Τα βιντεο των Theater εδω και παρα πολλα χρονια εχουν μια αισθητικη που ας πουμε οτι απλα δεν μου ταιριαζει καθολου. Δεν εχουμε 1993 ρε Πετρουτσι…
2 Likes
Εκει που δεν με απασχολουσε να τους ξαναδω live ( τους εχω δει παρα πολλες φορες ) , παρολο που ο δισκος μου αρεσε παρα πολυ ανακοινωσαν ευρωπαικη περιοδια με Devin Townsend special quest |, οποτε μαλλον θα την κανω την καλη να τους δω Πραγα…
4 Likes
Τι τραβάς κι εσύ εκεί στο κέντρο της Ευρώπης…
6 Likes
Ενιωθα και μαλλον ακομα νιωθω ακριβως το ιδιο μετα απο 7 φορες που τους εχω δει:
- Λυκαβηττος 1998 - Falling Into Infinity
- Περιβαλλοντικο 2000 - Scenes From A Memory
- Ροδον 2002 - Six Degrees
- Φαληρο 2005 - Octavarium
- Μαλακασα 2007 - Systematic Chaos
- Μαλακασα 2011 - πριν το Dramatic Turn
- Νεα Υορκη 2014 - Dream Theater
Εκτοτε τους εχω σνομπαρει:
- το 2011 τον Οκτωβριο που επαιξαν ΝΥ για το Dramatic Turn - η μονη που μετανιωνω
- το 2016 που επαιξαν ολοκληρο το Astonishing στο Radio City Music Hall (!)
- τo 2017 που επαιξαν ολοκληρο το Images and Words
- το 2019 για την περιοδεια του Distance Over Time
Οταν βγαλουν ημερομηνιες για Αμερικη θα το σκεφτω πολυ αυτη την φορα, μπορει να μην σνομπαρω… παντως το 2014 ηταν η χειροτερη φορα που τους ειδα, και μεγαλο ρολο παιζει το οτι ο Mangini δεν φτανει Portnoy σε ενεργεια, show και επαφη με το κοινο ουτε για πλακα. Περαν του αδιαφορου δισκου που προωθουσαν τοτε 
ΥΓ. Οκ ΨΕΜΑΤΑ, μετανιωνω και το 2017 αλλα οχι για το Images and Words (απο εκει μονο για το Surrounded στεναχωριεμαι), αλλα γιατι ως encore επαιξαν ολοκληρο το A Change Of Seasons, αλλα χωρις τον Portnoy τι να το κανεις?! (αλλωστε εχω δει πανω απο το μισο live)
4 Likes
Θα μπορουσες να το ειχες δει Αθηνα
1 Like
Αυτο ειδικα δεν το μετανιωνω καθολου, καθοτι θα ειχα φαει στη μαπα τραγουδια Maiden
Τη βροχη θα ειχες φαει πριν το λαιβ, αλλα αξιζε καθε σταγονα.
1 Like
Μπα κατεβηκαν με αυτοκινητοι οι φιλοι μου που πηγαν, εφαγαν ελαχιστο νερο απο εκει που παρκαραν μεχρι το Ροδον, αλλα και παλι δεν θα αξιζε Εκτος αν εφευγα πριν το NOTB, τοτε ναι
Ας πω κι εγώ την τοξική γνώμη μου για το δίσκο τούτονα.
Το ότι το ακούω δεύτερη φορά στο καπάκι, για μένα λέει κάτι. Πχ στο καπάκι δεν μπόρεσα να ακούσω Maiden.
Εξαιρετική παραγωγή, όμορφη μουσική, ευδιάκριτα τραγούδια, που, στα αυτιά μου, δεν αναλώνονται, κατά το δυνατόν, στις ατέρμονες μουσικές, που τόσο με έχουν ταλαιπωρήσει στο παρελθόν. Μάλλον ο,τι καλύτερο από το Octavarium. Δεν το περίμενα, ομολογώ.
Transcending time, εκεί που το ένατο κομμάτι του Images and words είναι το Red Barchetta. Μπράβο τους, όμως.
Για το LaBrie, του δίνω έναν πόντο. Ακούγεται. Χαμηλά, γήινα, αλλά τα κομμάτια είναι ραμμένα καλά στη φωνή του.
5 Likes
δε μπορω να ερθω σε κορυφωση με τιποτα
1 Like
Αυτό επιδέχεται διαφόρων ερμηνειών!
Αν αναφέρεσαι στην ευφορία που προκαλείται από την ακρόαση ενός σπουδαίου μουσικού έργου, δεν είναι υποχρεωτικό να το βιώνεις με καθε δίσκο ενός αγαπημένου συγκροτήματος.
Αν παλι εννοείς ότι φτάνεις σε “κορύφωση” ακούγοντας Dream Theater αλλά τούτη τη φορά αυτό δεν επετεύχθη, δεν μπορώ να βοηθήσω!!!
