To Fireball ειναι περιεργος δισκος…Εχει το Fools + Fireball που ειναι στα top 10 της δισκογραφιας τους,εχει τα Νο Νο Νο,Νο One came και Demon’s Eye που ειναι κομματαρες…Εχει ενα Mule που με κουραζει αφανταστα η μονοτονη μανιερα στα τυμπανα.Το προτιμω οπως το εκαναν στα Live που ηταν το “οχημα” για τα σολο του Paice.Εχει επισης το Anyone’s daughter που μου αρεσει αλλα νομιζω οτι δεν θα επρεπε να βρισκεται στον δισκο.Θα προτιμουσα χιλιες φορες τα Slow train ή το Freedom που βγηκαν εκτος.Το strange kind of woman επισης κλασικη κομματαρα που μου αρεσει που βγηκε ως single…Οχι οτι θα με χαλουσε και αυτο στο αλμπουμ…Αν λοιπον εμεναν τα 5 πρωτα κομματια και εμπαιναν οποιαδηποτε 2 απο τα υπολοιπα 3,παιζει να ηταν και για μενα η κορυφη τους…
Οταν εχει 2 δισκαρες οπως το In rock + Machine head που δεν εχουν περιττο δευτερολεπτο μεσα τους,δεν μπορω με τιποτα να δεχτω ως καλυτερο το Fireball…
Για να φανταστειτε ως δισκο συνολικα προτιμω το Who do we think απο το Fireball,ακομα και αν δεν υπαρχει κομματι μεμονωμενα που να φτανει τις κορυφες του Fireball…
Lol, γαμάτο, σαν εντολή ιατρού ακούστηκε αυτό. 
Επιφανειακός ακροατής των Purple ήμουνα πάντα, απλά τον τελευταίο καιρό για κάποιο λόγο ξαναγυρνάω σε albums που είχα ακούσει μικρός και δε μου είχαν κάνει τόση εντύπωση ή συμπληρώνω διάφορες δισκογραφίες που είχα παρατήσει. Το “In rock” ανήκει στην πρώτη κατηγορία και πάλι δε με τρέλανε και τόσο -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζει το ρηξικέλευθο ήχο του όπως λες. Νομίζω πρόκειται και για το πιο Sabbath-ικό ύφος που πλησίασαν ποτέ οι Purple (ή, τουλάχιστον, έτσι εκλαμβάνω εγώ τη βαρύτητα κάποιων riffs).
Για το “Burn” (απ’ ό,τι καταλαβαίνω, δηλαδή) οι απόψεις μάλλον δε διίστανται και τόσο, θεωρείται κλασικός δίσκος του συγκροτήματος (δεν ξέρω τότε τι ανταπόκριση είχε -θα μ’ ενδιέφερε ν’ ακούσω κανένα info αν έχετε). Έχω την εντύπωση ότι για τα επόμενα δύο το “Stormbringer” μάλλον κερδίζει τις εντυπώσεις λόγω της παρουσίας του Blackmore και το τελευταίο τις χάνεις ακριβώς λόγω της απουσίας του, παρά λόγω κάποιας πτώσης στην ποιότητα ή τόσο ριζικής αλλαγής στον ήχο. Στα δικά μου αυτιά (που, το ξανατονίζω, δεν έχουν εντρυφήσει και τόσο σ’ αυτόν τον ήχο) το “Stormbringer” έχει περισσότερα κομμάτια που μου φέρνουν σε κάποια εχμμμ, “αμηχανία” ας πούμε (π.χ. "“Hold on”, “You can’t do it right”), είναι αρκετά άνευρο σε σημεία και κάπως πατάει σε δύο βάρκες (σαν να μην ξέρει προς τα που θέλει να κινηθεί), ενώ το “Come taste the band” εξαρχής μου φάνηκε πολύ πιο εστιασμένο σαν αισθητική και ύφος από την αρχή μέχρι το τέλος του, χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα (το ξαναλέω, βέβαια: αυτό ίσως είναι δίκοπο μαχαίρι. Ούτε κακά κομμάτια από τη μία, ούτε άπιαστες κορυφές από την άλλη -με την προφανή εξαίρεση που θα την αναφέρω πιο μετά).
