ρε outshined τι καθεσαι και ψαχνεις τωρα??
γουστα ειναι αυτα
δεν το λεει ενας
δεν το λενε δυο
το λενε αρκετοι
δεξου οτι για μια μεριδα ανθρωπων η φωνη πλεον του labrie δεν ειναι τοσο ελκυστικη οσο ητανε στα 90ς
οπως και ο holmes και ο buddy lackey και και και
τεχνικα ειναι καλος
οπως και οι καφροι τραγουδιστες
για δοκιμασε και συ να τραγουδησεις συνεχομενα σε μια περιοδεια με τετοια φωνητικα 
μολις ακουσα το “shattered fortress” και ψιλοξενερωσα απ’την αποψη οτι περιμενα να ακουσω ενα νεο τραγουδι που θα ειχε ομως riff απ’τα προηγουμενα και τελικα ηταν ενα medley των προηγουμενων 4 με ελαχιστη νεα μουσικη.
Η φωνη του Geddy Lee ειναι ο λογος για το οποιο δεν μπορω να ακουσω Rush.
To γρετζο δεν του παει του LaBrie, κακα τα ψεμματα.
Αργει πολυ να κυκλοφορησει το αναθεματισμενο δισκιο!
Κάποιες σκόρπιες προσωπικές μου σκέψεις για το δίσκο:
Είναι ακόμη νωρίς σίγουρα (σε κάθε σκέψη προσθέστε ένα “φαίνεται” λόγω του πρώιμου της κριτικής)
Μια παρατήρηση είναι ότι σε όλα τα 00’s τελικά οι καλύτερες στιγμές τους είναι οι prog και δη τα epics…
Oι μεταλ στιγμές έχουν ένα peak πανω απτο οποίο δεν πανε…Σε αυτό το αλμπουμ φαίνεται ότι οι μεταλ στιγμές είναι παντως αρκετά καλές…
Η μπαλάντα είναι δυναμίτης, απτις καλύτερες τους.
Το Shattered Fortress έχει ένα απτα καλύτερα heavy riffs τους (το εναρκτήριο) και είναι ένα ενδιαφέρον απάνθισμα (ίσως θα προτιμούσαμε περισσότερο νέα πραγματα όπως είπε καποιο παλικάρι πριν).
Το Τhe Best of Times αν και μου άρεσε απτην αρχή, δεν με ξετρέλανε όπως θα περίμενα, τουλάχιστον ακούγοντας τα σχόλια κάποιων πρώιμων reviews που έκαναν λόγω για το καλυτερο κομμάτι του δίσκου…Γίνεται εκπληκτικό στα αυτιά σου όσο τα ακούσματα επαναλαμβάνονται…Είναι grower σίγουρα…Απίστευτο συναίσθημα…Όντως απορώ πως θα το παίξει ο Portnoy live…
Τhe Count of Tuscany: γίνεται να δακρύσει κάποιος ήδη απο την εισαγωγή? Γλύκισμα για την ακοή απτην αρχή ώς το τέλος…Απτα καλύτερα τους…Ανατριχίλα το τελείωμα…
Αναμένουμε το αλμπουμ για ολοκληρωμένα συμπεράσματα και σε ότι αφορά και την παραγωγή, η οποία -φαίνεται πάλι:D- απίστευτη.
__Ναι βέβαια, το έκανα edit. thanx!
__Out, άσε να λένε ότι ο Λαμπρούκος δεν είναι καλός στα live, δε τους αλλάξεις γνώμη εσύ. Ελλάδα είναι, δύσκολο κάποιος να παραδεχτεί και δει δημόσια πως είχε λάθος (λέμε αν είναι καλός, αν τη λέει τη γαμημένη τη ψηλή τη Σολ ή δε τη λέει, αν τη λέει άνετα όπως παλιά /όπως στο δίσκο, ή αν τη λέει γκαρίζοντας και στονάρει κ.ο.κ. και ΟΧΙ αν μας αρέσει η χρειά ή αν του ταιριάζει κάτι ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ή όχι -εδώ να σημειωθεί πως αν πιάνει ή όχι τις νότες που πιάνει και στον δίσκο, ΔΕΝ έχει να κάνει με γνώμες, είναι ευτυχώς αυταπόδεικτο). Ο Λαμπρούκος, ήταν για ένα διάστημα “ο Λαμπρούκος Μπαλαντέρ”, ανάλογα το “παιχνίδι”, μπορούσε να σε κάψει, μπορούσε και να σε πάει στα ουράνια.
