επος!!!
:oops::oops: 
πραγματογνώμονες με την επωνυμία “Shadowcaster” ανέλυσαν το θέμα
μοτο τους:
[B][SIZE=“4”]"γιατί εμείς μιλάμε με αποδείξεις.! "[/SIZE][/B]
*πολύ το χαίρομαι που ο κόσμος μιλάει 
**σε μια μια φάση είδα Learning To Live p.2, και κόλλησα
φιλε δεν είδα όλα τα βίντεο, αλλά το πρώτο με το learning to live (92, 93, '94) είναι άπιαστο… 8O8O
όσο για το ποστ 
:band:
Χθες ήρθε το CD από Amazon για εμένα και είμαι στην πρώτη ακρόαση.
Προς το παρόν είμαι μέχρι το “Τhis Is Τhe Life” και είμαι πλήρως απογοητευμένος. Τραγούδια όπως τα “Bulid Me Up, Break Me Down” και “Lost Not Forgotten” δε μπορούν να θεωρηθούν επιστροφή των παλιών καλών Dream Theater.
Ειδικά το “Lost Not Forgotten” το θεωρώ υπερβολικό ως προς τις αλλαγές ενώ το “Bulid Me Up, Break Me Down” παραπέμπει περισσότερο σε προσωπικές δουλειές του LaBrie.
Ελπίζω στο επόμενο μισό να έχω καλύτερη εντύπωση.
Επιτέλους επέστρεψαν σε πιο κλασικές φόρμες και νομίζω ότι είναι το πιο απελευθερωμένο άλμπουμ τους από το Train of Thought.
Δεν περίμενα να με κερδίσουν ξανά (όχι ότι με έχασαν πλήρως ποτέ).
Άψογο ποστ. Δεν καταλαβαίνω βέβαια εξαρχής πως προέκυψε θέμα σύγκρισης LaBrie-Arch, είναι σαν να συζητάμε τι θα γινόταν αν αντί του Sherinian το '94 ερχόταν ο Johansson, να 'χαμε να λέγαμε δηλαδή.
Αν ξεκίνησε από αυτό:
τι να πω, προβοκατόρικο και απαξιωτικό μέχρι αηδίας…
Η ουσία είναι πως ο Arch για διάφορους λόγους δεν θα μπορούσε να ταιριάξει με τους Theater. Από αυτά που έχω ακούσει από την οντισιόν του, δεν ήταν κι η καλύτερη δυνατή η απόδοσή του, η σκουριά 5 χρόνων έπαιξε κι αυτή τον ρόλο της. Αλλά η ουσία είναι ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τακιμιάσουν στο συνθετικό κομμάτι. Ο Portnoy ξέρουμε ότι είναι δηλωμένος φαν Arch και αν εξαρτιόταν η απόφαση μόνο από αυτόν ίσως και να τον έπαιρνε στην μπάντα. Επίσης ισχύει αυτό που είπε κάπου κάποιος στο φόρουμ, ότι οι φωνητικές γραμμές του Arch ήταν υπερβολικά busy για τους Theater, κοινώς έπρεπε να σταθμίζουν το τι και κυρίως πόσο παίζουν σε σχέση με το τραγούδισμα και, επίσης, ότι θα έπρεπε εκείνος να δουλεύει μαζί τους(σε φάση τζαμάρισμα) πάνω στην σύνθεση, πράγμα που δεν ξέρω αν μπόρεσε να κάνει ποτέ. Επιπλέον, παίρνοντας τον Arch, που είχε ήδη χτίσει το όνομά του σε μια μεγάλη μπάντα, οι Theater θα είχαν έναν τραγουδιστή με ίσου μεγέθους δικαιώματα και απαιτήσεις, αλλά ταυτόχρονα θα παρέμεναν στην αφάνεια, λόγω της ιδιαίτερης φωνής (και) του νέου τους τραγουδιστή.
Και μετά έρχεται ο LaBrie. Έρχεται στο top of his game, γιατί πραγματικά η φωνή του μέχρι και το Awake είχε απίστευτο εύρος, δύναμη και (κυρίως)άνεση. Είχε και μια σχετική φήμη με τους Winter Rose, οπότε, πιστεύω, ίσως και σχετική απήχηση στο mainstream rock/metal κοινό. Ταυτόχρονα, δεν ζητούσε και πολλά(δεν εννοώ από χρήματα) και είχε και τα looks. Ναι, είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι θα έπαιρναν τον LaBrie. Αυτό που δεν δέχομαι πλέον όμως να ακούω για τον τωρινό, τουλάχιστον, LaBrie είναι το θέμα του τραυματισμού των χορδών του. Αυτό συνέβη πριν από κοντά 20 χρόνια, γαμώτο! Δεν υφίσταται πλέον σαν δικαιολογία για το κακό τραγούδισμα του μέσα στην επόμενη 15ετία(αναγνωρίζω ότι έχει βελτιωθεί). Ακόμα κι ο Portnoy, που ήθελε μετά μανίας να τον διώξει, κάπως πείστηκε ότι μπορεί να ερμηνεύσει τα κομμάτια ικανοποιητικά. Κι ο LaBrie έχει πει ότι επανήλθε, οπότε δεν δέχομαι να ακούω πλέον για αυτό. Προσωπικά μου αρέσει μέχρι και το Octavarium, το καινούριο δεν το άκουσα ακόμα, αν και είμαι σίγουρος ότι θα ακούγεται καλός.
