Για μένα η φωνή του LaBrie είναι τελείως άχρωμη και ξενέρωτη. Δεν βγάζει τον εαυτό του απλά τραγουδά επιτηδευμένα και κοινότυπα. Δεν είπα ποτέ ότι κάποτε μου άρεζε, ότι έπεσε μετά τον τάδε δίσκο ή ότι δεν είναι καλός live. Στα 2 live τους που παρακολούθησα η φωνή του ήταν σε καλή κατάσταση. Απλώς ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Και από ότι έχω καταλάβει σε πολλούς οπαδούς των Theater δεν αρέσει. Δε νομίζω να είναι τυχαίο αυτό. Τώρα όποιος έχει άλλη άποψη με γεια του με χαρά του. Ας πει τη γνώμη του. Σεβαστή. Δεν θα του ζητήσω να μου πει επιχειρήματα γιατί του αρέσει η φωνή κάποιου τραγουδιστή.
Σ αυτο εχεις δικιο.
Υπαρχουν υποκειμενικα και αντικειμενικα κριτηρια τα οποια σε συνδυασμο δημιουργουν την αποψη μας για καποιον καλλιτεχνη…
πχ…
Οι Μεσουγκα αντικειμενικα να το δει κανεις ειναι παιχταραδες,τα κομματια ειναι πολυπλοκα ρυθμικα,δυσκολα μπορεις να τα αναπαραγεις κτλ.Ισχυει.
Υποκειμενιικα δεν υποφερω ουτε 5 λεπτα σερι απ αυτο το πραγμα.
Αυτο δεν αναιρει τιποτα απ την οποια καλλιτεχνικη αξια του γκρουπ,αλλα δεν υπαρχει περιπτωση να αγορασω ουτε νοτα απο δαυτους.
Οποτε πιστευω αναγκαστικα καπου μπλεκεται το προσωπικο γουστο,περα απ τα οποια επιχειρηματα μπορει να χει καποιος υπερ η εναντιον καποιου καλλιτεχνη,μια και οταν μιλαμε για τεχνη απευθυνομαστε στο γουστο,την κουλτουρα,τον ψυχισμο,το συναισθημα,την αποψη περι διασκεδασης του καθενος.
#Για μενα ο Labrie δεν ειναι αυτος που ξεχωριζει η κανει τη διαφορα με τις ψιλες του τις χαμηλες του η οτιδηποτε αλλο. Δεν ειναι τελειος τραγουδιστης κλπ κλπ…
#ΑΛΛΑ: Για μενα σε dream theater κανενας αλλος δεν μπορουσε να αποδωσει και να ταιριαξει τοσο πολυ. Ειναι ακριβως οτι πρεπει, ταιριαξει απολυτα.
#Στα του δισκου: Feel free να διαγραψετε ολο το προηγουμενο μου ποστ για το δισκο:p. Ο δισκος οσο πιο πολυ τον ακουω τοσο περισσοτερο τα σπαει.(σημ: ειμαι στις 13 περιπου ακροασεις)
#Πιο αναλυτικα:
*Nightmare to remember: Πολυ dark εισαγωγη -μ’αρεσει- (δεν την εχουμε ακουσει κ ολοκληρη…), [2.50-3.30]: ενα απο τα highlights του δισκου 
, κουφο σολο απο Ιορδανη (τα σπαει) και γενικα πολυ καλα ολα τα πληκτρα στο δισκο , γενικα πολυ καλο κομματι αν κ αρκετα ιδιομορφο.
*A Rite Of Passage: Πολυ ελκυστικο refren (λογικο αφου ειναι single), ωραια σολο -κιθαρα κ πληκτρα-, νταξει τη δουλεια του την κανει σαν single που ειναι.
*Wither: Παρα παρα παρα πολυ καλο μπαλαντοειδοκομματι, το πρωτο που με τη μια μου εκανε εντυπωση, με τελεια couple, ωραια φωνητικα.
