Μαυρος Πιτ… Απο μικρη μου ειχε κανει μεγαλη εντυπωση… Αυτη η μεγαλη κοιλια και τα γενια μου εβγαζαν κατι αρνητικο. Ειδικα οταν προσπαθει να κλεψει την Μιννι!!! Αλητης…
Εμένα πάλι ρε παιδιά πάντα με άγχωνε αυτή η κάρια η Μαντάμ Μέδουσα που κυνηγούσε τον Bernard και τη Miss Bianca από το κλασσικό “The Rescuers” του 1977. Είχε κυκλοφορήσει σε δίσκο μεταγλωττισμένο στα ελληνικά και το είχα λατρέψει πιτσιρίκι. Φαρμακερές ατάκες καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας.
αφιερωμενο εξαιρετικα η ιστορια.ολοι μαμανε αλλα καθε φορα που διαβαζω ιστορια με χρυσοκουκη πορωνομαι
μουργολυκοι :respect:
εχει γραφτει η ιδια φραση αλλα με εκφραζει:p
Μαυρος Πητ ευκολα για μενα…
η Magica.Ηθελα να της μοιασω.Αργοτερα ηθελα να μοιασω στη Σοσοκα απο τα εγκληματα 
Εβαλα Ρομπαξ γιατι τον Χρυσοκουκη τον εμαθα σχετικα αργα(ο Ρομπαξ ειναι γνωστος μου απο το νηπιο) αν και…μολις το μετανοιωσα θελω Ματζικα!!!Μου θυμησατε τα “ξεχνα το” και “ο θησαυρος του κροισου” και παω να τα ξαναδιαβασω :D.
Μου αρέσει ο Μαύρος Πητ, έχει μια έμφυτη βλαχιά.
Λοιπόν αγαπημένοι είναι χρυσοκούκης, μαύρο φάντασμα(αγαπάμε μίκυ μυστήριο) και μουργόλυκοι.
Mάτζικα πολύ -ή μάλλον όχι- ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ εύκολα. Ο θείος Καρλ είχε οίστρο όταν την εμνεύστηκε. Μάγισσα, συνεχώς νευριασμένη και μέσα στην εμμονή για την δεκάρα του Σκρουτζ. Αποτυγχάνει τα παίρνει, ξεσπάει στο κοράκι της -νειμ ις ποε(;)- και ξαναπροσπαθεί από την αρχή. Τελικά, μόνο η Μάτζικα είναι τρου σήμερα.
Όσον αφορά τους μουργόλυκους, είναι και αυτοί αρκετά κοντά στο να χαρακτηριστούν τρου -σε Μπάρκσειες και Ροσικές φυσικά ιστορίες- και προσφέρουν αρκετό γέλιο. Έρχονται δεύτεροι, κυρίως λόγω του μοναδικού αρχηγού τους, του Μόργκαν. Άνετα ο παλιότερος εχθρός του Σκρουτζ, σεβασμός.
ρε και εγω ψηφισα χρυσοκουκη,αλλα ειναι κριμα,ο,κατα τη γνωμη κορυφαιος κακος,ο αρπεν λουσεν(αν και με μολις τρεις εμφανισεις)να μην εχει ουτε μια ψηφο
Που ειναι ρε παιδια ο Εμιλ ο Κορακας?
Λειπει ο τρελοεπιστημονας.
Απο τους αναφερθεντες μαλλον το φαντασμα γτ παντα μου αρεσαν οι ιστοριες με Μικυ και μυστηρια. (all time favorite παντως η Ζωδιακη Πετρα-Το χω διαβασει καμμια 50 φορες,ειναι all star και ψιλοσπανιο νομιζω)
Α και ο πιο μεγαλος κακος ειναι ο ιδιος ο Σκρουτζ Μακ Ντακ…
Η προσωποποιηση ολων των χαρακτηριστικων που σιχαινομαστε σε ενα ανθρωπο (αν και τα τελευταια χρονια πηγαν να φτιαξουν το προφιλ του)
Τσιγκουνης-Ματαιοδοξος-Ψευτης-Εκμεταλευτης , Ικανος να βαλει το πανω απο το συμφερον της οικογειας και της Πολης του μερικες χιλιαδες δολλαρια…
Δε ξερω αν το εχετε σκεφτει ποτε ετσι αλλα ανεκαθεν ,οντας σκατοψυχος, γινεται συμπαθης στο αναγνωστικο κοινο :lol:
Μόλις κατέστρεψες έναν παιδικό μου ήρωα.
Ρομπαξ rules αλλα και Χρυσοκούκης ειναι μεγαλη φατσα!!!
διαφωνώ…
απλά ξέρει να ρισκάρει και είναι
πολύ μεγάλος μάγκας επιχειρηματίας…
και ποτε μα ποτε δεν έχει στήλη
άλλους αντί για αυτού πάντα πάει και αυτός μαζί οποτε ζει και αυτός τον κίνδυνο
και δεν είναι τσιγκούνης…
απλά ξέρει να κάνει καλή διαχείριση χρημάτων, αν ήταν τσιγκούνης δεν θα είχε ούτε οδηγούς ούτε υπηρέτες ούτε μια αμαξάρα 10 χιλιόμετρα όπως επίσης ούτε θησαυροφυλάκιο.
αν θέλουμε να μιλήσουμε για τσιγκουνιά αυτός που είμαι μέγας τσιγκούνης είναι ο ξάδερφος του που ζει στη Aμεφρικη.
διάλογος με τον Nτοναλτ:
σκηνή: Ο Nτοναλτ κοιτάει έξω από το παράθυρο…
- Τι κανεις εκειιιιι? μην κοιτάς έξω από το τζαμι το φθείρεις…
- Μα θείε δεν έχεις τζαμι.
