Το διάβασα, δεν είμαι σίγουρος αν το κατάλαβα, υποτίθεται ότι θα “γυρνούσαν σε φέρετρα” λόγω κάποιας υψηλής εγκληματικότητας στη χώρα; Π.χ. σαν να έπαιζε στη Σικελία/νότια Ιταλία π.χ. και να έλεγε κάτι του τύπου “αν δε φάμε καμιά αδέσποτη σφαίρα”;
1 Like
Ουσιαστικά ναι. Φαινόμενο πεταλούδας βέβαια τα σχόλια από κάτω.
ΟΚ.
Νομίζω έχει πολύ πιο βεβαρυμένο (δυστυχώς) παρελθόν το συγκεκριμένο άτομο για να τον πούμε ρατσιστή μόνο και μόνο γι’ αυτό το σχόλιο. 
Πρακτικά το περιστατικό αυτό αφορμή ήταν για να ρωτήσω για το “συγχωροχάρτι”, να εξηγήσει πως το βλέπει. Τώρα πόσο καλά ή εύστοχα έγινε αυτό, όποιο το διαβάσει θα το κρίνει.
1 Like
Ωχού καλά.
Βρε, η απάντηση του Vicotnik δε με ικανοποίησε, όχι η ερώτησή σου. 
1 Like
Λοιπόν, κύριοι, for what is worth, ρίχνω κι εγώ την αποψούλα μου κάπου εδώ, κυρίως διότι γνωστή και μη-εξαιρετέα ερεβώδης μορφή του forum (άλλη μία λίαν ενδιαφέρουσα συνέντευξη, αγαπητέ) επέμεινε να ακούσω το εν λόγω πόνημα. Εκ του αποτελέσματος, τον ευχαριστώ! Συνεπώς, το disclaimer της υπόθεσης έγκειται στο πώς αξιοποιείται η ακόλουθη “κριτική”, δεδομένης της πολύ μεγάλης απόστασης που με χωρίζει από τον συγκεκριμένο ήχο. Λάβετέ το ως μία εξωγήινη προσθήκη στην κουβέντα.
Πάρα πολύ ωραίος δίσκος το “Black Medium Current” (κι εξωφυλλάρα, ε;). Κι επειδή πολλή συζήτηση γίνεται γύρω από τον όρο “grower”, ιδού ένα album που πετυχαίνει διάνα στο να ενταχθεί σε αυτόν τον κουβά.
Πολυ-επίπεδο και στριφνό, με ωραίες και μπόλικες εκπλήξεις και πληροφορία σε κάθε αυλακιά. Αν και δεν είμαι πάρα πολύ του avant-garde (αν θεωρήσουμε ότι είναι δόκιμος ο όρος), τέτοιες κυκλοφορίες είναι όχι μόνο καλό, αλλά και απαραίτητο να βγαίνουν, όχι όμως με περιοδικότητα λιγότερη των 20-25 ετών. Αυτή την αυθαιρεσία την λες κι αυταναφορική, καθώς έχω ν’ ακούσω την μπάντα από το '99.
Στα πιο ειδικά:
“Tankespinnerens Smerte”: Απίστευτη τραγουδάρα. Δεν υπάρχει. Το τραγούδι της χρονιάς για εμένα, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου.
“Abyss Perihelion Transit”: Κι άλλο ένα έπος-επών. Υπέροχο, από την αρχή έως το τέλος.
Από εκεί και πέρα, μου άρεσαν πολύ τα “Et Smelter” (ειδικά το απίστευτο outro, με το εκπληκτικό solo και τα άρρωστα πλήκτρα-“χαλί”), “Interstellar Nexus” (ψαρωτική εισαγωγή και παρανοϊκή εξέλιξη) και “It Does Not Follow” (δεν τρελάθηκα, όπως όλοι σας, αλλά είναι όντως πολύ καλό).
Τα υπόλοιπα μ’ έπιασαν σε σημεία, αλλά δεν με κράτησαν πολύ.
Τα σέβη μου.
10 Likes
Μάλλον η πιο αναμενόμενη κυκλοφορία της χρονιάς για μένα.
Πολύ θετικές εντυπώσεις, συμφωνώ με την κριτική στην αρχική πως δεν ακούμε τίποτα νέο αλλά η μουσική των DHG μετά από 7 χρόνια είναι από μόνη της εξαιρετικά νέα.
Μου άρεσε πάρα πολύ μετά από λίγες ακροάσεις. Ειδικά οι 70s prog πινελιές είναι chef’s kiss
2-3 πραγματάκια (που μάλλον είναι λεπτομέρειες μπρος στα θετικά). Δεν έχει τόσο την επιθετικότητα; ορμή; επικινδυνότητα; τον προκατόχων του. Πρόβλημα με τις διάρκειες στους DHG εκ των πραγμάτων δε γίνεται να έχει κανείς οπαδός τους, αλλά νομίζω πως μερικά transition είναι αρκετά απότομα και σε σημεία μοιάζει σα συρραφή (εξαιρετικών) ιδεών. Χάνει λίγο σε συνοχή - εντός τραγουδιών εννοώ.
τους έφαγαν οι Enslaved εδώ. Mε το καλύτερο Thorns κομμάτι που δεν κυκλοφόρησε από τους Thorns.
3 Likes
Ήρθε η στιγμή για τις πρώτες αράδες (τις τιποτένιες, καθότι ό,τι και να γράψω, ο δίσκος τα έχει πει και συνεχίζει και θα συνεχίζει να τα λέει από μόνος του).