*The Shattered Fortress: Ναι εχει αρκετα σημεια απο τα προηγουμενα AA, αλλα εχει γινει με εξαιρετικο/τον καλυτερο δυνατο τροπο αυτη η μιξη, πολυ δυνατο, τελεια εισαγωγη & outro.
*The Best Of Times: Γλυκαναλατο μεν, αλλα θα παρει χρονο αυτο το κομματι, μου αρεσαν πολυ οι στιχοι κ προς το τελος (7 λεπτο κ μετα) παιρνει αρκετα συγκινησιακο χαρακτηρα. (Νομιζω δηλωσε ο Portnoy οτι δεν θα καταφερει να το παιξει live, -μπα δε νομιζω - θα δειξει…)
*The Count Of Tuscany: Σιγουρα το πιο δυνατο χαρτι του δισκου. Μου θυμηζει αρκετα το στυλ του presence of enemies part2, λιγη δοση darkιας και στα φωνιτηκα κ στις κιθαρες, τεραστιο κομματι αλλα δε βαριεσαι με τιποτα, τα σπαει.
Τελικο συμπερασμα: Σιγουρα θα αγαπηθει, αλλα κυριως πολυ ξεχωριστος δισκος, καλοεκλτελεσμενος, φρεσκος/καινουργιος, δινει αισθηση αλλαγης στους DT (σε μενα τουλαχιστον).
Όποιος έβρισκε τη φωνή του Labrie εκνευριστική/ενοχλητική, σόρρυ κιόλας αλλά δε γίνεται να ήταν ποτέ μεγάλος φαν των Θήατερ. Αν δεν έχεις ανατριχιάσει με την κάθε νότα που ξεστομίζει στο Metropolis ptII, ή στο Awake δεν αγαπάς τους Θήατερ όσο θα 'πρεπε. Μπορεί να σου αρέσουν μουσικά, μπορεί να γουστάρεις τραγούδια τους, μπορεί να τους θεωρείς μεγάλη μπάντα, επιδραστικούς κτλ, αλλά ως εκεί. Δεν είναι κακό. Και μεις αισθανόμαστε έτσι για άλλα μεγάλα συγκροτήματα.
Και για να το γενικεύσω, μιλάμε για ροκ/μέταλ. Παρόλο που έχουν υπάρξει μερικές από τις αρτιότερες φωνές εκεί μέσα, η ουσία δεν είναι η αψεγάδιαστη φωνή. Είναι οι συνθέσεις και η χαρακτηριστική φωνή. Κάτι που συνοψίζεται στην όλη ταυτότητα της μπάντας πουν την κάνει ξεχωριστή ή όχι. Δε γίνεται να λες ότι είσαι μεγάλος φαν των θήατερ και να τους προτιμάς χωρίς των Lambrie. Επειδή αυτοί είναι οι θήατερ (όσο και αν μας άρεσε το when dream and day unite). Δεν μπορείς να λες ότι είσαι μεγάλος φαν των Ρας και να λες ότι τους προτιμάς χωρίς τον Λη. Δεν μπορείς να λες ότι είσαι μεγάλος φαν των Μέηντεν και να λες ότι τους προτιμάς χωρίς τον Ντίκινσον. Κάποια πράγματα είναι αντικρουόμενα όπως και να το κάνουμε. (εδιτ:Μιλάμε για μέσα στο στούντιο πάντα.)
