Depeche Mode

Groups & Artists
#67

Καρκίνο είχε ο άνθρωπος! #-o

#68

Οοpss…Δεν το γνωριζα.Μy apologies Dave…(Εμ με τετοιο παρελθόν που ειχε εκει πηγε ο νους μου)

#69

Μετριότατο το προηγούμενο, ελπίζουμε σε κάτι ανάλογο του Playing The Angel χωρίς τον τραγικό, brickwalled-to-death ήχο.

#70

http://www.youtube.com/watch?v=NihMVuspKQw

#71

Nέο κομμάτι : http://youtu.be/D6Y1lv9PNtA

Εξαιρετικό, πόσο μάλλον μπροστά στο αδιάφορο Heaven.

(Αν και για το τελευταίο κυκλοφόρησε ένα ρεμιξ που το βελτιώνει αρκετα : http://www.youtube.com/watch?v=96FrN1zzMIo )

edit :ψιλογαμάει το soothe my soul…

#72

Με αφορμη το παρακατω αποσπασμα του @nnnkkk στο Με Λιγα Λογια, ας γραψω κανα δυο πραγματακια για τους Depeche Mode, κι ας εχουμε 2020 οπου πλεον ειναι λιγακι irrelevant

Σε ενα συγκροτημα με ηλεκτρονικο ηχο οπως οι Depeche Mode, θεωρω οτι αν και εννοειται πως πρεπει να δινεται μεγαλο μεριδιο του οποιουδηποτε credit στον βασικο συνθετη (Martin Gore) , η συνεισφορα των αλλων μελων, και οχι μονο του Gahan, ειναι επισης πολυ σημαντικη. Αφενος η φωνη σε τετοια μουσικη ειναι για αρκετους ακροατες ενα μεγαλυτερο κινητρο απο οτι σε αλλα ειδη μουσικης, αφετερου ο ηχος που συνεισφερουν Alan Wilder και Andy Fletcher, κι ας μην γραφουν κατι, εχει μεγαλη επιδραση στο τελικο αποτελεσμα.

Θα χρησιμοποιησω ειδικα το παραδειγμα του Alan Wilder, για να πω πως μαζι του εκρυβε κι ενα μαγικο συστατικο, το οποιο οταν εφυγε το εχασαν οι Depeche Mode. Ειναι αρκετα ευρεως γνωστο πως ο Wilder ηταν αυτος που εδινε στους DM εναν πιο σκοτεινο ηχο, και πειραματιζοταν με τους ηχους που θα εμπαιναν χαλι σε πολλα τραγουδια. Μαλιστα αυτος του ο πειραματισμος ειναι πιο εμφανης στα Music For The Masses, Violator και Songs Of Faith And Devotion, που για μενα ειναι μαλλον οι 3 καλυτεροι τους δισκοι. Λογω κεκτημενης ταχυτητας αυτος ο ηχος εχει επιβιωσει σε τεραστιο βαθμο και στο επισης υπεροχο Ultra μετα την φυγη του Wilder, ομως απο το Exciter και μεχρι και σημερα 20 χρονια η αλλαγη στο υφος και η ελλειψη πιο “σκοτεινων” ηχων και συνθεσεων ειναι εμφανης.

Προσωπικα μου αρεσουν κυριολεκτικα ολοι οι δισκοι Depeche Mode, αλλα δεν μπορω να πω οτι εχω δεθει συναισθηματικα τοσο πολυ με τα Spirit και Sounds Of The Universe, κι ενω το Exciter και το Playing The Angel μου αρεσουν ΠΑΡΑ πολυ, και το Delta Machine ηταν ευχαριστη εκπληξη επισης, βρισκω πως εχουν αρκετα τραγουδια με πιο ευθυμο και αισιοδοξο υφος και στους 5 δισκους τους σε αυτην την χιλιετια. Το οποιο δεν ειναι απαραιτητα κακο, απλα προτιμω τους Depeche Mode μου φουλ ταξιδιαρικους, σκοτεινους και μελαγχολικους με μια νοτα αισιοδοξιας, ειναι για μενα η τελεια ισορροπια. Απο τις περιοδους 1981-1986, 1986-1998, 2000-2020 για μενα η μεσαια ειναι μακραν η καλυτερη, και αυτο ειναι κυριως λογω του Alan Wilder.

Οποτε εγω προσωπικα δε θα ελεγα πως οι Depeche Mode ειναι ο Martin Gore. Θα ελεγα πως ηταν μια τελεια ισορροπια μεταξυ Gore, Gahan και Wilder ενω τωρα ειναι μονο οι 2 πρωτοι. Ο Fletcher δεν ειμαι σιγουρος σε τι βαθμο επηρεαζει τον ηχο τους, αλλα για ειναι με την μπαντα 40 χρονια… ε κατι θα κανει κι αυτος :stuck_out_tongue_closed_eyes:

2 Likes
#73

Νεκρανάσταση 1.5 χρόνο μετά

Screenshot_20220407-160918_Instagram
Screenshot_20220407-160918_Instagram647×898 138 KB

@nnnkkk πόσο θα γουσταρες να μπορεις να πας πίσω στον χρόνο και να τους δεις σε αυτήν την περιοδεία?

