don rosa αλλα φοβεροι κι οι μπαρκς βαν χορν
τι ακυρο poll:p
προσωπικα κανενα δεν ξερω#-o 
βασικα πρεπει να διαβαζεις το κομιξ για να τους ξερεις.
Kαλος χρυσος ο Μπαρκς, ρισπεκτ και τα λοιπα, αλλα σαν τον ροσα κανεις. Μαθητης > Δασκαλος
Καπου ταχω ξαναπει αυτα, δεν θυμαμι ομως που μανιτσα
διαβαζα μικρη αλλα σιγα μην προσεχα τα ονοματα αυτονων:p
Οχι ρε,ο ροσσα θεος,αλλα σαν τον θειο καρλ κανεις…να μου δωσεις τωρα 10 ιστοριες που δεν εχω διαβασει μπαρκς,και 10 ροσσα,ροσσα θα κατσω ναδιαβασω,αλλα με τιποτα ο ροσσα δεν ξεπερνα τον δασκαλο σε συνολικη προσφορα,σε καριερα,ακομα και σε συναισθημα(οσο κουλο κι αν ακουγεται,μιας και ο ροσσα για το συναισθημα αυτο κυριως φημιζεται…)…ο ροσσα εχει χτισει μια εποιποιια παπιων,αλλα ο μπαρκς,με λιγοτερα μεσα,σε αλλες εποχες και με πολυ πιο απλοικα σεναρια κ υλικα,προσφερε τρομερα ταξιδια και συναισθηματα στους αναγνωστες του,διχως να φορτωνει λεπτομεριες παντου ή να χανεσαι μεσα στο σκιτσο του(πραματα που τα εκτιμω βεβαια στον ροσσα,αλλα ξερω αρκετους που τους πειραζουν)…τον μπαρκς τον βλεπω σαν τον πολιτη καιην…οσο και να γουσταρω να βλεπω νονους,σταρ γουωρς κτλ,θα παραμενει η καλυτερη ταινια εβερ…ειναι απλα μεγενθη,που ενω φαινονται συγκρισιμα,δεν ειναι…τεσπα,πλην του μπαρκς,που απλα ηταν ο απολυτος παπιανθρωπος,ο ροσσα προφανως ειναι ο πιο αξιος σημερα,και τολμω να πω πως τον καταταζω παρα πολυ ψηλα και γενικοτερα σαν δημιουργο κομιξ,συγκρινομενο και με αλλους μεγαλους καλλιτεχνες του χωρου που δεν ζωγραφιζουν παπια…οτι και να ειπωθει για το βιος και πολιτεια,ειναι λιγο…τριτη επιλογη ο βαν χορν,που κατα τη γνωμη μου,ειναι οτι πιο κοντινο σε μπαρκς(απο αποψη σεναριων κυριως) υπαρχει…μικρη αδυναμια μου,που δεν υπαρχει και στη λιστα,ο πωλ βερχοφεν,κι αυτος κοντινος απογονος μπαρκς,με καταπληκτικο ιδιαιτερο σχεδιο…
Περαν ολων αυτων,ας μην ξεχναμε πως ο μπαρκς,εγραψε και σχεδιασε ισως την καλυτερη παπιοιστορια εβερ,το χαμενοι στις ανδεις(που ως πορωμενος κομιξ-φαν,το εχω αυθεντικο,χεχε…)…
1.συμφωνω οτι σαν τον μπαρκς δεν προσφερε κανεις και οι ιστοριες του ειναι φοβερες και το σχεδιο του μου αρεσει αλλα κυριως μεχρι το 50
2.παρολα αυτα ο ροσα ειναι ο αγαπημενος μου γιατι σε ολα ειναι τελειος
3.εκτος βεβαια απο το οτι εχει σε πολλες ιστοριες τον ντοναλντ μ@λ@κα περα ελαχιστων εξερεσεων(πχ οι χαμενοι χαρτες του κολομβου,τρεις καμπαλερος,ο θησαυρος του κρισου κλπ)
συμφωνω ο βαν χορν ειναι οτι πιο κοντινο στις δεκασελιδες του μπαρκς αλλα μην μου πεις οτι σε χαλανε οι αλλοι του πολλ
υ.γ σε ζηλευω απιστευτα που εχεις το αυθεντικο πρωτο τευχος.το χαμενοι στις ανδεις το εχω μονο στο τευχος 181 και σε pdf στο ιντερνετ
θα επανελθω
νταξ,κατι μποταρο και βικαρ,ειναι η αιτια που αγοραζω το κομιξ ακομα και δεν το διαβαζω,αλλα το κραταω για τη συλλογη και μονο…απο τους ιταλους,δεν συμπαθουσα ποτε κανενα,αλλα οκ,ειδικα ο σκαρπα και ο ροτα εχουν γραψει ιστοριαρες.ασχετα αν αυτες δεν συμβαδιζουν με τα αμερικανικα προτυπα…αλλα και παλι,η ιταλικη σκηνη,σου αλλοιωνει αρκετα αυτη την αποψη που εχεις για το συμπαν των παπιων…κανει μπαμ τεσπα πως ειναι αλλο συμπαν…α,τωρα το θυμηθηκα,τεραστιο ρισπεκτ στο ροτα,γτ δημιουργησε τον αντολντ τον ανημερο που ειναι σουπερ επικο γελιο…
υ.γ.χαχα,ουτε καν θυμαμε πως το ειχα αγορασει…απο το 70 και κατω,τα ειχα καποτε σχεδον ολα,αλλα τα περισσοτερα χαθηκαν σε μετακομισεις και μλκιες…αλλα και παλι,ευτυχως,μου εχουν μεινει αρκετα…(πο,τωρα σκεφτηκα ‘‘το δωρο’’,ενα απο τα πρωτα τευχη,που το ειχε σκισει η μανα μου στα 2 μικρος-για μλκιες κλασσικες- και το εχω ακομα με καθε σελιδα κολλημενη με σελοτειπ και συραπτικο…επικα χρονια…)…
πω ρε γαμωτο πως ξεχασα τον ροτα?εγω καταριεμαι που δεν εζησα νωριτερα.απο το 165 και μετα τα εχω ολα και καποια πιο παλλια
O Don Rosa einai foberos.Auto to sxedio tou einai apla poli teleio.
