@tyler turden
αυτο που λες για τη χρυση τομη ισχυει για τις περισσοτερες μπαντες που κουβαλανε χρονια στην πλατη τους
οχι μονο για τους dt
Το βασικο προβλημα των Θηατερ της τελευταιας 8ετιας τουλαχιστον και το “τελμα” που πολλοι ισχυριζονται οτι εχουν πεσει,πιστευω οτι οφειλεται κυριως στο θεμα"παραγωγη" την οποια και εχουν αναλαβει τα κολληταρια Τζων και Μαηκ εδω και αρκετες κυκλοφοριες…Ναι μεν απελευθερωθηκαν απ τα δεσμα της εταιρειας που οι ιδιοι κατεκριναν αποκτωντας καλλιτεχνικη ελευθερια,αλλα απ την αλλη εχω την εντυπωση πως το γκρουπ “διαιρεθηκε”-περισσοτερο απ οτι παλια,γιατι και πριν υπηρχε αυτο-στις αρχηγικες φυσιογνωμιες των πορτνου-πετρουτσι και στους υπολοιπους.
Ισως με αλλον παραγωγο,μ εναν παραγωγο βασικα που ο “ηγεμονικος” σε φασεις πορτνου θα τον αφησει να παιξει μπαλα οπως θελει…(βλ.το τελευταιο δισκο των Rush για τα ευεργετικα αποτελεσματα της δεινοσαυρικης εμπιστοσυνης σε "νεα"μυαλα),θα βγαλουν κατι εντελως διαφορετικο,ισως και τον καλυτερο δισκο απ το scenes και μετα…
Καποιες μικρες λεπτομερειες( απ τον ηχο στα τυμπανα και τις κιθαρες μεχρι τον τροπο που γινεται το “κρεσεντο” του τραγουδιου) επαναλαμβανονται και ισως αυτο κουραζει μερικους απο μας.
Anyway,προσωπικη αποψη και το ζουμι ειναι,ας παρουν παραγωγο και ας επικεντρωθουν στο μουσικο μερος μονο.
__Ναι, ΠΟΛΥ σωστή και σημαντική η παρατήρηση του Hocam…
__Ας μείνουν και αυτοί στην παραγωγή, αλλά, ας βρουν και έναν παραγωγό που θα τον εμπιστεύονται και θα τον εκτιμούν, και θα έχει αυτό τον πρώτο λόγο ως παραγωγός. Ετσι κι αλλιώς είναι πολύ δυνατές προσωπικότητες και έχουν και δύναμη μέσα στην εταιρεία και παντού, δεν υπάρχει φόβος καλλιτεχνικών συμβιβασμών.
__Και θα ήθελα να δω και την επιστροφή του Myung… LaBrie… Rudess σε λίγο πιο ενεργούς ρόλους σε σύνθεση στοίχων αλλά και μουσικής… Ας είναι για ένα, μισό κομμάτι ο κάθε ένας τους… είναι που είναι τόσα χρόνια οι ίδιοι, ας κάνουν μία εσωτερική ανανέωση που θα επανατροφοδωτήσει και τους δύο… Οσο πάνε, όλο και πιο πολύ το παίρνουν στις πλάτες τους…
__Παρόλα αυτά το BC&SL ήταν πολλά υποσχόμενο και πολύ δυνατό comeback (φίλε Tyler, μάλλον δεν έκαναν πολλά περισσότερα “καλά” απ’ ότι στο Octavarium, αλλά έκαναν ίσως λιγότερα “λάθη” απ’ ότι εκεί -και κυρίως απ’ ότι στο SChaos, όπου εκεί σίγουρα το ξεπέρασαν στα “καλά”- εξ’ ού και η ανταπόκριση τους κόσμου).
__Αν δουλέψουν με παλιούς ρυθμούς (έντονους αλλά πιο εκτεταμένους) όπως ανέφερα πριν και όπως ανέφερε ο Hocam… Νομίζω μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι ΜΕΓΑΛΟ. Το προηγούμενο με έκανε να ευελπιστώ για το επόμενο με ένα μικρό φόβο, αλλά και με μία μικρή αισιοδοξία. Αυτός ο δίσκος με κάνει να είμαι σιγουρος για το επόμενο καλό αποτέλεσμα και αν αλλάξουν και κάποια βασικά πράγματα όπως αυτά που ανέφερα, η αισιοδοξία πλέον δε θα είναι καθόλου μα καθόλου μικρή.