3 Likes
#74

Ειχαν ερθει Ελλαδα :stuck_out_tongue:

3 Likes
#75

<3 τι συγκροτηματαρα ρε πστ μου. 1985 πρέπει να ήταν το Some Great Reward ε? Στο λύκειο είχα τα Everything Counts και Shake The Disease εναλλάξ σαν ringtone

Εγώ γεννήθηκα 8 χρόνια μετά, για λίγο δεν πρόλαβα :stuck_out_tongue:

2 Likes
#76

Μεγάλη ήττα

1 Like
#77

Πω σκατα.

Μολις 60 χρονων μωρε… κριμα.

1 Like
#78

κριμα rip

1 Like
#79

Κρίμα, μου ήταν πολύ συμπαθής. Κάθε χρόνο φεύγουν πολλοί ήρωες απ’τά νιάτα μας. Κρατάω που και τους είδα πριν καμιά εικοσαετία και βάλε. Με βλέπω να ξενυχτάω με τα τραγούδια τους απόψε. RIP

1 Like
#80

Εντελώς άσχετο, αλλά κατά την προσφιλή μου συνήθεια να πιάνω που και που ολόκληρες δισκογραφίες από μεγάλες μπάντες που είτε σνόμπαρα τόσα χρόνια, είτε δεν ήρθε ποτέ η σειρά τους ν’ ακούσω, είτε είχα αρκεστεί σε 2-3 κομμάτια-κράχτες, ξεκίνησα εδώ και λίγες μέρες ν’ ακούω Depeche Mode (!).

(Απαραίτητη παρένθεση: τόσα χρόνια άκουγα στο αμάξι ένα χορταστικό best-of με πολλά κομμάτια που είχε φτιάξει με μεράκι ένας user του forum -δε θυμάμαι ποιος. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε, υπήρχε ένα topic με πολύ κίνηση παλιότερα, τίγκα ψυχαναγκαστικό, στο οποίο καλούμασταν να φτιάξουμε συλλογές από αγαπημένες μας μπάντες, αλλά με πολύ συγκεκριμένους και ωραίους κανόνες. Ε, κάποιοι το είχαν πάει ένα βήμα παραπέρα, είχε φτιαχτεί ένα “blog-φάντασμα” όπου ανέβαιναν οι συλλογές σε MP3 κι έτσι ο καθένας είχε την τύχη να κατεβάσει συλλογές από άπειρα συγκροτήματα. Που να βρίσκονται όλα αυτά άραγε τώρα; Κλείνει η παρένθεση).

Τέλος πάντων, και σαν νουμπάς ήρθα να δηλώσω ότι αν το “A broken frame” είναι από τα όχι-και-τόσο-γνωστά-τους, ενώ είναι ΤΟΣΟ ΘΕΟΡΑΤΗ ΔΙΣΚΑΡΑ γαμώτο, τότε τι με περιμένει άραγε έπειτα;

6 Likes
#81

Σε περιμένει ένα σερί από 5 δισκαρες ακόμα καλύτερες, ξεκινωντας με το Black Celebration😝

3 Likes
#82

Σε ζηλεύω Leper άκου και το Speak & Spell,1 χρόνο πριν με το μπαμπά όλων των dance κομματιών για τα επόμενα 20 χρόνια το Photographic (και το Just Can’t Get Enough). “Δυστυχώς” πέρασα αυτή τη φάση πριν 15 χρόνια με τους Depeche, μεγάλη μπανταρα. Εδώ η άποψή μου για το κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερο τους album

1 Like
#83

Λογικα το ακουσε ηδη, αφου ειπε οτι επιασε απο την αρχη την δισκογραφια.
Και οσο κομματαρα και να ειναι τo Photographic, μαλλον δεν εντυπωσιαστηκε απο το S&S.
Και οχι αδικα :stuck_out_tongue:

#84

Δεν είπε ότι τα έπιασε απ’την αρχή ρε

#85

Ο Quintom έχει δίκιο στην προκειμένη. Δε μου έκανε εντύπωση το τόσο χαρούμενο ύφος του “Speak & spell” -πέρα από μεμονωμένα κομμάτια τύπου “Photographic” προφανώς, “Puppets” και “Any second now”. Μεγαλύτερη αποκάλυψη απ’ όλα, βέβαια, ήταν το “Tora! Tora! Tora!”.

1 Like
#86

Εχεις δικιο, δεν το ειπε κατα λεξη, αλλα το υπονοησε ισχυρα με την αλληλουχια αυτων: