Τα encores από τα τρία βράδια είναι 6 τραγούδια (με κάποια εξ αυτών κοινά)! 
Στο 25th MiJ που λες έχει υποτίθεται τα καλύτερα.
Αλλά εντάξει είναι για completists. Αν εξαιρέσεις το improvisation από βραδιά σε βραδιά, νομίζω ότι ο original δίσκος έχει τις καλύτερες εκτελέσεις κάθε τραγουδιού που παίχτηκε.
ναι εχεις δικιο…τοσες εκδοσεις που εχουν βγει,χανεσαι…
ενταξει εχω το original cd,το επετειακο σε Ισπανικη εκδοση που ειπα πιο πανω, και το 3πλο Live in japan…νομιζω οτι φτανει…
edit: και βλεπω οτι το Original το εχω υπογεγραμμενο απο Glover…
Εγώ το original βινύλιο του μπαμπά από τα 4/5 (πλην Blackmore δηλαδή)!
Μιας και πιάσαμε τις επετείους…
…πριν από 50 χρόνια, τέτοιες μέρες, στο Montreux της Ελβετίας, στην όχθη της λίμνης της Γενεύης, πήρε φωτιά και κάηκε ολοσχερώς το διάσημο καζίνο της πόλης κατά τη διάρκεια ενός live του Frank Zappa και των Mothers of Invention, γνωστά βέβαια αυτά και… χιλιοτραγουδισμένα!
Μου αρέσει περισσότερο από το perfect strangers…
Πολύ καλό το House of Blue Light, αλλά το Perfect Strangers για μένα είναι στο Τοπ 5 των Purple…
Πολύ άνισος δίσκος. Ακόμα και από το συγκρότημα έχει ξεχαστεί, καθώς δεν ξαναπαίξανε (αν δεν κάνω λάθος) τραγούδια από αυτόν μετά την σχετική περιοδεία.
Τουλάχιστον στάθηκε αφορμή να βγει το Accidentally on Purpose των Gillan/Glover (δισκάρα!).
Θα συμφωνήσω με Storm σε αυτό. Νομίζω ότι ναι μεν το στυλ παραπέμπει στα τεκταινόμενα στο μουσικό γίγνεσθαι της τότε εποχής, η παραγωγή μυρίζει 80s συνεπώς, είναι πλέον λίγο κιτς με τα τωρινά δεδομένα, ο δίσκος όμως αυτός, είχε στοιχεία από τους παλιούς καλούς Purple που ξέρουμε και αγαπάμε, στοιχεία που δεν είχαμε στο Perfect Strangers.
Στο House Of Blue Light, έχουμε δύο κομμάτια, τα Strangeways και The Spanish Archer τα οποία, δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στον αυτοσχεδιασμό, ειδικά το πρώτο κομμάτι, έχουμε εκτενείς αυτοσχεδιασμούς μεταξύ πλήκτρων και κιθάρας, στοιχείο το οποίο είναι συνυφασμένο με το τι εστί Deep Purple οπότε κατ’εμε, με εξαίρεση κάποιες πιο εμπορικές στιγμές του δίσκου (“Call Of The Wild”) οι οποίες δεν με χαλάνε καθόλου, ίσα ίσα, είναι από τα πρώτα κομμάτια των Purple που αγάπησα και κάνα δυο filler (“Black & White”), ο δίσκος έχει ωραίες στιγμές. Με εξαίρεση το προαναφερθέν κομμάτι, νομίζω ότι αν δεν υπήρχε αυτό να χαλάει τη ροή, τότε ο δίσκος αυτόματα θα ήταν πολύ καλύτερος.
Παρεμπιπτόντως, ακούγοντας τώρα πρόσφατα το δίσκο, πιο προσεκτικά από ποτέ άλλοτε, καταλαβαίνω αυτό που είχε δηλώσει ο Blackmore για τη δημιουργία του δίσκου, ότι πολλές φορές ο Γκιλαν δεν μπορούσε να αποδώσει τα δέοντα και ζοριζόταν και ομολογώ ότι σε πολλά σημεία στο δίσκο, το ακούω αυτό το ζόρι στη φωνή του, σαν να μην έχει καλές αναπνοές (στο Call Of The Wild κυρίως), σαν να μην τραβάει η φωνή του, δεν ξέρω, αισθάνομαι αυτό το struggle στη φωνή του, η οποία βέβαια έχει και ένα φανταστικό γρεζι στα πιο βαριά κομμάτια οπότε, κάπου εκεί παραπλανούμαστε ότι είναι οκ.