__Χωρίς πολλές ακροάσεις, ήδη μου έχει αρέσει πολύ ο δίσκος και αξίζει πραγματικό μπράβο στους Theater! Πάει για λιώσιμο τώρα (να έρθει και σε καλή ποιότητα -πού 'ναι cdάκι μου?!!) αλλά μάλλον θα βελτιωθεί η γνώμη μου (τώρα, βιαστικά κάπως, τον θεωρώ όλο πραγματικά καλό δίσκο, με ΠΟΛΥ καλές στιγμές).
__Ενα πράγμα αρνητικό μόνο μου βγάζει… νιώθω ότι… “λείπουν δυό τραγούδια απ’ το cd” ή έστω ένα ακόμα… σαν να υπήρχαν άλλα δύο που ποτέ δεν μπήκαν την τελευταία στιγμή και τώρα εμένα μου λείπουν… Δεν έχει να κάνει με την διάρκεια τους δίσκου ή με τον αριθμό των τραγουδιών, αλλά… κατά κάποιο περίεργο λόγο αυτό μου βγαίνει… Σαν να υπήρχε και κάτι ακόμα…
__ . . . :!:
ακριβως αυτες ειναι οι σκεψεις μου απο το 2003 και μετα για τους DT.δυστηχως ειναι τοσο μεγαλο το ευρος και η γκαμα των οπαδων τους που ειναι αδυνατο να ειναι ολοι ευχαριστημενοι. Εμεις που τους λατρευουμε απο τοτε και μεγαλωσαμε και καναμε οικογενεια με αυτους ξερουμε τι θελουμε και ξερουν να μας το δωσουν. οποιος αντεξει αδερφια. δεν υπαρχει λογος να χαλιεστε επειδη παλι εκαναv παγκοσμιο ρεκορ. καντε καταγγελια. ηταν ντοπε ο Rudess.
δεν μπορω να χωνεψω παντως ρε παιδια πως σε ολο τον κοσμο γινονται ολο και πιο μεγαλοι αυξανουν διαρκως απο δισκο σε δισκο και απο περιοδεια σε περιοδεια τις πωλησεις, την αναγνωρισημοτητα τους και εδω στην Ελλαδα ολο γκρινια. γιατι τοση μιζερια. δεν σου αρεσουν σου φταει το ενα το αλλο?. δεν βαρεθηκε ο μεσος ελληνας μεταλλας την γκρινια. απο το 1986 που ακουω μεταλ νομιζω οτι ο ελληνας οπαδος ειναι η πεθερα των οπαδων. για ολα εχει αποψη και για ολα την σωστη.
ρε απολαυστε αυτον τον υπεροχο δισκο. χαλαρωστε και απολαυστε την μουσικη. για να περνατε καλα ειναι και οχι να μαλωνουμε γιατι ο portnoy εκανε το ενα ή το αλλο.
Kαλα γι’αυτο περι εξωτερικου βεβαια να θυμηθουμε κιολας οτι οταν στην Ελλαδα λατρευονταν στο εξωτερικο ηταν underground.
100% συμφωνω!! που το κανει πιο οξυμορο το σημερα.
__Καλά, ισχύει και αυτό που λέει ο laws, επιρρεάζει πολύ στο υφάκι -εγώ τους έθρεψα, έχω απαιτήσεις τώρα! Εχουμε πολλά ακόμα να (ξανα)μάθουμε περί τέχνης και ουσίας μάλλον… Αλλά είπαμε, ας κάνουμε και εμείς καμιά υπερβαση, γενικά έχουμε “κακό γονίδιο” ρε παιδί μου, αλλά έχουμε και πολλά καλά και νομίζω πως βελτιωνόμαστε έστω και σιγά… εγώ αυτό προσπαθώ…
__Χαχαχαχαχα!! :lol: έχω λιώσει λέμε, πού ήσουν εσύ φίλε μου?! πολύ καλά τα λες… 8)
υ.γ. παρεμπιπτώντος, όντως ντοπέ ο Rudess (με την καλή έννοια όμως), τα σάρωσε όλα σ’ αυτό τον δίσκο -ανέβηκε ακόμη πιο ψηλά στην εκτίμησή μου (όπως τότε π.χ. με τη δισκάρα “An Evening With John Petrucci And Jordan Rudess”). 
Στα του δίσκου. Δεν τον έχω ακούσει αρκετά ώστε να έχω άποψη, αλλά νομίζω ότι είναι ο πιο “safe” δίσκος που έβγαλε ποτέ η μπάντα, χωρίς να λέω αν είναι καλό το υλικό ή κακό (για μένα ισχύει το πρώτο). Safe εννοώντας ότι παίζουν αυτό που αναμένει ο πολύς ο κόσμος, χωρίς να εισάγουν τίποτα καινούριο. Το προηγούμενο ας πούμε είχε ένα prophets of war. Το octavarium επίσης σήμανε μια στροφή στον ήχο. Εδώ όμως δεν παρατηρώ τίποτα τέτοιο. Εσείς τι λέτε;
Ρε παιδιά λίγες ώρες έλειψα και έχασα καταπληκτική συζήτηση εδώ! Να ζηλεύουν τα αλλα thread, εύγε σε όλους όσους έγραψαν…Θα συσκεφθώ με τον εαυτό μου και θα σχολιάσω πάραυτα εν καιρώ…
:arrow:παρα πολυ σωστος…ακριβως αυτη ειναι η σκεψη μου εδω και καποιες μερες…
αλλα οταν τελειωνει ο δισκος με ενα The Count of Tuscany το ψιλοξεχνας…αλλα και παλι σωστη η σκεψη…
Δεν το ανεφερα για να δικαιολογησω αυτην την λογικη με την οποια διαφωνω. Αλλα πιο λογικο ειναι να γκρινιαζει ενας οπαδος που τους γνωρισε στην εποχη του Awake πχ. παρα ενας που τους γνωρισε με το Systematic Chaos (υπαρχουν παρα πολυ στο εξωτερικο που τους γνωρισαν με δαυτο).
Σχετικά με την φωνή του Labrie… σε όσα άλμπουμ των DT απαιτείται σκληράδα και γρέτζο, ο Labrie είναι μέτριος ως άθλιος. Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να ακούσω ακόμη και το Awake γι’αυτόν το λόγο.
Σε άλλα άλμπουμ όπως π.χ Metropolis pt2, Octavarium, Change of Seasons, I & W , Systematic Chaos είναι πολύ καλός ως φοβερός.
Βασικά οποιοσδήποτε τραγουδιστής στους DΤ θα είχε δύσκολο έργο γιατί δεν προσαρμόζουν πάντα το ύφος τους στα φωνητικά του τραγουδιστή.
Σχετικά με το νέο αλμπουμ, δεν μπορώ να πω οτι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Ούτε κάτι καινούργιο είχε αλλά ούτε και κάποια αξιομνημόνευτα τραγούδια.
__Μetal, δεν είπα πως το ανέφερες για να δικαιολογηθείς, κατάλαβα τι λες και έχεις δίκαιο για το ότι είναι λογικό κάποιος πιο παλιός οπαδός να λέει “μα εγώ” κλπ, κλπ, ΑΛΛΑ, αν λες “πού είναι η οι παλιές μέρες των Theater”, ε, η απάντηση είναι πολύ εύκολη, “στα παλιά cd τους, βάλε και άκου” -ό,τι γουστάρει ο κάθε ένας. και δεν είναι πως από prog metal, κατέληξαν στο teen-pop με συνεργασίες N’ Σίνγκ και Κέλι Κλάρκσον…
__ Παράδειγμα: Εχω φίλους που λένε “ε, Iron Maiden είναι μόνο τα δύο πρώτα!” και ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ γιατί το λένε (και μη σας πω πως αυτοί τους γνώρισαν απί το Soundhouse Tapes -έτσι δε λεγόταν;- πριν το πρώτο ομότιτλο επίσημό τους). Αλλο γνώρισαν… άλλο τους άρεσε… Αλλοι πάλι πίνουν νερό στο πιο “οπερα” metal των Maiden (διαβόλοι, ξακόσια εξηνταέξι, έβδομοι γιοί του έβδομου γιου, Dickinson και τα μυαλά στο μπλέντερ όπως εκείνο το εξώφυλλο του eddie κλπ). Ομως αυτοί που άκουσαν το Running Free έψαχναν πόθεν ξεμύτησε ο Eddie και οι μούμιες…! Δεν λέω πως είναι κακό… Είναι διαφορετικό… Εγώ π.χ. που γεννήθηκα όταν βγήκε το Piece Of Mind, ε, έμαθα ταυτόχρονα και τις δύο εποχές και δεν είχα τέτοια “θεματα” να λύσω… Ακουγα και διάλλεγα αν μου αρέσουν οι εποχές τους αναλόγως με καθαρά “μουσικά” κριτήρια, αν μου καθόταν καλά ως άκουσμα δηλαδή, αλλά και φυσικά με “καλώς εννοούμενο” marketing, δηλαδή ποιό προϊόν με έφτιαχνε τότε: το “true” των πρώτων ημερών ή το “θέατρο” από Beast και μετά… ή και τα δύο;).