Για τον δίσκο τώρα, για να μην είμαι και εντελώς οφφ τόπικ… Άκουσα περίπου τα 3/4 μια (πολύ) πεταχτή φορά και μπορώ να πω ότι δε μου έιπε τίποτα, πολύ συνηθισμένο. Μάλλον δεν ήμουν στο μουντ ή κάτι τέτοιο. Επόμενη άποψη μετά από πολλές ακροάσεις. Για να λέτε ότι είναι καλός, μάλλον δίκιο θα έχετε :Ρ
Εγω δε θεωρω οτι ο Labrie ειναι απο τις “κακες φωνες” ( χαρακτηριστικες) τυπου Lemmy κτλ που ειναι αναντικαταστατες.Εχω την αποψη πως αμα τον αλλαζαν με καλυτερο τραγουδιστη δε θα γινοταν αισθητη η απουσια του.Οπως εχει γινει και με αλλα συγκροτηματα επιπεδου THeater και ακομη μεγαλυτερα.ΤΟ παραδειγμα που αναφερεις για Rush και Maiden νομιζω ειναι εντελως αστοχο.Οχι γιατι οι theater δεν ειναι υψηλου επιπεδου,αλλα επειδη εκανες τη συγκριση με δυο απο τις πιο χαρακτηριστικες και σπουδαιες φωνες τους χωρου.Καια υτο ειναι αδικια για τον Labrie.
Nαι,ο δισκος δεν εχει νεωτερισμους…Δεν περιμενουμε κατι τετοιο απο τους Theater πλέον…Συνθετικα ομως ειναι ανωτερο (μακράν)του Systematic chaos…Kαι το count of tuscany μου υπενθυμισε οτι οι Theater ειναι ακομα εδώ…Με τις μακροσκελείς και γεματες συνθεσεις τους,με τις συνεχεις εναλλαγες συναισθηματων,με την εκτελεστικη ευφυια της μαγικής πενταδας που εδωσε το φιλι της ζωης στο heavy metal των 90s… (οσο και να φωναζω οτι η τελεια φωνη για τους Theater θα ηταν ο Russell Allen…
δεν νομιζω να πρεπει να ανατριχιαζει καποιος με τη φωνη του labrie για να θεωρειται φανατικος οπαδος τους
δεν ειναι εξαλλου αυτο το ζητουμενο
ετσι και αλλιως τις περισσοτερες φορες η προσεγγιση του ειναι “ακαδημαικη”
Διαφωνω. Αλλα κ ετσι ναταν τοτε οι symphony X (υπερμπαντα μεγεθους DT για μενα) ποιον θα χαν για τραγουδιστη?
το ακουσα σημερα . απο την πρωτη ακροαση μου φενετε καλο . θα πω στη δεκατη γνωμη 
Από αυτά που έχω ακούσει μέχρι τώρα(2 φορές) μου φαίνεται καλό χωρίς όμως να με τρελαίνει. Πολύ νωρίς βέβαια για συμπεράσματα για δίσκο των Theater…
2-3 παρατηρήσεις έτσι για αρχή, λοιπόν 3 κομμάτια μου έχουν αφήσει πολύ θετική εντύπωση και εξηγούμε,
A Nightmare To Remember: φοβερή εισαγωγή που θα μπορούσε μαζί με το blastbeat προς το τέλος και τον επίλογο να είναι κομμάτι των Cradle of Filth! Νεοτερισμούς δεν θέλατε? Ορίστε λοιπόν Γενικά πολύ ωραίο κομμάτι και ότι πρέπει για να ανοίξει τον δίσκο.
Τhe Best Of Times: ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ τραγούδι που πρέπει να το νιώσεις! Όσοι είχαν μια σοβαρή απώλεια στη ζωή τους θα το καταλάβουν, σίγουρα δεν είναι για λαϊκή κατανάλωση! Your spirit guides my life each day…
The Count of Tuscany: Dream Theater από τα παλιά σε 18,5 λεπτά! Όποιος αντέξει να το ακούσει θα ανταμοιφθεί!
Αυτά με λίγα λόγια. Τα υπόλοιπα 3 κομμάτια είναι ΟΚ αλλά δεν φτάνουν. για μένα, στο επίπεδο των 3 που αναφέρω.