Τώρα το ποιος προτιμά ποιον γενικότερα σαν φωνή είναι θέμα καθαρά υποκειμενικό. Ξέρω πολλούς που βγάζουν φλύκταινες με φωνή LaBrie, ξέρω ότι το ίδιο συμβαίνει κι από την αντίπερα όχθη. Θεωρώ ότι οι Theater έκαναν την σωστή επιλογή τότε με τον LaBrie, για καθαρά συναισθηματικούς λόγους, μιας και δεν μπορώ να φανταστώ το Images με κάποιον άλλον στο μικρόφωνο.
δε ξερω αν εχει ειπωθει πιο πριν. κατι ενδιαφερον που βρηκα κατα τυχη.
η εισαγωγη(καταπληκτικη) του bridges in the sky ειναι ιδια με αυτο http://www.youtube.com/watch?v=YXlIaBO80AU
μεχρι να μπου τα ουρλιαχτα
Αυτό περί Arch μάλλον είχε να κάνει με το ότι ο Matheos επέλεξε τον Arch αντί του Alder για να βγάλει δίσκο - τουλάχιστον έτσι το ερμήνευσα εγώ.
I θενκς παίδες για τα σχόλια!! -χαχα Κρίμσον σταθερή αξία! :lol::D)
[/I]
__Πιο πολύ ανέφερα τον Arch δοθείσης της ευκαιρίας από το σχόλιο του Κουίντομ, αλλά και επειδή -όχι για τους Φέιτς[COLOR=“Magenta”][B]*[/B][/COLOR]- κάθε τόσο ακούμε “αν οι Θίατερ είχαν πάρει έναν τραγουδιστή της προκοπής”, “δεν αντέχω τους θίατερ με αυτή τη φωνή, έπρεπε να είχαν άλλον /καλύτερο” κλπ… Ε, ακούστε τις οντισιόν (με εξέχον /καλύτερο “αντίπαλο” τον Αρτς) και μετά μιλήστε. Και μιλάμε για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ επιλογές, όχι "αν είχαν τον Τέιτ (ΑΛΛΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ), τον Μπενίτο, τον Μάλλικοτ, τον Τόνυ Μουρ, τον Ματίγεβιτς, τον Μάτος, τον… Στίβ Πέρρυ και όποιον άλλον…
[B][COLOR=“Magenta”]*[/COLOR][/B] [SPOILER](δε το είχα σκεφτεί αυτό που λέει ο Ραζ, άλλωστε εγώ ως κάτοχος κιόλας του ΠΟΛΥ καλού “A Twist Of Fate”, χάρηκα για την συνέχιση της συνεργασίας Matheos /Arch… και αν και σκέφτηκα ότι δεν είναι και όοοτι καλύτερο να βγάλει με την ίδια ακριβώς μπάντα που έχει και στους Φειτς δίσκο πάλι με τον Αρτς, δε μου πέφτει και τόσος λόγος, γιατί το έκαναν με άλλο όνομα, γιατί δεν αδειάζουν τον Ρέι -που όμως έχει κάνει κακό στη φωνή του και εν συνεχεία και στους Φέιτς- και γιατί, ε, ο Αρτς ήταν Φέιτς)[/SPOILER]
__ΤΩΡΑ, αν μιλάμε για ΜΕΤΑ το Awake (ή το "ατύχημα, ή τις κάκιστες λάιβ εμφανίσεις του)… Ε… δυσκολα αλλάζεις Φρόντμαν… και -ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ, παρόλο το ευγενές κράξιμο που του έχω ρίξει- το άξιζε, το είχε κερδίσει… για πολλούς λόγους, όπως το ότι ενώ όλοι οι γιατροί του λέγαν μη, αυτός δεν ακύρωσε την περιοδεία της μπάντας… Συν ότι οι φαν τον αγαπούσαν, με αυτόν κάναν τόση επιτυχία, ε, του δίνεις τουλάχιστον καιρό -και όντως βελτιώθηκε.
__Οσο γι’ αυτό που λέει ο Μουν (πολύ ωραίο πόστ μαν!) για τον τραυματισμό -ναι, δε λέω ότι του δίνουμε ακόμα σκόντο και δικαιολογία. Αλλά είναι ένας “τραυματίας πολέμου” (ΛΟΛ) που “έφαγε σφαίρα” για το καλό της μπάντας. Οκ, θα έπρεπε να είχε κάνει τις φυσιοθεραπείες του και να ξανασταθεί στα πόδια του πιο γρήγορα αφού μπορούσε, αλλά πλέον (αφού στέκεται πλέον στο ύψος του) δε μπορείς να γκρινιάζεις ότι λίγο ψιλοκουτσένει… (μην ξεχνάμε ότι άλλαξε η χροιά ειδικά στις ψηλές και χάθηκε μέρος του όγκου και της δύναμης /άνεσης για πάντα μετά από 'κείνο). Νομίζω ότι αυτό και το θέμα “επιχείρηση και φαν-μπέις” τον κράτησαν (στο όριο) μέσα στην μπάντα.
