Procession/Dread Sovereign κτλ κτλ
\Μ/ \Μ/
ΡS. Ρε Άλαν, έλεος να πούμε, τι Alan Averill’s band και μαλακίες.
Ρε, τόσα χρόνια το λαχταρούσε να ξεφύγει απ’ την τυραννία του Ciaran και να έχει ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΠΑΝΤΑ, άστον να το φχαριστηθεί ο άνθρωπας :razz:
Με ψήνει πολύ το λαϊβάκι
…και δεν είσαι ο μόνο…liveάρα και με καλό εισιτήριο:):!:
Γαμηστερό λάιβ αν και δεν με βολεύει πολύ η ημερομηνία, τελευταία στιγμή θα δω αν βολεύει να πάω Αθήνα ή Θεσσαλονίκη (first world problems)
:lol: :lol:
Α ρε Louis, πόσο κόσμο έχεις κάψει
λαιβάρα,εννοείται εκεί.
καλα δεν το συζητω…γαμω τα live!
Αν οι Procession μας κάνουν τη χάρη και παίξουν τη διασκευή σε Scald ασυζητητί χωμένος.
Απο το facebook της Krisis Production:
Οι πρισσότεροι θα το έχετε πληροφορηθεί, αυτό που θέλουμε εμείς να πούμε είναι μην “κολλάτε” να στείλετε ακόμα και 1? επειδή σας φαίνεται μικρό.Λιγα euro απο εκατοντάδες όμως οπαδούς θα μαζεψουν ένα σημαντικό ποσό.Επειδή τους κλέψαν τα διαβατήρια δεν παίξαν σήμερα Ρουμανία και η ζημιά συνεχίζεται.
Να τονίσουμε οτι το postάρουμε γιατί τα άτομα το αξίζουν και είναι οπαδοί σαν εμάς,και όχι τίποτα ξεπεσμένοι wannabe rockstars!
The “All Hell´s Reaper´s” tour van had a break-in last night in Barcelona and the guys from PROCESSION and DREAD SOVEREIGN had all their money, passports, personal belongings, pedals, computers etc.stolen. If anyone wants to help us our with anything at all it would really be appreciated! PayPal : jonas_finnich_pedersen@hotmail.com
Thanks for all the support that we have received already! All the money will go to being clothes and musical equipment so the tour can continue.
περναει ο καιρος…αντε να γουσταρουμε…
Procession-Destroyers of the Faith
Το doom metal ήταν από τις ελάχιστες υποκατηγορίες του metal που είχαν παραμείνει σχετικά αμόλυντες στο μεγαλύτερο ποσοστό τους και για πολλά χρόνια. Πλέον ακούμε για stoner/doom, sludge/doom, black/doom, ότι θέλεις. Απο την Χιλή μας έρχονται οι Procession και παίζουν επικό doom, όπως το αγαπήσαμε από τους Candlemass, Solitude Aeturnus, Scald, Solstice και λοιπές μπάντες που κρατούν τον ήχο ευγενή. Μετά από ένα θαυμάσιο demo και ένα ep 45 λεπτών (κάποιοι το θεωρούν και ως ντεμπούτο με τέτοια διάρκεια), το 2010 φθάνει ο καιρός του ''Destroyers of the Faith''. Μια σύντομη εισαγωγή, πλήρως επικοπολεμική σε προετοιμάζει για το τι θα επακολουθήσει. Ή μήπως όχι μιας και έρχεσαι αντιμέτωπος με όγκο πολλών λίτρων. Το ομώνυμο απλώνεται επιβλητικά με το μπάσο να βροντοχτυπά, το drumming να παρελάνει προ μάχης, οι κιθάρες αν είναι αιχμηρές και τα φωνητικά να θρηνούν με ένα ευγενικό τόνο χωρίς να κλαψουρίζουν ούτε στιγμή. Οι Procession ξέρουν ποια είναι τα όρια του ήχου τους και δεν προσπαθούν να τα ξεπεράσουν αλλά να τα τελειοποιήσουν. Και το αποδεικνύουν έμπρακτα με το υλικό τους. Η συμμαχία τους με τις μελωδικές κιθαριστικές γραμμές μπολιάζουν στην μουσική τους μαγευτικές στιγμές που σου κλέβουν την αίσθηση του χρόνου και τα λεπτά περνούν απαρατήρητα. Αν η μουσική τους ήταν άνθρωπος, θα ήταν κάποιος που πατούσε σταθερά με τα δυο πόδια στην γη αλλά θα κοιτούσε πάντοτε ψηλά στον ουρανό. Έχουν ψυχή. Δεν είναι αψεγάδιαστοι αλλά είναι αληθινοί. Και αυτό περνάει και στις συνθέσεις τους που αργοσέρνονται μαρτυρικά μα με δύναμη που ανεγείρει και νεκρούς με τους πολύκλαυστους θρήνους τους. Ο τρόπος που τραγουδά ο Felipe Plaza Kutzbach προμηθεύει την συναρπαστική τους μουσική με επιμηκυμένους ολολυγμούς που δεσμέυουν μια συστολή στον θύλακα ΚΑΘΕ τρίχας των χεριών μας. Το ρυθμικό μέρος του δίσκου ταλαιπωρεί (με την καλή εννοια), σε βασανίζει. Ξερει πότε να σε παρασύρει, πότε να συγκρουστεί στα βραχένια ριφς που σε βυθίζουν στην μαρτυρική τους περιήγηση, πότε να σε πλήξει ανεπανόρθωτα. Μέχρι να σβήσει και το ''White Coffin''. Και συ μένεις εκεί, χαμένος και ερωτευμένος με την μουσική των Procession.Βασίλη Ζαχαρόπουλε λέγε πού έχεις φυλακισμένο τον dargaard ΤΩΡΑ :!:
ελπιζω να μην γραφω τοσο κουραστικα λογω λεξιλογιου,χαχα.