Το άλμπουμ παίζει συνέχεια, με έχει συνεπάρει…
Ειδικά όταν παίζεις τα κομμάτια με τη σειρά τους, πιστεύω ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος ακρόασης…
Ακόμη και όταν δεν το ακούς, σου έρχονται οι μελωδίες στο μυαλό εκεί που δεν το περιμένεις…
Το Τhe Best of Times, παιδιά, πραγματικά δώστε του ακροάσεις, γίνεται ΣΥ-ΓΚΛΟ-ΝΙ-ΣΤΙ-ΚΟ…
Πλιζ ας με pmάρει κάποιος… Ειδικά το Σταργκέηζερ…
ΘΑΝΑΤΟΣ σε όποιον λέει κακή κουβέντα για τον Γκέντυ.
καλά τα λες…
από την επική εισαγωγή και τις διαρκείς αλλαγές του A Nightmare To Remember, στο refrain του A Rite Of Passage, από τη μελωδία του Wither στα ισοπεδωτικά riff του Shattered Fortress, στο συναίσθημα του Best Of Times και το συνολικό μεγαλείο του Count Of Tusany (που κορυφώνεται στο φινάλε του) ο δίσκος είναι μαγεία. Από αυτή που οι Theater ξέρουν να παράγουν.
Θα μου στείλει κανέις λινκ?:roll:
Θα το βρεις σε torrent…
Ώρα για να πω τις εντυπώσεις μου για τον νέο δίσκο των Theater…Κατά την άποψη μου σχεδόν το σύνολο των κυκλοφοριών των DT διέπεται από ένα επίπεδο δημιουργίας, έμπνευσης και παιξίματος που ελάχιστα group μπορούν να καταφέρουν και αυτό είναι που τους κάνει αρκετά ξεχωριστούς. Μετά όμως το SDOIT μου μοιάζουν αρκετά εγκλωβισμένοι σε ένα συγκεκριμένο φάσμα ιδεών…Μπορεί σε κάθε κυκλοφορία τους να δίνουν ποιοτικότατα δείγματα όμως τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά πάντα κάτι λείπει…Επίσης έχουμε δει πολλά άλλα group τα οποία πήγαν το progressive σε πολύ διαφορετικά μονοπάτια γεμάτα νεωτερισμούς και με αυτήν την σύγκριση οι Theater μοιάζουν ακόμα πιο εγλωβισμένοι…Πάντα μιλώντας υποκειμενικα…
Στα του δίσκου…Για μία ακόμη φορά όπως προείπα υπάρχουν ποιοτικές ιδέες…Νομίζω πως τα A nightmare to remember, The best of times και The count of Tuscany αποτελούν τις καλύτερες στιγμές του δίσκου με τα 2 τελευταία να είναι όντως grower κομμάτια και να αποτελούν ιδανικό φινάλε για τον δίσκο. Το a rite of passage είναι ένα καλό κομμάτι όπως και συμπαθητικό είναι το wither ως η “μπαλάντα” του album. Η μεγάλη μου ένσταση είναι το The shattered fortress…Δυστυχώς δεν μου άρεσε καθόλου η (χιλιοπαιγμένη) ιδέα ενός medley των κομματιών της ιστορίας για τον αλκοολισμό…Kai to instrumedley στο live στο Budokan είναι κομματάρα όμως δεν είναι καινούριο κομμάτι…Δεν ξέρω και σαν κομμάτι μου αρέσει ελάχιστα…γούστα…
Συνολικά είναι ένα αρκετά καλό άλμπουμ, για μένα λίγο χειρότερο από το Octavarium (το οποίο όσο περνάει ο καιρός το εκτιμώ περισσότερο)…Όταν είχε βγει το Octavarium είχε πέσει γενικά (δεν ξέρω για το forum) αρκετό κράξιμο…Και τώρα με ένα δίσκο αντάξιο ή ίσως λίγο χειρότερο πετάμε την σκούφια μας…αυτό ειναι τροφή για προβληματισμό…