__Και αν έκανα και κανα πιο έντονο σχόλιο πριν, είναι γιατί θυμάμαι εποχές που κυκλοφόρησαν κάτι Black Album και μετά κάτι Load /Reload, και ενώ πάθαινα πλάκα με κάτι Until It Sleeps και Ender Sandman, άκουγα κάτι τυπάκια να λένε “τι μλκες είναι αυτά ρε, αυτή η αηδία δεν είναι μουσική, δεν είναι μετάλικα” και άλλα τέτοια… Αλλοι πάλι λένε “τι φασαρία είναι αυτά των πρώτων ημερών τους, πάλι καλά που κουρεύτηκαν!” Καταλαβαίνεις πού το πάω ε…;
__Ε, αυτό το “εγώ ακούω από παλιά και θέλω η μπάντα μου να παίζει έτσι…” είναι λίγο καγκουροάποψη για να το πω στην καθομιλουμένη αργκό. Ακου ότι σου αρέσει φίλε μου, ποιός είσαι εσύ όμως που αν είχες τη δύναμη θα έσβηνες ΟΛΑ τα άλμπουμ πριν το Black Album ή το Number Of the Beast, ή αντιθέτως όλα τα άλμπουμ μετά; Επειδή είσαι εσύ ξεροκέφαλος (ας πούμε ότι είχες τη δύναμη να κρίνεις τι είναι true και τι όχι από μία εποχή μιάς μπάντας και να διασώσεις στις επόμενες γενιές όσες και όποιες απ’ τις περιόδους τους ήθελες), θα έχαναν τόσοι φίλοι της μουσικής, τόσα αριστουργήματα…
__Κράτα ό,τι θες για την πάρτη σου, όλα θέμα γούστου είναι, αλλά το να λες εσύ ΠΩΣ θέλεις να παίζει μία μπάντα, ε, είναι αστείο αν όχι τραγικό. Φαντάζεστε να μην είχαν βγει ποτέ τα προηγούμενα ή επόμενα απ’ αυτά τα άλμπουμ που ανέφερα; Και ποιός είναι αυτός που θα κρίνει και θα πει τι πρέπει να παίζει η μπάντα και να βγαίνει στο κοινό; Μπορείτε να κάνετε και τις αναγωγές σε ζωγραφική, φιλοσοφία, θετικές επιστήμες…; Πόσοι ήταν αυτοί που την εποχή τους ήταν false σύμφωνα με τους κατά τόπο φωστήρες συμπολίτες τους; Ετη φωτός πίσω θα ήμασταν…
__Φίλε Expresso, τι να σου πω… ίσως υπερβάλεις λίγο για τα γούστα μου (για παράδειγμα το “train of thought” το καταγούσταρα και π.χ. το As I Am το βρήκα μια χαρά -ωραία power κουπλέ από τον LaBrie). Συμφωνώ, αλλά σε μικρότερο βαθμό (“παντού στα τσαμπουκαλαμένα άθλιος”;!). Π.χ. σε κάτι Systematic με πετάει πολύ έξω ώρες - ώρες ο Λαμπρούκος… Ας αφήσει καλύτερα τον Portnoy να εκτίθεται…! χοχοχοχο (mike, μην ακους τίποτα, εμείς ακόμα κι έτσι σ’ αγαπάμε!). Πάντως νομίζω πως έχες δίκαιο στο ότι οι theater δεν είναι και πολύ του να κάνουν συμβιβασμούς προς χάρην του τραγουδιστή τους και αυτό μάλλον μείον τους είναι τελικά… τέλοσπάντων…
__Οσο για το BC&SL, ε, νομίζω πως και μόνο το τελευταίο τραγούδι, αρκεί ως αντεπιχείρημα αυτού που λες… αλλά περί ορέξεως… 
__Ξέρω πως ο φίλος Crimson Idol συμφωνεί μαζί μου, και μόνο το τελευταίο λέει πολλά! Εμένα πάντως, μου έχει κολλήσει (με όχι και πολλές ακροάσεις, 3-4 και είναι και μεγάλο /πολύπλοκο οπότε σου μένει πιο δύσκολα) και δεν είναι το μόνο…
__Πάντως, χαίρομαι ρε Crimson που το σκέφτηκε και κάποιος άλλος! Ελεγα, “τι κουφή φλασιά έφαγα τώρα για δίσκο που κρατάει σχεδόν 73 λεπτά!!”