Procession-To Reap Heavens Apart
...Και αν το ??Destroyers of the Faith?? εξέπληξε τους πάντες με την αγνότητα του και την εκφραστικότητα του, τα καλύτερα ήταν (ή είναι) ακόμα να έρθουν. Το 2013 παραδίδουν το ??To Reap Heavens Apart ?? και αφήνουν σαγόνια που κρέμονται. Πολλοί στην Ελλάδα ενθουσιαστήκανε με την ζωντανή παρουσία τους εκείνο τα μαγευτικό σαββάτο στο Up The Hammers του 2011 και περιμένανε πως και πως για μια καινούρια τους κυκλοφορία. Και όχι μόνο καλύφθηκαν σαν οπαδοί του επικού doom, αλλά πλέον πο Procession κατάκτησαν μια από τις κορυφαίες θέσεις στις προτιμήσεις τους στον σύγχρονο μουσικό μας κόσμο.
Το ???To Reap Heavens Apart ?? ξεκινά όπως τον προκάτοχο του. Με μια εισαγωγή-ψυχολογική προετοιμασία για το δικό τους σύμπαν, σε απειλούν με τα πρώτα δυσοίωνα ριφς που εισακούγουνται. Και το παραγωγικό ταξίδι τους ξεκινά., χτισμένο τούβλο τούβλο με τα καλύτερα υλικά που διαθέτει ο doom χτίστης. Ένα μπάσο που δεν λυπάται τον ακροατή και τον καταπονεί με την μαρτυρική του ύπαρξη. Τα ρίφς, μονολιθικά, πολιορκούν τα αυλάκια του δίσκου με τον πένθιμο ήχο τους ενώ η φωνή, ακόμα καλύτερη σε σχέση με το παρελθόν, κυνηγά να σε στοιχειώσει. Οι αρμονίες του ??Death & Judgement?? εξαλείφουν κάθε στιγμή ελπίδας, αυτής του συναισθήματος που πολλές φορές προκαλεί τα μεγαλύτερα των κακών. Κατακλυσμός σκυθρωπών συναισθημάτων χαράζουν τον εσωτερικό σου κόσμο, με τις 6 χορδές να εκτοξεύουν δυσμένεια και απελπισία. Πραγματικά, απόλυτη ποδοπάτηση για 8 λεπτά. Γενικότερα αυτή η ηθελημένη επιβράδυνση της μουσικής τους ροής επιτρέπει στον ακροατή να στοχάζεται, να περνούν σκέψεις από το μυαλό του, να φιλτράρει αυτό που ακούει αν του αρέσει ή όχι. Καη η απάντηση πάντα είναι ότι το ??To Reap Heavens Apart ?? είναι προιόν ποιότητας. Στο ομώνυμο τραγούδι που έχει και ένα Primordial άρωμα, η μελαγχολία φλερτάρει το επικό και μαζί εξαλείφουν οτιδήποτε στα όρια στης μετριότητας.