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος γι’ αυτόν το δίσκο, καταρχήν μ’ εντυπωσίασε πολύ ο Bolin (ο οποίος δεν ξέρω πόση αναγνώριση έχει γενικά). Μ’ εντυπωσίασε γιατί ενώ δείχνει ότι θα μπορούσε να είναι κόπια του Blackmore (π.χ. αρχή του solo στο “Comin’ home”), το πάει προς πιο blues κλίμακες που ο προκάτοχός του δε θα πήγαινε, ενώ ανταποκρίνεται σε όλα τα στυλ του δίσκου μ’ εξίσου καλά αποτελέσματα, π.χ. κλασικά hard rock riffs, funk μέρη κλπ., για τα οποία δεν ξέρω αν ο Blackmore θα τα κατάφερνε το ίδιο καλά. Κι ενώ ο τύπος σε σημεία είναι ίσως λίιιγο υπερβολικός με την τεχνικότητα που βγάζει (που εμένα κάπως που μου μοιάζει σαν να “προσπαθεί” να δείξει ότι γεμίζει τα παπούτσια του Blackmore με κάποιον τρόπο), δες π.χ. πόσο μαγεύει στο “You keep on moving”: καθ΄όλη τη διάρκεια του κομματιού έχει πιάσει 100% το minimal feeling του και ιδίως στο τέλος τα bendings που κάνει είναι απαράμιλλης ομορφιάς, ξεπερνάει για 'μένα σε συναίσθημα τον Blackmore (που γενικά για 'μένα δεν ήταν αυτό το δυνατό του σημείο, αλλά αυτό δε λέει κάτι. Λατρεύω το κιθαριστικό του στυλ).
Για τον Hughes και το μπάσο του δε χρειάζεται να πω κάτι, υπέρτερος κατά πολύ του Glover, αλλά αυτό ισχύει και στους 3 δίσκους. Όπως και το κόλπο με τις δύο lead φωνές ή τις αρμονίες, ΟΚ, μιλάμε για μία κατάσταση που τους έδινε μάλλον απεριόριστες δυνατότητες κι αυτό απολαμβάνω και στα 3 albums. Που γενικά δε μου αρέσει η φωνή του Coverdale και τόσο ε, ιδίως στα γκάζια όταν “γρετζάρει” καταντά σχεδόν εκνευριστικός. Στις πιο μπαλαντοειδείς στιγμές που έχει μία πιο βαθειά χροιά τον ακούω ευχάριστα.
Κάτι άλλο που είναι φοβερό στο “Come taste the band” είναι η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία του Lord (όσον αφορά π.χ. solo στα πλήκτρα, διάφοροι ήχοι που έχωνε, γενικά το βρίσκεται στο προσκήνιο). Το οποίο, αν σκεφτεί κανείς πόσο αναπόσπαστο κομμάτι του ήχου των Purple ήταν τα πλήκτρα του, ίσως κάτι λέει για την ποιότητα των συνθέσεων, αφού στέκονται πραγματικά καλά έχοντας “χάσει” ένα βασικό συστατικό του ήχου τους. Φυσικά, όταν επιλέγει να βγει μπροστά (το γνωστό κομμάτι-προφανής εξαίρεση που ανέφερα και παραπάνω), εκεί μιλάμε για άλλες καταστάσεις.
Κι αφού τους πιάσαμε σχεδόν έναν-έναν, να πω ότι κι ο Paice εμένα γενικά σαν drummer μ’ εντυπωσίασε περισσότερο απ’ το “Burn” κι έπειτα. Και στο “Come taste the band” έχει κι εδώ κάποια σημεία που πάλι κάνει φοβερά πράγματα, π.χ. δες πόσο groove δίνει στο “Love child” (που μπορεί να ξεπατικώνει το riff του “Heartbreaker”, αλλά παραμένει το πιο “In rock” κομμάτι του δίσκου) ή στο “Drifter” με το κολπάκι που κάνει σε πιατίνια/snare (δυστυχώς δεν είμαι drummer για να μιλήσω με τεχνικούς όρους). Ε όλα αυτά δίνουν σε κάθε κομμάτι ένα ιδιαίτερο “χρώμα” που τελικά κάνουν το συγκεκριμένο album να κυλά πραγματικά όμορφα χωρίς να κάνει πουθενά κοιλιά. Μπορεί σε στιγμές ν’ ακούς “απροσδόκητα” πράγματα (π.χ. η ξαφνική funk-ίλα στο “Gettin’ tighter” ή το μπαλαντοειδές γύρισμα του “Dealer” στο οποίο τραγουδάει ο Bolin), αλλά νομίζω ότι συνολικά μιλάμε για ένα εστιασμένο και σφιχτοδεμένο αποτέλεσμα που από αυτήν την άποψη ξεπερνά το “Stormbringer”.