Αρχικά, μπράβο Αποστόλη για τη συνέντευξη. Απολαυστική από κάθε άποψη. Και από την προσωπική μου οπτική, την υποκειμενική, κατάλαβα αρκετά και στην απάντησή του σχετικά με το επεισόδιο του Μεξικού, που λογικά η καθολική απάντησή του, συμπεριέλαβε μέσα και πράγματα που λέγονται γενικά γύρω από το πρόσωπό του.
Κάποια στιγμή, ο άνθρωπος πρέπει (αν δεν το έχει κάνει ήδη) να διαβάσει Levinas. Θα τον βοηθήσει. Υπάρχουν σημεία, που πραγματικά φαίνεται, πως το άγχος του προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται και ότι προσπαθεί συλλάβει την αλήθεια μόνο μέσα από τις σκέψεις του. Βέβαια, αν και στη συνέντευξη δεν το αναφέρει, το προσωπικό του άγχος κινείται και γύρω από την, πάντα, ζωντανή και ανέσπερη έγνοια του και αγάπη του για την κόρη του.
Τώρα, στα του δίσκου. Αν με το “A Umbra Omega” είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, με το “Black Medium Current” ξεπερνάει και κάθε “επόμενο”. Μ’ άρεσε πολύ το ότι βασίστηκε στο υπέροχο “Architect of Darkness” και προσωπικά, αυτό μου βγήκε και όταν άκουσα πρώτη φορά το “Et Smelter”, καθότι στην ακουστική εισαγωγή παίζεται ολίγον τι παραλλαγμένη η μελωδία στο πιάνο, που βρίσκεται στη μέση του προαναφερθέντος άσματος.
Δε με ενοχλεί, προσωπικά, κανένα τραγούδι που υπερβαίνεται σε καθιερωμένη διάρκεια, ούτε και θεωρώ ότι κάτι είναι υπερβολικό. Για μένα, έχει μία συνέχεια ο δίσκος. Μεταφέρει γενικότερα και την ανησυχία του δημιουργού, αλλά ο καθηλωτικός τρόπος των κιθάρων που αγγίζουν τα όρια του blackgaze διαμορφώνουν και μία κυοφορούσα ελπίδα, ευρισκόμενη στα άδυτα της αβύσσου του και εκεί, διά της τέχνης έρχεται και αρθρώνεται ο στίχος των ψαλμών “ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται”.
Όσο θα συνεχίζει να παίζει, θ’ ανοίγεται και άλλο, και θα κορυφώνεται ακόμη περισσότερο. Νομίζω, αν δεν βγει ο δίσκος των No Clear Mind φέτος, δε θα υπάρχει κάποιο άλλο να το εκθρονίσει από την κορυφή.
10 Likes
Χμ, έκανα τη μαλακία και ξεκίνησα ν’ ακούσω το καινούριο album ΣΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ μετά από αρκετές επαναληπτικές ακροάσεις αυτού του θεόρατου “A umbra omega” (που όσο και να ισχύει και γι’ αυτό μια τέτοια παρατήρηση:
, άλλο τόσο αυτές οι ιδέες είναι Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ μπορείς να φανταστείς ότι θα άκουγες ποτέ, οπότε γυρνάς ξανά και ξανά να παίρνεις αυτές τις (ούτε καν) ολιγόλεπτες τζούρες του κάθε ξεχωριστού θέματος που θα μπορούσε να γίνει ολόκληρο τραγούδι…), οπότε το πρώτο ψιλο-ξενέρωμα ήταν ο ήχος που μου φάνηκε πολύ πιο άψυχος από την πραγματικά «ζεστή» και φυσική παραγωγή του προκατόχου του (το μπάσο, ρε παιδιά, το μπάσο στο “A umbra omega” πόσο πολύ σηκώνει στις πλάτες του την όλη φάση;). Στη συνέχεια έπαθα ένα (κακό) σοκ με το τελείωμα του “Et smelter” (ναι, τα ξεκάρφωτα πλήκτρα και το solo (??? Γιατί;) εννοώ), αλλά το ξεπέρασα κι έχω φτάσει στα μισά του album (όπου, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, σταδιακά αφήνεται το πιο μελαγχολικό ύφος των πρώτων συνθέσεων για να πάμε σε πιο πειραματικές, «ηλεκτρονικές» φόρμες). Έχω μέλλον μπροστά μου, αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ να ρωτήσω: είστε κι εσείς έτοιμοι να βάλετε τα κλάματα όταν ακούτε αυτό το σημείο στο “Et smelter”;
Ή μόνο εγώ;
7 Likes
Εννοείται! Έχει και αυτή τη Floydιά στα πλήκτρα. Είναι, με βάση τα μουσικά δεδομένα, το καλύτερο άσμα που θα μπορούσε ν’ ανοίξει αυτόν το δίσκο.
2 Likes
Είναι μεγάλη δισκαρα, γενικώς
2 Likes
5 Likes
Τι σύμπτωση, κι εγώ χτες το άκουγα (δυστυχώς δεν το τελείωσα λόγω χρόνου).
Το ακουσα λιγο και ηταν ψιλοαπογοητευση, πολλα σημεια που δεν καταλαβαινες οτι ειναι οι Dodheimsgard αλλα μια οποιαδηποτε μπαντα μπλακ, μιεχ
Κριτική Γιοβανίτη. Δεν καταλαβαίνω Χριστο 
6 Likes
Εμένα μου άρεσε το κείμενο του.
2 Likes
Δεν παίζει να έχω διαβάσει καλύτερο κείμενο για τον συγκεκριμένο δίσκο. Και γενικά, από τα πιο ωραία κείμενα.
1 Like
Έτερον εκατερον. Κι εμένα μου αρέσει. Τον χάνω λίγο όταν γίνεται αυτοαναφορικος. Αλλά όπως λέει και στην εισαγωγή του είναι σημειώσεις και έτσι δικαιολογείται το προσωπικό ύφος γραφής
1 Like