__Ακόμη συμφωνώ και με την προηγούμενη παρατήρηση του Signal και κυρίως αυτή του Μάνου… Ναι, όχι πως δεν είναι καλός δίσκος -κάθε άλλο- ούτε πως δεν παίζουν τα κέρατά τους ή δεν έχουν εμπνευσμένη μουσική και πραγματικά καλογραμμένη και όμορφη μουσική μέσα, αλλά ναι, όντως αποπνέει έναν safe αέρα…!
__Ισως αυτά είναι “τα τραγούδια που μου λείπουν”. Δε θα ήθελα να μην έχουν συμπεριλάβει κάποιο απ’ αυτά που έγραψαν, αλλά ίσως να μου λέιπει και ένα Prophets σε τρελό πειραματισμό (προσοχή, δε λέω αναγκαστικά ιδίου στιλ με Muse εσάνς, μπορεί να ήταν και prog metal salsa τραγούδι ή να είχε ένα άρωμα από Ινδιάνικες μελωδίες δεμένες με tribal up-tempo ρυμθούς -ό,τι γούσταραν ρε αδερφέ, ακόμη και tribute στην καταγωγή του Myung! xιχιχιχιχι) και ένα άλλο ποτισμένο με Zappa χιούμορ, ή ξέχυλη ειρωνεία… ή κάτι όπως το Dance Of Etenity και τα “big swing band” περάσματα -όχι αυτό συγκεκριμένα, αλλά… ένα παιχνίδισμα, κάτι! Ενα proggy μη safe στοιχείο πού τόσο καλά ξέρουν να κάνουν δικό τους και να μας αναγκάζουν να πατάμε stop και repeat στο τραγούδι αφού συνέλθουμε από το κάψιμο των εγκεφαλικών μας κυττάρων…
__Ή ακόμα και κάτι τόσο ξεγυμνωμένο όσο η διασκευή (και το ίδιο το τραγούδι από τους rush φυσικά) του Tears ή το Vacant π.χ… …Pppfff! Αντε, έπεσα κι εγώ στην παγίδα…
__EVERYTHING IS NEVER ENOUGH!!!
Ουτε εγω συμφωνω με αυτην την λογικη του οπαδου που λεει “αλλαξαν στυλ, ειναι σκατα”. Κρινω αρνητικα ή θετικα κατι με μονο κριτηριο το πως ηχει στα αυτια/ψυχη μου. Μονο οταν βγαλει ενα συγκροτημα ενα αλμπουμ κατα πολυ διαφοροποιημενο σε σχεση με τα υπολοιπα του θα μου παρει λιγο καιρο για να το χωνεψω αλλα εν τελη δεν θα επηρεασει την τελικη μου γνωμη. Πχ. το Host των PL το ακουσα τελευταιο μετα και απ’το In Requiem οποτε στις πρωτες ακροασεις ημουν πολυ δυσπιστος και δεν με πολυ-κερδισε χωρις ομως να το απορριψω καθως κρατησα καποια θετικα στοιχεια. Πλεον πιστευω οτι ειναι πολυ καλος δισκος.
Για να μπω πιο ον-τοπικ, δεν περιμενω (και ισως ουτε καν θελω) να επαναπροσδιορισουν οι DT το prog metal, το εχουν κανει με το I&W και επισης δεν ξερω κατα ποσο μια ριζοσπαστικη ανανεωση σε σημερινο τους δισκο θα μου αρεσε. Περιμενω εναν εμπνευσμενο και με πολυ συναισθημα δισκο που δεν θα αναλωνετε σε πιθανους εγωισμους των μελων του συγκροτηματος. Επισης καλα θα ηταν να κοψουν μια και καλη ολα αυτα τα κωλο-hardcore riffs (σε ηχο). Καλοι οι Pantera αλλα δεν την παλευω μια να ακουω τετοια στην μουσικη των DT (ενας κυριος λογος που τα παω καθολου καλα με το Systematic Chaos).
