Μερικες κυκλοφοριες που δεν ξερω αν εχουνε ξανα αναφερθει, αλλα ειναι διαμαντια
St. Vitus - Born Too Late ισως αυτο που βαζω συχνοτερα, αλλα ολα ειναι για ανατριχιλες
DoomSword - Resound the horn #-o
Bethlehem - Dictius Te Necare (ισως οχι ακριβως doom, αλλα σε κανει να αισθανεσαι doomed)
Λοιπόν να πω για το Alive In Death των Pentagram :
2 δίσκοι.
Ο πρώτος είναι Live σε κοινό. τα 9 πρώτα τραγούδια είναι από μία full εμφάνιση τους, ενώ τα άλλα είναι από μία συναυλία στο Big Dipper (το Μάρτιο του 83) και το “The World will Love Again” από την τελευταία πρόβα των Death Row. Οι εκτελέσεις έχουν ελάχιστες εώς μηδαμινές διαφορές (ναι, ακόμα και εδώ θα ακούσεταi τα “AAAAAW-RIGHT!!!” και τα λοιπά τρέηντμαρκς του Μπόμπυ) , ενώ ο ήχος αν και καλούτσικος-μέτριος δε θα σας πολυενοχλήσει.
Ο δεύτερος έχει 9 τραγούδια, με τα 6 πρώτα να είναι από την πρώτη πρόβα τους (το 1981) και τα 3 τελευταία να είναι από το demo τους. Στα πρώτα λεπτά θα πέσουν απανωτά “WTF??!?!?!”, αφού δε θα ακούσετε καθόλου φωνητικά.Όταν φτάσει η σειρά του “War Pigs” θα καταλάβετε, ότι τα φωνητικά ήταν ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ στην ηχογράφηση και θα τα ακούσετε μόνο στα couple του War Pigs. Οι διασκευές σε SABBATH απολύτως πιστές. Απλά χωρίς φωνητικά.
Τα 3 τελευταία τραγούδια του 2ου δίσκου “έχουν” φωνητικά, αλλά γενικά η ποιότητα του ήχου στο 2ο δίσκο είναι κάτω του μετρίου.
Αλλά βέβαια δεν είναι εκεί η αξία της συλλογής αυτής.Η αξία είναι καθαρά ιστορική και συλλεκτική.
Κάποιος άσχετος με Pentagram, θα είναι καλύτερο να αγοράσει κάποιο από τα 2 πρώτα Studio Albums των.
Α! Παίζουν και 2 τραγούδια που δεν είχα ξανακούσει. Αυτά είναι τα “Committed To Vengeance” και “Through The Shadow”. Γαμάτα ε!
Δυο μέλη των θεούλιδων The Lamp Of Thoth (ο τραγουδιάρης και η μικρή τυμπανίστρια), φόρμαραν αυτό το συγκρότημα, που παίζει το doom του, έχοντας πολλές πινελιές αραχνιασμένου Βρετανικού Heavy Metal. Ριφφάρες σε πιασάρικα κομμάτια, και άλλα τέτοια ωραία, στο demo αυτό, που μπορεί να το έχω ακούσει μόνο μια φορά, με έχει κερδίσει, όμως.
Τσεκάρετε myspace της μπάντας για να μάθετε πως μπορείτε να το παραγγείλετε, ώστε να σκάσει στην πόρτα σας ένα CDR (όχι κασέτα που είναι πιο true), για να έχετε και να γουστάρετε.
Επίσης, οι The Lamp Of Thoth έχουν ανεβάσει στο myspace τους, τον ΑΠΟΛΥΤΟ Χριστουγεννιάτικο ύμνο, με τίτλο Me Man Me Drink.
Αμερικανοι, Sabbath-o-Sabbath των 70s, με πρωτογονη παραγωγη που λενε κι ενα “γεια” στους Αυστραλους Buffalo. Η ακροαση ξεκιναει με το “Son of Misery” λογω του εισαγωγικου/κυριου ριφ του.
