Μου αρέσει που πάνε για άλμπουμ με κλασική prog rock δομή (7 κομμάτια μακροσκελή, με δυο πιο σύντομα για το ξεχού), και τίτλους που έχουν βγει από τη συμπυκνωμένη ύλη των ονειρώξεων του κάθε progmetalά. Μοιάζει με επιστροφή στα κλασικά, ακόμη κι αν δεν είναι τα δικά τους κλασικά. Ίσως και περιορισμένες (και ελπίζω πιο καλά δουλεμένες) στιγμές τραγουδιού μέσα σε μουσικούς λαβυρίνθους, και σε νότες που ο LaBrie να τις νιώθει δικές του και να αποδίδει (χωρίς καμένα ψιλά που δεν τα φτάνει εδώ και 20 χρόνια).
Η ολοκλήρωση του προσωπικού άλμπουμ του Petrucci και του LTE 3 μου φαίνεται ότι έδωσε αβάντα στην μπάντα, και δηλώνω συγκρατημένα μεν, αισιόδοξος δε. Πρώτο single προβλέπω ένα από τα τρία μικρότερα (εκτός κι αν μας την κάνουν TheOceanικά και βγάλουν πρώτο κάποιο δεκάλεπτο, αλλά δεν το πιστεύω), το οποίο δεν θα είναι και ενδεικτικό… Μάλλον το Invisible Monster…
Και προφανώς το πιο προσεγμένο εξώφυλλό τους από το Dramatic Turn of Events αλλά όχι και για τρέλα…
Ωραίο εξώφυλλο.
Καλό νέο τα 7 τραγούδια.
Θα ήθελα 2-3 χιτακια.
Με προβληματίζουν τα 3 δεκαλεπτα.
Δύσκολα θα βγάλουν οι Θηατερ κατι που να με συγκινεί πλεον.
Το πιο ολοκληρωμένο τους από το A Dramatic Turn… μου φαίνεται… Και μάλιστα όντως μου την έκαναν Oceanικά, κι έβγαλαν 9λεπτο πρώτο σίνγκλ οι τρελάκιδες!