Και στο Perfect Strangers ακούγαμε έναν διαφορετικό Γκιλαν από τα καθιερωμένα και γνωστά, εδώ όμως η φωνή του είναι ακόμα πιο διαφορετική.
Πέραν των 2 κομματιών που ανέφερες, καθώς και των Bad Attitude/The Unwritten Law/Mitzi Dupree δεν μπορώ να βρω άλλο κομμάτι που να με ενθουσιάζει - τα θεωρώ αρκετά generic.
Ναι η παραγωγή είναι '80s, το Blackmore dominance στα ύψη (το Mitzi Dupree το αντιπαθούσε τόσο πολύ που το guitar track είναι από demo), αλλά ρε γαμώτο το Strangeways έχει αδικηθεί πολύ - πρόκειται για κλασικό επικό Purple κομμάτι, και ο Gillan κεντάει στους στίχους.
Για το δε Unwritten Law νομίζω είχε πει ότι όταν άκουσε το riff του Blackmore ήθελε να τον σκοτώσει καθώς δεν μπορούσε να φανταστεί φωνητική γραμμή που να ταιριάζει.
Είναι από τους δίσκους που σίγουρα θέλουν πάρα πολύ remaster (απορώ γιατί δεν έχει γίνει), ενώ κι ένα remix ίσως τον αναδείκνυε περισσότερο.
Είχα στα υπόψιν ότι το Mitzi Dupree είναι demo, δεν ήξερα όμως ότι ήταν για το guitar track μόνο, νόμισα ότι ολόκληρο το κομμάτι ήταν demo και μου έκανε αίσθηση το πώς ένα demo κομμάτι, έδεσε ηχητικά με τον υπόλοιπο δίσκο, χωρίς να υπάρχει αισθητή διαφορά. Ναι, το Strangeways είναι επικό κομμάτι, δυστυχώς όμως λόγω των συγκυριών και λόγω του ότι ο δίσκος λίγο πολύ δεν χαίρει της εκτίμησης πολλών, σαν κομμάτι χάθηκε, όπως και πολλά άλλα κομμάτια των Purple.
Πάντως, το riff από το Unwritten Law, θυμάμαι ήθελα από τον δάσκαλο της κιθάρας μου να μου το μάθει αλλά, ήταν πάρα πολύ μανίκι οπότε, καταλαβαίνω το γιατί ο Γκιλαν δυσκολεύτηκε, είναι στριφνο riff. Ενδιαφέρον πάντως έχουν τα nods που παραπέμπουν στο In Rock.
Ο τίτλος του άλμπουμ, αναφέρεται και στο Speed King και επίσης, έχουμε το sequel του Hard Lovin’ Man το οποίο εδώ, αναφέρεται στο άλλο φύλο, αναφέρομαι στο Hard Lovin’ Woman. Πάντως, το Bad Attitude, είναι από τα κομμάτια των Deep Purple το οποίο πηγαίνει το aggression μερικά βήματα παραπέρα, η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, όπως έγινε και μερικά χρόνια αργότερα με το Battle Rages On.
Στο Mad Dog, με φτιάχνουν ιδιαίτερα τα falsetto του Γκιλαν, αυτό το distortion που έχει η φωνή του σε αυτά τα σημεία, είναι αρκετά πορωτικο, αυτή η “βρωμιά” στη φωνή του. Το κάνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχει κάνει και τα παλαιότερα falsetto του τη δεκαετία του 70 και μέχρι το reunion των Purple βασικά καθώς μετέπειτα, άλλαξε την τεχνική στο falsetto του, αφαίρεσε το γρέζι και απλά πιάνει τις ψιλες οπότε, στο Mad Dog, νομίζω είναι τα τελευταία δείγματα του κλασικού trademark falsetto του, οπότε, έχει ένα ενδιαφέρον αν σκεφτούμε τα παραπάνω.
Ωραίο βίντεο από τα writing sessions του Bodyline: Ian Paice Deep Purple Bodyline - YouTube
Ian Paice on the drumssssssssssssssssss!
Λοιπόν, ώρα να επεκταθώ στην τοποθέτηση μου αυτή καθώς, κατάλαβα τελικά το γιατί συμβαίνει αυτό που ανέφερα πιο πριν. Οι Deep Purple του 80, δεν αποτελούν φυσική συνέχεια των Deep Purple του 70 και ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός. Οι Deep Purple του 80, αποτελούν συνέχεια μιας άλλης μπάντας, μια μπάντα πνευματικό τέκνο τους, αναφέρομαι στους Rainbow.