Dread Sovereign-All Hell’s Martyrs
O Alan Averill Nemtheanga έχει εμπλακεί σε πολλές μπάντες τα τελευταία χρόνια, αρκετά διαφορετικές μουσικά μεταξύ τους. Οι Primordial είναι η παλίοτερη και κορυφαία μπάντα του και αυτό αν αλλάξει θα χρειαστούν πολλά χρόνια. Το κακό είναι ότι στους Primordial δεν συνισφέρει όσο θα θελε, είναι η μπάντα των κιθαρίστων της. Από όλες τις μπάντες που πήρε μέρος παλιότερα,αυτή που ξεχωρίζω είναι των Ιταλών Void Of Silence στο ??Human Antithesis?? του 2004. Doom metal, σκοτεινό, ζοφερό, με μεγάλες συνθέσεις που αγγίζουν τα λεπτά όρια του funeral, πάντα ενδιαφέροντες και με πνιγηρή ατμόσφαιρα που σε κερδίζει άμεσα. Η φωνή του Άλαν ξεχωριστή και σου δίνει και την εντύπωση του επικού, ακόμα και όταν έχει προηγηθεί άμπιεντ αβυσσικό πέρασμα. Και αυτή η συμβολή του στους Ιταλούς του άρεσε πολύ αλλά και εκεί ήταν ξένος. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Dread Sovereign, το δικό του παιδί, οι δικές του συνθέσεις , με τις ουλές των Void Of Silence να έχουν επουλώσει και μετατρέψει σε ένα πιο έμπειρο μουσικό. Συνοδοιπόροι του, ο Simon O?Laoghaire (ο πότης αλλά και υπερπαιχτούρα ντράμερ των Primordial) και κιθαρίστας ακόμα ένας Ιρλανδός, ο Eoin Houlihan.
Μετά από μια τελετουργική εισαγωγή, τα sabbathικά ριφφς κάνουν την εμφάνιση τους με τον Alan να βγάζει τα εσώψυχα του. Καταριέται, ουρλιάζει, βλασφημά, οργίζεται, πονάει. Και πάντα με την χαρακτηριστική φωνή που ξεχωρίζει σαν την μυγα μες στο γάλα από τους άλλους τραγουδιστές. Σε καμμιά μπάντα που τραγουδά ο Alan δεν αναρωτιέσαι μήπως τραγουδά κάποιος άλλος. Με κάποιες παραλλαγές πάντα. Και δω τα ίδια. με λίγο πιο Ozzy στυλ,χαχα. Ίσως επειδή μου ακούγονται πολύ 70ς τα riffs. Το εναρκτήριο ??Thirteen Clergy to the Flames?? από μόνο του είναι ένας λόγος να αγαπήσεις το ??All Hell?s Martyrs?? και να το τιμήσεις με όποιους τρόπους μπορείς να σκεφτείς. Ζυγιασμένο, δυνατό με τονισμένες τις κιθάρες που στολίζουν τα αυτιά σου με τα μονολιθικά τους κύματα. Στην συνέχεια οι ρυθμοί πέφτουν, σκάβουν πιο βαθιά, ρίχνουν τους τόνους, γενικότερα ρισκάρουν και διακινδυνεύουν. Ανταλλάσουν το κλασσικότροπο doom με πιο funeral σκότος και διαρκέστερες συνθέσεις που μόνο ισχυρές μπάντες καταφέρνουν να επωμιστούν τέτοια βάρη και ο ήχος τους να συνεχίζει να διαγείρει. Οι Dread Sovereign είναι από αυτές τις μπάντες αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι τους προτιμώ σε πιο τακτοποιημένες συνθέσεις που καλλωπίζουν τις αισθήσεις μου γαρνίροντας τις με περιεκτικά τραγούδια. Το θετικό της υπόθεσης ότι ο δίσκος δεν μαστίζεται από επαναλαμβανόμενα μοτίβα χωρίς λόγο ύπαρξης. Είναι χρωματισμένος με πολλά σκούρα χρώματα και άγνωστες εικόνες, τροφή για το μυαλό. Απόδειξη αιματος και ιδρώτα το ??We Wield the Spear of Longinus ??, ένα σχεδόν 12λεπτο τραγούδι που σε παγιδεύει με τα πνευματικά του πλοκάμια του. Τρεις εισαγωγές μοιράζουν την εξευμένιση της καθόδου στα τρίσβαθα της μουσικής τους. Αλλά αν κατεβείς και τους το επιτρέψεις, θα κλυδωνιστεί από την τρι(ηχητικο)κυμία τους. Εάν σας λείπουν και οι Primordial, το ΄΄Cathars to Their Doom?? είναι για εσάς. Εννοείται πιο doom, αλλά έχει την επικότητα και το πομπώδες ύφος τους. Αν οι Primordial είναι μουσική για μάχη, το ??΄΄Cathars to Their Doom?? είναι η μουσική υπόκρουση για αυτά που ακολουθούν μετά το πέρας αυτής. Οι Primordial είναι η πρωινή εργασία και οι Dread Sovereign η νυχτερινή διασκέδαση.