Κάποια στιγμή πρέπει στη χώρα μας να επανεκτιμήσουμε το μοναδικό έργο του Floyd Gottfredson. Τα στριπ και οι ιστορίες του με τον Μίκυ τη δεκαετία του '30 και του '40 έχουν αφήσει εποχή. Μπορείτε να βρείτε υλικό στο ίντερνετ αν ψάξετε. Απλά απολαυστικός, ισάξιος πέρα για πέρα με τον άλλο μεγάλο, τον Μπαρκς.
Αυτοί οι 2 για μένα είναι οι Πατέρες. Κάτι σαν τους Sabbath και τους Zeppelin ένα πράγμα για το μέταλ. (με τον Al Taliaferro να ναι οι Deep Purple :P).
Για μένα μετά ακολουθούν ορισμένοι απο τους κλασικούς Ιταλούς. Botarro, Carpi, Romano Scarpa, Cavazzano, Marco Rota (ο ηρωικός κάτοικος των προαστίων και οι ιστορίες του Άντολντ του ανήμερου απο τις καλύτερες ιστορίες γενικότερα). Τι να γίνει, με τις δικές τους ιστορίες μεγάλωσα (στα Μίκυ Μάους και λοιπά της δεκαετίας του '80).
Ο Rosa είναι σπουδαίος, κατόρθωσε να κάνει τη διαφορά, αλλά για μένα έπεται ορισμένων απο τους Ευρωπαίους - όπως και του Μπαρκς.
Λατρεύω Μπαρκς, αλλά κάποιος έπρεπε να ψηφίσει και τον Floyd!
[QUOTE=ellanor;596897]
Ο Rosa είναι σπουδαίος, κατόρθωσε να κάνει τη διαφορά, αλλά για μένα έπεται ορισμένων απο τους Ευρωπαίους - όπως και του Μπαρκς.[/QUOTE/]
Aπο ποιους δηλαδη ειναι χειροτερος ο ροσα?Σεβομαι απεριοριστα το εργο πολλων ευρωπαιων δημιουργων και κυριως ιταλων,αλλα αν εξαιρεσεις τον σκαρπα,νομιζω οτι ο ροσσα ειναι καλυτερος
Αυτά όλα είναι εντελώς υποκειμενικά φυσικά και απλά θέμα γούστου. Ο Ρόσα δεν “είναι” χειρότερος… απλά εμένα είναι περισσότερο του γούστου μου οι κλασικοί Ιταλοί - προτιμώ τον Σκάρπα για παράδειγμα. Οι ιστορίες τους είναι περισσσότερο κοντά στο τρελό/παραμυθένιο και λίγο άναρχο στυλ του Μπαρκς σε σχέση με το περισσότερο ορθολογικό στυλ του Ρόσα. Γιατί κατα τ’ άλλα ασφαλώς και είναι σπουδαίος ο Ρόσα, ειδικά κάποιες μικρότερες ιστορίες του και ο Βίος και Πολιτεία (και το προσωπικό αγαπημένο μου απο Ρόσα, εκείνο με την αναζήτηση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας).
Στην τελική, όπως είπα, it’s just a matter of taste. 