3 Likes
Μηπως βοηθαει αυτο;
Πολύ καλυτερα
2 Likes
Δεν ενδιαφέρει κανένα, αλλά μιας και είχα πεί για κωλοτούμπα 180 μοιρών, ας την κάνω:
Οι Theater επιτέλους κατάφεραν, μετά από πολλά χρόνια να γραψουν έναν εξαιρετικό δίσκο. Αν και σε όλους μέχρι στιγμής τους δίσκους από την φυγή του Portnoy, είχαν τις στιγμές τους (εκτός του Asstonishing), σαν σύνολο έπασχαν. Το Dramatic, ναι μεν είχε μια φρεσκάδα και μια σπιρτάδα που είχε λείψει από το Black Clouds, σαν σύνολο έπασχε από το γεγονός ότι είχε 3 φίλλερς, όπως και ότι πολλά σημεία φαίνονταν συρραφές από riff που έλεγαν “ε δεν γίνεται να μείνει αυτό απ έξω”. Το ομωνυμο, δεν είχε κάτι πραγματικά να σε κρατήσει, πέρα από μερικά σημεία/κομμάτια, που όμως χάνονταν μέσα στην χρυσή μετριότητα ενός δίσκου που μεν είχε ιδέες, αλλά όχι σπιρτάδα. Στο Distance από την άλλη έδειξαν όρεξη, αλλά λίγο ο Λαμπρή (πραγματικά δεν ξέρω πως μπόρεσαν να βάλουν το Viper king στον δίσκο, ο τύπος δεν ακούγεται ούτε στο δίσκο εδώ, πόσο μάλλον λάιβ σε αυτό το τραγούδι).
Ένα άλλο ντεκαβλέ κομμάτι των θίατερ από το 2010 και μετά, είναι το ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ δυνατό hi-hat του Magnini. Μου χάλαγε όλη την εμπειρία, δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να το έβαζαν τόσο δυνατά.
Αυτό το τελευταίο, έγινε τόσο φανερό στο View, καθώς για πρώτη φορά ένας άνθρωπος (Sneap) είπε να τους κάνει μια σωστή μείξη. Και αυτό φαίνεται από τα τύμπανα του Magnini. Ο τύπος πάλι βαράει ότι βρει, με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που έχει κάνει και στους προηγούμενους δίσκους (οκ, είναι πολύ τεχνικός, μπράβο, πάμε παρακάτω), αλλά εδώ δεν ενοχλεί. Και δεν ενοχλεί γιατί οι εντάσεις είναι σωστές.
Πάμε στα τραγούδια. Οι Θίατερ σε αυτόν τον δίσκο είναι ελαφρώς αναμενόμενοι. Δεν κάνουν κάτι καινούργιο. Αλλωστε ως κάποιος που απλά περίμενα ενα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καλο δίσκο από δαύτους, δεν ήθελα (αν και πάντα ήλπιζα) κάτι καινούργιο ή επιστροφή σε πιο FII ήχους, αλλά να φτιάξουν ένα δίσκο που να ακούγεται από την αρχή ως το τέλος με ευχαρίστηση και χωρίς αστερίσκους. Ε οι τύποι το κατάφεραν. Ναι μεν χρησιμοποιούν την κλασσική μανιέρα τους (εισαγωγή, τεχνικό μέρος, μελωδικό σόλο, main riff κλπ), αλλά εδώ το κάνουν τόσο καλά, που είχαμε να τους ακούσουμε τόσο καλά από το Systematic Chaos.
Σε κανένα σήμειο δεν έχουμε Labrie έξω των δυνατοτήτων του (επιτέλους). Δεν σημαίνει ότι έγραψε εντυπωσιακές μελωδίες (το έκανε βέβαια στο απιστευτο Awaken the master), αλλά κρατήθηκε σε ένα πολύ καλό επίπεδο για αυτά που τον έχουμε συνηθίσει και σε κανένα σημείο δεν κατέστρεψε κάποιο κομμάτι. Αν και πάντα οι θίατερ ήταν μπάντα που στηριζόταν στα instrumental κομμάτια της μουσικής τους, ο Labris έγραφε φοβερές μελωδίες. Τώρα τον έχουμε πιο κοντά σε αυτό το επίπεδο.
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι, πως ενώ έχουμε τεράστια κομμάτια (3 δεκάλεπτα και 1 20λεπτο), η έμπνευση τους χτύπησε τέτοια επίπεδα, που σε καμία περίπτωση δεν ακούμε κάποια συρραφή σημείων. Όλα κυλάνε φυσικά και αβίαστα, με τις όποιες αλλαγές να έρχονται επειδή τις επιβάλλει το κομμάτι και όχι ο δημιουργός.