Μπορεί μεταξύ 1984 - 1993 να μην ακούσαμε τους κλασικούς Deep Purple του 70, ακούσαμε όμως τη φυσική συνέχεια των Rainbow, ειδικά στους τελευταίους τους δίσκους, αυτούς που έβγαλαν τη δεκαετία του 80, αμέσως πριν το reunion του 1984 συνεπώς, οι ιδέες, τα riffs, το ύφος, είναι αυτούσια από τη φόρμουλα των Rainbow. Τα τραγούδια έγιναν πιο απλά, πιο catchy, πιο εμπορικά, κάτι το οποίο ακούσαμε και από τους Deep Purple σε εκείνη τη φάση, δεν είχαμε τα αυτοσχεδιαστικά, ενδεχομένως και progressive στοιχεία πλέον, όπως υπήρχαν και στους δίσκους των Rainbow με τον Dio στο μικρόφωνο, τα επικά κομμάτια κοντά στα 10 λεπτά, αποτελούσαν παρελθόν και από τα δύο συγκροτήματα.
Και το αστείο είναι ότι ο Slaves & Masters, ο οποίος κυκλοφόρησε από τους Deep Rainbow, όπως περιπαικτικά μπορεί να ειπωθεί, παρόλο που αποτελείται από την ομάδα που συνέθεσε και δημιούργησε το υλικό των Rainbow δίσκων της δεκαετίας του 80, ουδεμία σχέση έχει με τους τότε Rainbow, ούτε φυσικά και με το ύφος των Deep Purple, είναι ένας δίσκος ο οποίος προσπάθησε να ικανοποιήσει και τους οπαδούς των Deep Purple & των Rainbow και τελικά, δεν ικανοποίησε κανέναν, το λέω επειδή είμαι φανατικός και των δύο και πραγματικά δεν μου κάνει αίσθηση ούτε ως δίσκος Deep Purple, ούτε ως δίσκος Rainbow, είναι το μαύρο πρόβατο.
Πιο πολύ Rainbow άκουσα σε ότι κυκλοφόρησε μεταξύ 1984 - 1993 με Γκιλαν στο μικρόφωνο, παρά στο δίσκο αυτό, στον οποίο έχουμε τον Joe Lynn Turner ο οποίος είναι συνυφασμένος με το όνομα των Rainbow, είναι τραγική ειρωνεία. Οπότε, γι’αυτό και καταλαβαίνω πλέον γιατί οι Deep Purple από το 1996 και μετά είναι τόσο διαφορετικοί, είναι επειδή όντως επέστρεψαν με κάτι καινούργιο, πλέον δεν υπήρχαν τα αναμασηματα της δισκογραφίας των Rainbow (χωρίς βέβαια να είναι κάτι κακό αυτό, αξιόλογο είναι και πάλι αυτό το υλικό), πλέον υπήρχε άλλη προσέγγιση και κάτι πραγματικά καινούργιο.
Για το Perfect Strangers ποια είναι η γνώμη σου;
Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσω να είμαι αντικειμενικός σε αυτό καθώς, είναι ο δίσκος ο οποίος με μύησε στους Deep Purple, από την πρώτη στιγμή που άκουσα την εισαγωγή του Knocking At Your Back Door, απευθείας έγινα φανατικός συνεπώς, έχει ιδιαίτερη θέση στην υπόληψη μου.
Οι κορυφαίες στιγμές όμως του δίσκου, είναι πράγματι κορυφαίες, όλος ο δίσκος είναι κορυφή, με εξαίρεση κάνα δυο κομμάτια (Mean Streak αλλά κυρίως το Not Responsible) που είναι ψιλοαδιάφορα κατ’ εμε και θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτά. Ξεκάθαρα όμως μιλάμε για μια από τις κορυφαίες στιγμές στην πορεία των Deep Purple, ακόμα και αν βγάλω τις παροπιδες του fanboyσμού που έχω για αυτό το δίσκο.
Γενικά, σε σχέση με τους επόμενους δίσκους, εδώ, φαίνεται ότι η ομάδα λειτούργησε άψογα, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τη διάλυση τους, επέστρεψαν ορεξάτοι, παρόλο το διάλειμμα που έκαναν από το concept των Deep Purple, η χαρά του reunion, είναι νομίζω εμφανής καθόλη τη διάρκεια του δίσκου. Μην ξεχνάμε φυσικά ότι από τα sessions εκείνα, προέκυψε και το μαγευτικό Son Of Alerik, ένα από τα instrumental το οποίο διαμόρφωσε ιδιαίτερα το μουσικό μου γούστο έχω να πω.