Οι DT έχουν επιρροές από Pantera από το Awake όμως…
Εμ…όχι, ούτε κατά διάνοια…κατά την ταπεινή μου πάντα…
Τα ριφ των Mirror, Lie είναι καθαρά Pantera oriented! Kαι φυσικά όλος ο όγκος ε?
Ti να σου πω, τότε οι επιρροές ήταν τόσο “καλυμμένες”, ότι και να έπαιρναν τότε το έκαναν τόσο δικό τους που είναι και πραγματικά δύσκολο να διακρίνεις ξεκάθαρη επιρροή…Πάντως ακόμη και στα δυό κομμάτια που αναφέρεις δε νομίζω ότι είχαν τους Pantera στο μυαλό τους…ίσως ξερεις εκείνοι οι δίσκοι ήταν τόσο ρηξικελευθοι και με προσωπικοτητα που δεν με παει να σκεφτώ καν τη λέξη “επιρροη”…
Για να προκαλέσω παντως ένα θέμα για συζήτηση. Είχα μια καλή συζήτηση με έναν καλό φιλο για τους DΤ συγκρίνοντάς το πως ήταν στα 90’ς και πως είναι αυτή τη δεκαετία που διανύουμε.
Είναι οι ίδιοι καταρχήν στην ουσία τους, τα (μεγάλα) συγκροτήματα δεν αλλάζουν τις βασικές τους αξίες…Υπάχουν κάποιες αλλαγες στον ήχο, στην παραγωγή και κατα συνέπεια στην σύνθεση. Εγώ περιέγραψα την αλλαγή ώς εξής και θαθελα τη γνώμη σας πάνω σε αυτό:
Νομίζω πως στα 90’ς το progressive metal που έπαιζαν (ανάθεμα τις κατηγορίες αλλα τες πα) ήταν ομοιογενές, ήταν ένα πράγμα, ούτε μονο progressive ούτε metal…Xαρακτηριστικά ανάφερα το παράδειγμα του ζαχαρόνερου που απο δύο διαφορετικά πράγματα δημιουργείται κάτι καινούργιο (χαχαχαχαχα ότι ναναι όμως)…
Στα 00’ς αυτα τα δύο έγιναν δύο ξεχωριστές φασεις…το ένα κινείται γύρω απτο αλλο δεν είναι όμως ένα πράγμα…και αυτό το προκάλεσαν δύο πράγματα κατά τη γνώμη μου: οι κιθάρες, τα πλήκτρα και ο τρόπος που αυτά ακούγονται. Και το αντίστοιχο χαζό παράδειγμα είναι το λάδι και το νερό (χαχαχαχα) όπου δεν διαλύεται το ένα στο αλλο…Βλέπουμε δηλαδή σημεία σκέτου μεταλ και σημεία σκέτου prog αρκετά περισσότερο απότι παλιά.
Δεν λέω ότι μια περίοδος αναγκαστικά είναι καλύτερη απο την αλλη, τείνω όμως να πω ότι στα 00’ς η μουσική είναι κομματάκι πιο “επιφανειακή”, λιγότερο βαθιά αποτι στα πρώτα αλμπουμς…Εσεις τι γνώμη έχετε?
Νομίζω ότι το είχαν δηλώσει, και γενικά είναι επιρροή τους μαζί με μπάντες όπως οι Rush, Queensryche, Maiden, Metallica κτλ. Εντάξει εγώ τους Theater τότε τους έμαθα από το Awake οπότε είχα διαβάσει συνεντεύξεις τους πριν αγοράσω το δισκίο…άλλες εποχές.
καλα το ρηξικελευθοι ειναι σχετικο
δεν ξερω πως θα μας ακουγωνταν οι dream theater αν την εποχη που βγηκανε ειχαμε λιωσει δισκογραφιες
rush,kansas και λοιπων προγκ συγκροτηματων
στο χωρο του μεταλ ναι ητανε ρηξικελευθοι
για τα βαρια τους σημεια σιγουρα ειναι επηρεασμενοι απο καποιους
pantera?metallica? δεν ξερω. ο portnoy παντως ητανε οπαδος του thrash metal
εδω αν θυμαμαι καλα ειχε γινει και λογος για επιρροες απο helmet!!!