Προς Outshined : με φιλικό τρόπο θέλω να σου πω 1-2 πράγματα απο πολλά post σου που έχω διαβάσει…Δεν υπάρχει αντκειμενικό αξίωμα στην μουσικη…Αυτό θα το λέω μέχρι να πεθάνω…Δεν υπάρχει το επιχειρηματολόγησε γιατί αυτό δεν σου αρέσει και θα σου επιχειρηματολογήσω γιατί πρέπει να σου αρέσει. Η μουσική είναι κάτι εντελώς προσωπικό για τον καθένα και πρέπει να μιλάει μόνο στην ψυχή του…Σε αγγίζει η μουσική που ακούς?ανατριχιάζεις με μουσική και ερμηνεία?δακρύζεις, γινεσαι επιθετικός, σε πιάνει ρίγος, καθαρίζεις εσωτερικα??αυτό είναι!τέλος! είτε αυτό το κάνουν οι Manowar, είτε οι Isis, είτε οι Mono είτε τα παραδοσιακά Ηπειρώτικα…Η μουσική είναι εσωτερική κάθαρση…Όταν λοιπόν αναλώνεσαι στο να αποδείξεις αν ο Labrie είναι καλός τραγουδιστής ή όχι το κάνεις για εξωτερικούς παράγοντες τους οποίους δεν γνωρίζω…Όταν σε κάποιον δεν αρέσει ο LaBrie, τέλος αδερφέ, δεν του αρέσει ο Labrie…Ούτε πρέπει να επιχειρηματολογήσει γιατί δεν του αρέσει, ούτε να τον πείσεις να του αρέσει, όυτε εμείς που μας αρέσει είμαστε οι εκλεκτοί και εσάς που δεν σας αρέσει είστε άσχετοι ζώα κτλ…Γράψτε πραγματικά όσα σας κάνει η μουσική να νιώθετε…Τόσο απλά…
Πάντα φιλικά…
φιλικότατα θα σου απαντήσω πως δεν θυμάμαι να έχω απαντήσει σε κάποιον που να είπε ότι δεν του αρέσει κάτι. έχω διαφωνήσει σε κάποιον που είπε ότι κάτι είναι σκατά π.χ.
δεν είμαι υπέρ του ότι όλα είναι υποκειμενικά στη μουσική. υπάρχουν παράγοντες που κρίνονται με αντικειμενικά κριτήρια και παράγοντες που κρίνονται με υποκειμενικά κριτήρια. υπάρχει γνώση και υπάρχει ημιμάθεια όπως σε όλα τα πράγματα. και δεν εννοώ ότι κάποιος πρέπει να παίζει 10 χρόνια κιθάρα για να κρίνει ένα κιθαρίστα. εννοώ το πόσο σοβαρά ασχολείται σε βάθος κάποιων χρόνων, συλλέγει εμπειρίες, κρίνει, κάνει λάθη και μαθαίνει να βελτιώνει την κρίση του. αυτό έρχεται να συμπληρώσει το υποκεμεινικό και συναισθηματικό κριτήριο που υπάρχει πάντα στη μουσική και έχει να κάνει με το γούστο.
σε κανένα δε θα επιβάλω την άποψή μου, αλλά καλό είναι να ξέρει κάποιος να επιχειρηματολογεί για αυτό που υποστηρίζει.
Όσον αφορά τους Theater έχω πει και έχω ξαναπεί την άποψή μου για την τελευταία 10ετία δισκογραφικά και δε νομίζω πως χρειάζεται να την επαναλάβω. Λέω μόνο το εξής. Οι DT προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ της τεχνικής και της ουσίας, μεταξύ της μουσικής επίδειξης και της μελωδίας, μεταξύ του εμπορικού και του αντιεμπορικού. Κοίτα μόνο πόσα μουσικά μονοπάτια έχουν εξερευνήσει και πόσα έχουν φέρει στα μέτρα τους. Όλη αυτή η διασπορά είναι δύσκολο να συσπειρώσει τους οπαδούς της μπάντας.
