυαλό, πραγματικά το κομμάτι το έκαναν δικό τους, λες και είναι δική τους σύνθεση, για να δούμε ο υπόλοιπος δίσκος σε τι επίπεδα κυμαίνεται…
…and it’s out there.
1 Like
Με αφορμή την κυκλοφορία του Turning to Crime, αποφάσισα να δώσω μια ακόμη ευκαιρία στο υλικό που έχει κυκλοφορήσει από το 1996 και μετά. Για ακόμα μια φορά, αυτομουντζώθηκα, επειδή άφησα στην άκρη τόσο όμορφο υλικό, χωρίς να του έχω δώσει την προσοχή που έπρεπε, όντας κολλημένος αυστηρά και μόνο στο υλικό με τον μαυροφορεμένο κιθαρίστα.
Πραγματικά στους δίσκους από το 1996 και μετά, είναι εμφανές ότι η μπάντα διασκεδάζει παίζοντας μουσική, είναι αισθητή η χαρά που βιώνουν παίζοντας και μάλλον είναι και ο λόγος για τον οποίο ακόμα και τη σήμερον ημέρα, κυκλοφορούν νέο υλικό, νομίζω ότι αυτός ήταν κυρίως ο λόγος για τον οποίον κυκλοφόρησαν τον πρόσφατο δίσκο τους, for the joy of making.
Και η χαρά αυτή τους κρατάει φρέσκους και γι’αυτό στους δίσκους με τον Bob Ezrin στο τιμόνι, ακούγονται τόσο φρέσκοι και πλέον, όπως το δηλώνουν και οι ίδιοι, πλέον γράφουν μουσική, όχι τραγούδια, κάτι το οποίο γινόταν κυρίως από το 1984 και μετά, χωρίς αυτό να είναι κάτι κακό, πλέον γράφουν μουσική, όπως τις εποχές της δεκαετίας του 70, τη δεκαετία του 80 έγιναν λίγο πιο τυποποιημένοι κατ’εμε, ειδικά στη σύνθεση.
Πάντως, μεγάλο σοκ πρέπει την εποχή εκείνη να προκάλεσε η διαφορά μεταξύ του The Battle Rages On και του Purpendicular. Επίσης, σοκ θα προκάλεσε και το TBRO σε σχέση με το Slaves & Masters. Στο TBRO, η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, είναι αισθητή η πυγμή, η επιθετικότητα, είναι λες και ήθελαν να επαναφέρουν την σκληρότητα στον ήχο τους, είναι λες και παλεύουν μεταξύ τους παίζοντας αυτά τα κομμάτια, τα δίνουν όλα για το ποιος θα επικρατήσει κοινώς, είναι σαν να παίζουν μπουνιές μεταξύ τους…
… κάτι το οποίο δεν συμβαίνει επ’ουδενι στο Purpendicular. Οι πολεμοχαρείς διαθέσεις έχουν φύγει, είναι πιο χαλαροί, τα τσεκούρια του πολέμου έχουν θαφτεί και πλέον, ο ανταγωνισμός μέσα στην μπάντα είναι απών, πλέον λειτουργούν ως ομάδα. Αυτός είναι νομίζω και ο λόγος για τον οποίον για πολλούς θαυμαστές, οι Deep Purple τελείωσαν το 1993, μαζί με τη φυγή του Blackmore, επειδή πλέον το στυλ τους, δεν έχει την “αγριάδα” , την πυγμή και την επιθετικότητα (στοιχεία τα οποία είναι στο απόγειο τους στο TBRO, κατ’ εμέ ένας κορυφαίος τρόπος να λήξει η συνεργασία τους, έλυσαν τις διαφορές τους μέσω της μουσικής) που είχαν οι δίσκοι με τον μαυροφορεμένο συνεπώς, οι “νέοι” Deep Purple, χωρίς να είναι επ’ουδενι κακοί, ξενέρωσαν πολλούς ακροατές, επειδή πλέον υιοθέτησαν άλλο στυλ πέραν αυτού με το οποίο έχουν ταυτιστεί στις συνειδήσεις των ακροατών.
