Πρώτη ακρόαση τέλος και, προφανώς, τα συμπεράσματα είναι πολύ πρώιμα, αλλά ακόμα κι έτσι θέλω να πω δυό πραματάκια: ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ καταρχάς για να φύγει από τη μέση.
Τα κομμάτια ακούγονται πιο πολύ σαν τους στίχους του Aldrahn. Αν και είμαι σίγουρος πως έγινε το αντίθετο, ακούστηκε σαν να έγραψε πρώτα τους στίχους και τις γραμμές του αυτός και έπειτα γράφτηκε η μουσική για να συμβαδίζει με τις ασύμβατες σκέψεις του. Άρα μιλάμε για το πιο “συνειρμικό” άλμπουμ των DHG μέχρι στιγμής και όχι το πιο παρανοϊκό.
Ο οποίος Aldrahn είναι και ο κύριος λόγος για να ακούσεις το δίσκο. Η καλύτερή του ερμηνεία μακράν, πατάει κάτω αυτή του 666 γιατί αν εκεί υπήρχε η έκπληξη και το πρωτόγνωρο, εδώ το κερδίζει το στοίχημα και το πάει ένα βήμα παραπέρα. Και μερικοί από τους καλύτερους στίχους που έχει γράψει έβερ.
Μουσικά από την άλλη, δεν είναι τόσο άναρχο, ούτε και τόσο άσχημα συγκολλημένο. Έχει στιγμές που με έπιασαν με τη μια, όπως η πλειοψηφία του Unlocking και αρκετά μεγάλο μέρος του Blue Moon Duel, τα ελάχιστα ambient περάσματα με βρήκαν απόλυτα σύμφωνο, το Βικοτνικίσιο ρίφινγκ με ξαναδυσκόλεψε μετά από καιρό για να το δέσω με τα υπόλοιπα, οι πιο μίνιμαλ δυσαρμονίες που έχουν VBE στόφα ταιριαστές στα σημεία που μπήκαν. Καταλαβαίνω και περί (βλασφημία και μόνο η σύγκριση με την αρχετυπική γκομενόμπαντα αλλά δε γαμείς; ) Όπεθ περασμάτων όπως προειπώθηκε, αλλά δε με χάλασαν αυτά τα πιο μελωδικά μέρη. Μου ταίριαξαν στο ανεβοκατέβασμα.
Πάντως δίσκος που με ξανάκανε να πιάσω μπούκλετ με τη μια και να του δώσω όση περισσότερη προσοχή μπορώ στην παρούσα φάση, χωρίς να περιμένω το σημείο που θα μου κάνει κλικ όσο θα παίζει στο μπακγκράουντ είναι μεγάλος από μόνος του με τα δικά μου κριτήρια. Άξιοι με τη μια που έβγαλαν τέτοιο χαρακτήρα.