Επειδή έμαθα να κάνω και σερτς αν θέτε να ξέτε, νομίζω πως δεν πρέπει να έχει μπει αυτό ως κυκλοφορία στο θρεντ και είναι κρίμα (και αν έχει μπει τότε έχει πρόβλημα η σερτσομηχανή σας και όχι εγώ [-X ).
Τα δύο πρώτα ep-άκια των THE PURITAN σε ένα, όπου PURITAN εστί θανατηφόρα βαρύ και αργό funeral doom με drone στοιχείαμ από τον Sir Albert Witchfinder των REVEREND BIZARRE. θα το έβαζα τολμηρά στο drone θρεντ αλλά σκιάχτηκα ότι θα φάω (πάλι) σπαμο/ταμπελοκράξιμο
Ξέθαμα για να αποθεωθεί αυτή η παλαβή δισκάρα όπως της αξίζει. Τί τιτανοτεράστιο έπος είναι τούτο ρε μαλάκες;! Πεντακάθαρο ντουμ αλλά πιο Τζουράσικ Παρκ δε γίνεται. Και η ροή του άψογη ώστε να μην μπουκώνεις από το συνεχές υπόκωφο περπάτημα του Βροντόσαυρου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα ακουστεί εύκολα από μη-ντούμστερ βέβαια), από το θεόρατο εναρκτήριο “Charles Tazze Russel” μέχρι τη χαρμολύπη του συνταρακτικού “Drunk with Wormwood” που κλείνει την αυλαία με καρδούλες και δάκρυα. Ρέβερεντ και Γουόρνινγκ δε λες τίποτα!
Αν το Σπίριτους Μόρτις ήταν η πιο ψαρωτική ντουμ κυκλοφορία της χρονιάς και το Κάουντ Ρέιβεν η πιο συγκινητική/αγαλλίαση ψυχής/ρε-μαλάκα-καινούριο-Ρέιβεν-θα-με-πάρουν-τα-ζουμιά, το Γκρίφτεγκαρντ ήταν σίγουρα η πιο μεγαλοπρεπής και σπαρακτική.
[QUOTE=twisted_sister8;785081]Τα έχω πάρει και τα 2 σε βινύλιο.Το Λord Vicar σε book edition…
/QUOTE]
ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ!!! Εγω δεν τους ηξερα αλλα μολις ειδα τα βινυλια ειπα να ‘‘ρισκαρω’’, αν δεν μοθ αρεσε η μουσικη τους τουλαχιστον θα χαζευα τα βινυλια :lol: Πανακριβα βεβαια αλλα στο τελος αξιζαν τα χρηματα.!!!
Αρνουμαι ακομα και σημερα να κατεβασω το οτιδηποτε [-X
The Flight of Sleipnir - “Algiz & Berkanan” (2009)
Εδω τα πραγματα δυσκολευουν. Αν δεν ηταν οι Orchid, θα χαρακτηριζοταν ως η doom underground κυκλοφορια της χρονιας (η μηπως τελικα ειναι;). Αμερικανοι που λατρευουν τη νορβηγικη μυθολογια (κουλαριο, το μεγαλειο σου), Om-οειδη & σκισμενα φωνητικα που ρεπουν προς το black (ενιοτε), groovy οσο πρεπει, ακουστικοι οσο θελουμε, επικοι οσο αγαπαμε και περιστασιακα ψυχεδελικοι.
Ο εν λογω δισκος βγηκε αρχικα self released, ωσπου τονε τσιμπησε η No Colours Records και ξανακυκλοφορησε με διαφορετικο εξωφυλλο. Επειδη το duo ειναι μερακλιδικο, εβγαλε πριν απο λιγες ημερες κι ενα EP (“Winter Solstice II”) που επιβαλλεται να ακουστει μονο και μονο για το ασμα με τον τιτλο: “Let Us Drink Till We Die”.