Ε, κι εντάξει, θα την πω τη βλασφημία μου, για ‘μένα το “You keep on moving” είναι το πιο αγαπημένο μου Deep Purple κομμάτι -και το κατάλαβα μόλις φέτος παρ’ ό,τι το άκουσα έφηβος πρώτη φορά. Ή, τέλος πάντων, είναι αυτό που ανταποκρίνεται περισσότερο στα standards που απέκτησα σαν ακροατής μέσα στα χρόνια. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μ’ αυτό και κάπως το παραδέχομαι, δηλαδή είμαι σε φάση:
-Φίλε, ν’ αγορά το album μόνο και μόνο για το “You keep on moving”;
-Ναι.
Με την όλη συζήτησή σας, πάντως, θα με κάνετε να τσεκάρω και το “Purpendicular”. Απ’ ό,τι κατάλαβα μάλλον αποτελεί και το μοναδικό album μετά το “Perfect strangers” που αξίζει να τσεκάρει καποιος που, ας πούμε, βαριέται ν’ ακούσει τα πάντα από Deep Purple.
Τέλος, νομίζω ότι εδώ ο Storm λέει κάτι ενδιαφέρον:
Αν εξαιρέσω το “Machine head”, γενικά οι Deep Purple μου έβγαζαν αυτό το θεματάκι. Δηλαδή τη συνύπαρξη πραγματικών διαμαντιών με πιο αδιάφορες στιγμές/fillers. Σε φάση rollercoaster, όμως, πολύ έντονο συναίσθημα. Αυτό ίσως με “μπερδεύει” σαν ακροατή των δίσκων τους για κάποια υποτυπώδη κατάταξη π.χ.
Αν πρεπει να ακουσεις μονο ενα αλμπουμ μετα απο το PS ναι ειναι το Purpendicular…Ομως να ξερεις οτι ολοι μα ολοι οι επομενοι δισκοι ειναι παρα πολυ καλοι…Μπορω να σου προτεινω κομματια απο τα επομενα αν δεν θελεις να τους ακουσεις ολοκληρους…
Και δες λες μωρέ, να 'χω μια εικόνα.
Εβαλα 3 κομματια απο καθε δισκο της Morse Era εκτος απο το Whoosh που εβαλα 4.
Any Fule Kno That
Don’t Make Me Happy
Fingers to the Bone
Sun Goes Down
Haunted
Picture of Innocence
Rapture of the Deep
Clearly Quite Absurd
Kiss Tomorrow Goodbye
A Simple Song
Out of Hand
Uncommon Man
Vincent Price
Time for Bedlam
The Surprising
All I Got is You
Throw My Bones
Nothing at All
The Long Way Round
Για τους υπολοιπους 3 με Blackmore θα ελεγα τα εξης:
Bad Attitude
Strangeways
Dead or Alive
King of Dreams
Love Conquers All
The Cut Runs Deep
The Battle Rages On
Anya
Solitaire
Αν επρεπε να διαλεξω το αγαπημενο μου κομματι απο την επανασυνδεση και μετα,αυτο θα ηταν το The Battle Rages On…Το κομματι που με εκανε να κολλησω και να ασχοληθω οσο δεν παει με DP…
Sometimes I Feel Like Screaming
Σίγουρα top5 επανασύνδεσης…
@Leper Jesus Στη λίστα του Storm, θα προσέθετα και τα εξής κομμάτια, ανά άλμπουμ πάλι και με χρονολογική σειρά
Seventh Heaven (1998)
Watching The Sky (1998)
She Was (1998)
Almost Human (1998)
Razzle Dazzle (2003)
Never A Word (2003)
Bananas (2003)
Contact Lost (2003)
Before Time Began (!!, 2005)
Après Vous (2013)
All The Time In The World (2013)
Birds of Prey (!!, 2017)
Drop The Weapon (2020)
Step By Step (2020)
The Power Of The Moon (2020)
Όσον αφορά τον Purpendicular, είναι ωραίος δίσκος, είναι ένα κι ένα τα κομμάτια αλλά σε περίπτωση που δεν θέλεις να τον ακούσεις ολόκληρο, ΠΡΕΠΕΙ να ακούσεις τα εξής: Loosen My Strings, Sometimes I Feel Like Screaming, Rosa’s Cantina, A Castle Full Of Rascals, A Touch Away, The Purpendicular Waltz.