- Βέβαιος και δεν έχω τζαμι τα τζαμια κοστίζουν… :lol::lol::lol:
κοιτα η αναλυση μου ηταν καπως απλοικη αν αντρεξεις στο ποστ με θεμα τον αγαπημενο ηρωα ντισνευ,καποια παιδια εχουν μερικες πολυ καλες αναλυσεις για το “βιο και πολιτεια” του Σκρουτζ(ειναι ουσιαστικα ο μονος απολυτα ολοκληρομενος ηρωας).Απλα ανεκαθεν μου εβγαζε το στυλ, του καταπιεστικου εκπαιδευτικου/γονιου,του γεροξεκουτη γειτονα που καλει την αστυνομια να σε γραψει γιατι δε του αρεσει το παρκαρισμα σου και παρα πολλα αλλα.Απλα πιστευω οτι μεσω του καλου γενικου αποτελεσματος που εβγαζαν οι ιστοριες του (μιλαω για το γενικο καλο),θαβονταν τα κινητρα της μεγαλομανους παπιας,τα οποια ηταν συνηθως σαθρα…
Καλα δεν προκειται να συμφωνησω στο οτι δεν ειναι τσιγκουνης.
Θα το παω και παραπερα,μπορει να εχει οδηγους κλπ κλπ αλλα τους μεταχειριζεται κακκιστα (τον φοβουνται ολοι),τους ξεζουμιζει και ειναι και φοβερα σφικτος με τις πληρωμες τους.Νομιζω οτι δε θα θελες να εχεις ενα τετοιο αφεντικο#-o
όχι βεβαια… αλλα σε οποιον δεν αρέσει ας φύγει…:p:p:p
αλλα είναι απλά ένα κόμικς με σκοπό να γελάμε και αυτό γίνετε με την ακρότητα!!!
Σχετικά με τον χαρακτήρα του Σκρουτζ, απο τη σκοπιά των δημιουργών του:
Δεν είναι τυχαίο που οι αναγνώστες που μεγάλωσαν με Ρόσα και τον Βίο και Πολιτεία λατρεύουν τον Σκρουτζ. Ο Σκρουτζ του ρόσα είναι η προσωποποίηση του εξιδανικευμένου αμερικάνου ήρωα. Μαχητικός, αγωνιστικός, εργασιομανής, ατομικιστής, πεισματάρης, σύμβολο της περιπέτειας. Και πίσω απο την τσιγκουνιά του διακρίνουμε πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, όταν πχ σκέφτεται την Γκόλντυ κλπ.
Στο άλλο άκρο βρίσκεται ο Σκρουτζ των ιταλών δημιουργών. Εκείνος που διαβάζαμε όσοι μεγαλώσαμε με τα μίκυ μάους κλπ, πολύ πριν γίνει γνωστός στη χώρα μας ο Ρόσα. Αυτός ο Σκρουτζ είναι συχνά κακός και ύπουλος προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του. Στις ιστορίες αυτές πρωταγωνιστές είναι τα ανίψια, που έχουν και τον ρόλο του “καλού”, όχι ο Σκρουτζ.
Ποιά είναι η “πραγματικότητα” λοιπόν? Μάλλον καμία. Είναι και οι δύο εκδοχές, που άλλοι προτιμούν τη μία, άλλοι την άλλη. Προσωπικά, πάντα μου άρεσε η περισσότερη άναρχη ιταλική εκδοχή.
Όσο αφορά τον δημιουργό του, τον Μπαρκς? Πως ήταν ο Σκρουτζ σ’ αυτόν? Θυμόμαστε όλοι πως είχε ξεκινήσει, τα πρώτα χρόνια. Πρότυπο ήταν ο Εμπενίζερ Σκρουτζ του Ντίκενς, επομένως ο πρώιμος Σκρουτζ του Μπαρκς μόνο “καλός” δεν ήταν. Ωστόσο ήταν τόσο ενδιαφέρον σαν χαρακτήρας, που ο Μπαρκς τον επέκτεινε, δίνοντας του πολυσύνθετο χαρακτήρα και παρελθόν. Σταδιακά επικράτησαν τα “καλά” έναντι των “κακών” στοιχείων, χωρίς ωστόσο να φτάσει και στην εξιδανίκευση/ηρωοποίηση του Ρόσα. Ίσως αυτός ο Σκρουτζ να είναι και ο πιο “αληθινός” τελικά.
Ευχαριστω Ellanor για την τοποθετηση σου.
Εχω διαβασει πολλα ντισνευ κομιξ,αλλα δε κατατασομαι στην κατηγορια των “νερντς” (με την καλη εννοια),ωστε να κοιταω ποιος ειναι ο δημιουργος της καθε ιστοριας.
Απλως ανεφερα μια αποψη που μου εχει δημιουργηθει μεσα απο χρονια διαβασματος κομιξ.
Οι αποψεις που αναφερεις ειναι σαφεστατα και πιο τεκμηριομενες και πιο “στρογγυλεμενες” οποτε και τις δεχομαι και μενει στον καθενα πλεον να κρινει που κατατασσει το Σκρουτζ.
Α και τα κομιξ ντισνευ δεν ειναι μονο για να γελαμε,για την ακριβεια εχω πιασει ελαχιστες φορες τον εαυτο μου να γελαει με παπιοιστοριες.Περισσοτερο με ενοιζε η πλοκη και τα τεχνασματα που εκαναν οι ηρωες για να ξεφυγουν (ενταξει μερικα ηταν οντως αστεια:p)