Οι prog οπαδοί γκρινιάζουν ότι δεν είναι πολύ prog, οι πιο συμβατικοί οπαδοί τους βρίσκουν υπερβολικούς και φλύαρους. Όπως και στα περισσότερα πράγματα η διατήρηση της ισορροπίας είναι από τα πιο δύσκολα επιτεύγματα…Άσε που χρειάζεται χρόνος για να ωριμάσει η μουσική των Theater, ενώ οι περισσότεροι “κρίνουν” με 2-3 άκροάσεις. Αλλά που να βρεθεί ο ρημαδιασμένος ο χρόνος όταν κατεβάζεις 10 δίσκους την ημέρα και πρέπει να τους ακούσεις όλους για να έχεις για όλους άποψη, ε…;
Για μένα τα κριτήρια στην μουσική είναι υποκειμενικά…Ο μόνος διαχωρισμός που θεωρώ ότι υπάρχει και είναι μια πραγματικότητα είναι μουσική που γράφεται για να εκφράσει ο καλλιτέχνης τον εσωτερικό του κόσμο και όλα όσα τον απασχολούν και επιτηδευμένη μουσική για να βγάλουμε χρήματα, να πουλήσουμε μούρη και σεξισμό…
Απο την στιγμή που ακούς μουσική για σένα μόνο και αυτό που ακους σε εκφράζει απόλυτα και σε κάνει να νιώθεις υπέροχα όλα τα άλλα πάνε περίπατο…Εμένα δεν μου αρέσουν οι AC/DC και σχεδόν σπαράζω με τους Mono…τι να κάνουμε τώρα?δεν είμαι true ροκάς…είμαι φλώρος…τι να κάνουμε (δεν το λέω για σένα, κοινωνικό σχόλιο…). Δεν μπορω να επιχειρηματολογησω γιατί δεν μου αρέσουν…Δεν μου κάθονται δεν ξέρω, δεν τους γουστάρει το αυτάκι μου…Για το Rasputin πχ εγω τώρα βεβηλώνω τα ιερά…Ακούς AC/DC, καραγουστάρεις και πίνεις τις μπύρες σου?μαγκιά σου και καλά κάνεις αν αυτό σε εκφράζει και δεν πουλάς μούρη στην γκόμενα με το AC/DC t-shirt παραδίπλα…Δεν μπορώ να σε πω όυτε κολλήμενο σε 3 δεκαετίες πίσω, ούτε άσχετο…Το γουστάρεις πάει και τελείωσε…Δεν σου αρέσουν τα μπλιμπλιμπλικια των theater, τέλος δεν σου αρέσουν…απλα…
Anyway για να μην χαλάμε και το thread όντως είναι υπερβολικά δύσκολο να βρουν ξανά οι Theater την χρησή τομή…Προσπαθούν με όλα τους τα όπλα και πάντα σε πολύ ποιοτικά πλαίσια αλλά αυτή η ισορροπία που περιγράφεις νομίζω είναι ακατόρθωτη για τους theater εν έτη 2009!αν το καταφέρουν θα μιλάμε για ένα απο τα μουσικα θάυματα του 2000 και έπειτα (μιας και το scenes ανήκει στα 1999…). Μακάρι πάντως!!
Τέλος είναι όντως γελοίο να ακούς μουσική επειδή πρέπει να το κάνεις και να εκφράζεις άποψη επειδή πρέπει για να ακολουθείς το hype…Το ίδιο ισχυέι και για τις συναυλίες…Δεν το κάνεις για έσενα…Δεν έχεις ακούσει ποτέ πραγματικά μουσική…και οι περισσότεροι users εδώ νομίζω ότι είναι αληθινοί απο όσο μπορώ να καταλάβω…(μιλάω στο δεύτερο ενικό για έμφαση, δεν εννοώ εσενα…χεχε!)
__Νομίζω πως το εμπλουτίζετε (μιας και γυρνάτε και στα του δίσκου) και είναι καλό και ωραία να γίνονται ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ και ανταλλαγές απόψεων με αφορμή μία νέα δουλειά -ας μην φοβόμαστε να κουβεντιάσουμε κάτι που δεν είναι ΑΥΣΤΗΡΑ στα του δίσκο -το φόρουμ είναι τροφή για σκέψη και ανταλλαγή απόψεων, αρκεί να μη φτάνουμε στα άκρα βεβαίως.