Πάντως, παρόλο το Rainbowesque του ύφους, φαίνεται τελικά από τις πενιες του Blackmore, πόσο έλειπε το ρυθμικό/μελωδικό σκέλος του ετέρου ημίσεως του, αυτό του μακαρίτη του Jon Lord. Όσοι πληκτράδες κι αν πέρασαν από τους Rainbow, οι οποίοι ήταν αναμφισβήτητα από τους κορυφαίους στο είδος τους, o Lord όμως, ήταν μια κατηγορία μόνος του και αυτό είναι αντιληπτό, το δέσιμο και η χημεία που είχαν οι δυο τους, ασύγκριτη.
Ε άρα πες 1985-1993 
. Το Perfect Strangers είναι τρομερός δίσκος, προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ. Τα επόμενα, meh (εννοώ μέχρι να φύγει ο Blackmore).
Ανέφερα και το 1984 καθώς, μπορεί το Perfect Strangers να είναι κορυφαίος δίσκος, έχει όμως αρκετά δάνεια από το προγενέστερο υλικό των Rainbow, χωρίς φυσικά να χάνει πόντους από αυτό, ίσα ίσα, νομίζω ότι τη συνταγή που έφτιαξε στους Rainbow o Blackmore, την τελειοποίησε στο Perfect Strangers, σε ότι έχει να κάνει με τη σύνθεση και σε ότι έχει να κάνει με το παίξιμο του.
Νομίζω ότι στο Perfect Strangers, είναι η καλύτερη φάση του παικτικά, ήταν και πιο πριν κορυφή αλλά, εκεί πραγματικά τα έδωσε όλα, το παίξιμο του ήταν πιο ώριμο, πιο straight to the point, όχι τόσο φλύαρο και νομίζω ότι οι συνθέσεις των Rainbow, οι μεταγενέστερες κυρίως τον βοήθησαν σε αυτό, κυρίως στους αυτοσχεδιασμούς, του έδωσαν την ευκαιρία να πει όσο γίνεται περισσότερα, στο χρόνο που έχει στη διάθεσή του, χωρίς να χρειάζεται να ξεχειλώνει σε διάρκεια τα κομμάτια για να αυτοσχεδιάζει till it drops, το παίξιμο του έγινε πιο αποδοτικό και πραγματικά, το κερασάκι στην τούρτα, είναι ο ήχος του, είναι πραγματικά ερωτεύσιμος.
Γενικά ως κιθαρίστας σε εκείνη τη φάση, ήταν σε πάρα πολύ καλή φόρμα και τολμώ να πω ότι ήταν το peak του. Μετά έγινε ότι έγινε, άρχισε να βαριέται (σε πολλά live της δεκαετίας του 80, ήταν ολοφάνερο, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Nobody’s Perfect) και νομίζω λίγο πριν φύγει από την μπάντα την ξαναβρήκε, στο Battle Rages On όμως, τον είχε φάει η βαρεμάρα καθώς, εκεί και αν αναμασησε τη δισκογραφία των Rainbow σε riffs και μοτίβα (ακούστε τα Spotlight Kid, Stranded, Fire Dance, L.A. Connection των Rainbow και θα αναγνωρίσετε αμέσως ποια τραγούδια από το Battle Rages On σας θυμίζουν, τόσο εμφανείς ομοιότητες), ήταν λες και έκανε ένα best of εκεί, φαινόταν ότι πλέον δεν είχε κάτι άλλο να δώσει στην μπάντα και νομίζω δικαίως χώρισαν εκεί οι δρόμοι τους, με τον Morse να δίνει νέα πνοή στην μπάντα και γι’αυτό όπως είπα, πλέον οι Purple από κει και έπειτα δεν θυμίζουν σε τίποτα την πορεία τους μεταξύ reunion και φυγής του Blackmore, ήταν κάτι πραγματικά καινούργιο και οχι κάτι οικείο και γνώριμο, αναμασηματα και δάνεια από αλλού…
Μεγάλη δισκαρα, ιδιαίτερα δημοφιλής κάποτε στους κύκλους των “επικών”!
Τα νέα μέλη έδειχναν άξιοι αντικαταστατες, χωρίς να είναι κλώνοι των προηγούμενων - βέβαια όταν άρχισαν να φέρνουν τις επιρροές τους τότε ξεκίνησαν οι τριβες, ητοι από τον επόμενο κιόλας δίσκο!
Τρία μέλη του συγκροτήματος με covid-19… 