Και όλα αυτά, δεν τα λέω ως υποτίμηση των μουσικών που εισήλθαν μετά στο συγκρότημα, του Morse & Airey, έχουν προσφέρει κάτι διαφορετικό στο συγκρότημα και είναι και ο λόγος ο οποίος συνεισφέρει στη μακροβιότητα τους, είναι κάτι διαφορετικό μεν, είναι κάτι καθ’ όλα αξιόλογο δε. Δεν προσφέρουν τα σουξέ το ένα πίσω από το άλλο μεν, υπάρχει όμως τρομερή μουσική δε και νομίζω ότι είμαστε κερδισμένοι από αυτή την άποψη και μόνο…
6 Likes
τεραστια δισκαρα το purpendicular και εξαιρετικη παραγωγη(θυμαμαι πιο παλια οταν ηταν να δοκιμασουμε ηχοσυστηματα κουβαλουσα αυτο το δισκακι,αναμεσα σε αλλα 
)
3 Likes
Οι DP του 96 και μετα ειναι πιο κοντα στο πνευμα των DP των 70’s…Βρηκαν παλι την ισορροπια αναμεσα στα πληκτρα και στην κιθαρα…Το εχω πει και αλλες φορες, για μενα το Purpendicular ειναι ο καλυτερος δισκος απο την επανασυνδεση και μετα…
3 Likes
Είναι κάτι το οποίο ήθελα να θίξω στο αρχικό μου μήνυμα, χαίρομαι που είναι αντιληπτό και σε άλλους αυτό και ευχαριστώ που το ανέφερες. Γενικά, δεν ξέρω, μπορεί να πέσετε να με φάτε αλλά θέλω την οπτική σας σε αυτό. Αγαπώ και εκτιμώ τους δίσκους μεταξύ 1984 - 1993 αλλά, έχω την εντύπωση ότι δεν αποτελούσαν φυσική συνέχεια των δίσκων της δεκαετίας του 70, μου φάνηκε ότι είναι κάτι ξένο, δεν υπήρχαν πολλές ομοιότητες, σε βαθμό όπου έχω την εντύπωση ότι δεν ήταν και τόσο “καθαρόαιμοι” Deep Purple, δεν θύμιζε τίποτα το υλικό της περασμένης τότε δεκαετίας, ήταν λίγο πιο τυποποιημένο το στυλ.
Χαοτική διάφορα στο παίξιμο όλης της μπάντας, ένιωθα ότι το όλο στυλ τους, μπήκε σε πολύ στενά πλαίσια, ότι δεν ήταν τόσο ελεύθεροι, είχαν περιορισμούς, ειδικά το παίξιμο του Paice, πάρα πολύ γραμμικό, δεν είχε την ελευθερία και το groove που είχε στους κλασικούς πλέον δίσκους της σύνθεσης ΜΚ ΙΙ. Από το 1996 και μετά, επέστρεψαν οι Purple στα στοιχεία στα οποία τους επανέφεραν στη δεκαετία του 70, πιο ξένοι με το παρελθόν τους μου φάνηκαν οι Purple της περιόδου 1984 - 1993 παρά οι Deep Purple από το 1996 και μετά.
Νομίζω ότι από το 1996 και μετά βρήκαν την ηχητική ταυτότητα η οποία τους χαρακτηρίζει και είναι συνυφασμένη με το όνομα τους και μπορώ να πω ότι, μου φέρνουν πιο πολύ στο νου τους Purple της ΜΚ Ι σύνθεσης, επέστρεψαν σε πιο μελωδικά μονοπάτια, έπαψαν να είναι μονοδιάστατοι και το παιχνίδισμα της μπάντας μέσω της μουσικής, επέστρεψε και πάλι. Επέστρεψαν πάλι στη χαρά της επιτέλεσης, κάτι το οποίο ήταν αισθητό και στους πολύ πρώτους δίσκους τους, το ότι ήταν ευχάριστη η όλη διαδικασία, δεν έπαιζαν μποξ παίζοντας μουσική.
2 Likes
Purpendicular, ο μόνος ίσως δίσκος που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τους ογκόλιθους των '70s.
Αναφορικά με το reunion, ναι, ο ήχος ήταν ξερός και η σύνθεση ήταν πιο τυποποιημένη με τον Blackmore να κρατάει τα ηνία αλλά και ενίοτε να επιβάλλεται στους άλλους - δεν είναι τυχαίο ότι τόσα πλήκτρα σαν του Purpendicular υπάρχουν μόνο στα παλιά τα χρόνια.
Από κοντά και το Bananas, όντας κι αυτό με πολλά είδη μουσικής στο μίξερ, δυστυχώς το έθαψε η παραγωγή και ίσως το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος δίσκος του Airey στο συγκρότημα. Νομίζω ότι ήταν πιο δύσκολη η φυγή του Lord για τους ίδιους.
Βέβαια, υπάρχει το Picure of Innocence, το δικό του τελευταίο λιθαράκι στην ιστορία του συγκροτήματος.
Ευτυχώς συναντήθηκαν με τον Ezrin που τους μπρίζωσε για τα καλά και έχουμε τέτοιες μουσικές απανωτά.