__Tyler, ειδικά με το προηγούμενό σου post θα συμφωνήσω σε πολύ μεγάλο βαθμό, ναι, είναι σε μία πολύ περίεργη θέση οι Theater. Ακόμα και αν η καριέρα τους είχε σταματήσει το 6DOIT ή και στο Metropolis Part II ακόμα, θα ίσχυε κάτι που δε το βλέπουμε καθαρά ίσως επειδή είναι “σύγχρονοί” μας ακόμα. ΕΦΕΡΑΝ ΤΑ ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ και επιρρέασαν ΠΟΛΥ, μα ΠΟΛΥ κόσμο.
__Το έχουν πει και οι ίδιοι, δεν κάναμε και τίποτα που δεν έχει ξαναγίνει, αλλά όλο το πακέτο και η μαζική προβολή, τους φέρνει αναλογικά στο επίπεδο επιρροής που είχαν και οι Metallica ή οι Queensryche (και όχι π.χ. οι Fates Warning). Αυτές οι μπάντες μπορεί να έγιναν τεράστειες χωρίς να ανακαλύψουν τον τροχό όπως ο Hendrix ίσως ή ο Chuck Berry ή ο Miles Davis ή οι πρωτεργάτες του Prog ή του Heavy Metal, αλλά το ότι το έφεραν σε τόσο μεγάλο κοινό και το εμπότισαν με πολύ δικά τους στοιχεία και το πήγαν και μερικα΄βήματα παραπέρα, είναι πολύ σημαντικό. Οι theater έχουν γράψει ιστορία και είναι μεγαθήρια, τέλος. Ακόμα κι αν σταματούσαν στον δεύτερο δίσκο, πάλι αρκεί ώστε σε 20+ χρόνια να βλέπεις καθαρά το σεισμό που και αυτοί προκάλεσαν, που προκάλεσε αίσθηση και έφερε αλλαγές (και ας υπάρχουν και άλλα underground διαμάντια! Αλλο αυτό).
__Αλλά, είναι και λίγο υπερβολικό να ζητάς από τον άλλον συνέχεια κάθε τόσο να φέρνει τα πάνω - κάτω… Και η μία φορά που το έκανε είναι τεράστειο θέμα. Βέβαια, από αυτά τα σχήματα είναι λογικό να περιμένουμε το κάτι παραπάνω, αλλά όπως είπες και εσύ, θα είναι το θαύμα της νέας χιλιετίας στο prog να οι ίδιοι να βγάλουν κάτι τόσο καλό και κουνούργιο όσο τα metropolis & awake & images μαζί π.χ…
__Σε κάθε δουλειά τους, έχουν ψήγματα, αλλά δεν υπάρχουν όλα μαζ΄συγκεντωμένα σε έναν καινούργιο δίσκο ίσως… ίσως πλέον τους βγαίνουν πιο εύκολα και τα “ανοίγουν” σε πολλούς δίσκους, αντί να βάλουν όλες τις ιδέες μόνο σε έναν που θα ξεχυλίζει…
__Αλλά εγώ είμαι πολύ ικανοποιημένος ΓΕΝΙΚΑ, αν κοιτάξει κάποιος συνολικά το σχήμα και το αντιμετωπήσει ως μία μπάντα 5 ΑΝΘΡΩΠΩΝ (που μάλιστα είναι αρκετό καιρό μαζί -καλύτερα έτσι κατά τη γνώμη μου- και δεν υπάρχουν νέα μέλη με διαφορετικές, νέες ιδέες ώστε να επιρρεάσουν) και όχι μία μπάντα που παίζουν ταυτόχρονα ο Μπετόβεν, ο Μπαχ, ο Χέντριξ, ο Μότσαρτ και ο Παγκανίνι ξέρω 'γω, θα καταλάβει πως αυτά που απαιτεί (?!!), είναι υπερβολικά… Εστω τρομερά δύσκολα… και είναι αστείο να γράφουν Count of Tuscany & Octavarium (το τραγούδι) & In The Name Of God & Six DOIT (ειδικά η εκδοχή του Score! αυτή θεωρώ εγώ ως την πρέπουσα για το ίδιο το τραγούδι εκτέλεση) και να λέμε “πού είναι οι παλιοί καλοί Theater?!”