400 αρπετζιο το λεπτό >>>> τσιχλοφουσκες στο ipad για 3 δευτερόλεπτα
Mπραβο γιαυτούς που βρίσκουν πράγματα στο Astonishing, προσωπικά αδυνατώ.
Για μένα είναι ένα καλών προθέσεων ναυάγιο, και οι καλές προθέσεις είναι οι μόνες που το “”"“ανεβάζουν”"""" σε σχέση με το ομώνυμο (στο οποίο λείπουν κι αυτές). Το ομώνυμο βασικά είναι το μοναδικό ίσως άλμπουμ στην καριέρα των DT που δεν έχει κανένα μα κανένα λόγο ύπαρξης και μάλλον είναι το ναδίρ της καλλιτεχνικής τους παρακμής.
3 Likes
Πετάγομαι σαν τη μπζωλη απλά να δηλώσω πως το invisible monster είναι πολύ ωραίο κομμάτι, μακάρι να ήταν έτσι τα μέτρια
6 Likes
Γούστα είναι αυτα, σίγουρα βρίσκω 3 φιλλερς (που αντε αυτό να το πάμε στην άκρη) - ακόμα πιο σίγουρα όμως βρίσκω parts τα οποία έχουν κολλήσει με το έτσι θέλω. Και αντε να μην είμαι τόσο υπερβολικός και να πω απλά “αυτός ο δίσκος έχει τρομακτικά καλύτερη συνοχή σαν σύνολο και σαν κομμάτια”.
Ακριβώς. Το συστεματικ, εχει 10άρια για μένα, αλλά έχει μέσα και μετριάτζες/καλούλια.
Το Black Clouds, για μένα, δεν έχει 6/6, ούτε κατα διάνοια, ο ήχος είναι μέτριος και 2 τραγούδια είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά.
Εν τέλει και εμένα μου αρέσει πάρα πολύ σαν κομμάτι, μόνο όταν τραγουδάει το “invisible mooonster” με πιάνει μια μικρή αναγούλα, λόγω ύφους και για αυτό πάει πιο κάτω από τα καταπληκτικά κομμάτια του δίσκου. Αλλά thats just me.
Αυτα υπαρχουν σε καθε δισκο Dream Theater, ειναι και λιγο υποκειμενικο αυτο. Δεν βρισκω τιποτα τετοιο στο Dramatic προσωπικα, ισα ισα που ο λογος που μου αρεσει πολυ ως δισκος ειναι οτι δεν νομιζω οτι υπαρχει κανενα σημειο στον δισκο που να σκεφτομαι οτι δεν εχει καλη ροη καποιο τραγουδι. Ακουγονται ολα πολυ φυσικα και οργανικα.
Ποια? Και με ποιον τροπο? Να υποθεσω A Nightmare To Remember και Count Of Tuscany? Εμενα μου αρεσουν παρα πολυ και τα δυο, και το γεγονος οτι δοκιμασαν νεα πραγματα σε καποιο βαθμο.
Dramatic έχει build me up και this is the life, ψιλοφιλεράκια και τα δυο (αν και το this is the life ειναι τιμιο).
Επίσης έχει παραγωγή με κουβέρτα πάνω απο τα ηχεία που το ρίχνει πολύ, ειδικά στα τύμπανα. Γενικά οι παραγωγές μέχρι το Distance (το astonishing το βγάζω απ έξω γιατί ειναι άλλη φαση) ήταν οι μετριότερες που ειχε η μπάντα θεωρώ, και προσωπικά με ενοχλούσε εξ αρχής αυτό.
Τώρα για black clouds που λέτε, για μένα παίζει μετά από χρόνια να είναι κ ο χειρότερος δίσκος της μπάντας, και μια απόδειξη ότι έπρεπε να υπάρξει μια αλλαγή εκείνη τη στιγμή, είτε ήταν διάλειμμα είτε η αλλαγή που έγινε με τη φυγή του Portnoy. Στίχοι για τα πανηγύρια, κανένα focus στο songwriting, θλιβερή προσπάθεια Portnoy για extreme-like φωνητικά, γενικά πολλές αδυναμίες.
1 Like
Μιας και αναφέρθηκε το Black Clouds , έχει για μένα το αγαπημένο μου σόλο Petrucci , εκείνο του Best of Times
Έτσι , μου ρθε να το πω για κάποιο λόγο 
3 Likes