3 Likes
Εγιναν “τερατα” στην παραγωγη σε διαφορους δισκους…Στο Haunted εγινε λαθος στην μιξη και τυπωθηκε ετσι…Αν θυμαμαι καλα εγινε μονοφωνικη μιξη και οχι στερεοφωνικη…
Παρεμεινε μετα απο αποφαση του Glover γιατι δεν ηθελε να “αναγκασει” τους φανατικους να αγορασουν και 2η εκδοση του αλμπουμ που θα ειχε σωστη μιξη…
Επισης νομιζω οτι το Rapture of the Deep ειναι χαρακτηριστικο παραδειγμα μεγαλου δισκου που αδικειται απιστευτα απο τον τοσο ξερο ηχο…Πραγματικα θα ηθελα να γινει ενα remix καποια στιγμη…
1 Like
Για πείτε, ρε παιδιά, εσείς που είστε προφανώς πιο βαμμένοι οπαδοί των Purple από εμένα: πρώτη φορά κάθισα κι άκουσα ολοκληρωμένα τα 3 albums της Coverdale περιόδου, και θα είμαι βλάσφημος αν πω ότι συνολικά τα albums σαν ροή, σαν ύφος, σαν μουσικό περιεχόμενο, ρε παιδί μου, μου φαίνονται πιο ενδιαφέροντα (ας μην πω “ανώτερα”) από αυτά της Mk.II περιόδου; Εξαιρώ το “Machine head” που ΟΚ, το θεωρώ ίσως ΤΟ ενδεικτικό hard rock album, αλλά γενικά έμεινα κάπως με την εντύπωση ότι ενώ η Mk.II κατάφερε να γράψει καταφανώς καλύτερα/πιο κλασικά κομμάτια, σαν σύνολο οι 3 δίσκοι που προανέφερα έχουν έναν “αέρα” πειραματισμού και ωριμότητας την ίδια στιγμή που τα προηγούμενα albums για ‘μένα ίσως δεν “κρατάνε” καθ’ όλη τη διάρκειά τους.
Ήρεμα ρωτάω.
1 Like
απο ΜΚ ΙΙ, In Rock + Machine Head ειναι κορυφες…Τα 3 albums με Coverdale τα θεωρω συνολικα καλυτερα απο Fireball και Who do we…
Το In Rock το εχεις ακουσει οσο χρειαζεται; Ο κοσμος πρεπει να ειχε παθει καποιο σοκ οταν ακουσε εκεινη την εποχη το Speed King,το Bloodsucker και το Child in Time…
1 Like
Νομίζω αυτό με τη λάθος μίξη σε μονοφωνικό, έγινε στο Abandon, δεν θυμάμαι όμως σε ποιο κομμάτι, τώρα ακούγοντας το άλμπουμ ήθελα να δώσω προσοχή σε αυτό αλλά δεν το έψαξα. Τώρα για το Haunted, δεν το έχω στα υπόψιν αν υπήρξε κάπου λάθος. Επίσης, νομίζω είχε ειπωθεί δια στόματος Glover ότι το Rapture θα περάσει από νέο μιξ και δικαίως, μπορεί και στο Bananas να ήταν κάπως η παραγωγή αλλά το μόνο χτυπητό ελάττωμα εκεί είναι η ένταση, στο Rapture ο ήχος είναι χάλια, παραμορφώνει στις εντάσεις, τα φωνητικά στα κλασικά φαλτσετο ακούγονται λες και ηχογραφήθηκαν με μικρόφωνο των 6€, ναι, είναι κακό το μιξ εκεί.
@Leper_Jesus Κατ’εμε, ο δίσκος ο οποίος είναι φυσική συνέχεια των προηγούμενων κλασικών δίσκων, είναι ο Burn ο οποίος είχε κοινά στοιχεία με τον Machine Head, σκέψου λίγο το πρώτο κομμάτι του κάθε δίσκου, ένα παράδειγμα είναι εκεί και γενικά, νομίζω ότι συνέχισε από εκεί που έμεινε το Machine Head, σαν να μην υπήρχε το Who Do We Think We Are οπότε σε σχέση με αυτό, ναι, ο Burn είναι καλύτερος δίσκος και θα έλεγα ισάξιος με τους προηγούμενους, ειδικά με τον Machine Head.
Όσον αφορά τους επόμενους δύο δίσκους, η αλήθεια είναι ότι όντως παρουσίασαν κάτι διαφορετικό στο κοινό συγκριτικά με τα μέχρι τότε δεδομένα της μπάντας, σαφώς και ήταν πιο πειραματικοί δίσκοι, σε σημείο όπου στη δική μου αντίληψη, φαίνεται να κινούνται λίγο στα χαμένα, χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δε λέω ότι είναι άσχημο το υλικό, έχει αξιόλογα πράγματα, ειδικά ως δίσκος ο Stormbringer, έχει αρκετά δυνατές στιγμές οι οποίες πλέον θεωρούνται κλασικές στην πορεία του συγκροτήματος.