The Temple-As Once Was
Χειμώνας. Μακεδονία. The Temple. Αυτές οι 3 λέξεις μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά και με καταστροφικά αποτελέσματα. Η παρέα από την Θεσσαλονίκη φτάνει αισίως τα 10 χρόνια ζωής έχοντας μόνο ένα demo στην ψοφοστάσιο του. Δεν πειράζει, το χλωμό πράγμα, αργεί να μυρίσει. Φτάνοντας στις μέρες μας, έχουν ήδη έτοιμο ένα ep τεσσάρων τραγουδιών, το ??As Once Lost?? σε μια περιορισμένη έκδοση σε 300 cds. Όποιος προλάβει, το θάνατο άκουσε να περπατεί. Το ep περιλαμβάνει δυο παλιότερα τραγούδια που ομόρφαιναν το πρώτο τους demo, ένα καινούριο ??All Hope Is Gone?? και μια διασκευή στο ??Footprints?? των doomsters Warning.
Πρώτη κραυγή και η περίφραξη σου στον ωχρό τους κόσμο είναι γεγονός. Πατροπαράδοτο doom metal, λαξέυουν τα μεταλλικά αγάλματα των Μεγάλων του είδους, κρατώντας πάντα ζωντανό το επικό συναίσθημα και την βαριά τους αξία κόβοντας κάθε δέσμη φωτός με το κατάμαυρο φωτοαπορροφητικό τους φίλτρο. Σερβίρουν βροχερά παρά παγωμένα ριφς που καταδιώκουν τις σκέψεις σου τις ώρες που τους ??χρωστάς?? σαν άκουσμα. Το τράβηγμα της φωνής του Πάτερ Αλέξιου σε παρασέρνει σε ένα ολισθηρό μουσικό καταφύγιο όπου αναλαμβάνουν τον ντουμοβολισμό σου οι υπόλοιποι με τα εξοντωτικά ριφς, τις ογκώδεις και συνάμα αυστηρές μπασογραμμές και το πνιγηρό σε συναίσθημα drumming. Νότες σε περικυκλώνουν με σκοπό ΕΣΥ να ασφυκτιάς και αυτοί να γουστάρουν. Μην το ακούτε σε δυνατή ένταση, υπάρχει κίνδυνος καταστροφής των ηχείων σας αν έχετε επιλέξει μπάσο ήχο να δαμάζει τα αυτιά σας. Οι αργές τιμωρίες τους είναι απίστευτα ρυθμικές, νιώθω ενοχές που καταφέρνω και σηκώνω το βλέμμα μου στο ύψος των συνανθρώπων μου και ανοίγω έστω και στιγμιαία τα μάτια μου όσο διαρκεί. Μια πιο βελτιωμένη έκδοση στον ήχο τους (κοινώς παραγωγή) θα εξυψώσει ακόμα περισσότερο την ποιότητα των συνθέσεων τους. Και αν (κάποιοι) ήδη γνωρίζουν τις δυο πρώτες φονικές συνθέσεις που τυραννούν κοσμάκη εδώ και χρόνια, στο νέο τους τραγούδι θα κά(ό)ψει κυριολεκτικά καρδιές. Φλογερό συναίσθημα που σε προσελκύει στην αδυσώπυτη εσωτερική τους Άβυσσο αποθανατίζοντας την ανήμπορη έκφραση μια διαφορετικής αντίδρασης σου εκτός του να ακολουθήσεις. Οι καμπάνες που ακούγονται στο τέλος δεν είναι διόλου τυχαίες, είναι το Τέλος. Όσο για την διασκευή των Εγγλέζων Warning, θα περιοριστώ να γράψω ότι το ??Watching from a Distance?? του 2006 είναι και θα παραμείνει ένα παντοτινό διαμάντι στο είδος. Άρα σχετικά εύκολη (ας γελάσω) δουλειά για τους The Temple, είχαν μόνο να το αναπαράγουν παικτικά και να κρατήσουν την θλιβερή δέσμευση του αυθεντικού. Τελικά κληρονόμησαν τα καλύτερα από τους Πατέρες του είδους και ξεκινούν την δικιά τους περιουσία βασισμενοι στην δικιά τους δουλειά και οργάνωση. Άλλα πάνω από όλα αγάπη για την συγκεκριμένη μουσική. Εδώ θα μαστε, θα δείτε. Θα τρίβουμε τα μάτια μας όταν κυκλοφορήσουν κάτι πιο πλήρες (σε ποσότητα πάντα) στο μέλλον.
Members:
Father Alex- Vocals / Bass
Paul- Drums
Tolis- Guitars
Stefanos- Guitars
…πολύ καλοί οι The Temple όπως και όλοι τους…11 μέρες έμειναν…θά’ναι εκπληκτική βραδιά:):!:
Για τους ενδιαφερόμενους στη Θεσσαλονίκη
Ελπίζω να εννοείται ότι είναι αμέσως μετά το λάιβ των U217