Ακόμα και ο πανταχού παρών, αλλά πανταχού απών από ουσία Ruddess, εδώ έκανε την καλύτερη δουλειά του από το Octavarium και μετά. Αυτό από μόνο του δίνει μια παραπάνω βάση για να χτιστεί η μουσική των Θίατερ, που στους τελευταίους 3 δίσκους (έξω το Asstonishing), είχε μόνο τον Πετρούτση να στηριχθεί.
Σαν σύνολο λοιπόν, επιτέλους έχουμε 7/7 (πόσο καιρό έχουμε να δούμε απόλυτο ποσοστό??) νέα και ωραία τραγούδια από Θίατερ. Δεν πατάνε τις κορυφές τους και έχουμε διακυμάνσεις μέσα στον δίσκο - πχ το Invisible Monster είναι το πιο αδιάφορο τραγούδι του δίσκου, το οποίο όμως είναι πολύ καλό και αυτό τα λέει όλα. Έχουμε όμως ένα Awaken the Monster, που όλοι αγγιζουν την τελειότητα (οι ομοιότητες με το τελευταίο κομμάτι του Misunderstood είναι το κερασάκι στην τούρτα), έχουμε το υπέροχο και μελωδικό Trancending time. Πόσο καιρό έχουμε να δούμε τόσο διαφορετικά πρόσωπα αυτής της μπάντας και τόσο πετυχημένα? Τα Answering the Call και Sleeping Giant, σε οποιοδήποτε δίσκο τους ποστ-2010 να τα έβαζες, θα ήταν τα καλύτερα κομμάτια του εκάστοτε δίσκου (εδώ δεν είναι), το Alien αν και λίγο τυπικό για θιατερ είναι εξαιρετικό κομμάτι, ενώ ακόμα και το χειρότερο του δίσκου (Ιnvisible), κρατάει ένα πολύ καλό επίπεδο, που σε ροή δίσκου δεν το κάνεις skip, αλλά το απολαμβάνεις. Τελευταίο το 20λεπτο, το οποίο αν και θα ήθελα να πω τα εκθειαστικά λόγια που έχουν αναφερθεί ήδη, αλλά προσωπικά εμένα δεν μου φάνηκε το τοπ του δίσκου. Πολύ καλό, με εντυπωσιακή συνάφεια για την διάρκεια του, αλλά μέχρι εκεί.
All in all, εντυπωσιακο come back από τους Theater, παίζει να είναι ο καλύτερος τους δίσκος μέτα από το Octavarium (το Systematic Chaos, αν και μου αρέσει πάρα πολύ, δεν έχει 8/8).
Τίμιο και δυνατό 8άρακι. Σίγουρα μέσα στην 5άδα για το 2021. Φχαρουστούμε θίατερ που παρά τα χρόνια ανομβρίας, μας δώσατε ωραία μουσική που στέκεται δίπλα στις κορυφές σας χωρίς να ντρέπεται.
11 Likes
Καλά αλλού κάνουμε κωλοτούμπες μετά από χρόνια, σιγά
Το Astonishing πάντως είχε και αυτό μια χαρά τις στιγμές του. Καλλιτεχνικά για μένα είναι πολύ πιο ειλικρινής (και καλύτερος γενικά, αλλά άλλη κουβέντα αυτό) δίσκος απ’ το ADTOE το οποίο αν και έχει καλή μουσική, 3 κομμάτια και μισό ας πούμε έχουν καρμπόν δομές απ’ το Images and Words. Σε επίπεδο ειλικρίνειας και καλλιτεχνικής αξίας ίσως το ίδιο μπορώ να πω και για το ομώνυμο και το Distance Over Time αφού το μεν το χαντάκωσε η κακή παραγωγή ενώ το γράψιμο ήταν καλό, το δε στα δικά μου μάτια έχει μόνο έναν κομμάτι που όντως το λες αδύναμο (το Room 137, το Viper King είναι bonus οπότε δεν το πιάνω).
Τον άφησα να κάτσει κάπως τον δίσκο ακούγοντας άλλα πράγματα ενδιάμεσα και για την ώρα θα έλεγα πως αν και είναι σίγουρα καλός έως πολύ καλός σαν σύνολο, θα μπορούσε να ήταν δισκάρα αν 1. έλειπε το Invisible Monster το οποίο δεν θα έβαζα καν μέσα αν ήμουν παραγωγός - όχι γιατί είναι κακό κομμάτι αλλά γιατί είναι πολύ “λίγο” σε σχέση με τα υπόλοιπα και δεν κολλάει γενικά… και 2. αν το 20λεπτο ήταν καλύτερο. Που δεν είναι κακό βέβαια αλλά για τα δικά μου γούστα, για τέτοια διάρκεια, είναι το λιγότερο καλό απ’ όσα έχουν κάνει, και σχετικά άνετα κιόλας.