Εκείνος ο δίσκος όμως ο οποίος ακόμα με αφήνει με την απορία και με αφήνει πραγματικά μπερδεμένο, είναι ο Come Taste The Band. Εκεί, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι ήθελαν ακριβώς να κάνουν, δεν θα το έλεγα ανέμπνευστο ακριβώς αλλά, σίγουρα όμως είναι headscratcher. Κατά τη γνώμη μου, είναι ένας δίσκος ο οποίος είναι αρκετά διαφορετικός σε σχέση με τα μέχρι τότε δεδομένα τους και αρκετά διαφορετικός και σε σχέση με το σύνολο της δισκογραφίας τους.
Σίγουρα, αντίστοιχο σκάλωμα που προκάλεσε στους οπαδούς η μετάβαση από το Slaves & Masters στο The Battle Rages On και από εκεί στο Purpendicular, προκάλεσε και η μετάβαση από το Burn στο Stormbringer και μετά στο Come Taste The Band, πραγματικά εντελώς διαφορετικοί δίσκοι ο ένας από τον άλλο.
Και πραγματικά δεν ξέρω αν θα μπορούσε να συνεχίσει η μπάντα να δημιουργεί ακολουθώντας αυτή τη συνταγή του Come Taste The Band, πραγματικά δεν ξέρω αν θα μπορούσε να υπάρξει διάδοχος δίσκος με το ίδιο στυλ, είναι πραγματικά κάτι πειραματικό, ίσως και κάτι ξένο για το συγκρότημα, άγνωστα νερά κοινώς οπότε, νομίζω δικαίως μπήκε σε εκείνη τη φάση η άνω τελεία στην πορεία τους, δισκογραφικά δηλαδή, δύσκολα να μπορούσαν να συνεχίσουν από εκεί και έπειτα.
Με ενδιαφέρει όμως να μάθω τη γνώμη σου σχετικά με το δίσκο αυτό, ίσως με την οπτική σου να κατανοήσω καλύτερα κάποια πράγματα. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω αν οι κλασικοί δίσκοι η αυτοί που αναφέρεις είναι καλύτεροι, σημασία έχει ότι όλοι αυτοί οι δίσκοι, έχουν πλουτίσει τον μπουφέ της δισκογραφίας του αγαπημένου μας συγκροτήματος συνεπώς, έχουν την ίδια αξία ως δημιουργίες…
1 Like
Το λάθος έγινε στο Almost Human από το Abandon.
Επίσης για το Rapture of the Deep, είναι κάτι που έχω μάθει αρκετά πρόσφατα, ότι στην ουσία είναι κάποιο είδος demos του συγκροτήματος που αποφάσισαν να γυαλίσουν λίγο και να κυκλοφορήσουν.
Σε κάθε περίπτωση, ο RG είπε ότι θα κάνει remix στον δίσκο αυτό και ότι είχε παραλάβει τα tapes και θα έβλεπε τι και πώς. Ίσως και να έχει ολοκληρωθεί και να έχει μπει σε queue κυκλοφοριών…
Edit: γράφτηκε πριν διαβάσω την τελευταία ανάρτηση του tsimisde!
2 Likes
ήρεμα απαντάω. Fireball το καλύτερο της MK2
3 Likes
Α ναι, ξέχασα ότι κι εγώ διαφωνώ με Storm, αγαπάμε Fireball ως το νο. 1 δίσκο των παλιών Purple!
3 Likes
Καταλαβαίνω και το γιατί. Όταν είχε βγεί το Fireball, είχε δείξει ότι η μπάντα απαρτίζεται από μουσικούς που ξέρουν να παίζουν μουσική, ότι δεν είναι μονοδιάστατοι, όπως πιθανώς πολλοί νόμισαν με το In Rock στο οποίο απο την αρχή μέχρι το τέλος του, η μπάντα πατάει τέρμα γκάζι ενώ στο Fireball, απέδειξαν περίτρανα ότι μπορούν να γράψουν και κάτι διαφορετικό, με περισσότερη μουσικότητα, έδειξαν ότι μπορούν να γράψουν και κάτι “πολυποικιλιακό” οπότε ναι, μόνο και μόνο για την ποικιλία των υφών που έχει στα κομμάτια του, μπορώ να καταλάβω γιατί είναι το αγαπημένο σας. Ίσως αποτέλεσε και τη βάση για το Purpendicular, 20+ χρόνια μετά…
1 Like