οκ.του ροσα παντως ειναι σχετικα μικρο το εργο και δεν μπορει να κριθει το ιδιο.η γκαντεμια ειναι πως πλεον σταματησε να γραφεικαι πλεον δεν υπαρχουν πολυ που να γραφουν ωραιες πολυσελιδες περιπετιες.γενικως τα ντισνευ κομικς βρισκονται σε τελμα
πρεπει να το ειπα και πριν,αλλα δεν υπαρχει ο πωλ βερχοφεν στο πολλ,που τον θεωρω και γαμω τους σκιτσογραφους,εχοντας υπογραψει καταπληκτικες ιστοριες,οπως πχ το τελευταιο ταξιδι του ξεφτερη βαν ντακ ή τον γυρω του κοσμου σε 80 μερες κτλ…τρομερος και φοβερος,με ιστοριες πιστες στο πνευμα του μπαρκς…αυτος και ο βαν χορν,οι αγαπημενοι μου ευρωπαιοι…
απο ιταλια,δεν χωνεψα ποτε ιδιαιτερα κανενα,οπως ξαναειπα,μιας και οκ,εχουν πλακα,αλλα δεν μου βγαζουν αυτο το κατι που μου βγαζουν οι λοιποι,σαν αν λειτουργουν σε ενα τελειως δικο τους συμπαν…ουτως ή αλλως ξεκινησα τοτε να διαβαζω το ΚΟΜΙΞ,για να ξεφυγω απο τις ιταλικες ιστοριες που εβαζαν συνεχως στο μικυ μαους κτλ…εχουν μια τρελα,ενα ψιλοαναρχο τροπο χιουμορ και αφηγησης,αλλα σπανια με κρατανε μεχρι το τελος…βεβαια,καταλαβαινω πως αν καποιος τους αγαπησε απο τν αρχη,δυσκολα θα τους ξεχασει,διοτι,οκ,ειναι ιδιαιτεροι οι ιταλοι…αλλα βαν χορν κ βερχοφεν FTW…μπαρκς παντως,κορυφη ολων…
Νομίζω και γω κάτι τέτοιο. Όχι πως παρατηρώ πολύ τα σύγχρονα ντίσνευ δλδ (η μόνη μου επαφή ως πρόσφατα με τα νεότερα ήταν το ΚΟΜΙΞ), αλλά δε πιστεύω πως υπάρχει κάποιος σύγχρονος δημιουργός που μπορεί να συγκριθεί με τους παλιούς (ή με τον Ρόσα). Κάποιες καινούργιες σχετικά ιστορίες που διάβασα κατά καιρούς στο ΚΟΜΙΞ (το οποίο τις πρόβαλε αρκετά) ήταν απογοητευτικές τουλάχιστον.
@ lupin, αυτό ακριβώς το “άναρχο” στυλ των Ιταλών ήταν που με μάγεψε εμένα. Είναι όλα θέμα γουστου. Πρέπει να τσεκάρετε πάντως (αν δε το έχετε κάνει) επικές ιστορίες όπως η Ζωδιακή Πέτρα, το Σπαθί των Πάγων ή η Ιστορία και Δόξα της Δυναστείας των Ντακ, μαζί με τις παλιές ιστορίες του Σκάρπα, το ιταλικό ντίσνευ κόμικς σε όλο του το μεγαλείο.
ο βαν χορν νομιζω οτι ειναι αμερικανος και οχι ευρωπαιος:):-k
τα κομικς γενικως δεν πουλανε τοσο πολυ πια καθως δεν βγαινουν ιστοριες αναλογες με πιο παλια.πριν λιγο καιρο διαβασα(δεν ξερω κατα ποσο αληθευει)οτι κλεινει η γκεμστοουν.ειναι ο εκδοτικος οικος που βγαζει στην αμερικη τα ντισνευ και τροφοδοτει με τις αμερικανικες ιστοριες ολη την ευρωπη.
ωχ,ναι,σωστος,απο καλιφορνια…
ισχυει για το τελμα,δυστυχως,εχουν ψιλοεκλιψει δημιουργοι οπως αυτους τις λιστας,να σε κρατανε τοσο…συμφωνουμε για το αναρχο στυλ,ειναι καθαρα θεμα γουστου(οχι πως δεν μου αρεσει κ μενα γενικα,απλα προτιμω τους λοιπους…)…καλα,για ζωδιακη πετρα και σπαθι των παγων,δεν χρειαζεται σχολιο,ΥΠΕΡΕΠΗ,καθε φορα που τα ξαναξεφυλλιζω καταληγω να τα διαβσω ολοκληρα,αριστουργηματα…και η δυναστεια βεβαια(το επισοδειο στην ισπανια με την ταυρομαχια,με ειχε κανει σχεδον να κλαψω απο τα γελια τοτε που το διαβασα…)…:D:D
Η Ιταλικη σχολη μαρεσει παρα πολυ αλλα κυριως επειδη με αυτη μεγαλωσα,οποτε επιλεγω Ντον Ροσα!Καθε ιστορια του ειναι αψογη απο καθε πλευρα,ειδικα οι επικες οπως η αναζητηση της καλεβαλα ή τα επεισοδια απο την ζωη του Σκρουτζ,και απο πλευρας σχεδιου και απο σεναριο.