__Αυτά και η καλή έως πολύ καλή στούντιο απόδοση, όπως στον πρόσφατο.
να πω κ εγω την γνωμη μου μετα απο πολλες ακροασεις. κατ αρχην να επισημανω οτι κ εγω ανοικω στους παλαιοτερους φαν της μπαντας και οπως πολλοι ετσι κ για μενα οι θεατερ τελιωσαν μετα το sfam αντε ισως μετα το six degrees.
Ο νεος δισκος με εκανε να ξαναχαμογελασω οσο τον ακουω τοσο μου αρεσει περισσοτερο
δεν με ενδιαφερει αν μοιαζει στο images & words δε θα με χαλουσε καθολου αν οι επομενοι τους δισκοι εμοιαζαν με awake, SFAM αρκει για εμενα προσωπικα να ειναι παλι οι θεατερ που αγαπισα τοσο πολυ οταν τους πρωτοακουσα. Μαλλον εχω βρει και τα αγαπημενα μου του δισκου που ειναι Breaking all illusions, Lost not forgotten, Bridges in the sky τα top3, θα συμφωνισω με αρκετους που χαρακτηρισαν τις μπαλαντες αναλατες ανιαρες και ανουσιες σε βαθμο που και να μην υπηρχαν δε θα ειχα κανενα προβλημα.
Οσον αφορα στη φωνη στα δικα μου αυτια παντα θα ειναι μετριος οταν τσιριζει αλλα ταυτοχρονα πολυ ζεστος στα χαμηλα του που τον προτιμω.
Overall ξανακουω δισκο θεατερ ολη μερα και περναω καλα κατι που ειχε να μου συμβει χρονια με οσο καλη διαθεση και αν προσπαθουσα να ακουσω τα τελευταια 4 αλμπουμ.
Απαξιωτικο ναι, αφου αηδιαζω με τη φωνη του Arch. Προβοκατορικο, δε θα το λεγα
ηρθε το πακετακι σπιτι,καλο λιωσιμο να εχω
Έπρεπε να ξέρω, έχοντας ακούσει τόσους δίσκους από Dream Theater και όχι μόνο.
Δεν κρίνουμε prog δίσκο από τις πρώτες ακροάσεις. Άστον να μεγαλώνει μέσα σου με κάθε φορά που πατάς το play.
Όπερ και εγένετο με το “A Dramatic Turn of Events”. Το ακούω τουλάχιστον 3 φορές την ημέρα, σε δουλειά, συγκοινωνίες και σπίτι. Κάθε φορά βρίσκω ένα παραπάνω σημείο να χαμογελάσω από ικανοποίηση. Θα πω μόνο ότι είναι το πρώτο τους album μετά το τεράστιο “Six Degrees…” που λιώνω έτσι.
“Breaking All Illusions”, “Outcry”, “Bridges In The Sky” είναι συνθέσεις άξιες της ιστορίας του συγκροτήματος ενώ τρομερά κολλητικό είναι το “This Is The Life”.
Σαν άλλος Ιωάννης - Άμλετ - Μελισσανίδης παίρνω άριστα στις ασκήσεις εδάφους με τούτη την κωλοτούμπα αλλά δε με νοιάζει αφου…οι Dream Theater επέστρεψαν !!!
Ενημερωτικά γράφω ότι στις δύο συναυλίες που έχουν κάνει μέχρι τώρα παίζουν σχετικά διαφορετικά setlists απο μέρα σε μέρα. 5 κομμάτια διαφορετικά, με πέντε νέα κομμάτια σε κάθε συναυλία. Έχουν προλάβει κιόλας και έχουν παίξει όλα τα κομμάτια του νέου άλμπουμ εκτός απο το This is the life !!! Δεν ακολουθούν το ‘σύστημα’ της προηγούμενης περιοδίας που είχαν σταθερά κομμάτια.
Ω ρε ένα γιγάντιο, τιτανοτεράστιο [SIZE=“5”]BUMP![/SIZE]
Αυτο το έχει διαβάσει ποτέ κανείς; Το γιατί γαμεί το A Dramatic Turn of Events και με επιστημονική βούλα παρακαλώ:p http://www.soundmag.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3096:dreamtheater&catid=139:dream-theater-essentials&Itemid=400247
Ρε την Χαρά Λιοπύρη τη μουσικολόγο, την Καθηγήτρια Λάτιν χορών:lol::lol:
Σαπίλα εντελώς!
#-o#-o#-o
Βρήκε ο ΔΑΠίτης τη γενιά του…:lol::lol::lol:
DeKay πλάκα πλάκα ΠΚΣ-ίτικο prog υπάρχει;;
Έλα τους βρήκα: οι Area του Arbeit macht frei:p
Σωστός και υπάρχουν και πολλά άλλα, ακόμα πιο καταληψιακά και κοινοβιακά (π.χ. η Γερμανία είναι γεμάτη εξωκοινοβουλευτικό prog :lol::lol:).