Ευχαριστώ και για τα σχόλια σου για τον Come Taste The Band, έχοντας αυτά στα υπόψιν, θα του δώσω ακόμα μια ευκαιρία.
Όσο για τον Fireball, θα συμφωνήσω με τον @Storm καθώς, δεν ήξερα ότι το Strange Kind Of Woman δεν υπήρχε στο δίσκο, έχω επανέκδοση αλλά δεν είχα το εξώφυλλο για να δω ότι είναι b-side οπότε ναι, έτσι αλλάζει το πράγμα και ναι, προτιμώ κι εγώ το Who Do We Think We Are, μου βγάζει ένα ιδιαίτερο vibe και ναι, το ομολογώ, μου κάθεται πιο ευχάριστα στο αυτί ως άλμπουμ, πέραν του Woman From Tokyo, αγαπώ και τα Mary Long & Our Lady οπότε ναι, μόνο και μόνο γι’αυτα, εκτιμώ το WDWTWA λίγο παραπάνω, χωρίς φυσικά να είναι κορυφαίο.
To “Sometimes I feel like screamin’” το γνωριζω και το λατρεύω -ήταν ένας απ’ τους λόγους που θα με έκαναν να τσεκάρω το “Purpendicular” έτσι κι αλλιώς. Εντύπωση πάντα μου έκανε ότι δεν το είχανε συμπεριλάβει σ’ ένα best-of που έχω. Είχανε προτιμήσει τα “Any fule kno that” και “Ted the mechanic”.
Άκουσε τον ολόκληρο,αξίζει 1000%
Έχει γίνει τέτοια γκάφα; Δεν είναι άσχημα τραγούδια αλλά σε καμία περίπτωση ισάξια του Sometimes, αν και μάλλον έγινε για να υπάρχει ποικιλία στη συλλογή, μην υπάρχει κομμάτι που να φάει τη θέση άλλων δύο, όπως και έγινε και θέλω να πιστεύω ότι για αυτό το λόγο έγινε. Αλλά ναι, ο Purpendicular ακούγεται ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος και το υλικό, πολύ παραπάνω από απλά αξιοπρεπές, ξεκάθαρα αξίζει μια ακρόαση.
Θα σου πρότεινα επίσης στα καπάκια, επειδή είναι και αντίστοιχου ύφους, να ακούσεις το Bananas, να προσπεράσεις δηλαδή το Abandon και να πας κατευθείαν σε αυτό.
Το abandon είναι ο τελευταίος δίσκος με τον Τεράστιο Lord οπότε δεν θα τον προσπερνουσα…αρκετά σκληρός δίσκος σε σημεία να γίνεται σχεδόν μεταλ…αδικείται από τα πολύ κακά σόλο του Morse…Δεν ξέρω τι έπαθε σε αυτόν τον δίσκο,αλλά καμία σχέση με τις απίστευτες σολαρες του purpendicular…
Ίσως δεν το διατύπωσα σωστά αλλά, είπα να προσπεράσει το Abandon ο φίλος και να πάει στο Bananas, επειδή σαν ύφος και σαν στυλ και γενικότερα ως δίσκος, μου δίνει την αίσθηση ότι είναι μια συνέχεια του Purpendicular, ότι ακούγεται το ίδιο ευχάριστα.