1 Like
Μόνο εμένα μάλλον μου φαίνεται πολύ ωραίο το Invisible Monster. Ειδικά το 2ο verse ειναι ένα από τα πιο proggy σημεία του δίσκου.
Αν και μάλλον χρειάζεται χρόνος για να φύγει η όποια φρεσκάδα του δίσκου, για μένα μάλλον είναι ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει από το Octavarium και μετά. Δεν υπάρχει στιγμή που να βαριέμαι η να θέλω να κάνω skip, η παραγωγή είναι για σεμινάριο κι επιτέλους ακούγονται όλα όπως πρέπει, και γουστάρω που ο LaBrie δεν προσπαθεί να τραγουδήσει σαν να ειναι 20 χρονών, αλλά πατάει σε ασφαλή για τη φωνή του μονοπάτια.
Για να ξανακουμπώσω το (αγαπημένο μου) Octavarium, έτσι κ σε αυτό το δίσκο ο Rudess επιλέγει ταιριαστούς και ιδιαίτερους ήχους (intro Sleeping Giant πχ) και γεμίζει όπως πρέπει τα κομμάτια χωρίς να ακούγεται παράταιρος. συμφωνώ απόλυτα με @Sevek
Για το Astonishing θα συμφωνήσω με τον αγαπητό @Leviathan, προσωπικά εξακολουθώ να τον αγαπώ αυτό το δίσκο παρά την τυρίλα του, ήταν όμως τολμηρό εγχείρημα κι έξω από την ασφάλεια που χαρακτηρίζει την τελευταία 15ετία της μπάντας.
3 Likes
Tι να πω, θα ξαναπροσπαθήσω να ξανακούσω το Asstonishing, αλλά λίγο η ορχήστρα (αν θυμαμαι καλά, άλλος είχε γραψει την ορχήστρα - μεγάλο ξενέρωμα αυτό), λίγο οι απαράδεκτοι στίχοι, λίγο οι συνεχείς ανατασικές στιγμές, με είχαν διώξει για τα καλά.
εδιτ:
Τελικα ο Ραντες εγραψε τις ορχήστρες
“Our initial thought was, let’s do it all on rock instruments and let David arrange it, but that wasn’t really thinking ahead in terms of who we are. When we go into the studio, we tend to work on things until they’re pretty polished. So we got into what we called pre-orchestrating. I’d use any sound at my disposal to place strings where we wanted to hear strings, choir where we wanted choir, and so forth—but without getting overly specific about a certain patch or instrument library being the one, because we knew it was all going to be replaced with real players.”
1 Like
Διαφωνω για τα fillers, για μενα το Dramatic παραμενει το καλυτερο της εποχης Mangini, κι ας ειναι εξαιρετικο το AVFTTOTW.
Συμφωνω απολυτα, και αυτο ειναι το δυνατο σημειο του δισκου, το οτι ακουγεται ολοκληρος ευχαριστα και διχως να κουρασει, απο την αρχη ως το (εκπληκτικο) τελος.
Απο το Octavarium για μενα. Θα ελεγα Systematic Chaos αλλα βαριεμαι ελεεινα το Ministry Of Lost Souls. Δεν εχει 6 καλα τραγουδια ομως το Black Clouds? Ασχετα αν στο συνολο ειναι “λιγος” σαν δισκος.
Εγω το λατρευω το Invisible Monster, το θεωρω πολυ καλυτερο απο το κουραστικο για μενα Alien.
Εχω κανει αρκετες προσπαθειες ανα τα χρονια να δωσω ευκαιρια στο Astonishing, και καθε φορα ειναι astonishing το ποσο ελεεινα βαριεμαι.
κι εμένα το ίδιο
Η παραγωγή πράγματι είναι τρομερή, από τον πάτο που έπιασε με το ομώνυμο υπήρχε μια σταθερή πρόοδος πάντως. Προφανώς ο Chycki δεν ήταν κανένας τυχαίος αλλά για τα δικά μου αυτιά, νομίζω ότι παρέα με τον Petrucci δεν κάνανε καθόλου καλές επιλογές
btw επειδή έχω διαβάσει αρκετές φορές ότι ο Rudess βάζει παράταιρους ήχους και τέτοια, πέρα από κάτι σόλο με iPhone δε μπορώ να πω ότι μου έρχονται και πολλά τέτοια παραδείγματα. Ίσα-ίσα κιόλας νομίζω ότι στους Theater κάνει αρκετά καλή δουλειά στο να εξυπηρετεί τα κομμάτια, αν τον ακούσετε να παίζει κλασσικά έργα στο πιάνο εκεί θα δείτε τι σημαίνει φλυαρία, τα ξεχειλώνει στα arpeggios.