… :lol:
__Στα παλιά τους cd, εκεί είναι οι παλιοί Theater, βάλτα και άκουσέ τα -μια χαρά. Ρε φίλε, οι τύποι έχουν σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ, και κατάφεραν να το ξανασπάσουν και να το ξανασπάσουν, πηδούν στο σκάμα κάθε φορά 8 μέτρα για πλάκα, ίσως να μην έχουν κάνει ποτέ άκυρο άλμα, το χειρότερό τους ήταν πάνω απ’ το το μέσω όρο των ρεκόρ άλλων και εσύ γκρινιάζει γιατί δεν σπάνε κάθε φορά το παγκόσμιο ρεκόρ…? … μήπως κάπου έχεις χάσει το νόημα…?
__To έχουν πει άλλοι καλύτερα από μένα, ευχαριστήσου τον αγώνα, τον υπέροχο αθλητή που σου προσφέρει την υπέροχη προσπάθειά του (όταν είνα υπέρχοχη) και άσε τα απολέσματα και τις στατιστικές, άσε τα ρεκόρ να έρθουν ΑΝ έρθουν. Απόλαυσε το ταξίδι -το τέρμα της διαδρομής θα έρθει έτσι κι αλλιώς.
__Οκ, ίσως επειδή είμαστε σύγχρονοί τους, αναγκαστικά βλέπουμε το δέντρο μπροστά μας και όχι το δάσος , αλλά ας κάνουμε κι εμείς καμιά υπερβαση, ας μη τις περιμένουμε όλες απ’ τους άλλους…
__Για να το κλείνω γιατί έγραψα πολλά…
__Σίγουρα το octavarium πέρασε πολύ στο ντούκου, όπως και πολλά όμως, και το τελευταίο τους, όσο το ακούω, το θεωρώ δεδομένων των περιστάσεων, πολύ μεγάλο comeback! Τόσο που αν κάτσουν και συνθέτουν με τους ρυθμούς του Images (2 χρόνια συνέχεια και όχι όπως -στο πολύ καλό και απολαυστικό για μένα train of thought που ήταν έτοιμο σε 2-3 βδομάδες), αν το δουλέψουν πολύ το θέμα προσπαθώντας να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, να το διασκεδάσουν, αλλά να μην κολλάνε στην πρώτη καλή ιδέα και να την “τραβάνε” σε όλο το δίσκο /τραγούδι, τότε, ίσως έχουμε ένα ακόμα Magnum Opus… Τώρα θέλει σωστή δουλειά, όλα τα άλλα τα έχουν, έχουν αποδείξει τα πάντα, είναι σε απίστευτο τεχνικό επίπεδο, έχουν γευτεί τα πάντα…
__Βέβαια, υπάρχει και η κατάρα των οπαδών που πολύ σωστά ανέφερε ο Portnoy και έγραψε και ολόκληρο τραγούδι αφιερωμένο στους οπαδούς του (πραγματική “μαγκιά”, άλλο το “προσπαθώ να τους ευχαριστήσω”, άλλο το “τους γλύφω και είμαι στρατιωτάκι”, όχι, είμαι πρώτα καλλιτέχνης -με όλα τα μείον και τα συν μου), καθότι είναι γνωστό πως “Everything is NEVER ENOUGH”.
υ.γ. τελικά είναι όντως grower, το Best Of Times… και έχει και κάτι απ’ το υπέροχο Glasgow Kiss.