Το Abandon δεν το πρότεινα γιατί, δεν ξέρω αν θα το πρότεινα σε κάποιον όπως ο φίλος που δεν έχει ασχοληθεί εκτενώς με το υλικό του Morse, δεν ξέρω κατά πόσο θα του φαινόταν ελκυστικό δηλαδή να ακούσει και όλα τα υπόλοιπα αν του πρότεινα να τα πάρει με αυστηρά χρονολογική σειρά. Το θεωρώ κάπως στριφνο άλμπουμ, με την έννοια ότι δεν σε κερδίζει με την πρώτη, δεν ξέρω αν είναι θέμα σόλο, θέμα σύνθεσης η κάτι άλλο, θέλει να ασχοληθείς αρκετά μαζί του για να σε κερδίσει, κάτι το οποίο έχω παρατηρήσει από τον εαυτό μου, όσο πιο πολλές φορές ακούω κάποια από τα κομμάτια του, τόσο αρχίζω να τα “χωνεύω”.
Γι’αυτό δεν το πρότεινα στο φίλο, επειδή το Bananas ακούγεται πιο ευχάριστα, για να είναι πιο δελεαστικο να ασχοληθεί μετά και με τα υπόλοιπα άλμπουμ. Το Abandon προσωπικά, δεν θα το πρότεινα σε κάποιον ο οποίος θέλει να έρθει σε πρώτη επαφή με το συγκρότημα, θεωρώ ότι είναι δίσκος ο οποίος απευθύνεται περισσότερο στους φανατικούς οπαδούς. Φυσικά και έχει τη σπουδαιότητα του ως δίσκος αλλά, νομίζω ότι είναι για τους πιο μυημένους…
Το καλύτερο βασικά…
Κατ’εμε, το άλμπουμ με το οποίο οι Deep Purple εγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομα τους στις σελίδες της ιστορίας, το άλμπουμ το οποίο επισφράγισε την κυριαρχία τους. Αυτό το άλμπουμ, απέδειξε περίτρανα ότι είναι μια μπάντα η οποία αποδίδει όπως ακριβώς και στο στούντιο, οι ζωντανές εμφανίσεις τους είναι ισάξιες με τις στουντιακές ηχογραφήσεις αλλά οι Purple, έχουν την ικανότητα να αποδίδουν ακόμα καλύτερα στα λάιβ, εκεί, δεν είχαν να υποκύψουν σε χρονικές διάρκειες που θα γράφουν στα αυλάκια ενός βινυλίου, κάτι το οποίο περιορίζει εν μέρει την ελευθερία του αυτοσχεδιασμού, ένα στοιχείο το οποίο έκανε τους Purple να ξεχωρίζουν από τις άλλες μπάντες της εποχής και από άλλες μπάντες τώρα.
Φάνηκε ότι είναι καθαρά αυτοσχεδιαστική μπάντα, ότι ποτέ δεν παίζουν ένα κομμάτι ίδιο από συναυλία σε συναυλία και το Made In Japan, πέρα από το αντίκτυπο που άφησε γενικά στο είδος, νομίζω αποτέλεσε πρότυπο και για τα μετέπειτα λάιβ της μπάντας. Ακόμα και σε πολλά μεταγενέστερα λάιβ τους, η δομή του προγράμματος, η δομή των αυτοσχεδιασμών, σε ένα μεγάλο βαθμό είναι επηρεασμένα από το Made In Japan.
Νομίζω όμως ότι εδώ, βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους, ξεκάθαρα ο δίσκος ο οποίος θα δώσεις σε κάποιον που θέλει να μάθει τι εστί Deep Purple.
Fixed.
Ναι, το πρώτο rock album που άκουσα όταν ήμουν 9 χρονών, έπειτα από παρότρυνση της μεγαλύτερης αδελφής μου. Δεν υπήρξε γυρισμός από τότε.
αξιζει καποιος να ακουσει και το 3πλο live in Japan που ειναι ολοκληρες οι συναυλιες…
Πραγματικα αποδοση δυναμιτης και τις 3 μερες…
Το Live in Japan είναι ελλιπές. Η επετειακή έκδοση του Made In Japan που βγήκε πριν λίγα χρόνια είχε ολόκληρες τις 3 βραδιές, remixed μαζί με τα encores.
ναι ελειπαν τα 3 encore…απο οτι ελεγχω εγω τα εχω αυτα στο Ισπανικο επετειακο Made in Japan οπου στο 2ο cd ειχε τα 3 αυτα κομματια + τα 7 original στις studio εκτελεσεις…