__Για ένα διάστημα όμως. Τώρα είναι πολύ καλός, μερικά χρόνια πριν ήταν καλός και ανέβαινε (αλλά μας την έσπαγε με “την τεχνική του Ιγκουάνα” -χοχοχοχοχο) και μερικά ακόμα πιο πίσω -στη μέση της καριέρας του, τον ήπιε γενικώς, ήταν πολύ μετριος (για τόσο δύσκολο υλικό) και ήταν έτοιμος να πει /του πούν το αντίο. Πιο πριν όμως, ΣΚΟΤΩΝΕ! Μιλάμε για ΑΠΙΘΑΝΗ απόδωση, σε ΥΠΕΡ απαιτητικά κομμάτια, σε ΠΟΛΛΑ τέτοια τραγούδια (σχεδόν όλα) στο ίδιο live και για live με ελάχιστη διάρκεια τις 2,5 ώρες… Μόνο ένας άλλος μου έρχεται τώρα στο μυαλό που έκανε κάτι αντίστοιχο (ΟΧΙ όμως και στη διάρκεια) και που δεν έπεσε ποτέ η απόδωσή του… Steve Perry, και εκτός αυτού, είναι ελάχιστοι που υπέρ-δύσκολα τραγούδια με τρελές απαιτήσεις τα βελτίωναν /έκαναν πιο δύσκολα στα live (όπου έχεις να τραγουδήσεις 2,5 ώρες στα κόκκινα χωρίς επαναλήψεις αν δεν πιάσει τη δύσκολη νότα ή δε πεις καλά κάτι όπως στο studio -όπου είσαι σε ελεγχόμενες, τέλειες και ξεκούραστες συνθήκες), όπως αυτοί που ανέφερα στο προηγούμενο post μου (Andre Coelho Matos & "έχω-αλλάξει-ν-φορές-πρώτο-όνομα Matijevic).
__Και πάλι πίσω στο κυρίως θέμα:
__Ναι, για το Best Of, όπως είπα και πριν, είναι πολύ καλό και όντως grower! Στο τέλος, μέχρι που μας βλέπω να τραγουδάμε τους γλυκανάλατους στίχους του! (χιχιχιχιχι :p)
__Γενικά, συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με όσα λέει ο Amazing “the Who” Journey! 8)
__Tέλος, με ένα search της προκοπής, μπορεί ο κάθε ένας να βρει το άλμπουμ σε 320kbps… και μη ξεχνάτε: τη μουσική που αγαπάμε, πρέπει να τη στηρίζουμε.
λοιπον ακουω το δισκο απο χθες το πρωι ασταματητα. εχω μεινει για δεκατη φορα με ανοικτο το στομα.
δεν υπαρχει αλλη μπαντα με 23 χρονια καριερας στην πλατη να εχει τετοια εμπνευση και δημιουργει ακομα τετοια αριστουργηματα σε μια δυσκολη μουσικα εποχη. Το Nightmare to Remember και το The Count of Tuscany ειναι τραγουδια που μπαινουν διπλα σε κολοσους του παρελθοντος. Θεωρω οτι η φημη τους θα μεγαλωσει και αλλο μετα απο αυτο το εργο, περι εργο προκεται. Δεν θελω να πω αλλα ακομα. αμα δεν ακουσω ενα δισκο τους 500 φορες να ανακαλυψω τα παντα δεν θελω να καταλειξω καπου. Απο εκεινο το καλοκαιρι το 1994 που μπηκε στην ζωη μου το Ιmages and Words τιποτα με δαυτους δεν ειναι ιδιο. Περιμενω το σπεσιαλ edition που εχω παραγγειλει και κυριως να τους φερουν παλι για κανενα τριωρο live να γουσταρουμε. Ξυπνατε promoters ακομα το terra vibe φωναζει we want more we want more. ακου 50 λεπτα σε φεστιβαλ οι DT. ελεος!!!
τα παντα ολα υποκειμενικα
πολλες μπαντες δημιουργουν αριστουργηματα
απλα δεν ειμαστε σε θεση να τα ανακαλυψουμε
πιθανοτατα να υπηρχαν/υπαρχουν και αλλοι τραγουδιστες με τρομερες αποδωσεις
που λογω του οτι δεν εχουμε καταγεγραμμενο καποιο οπτικοακουστικο υλικο απο αυτους
να μην τους μνημονευουμε
(πχ buddy lackey - psychotic waltz οπου φημολογουνταν οτι παιζαν 3 ωρες και στα λαιβ τους!!!)
Αυτό για τις 2,5 ώρες του LaBrie είναι λίγο υπό αμφισβήτηση, αλλά χωρίς κανένα ίχνος ειρωνίας, αν υποθέσουμε ότι μια συναυλία των DT κρατάει 2,5 ώρες(150 λεπτά) στα πόσα από αυτά τραγουδάει? Απλά θυμίζω ότι τα τραγούδια τους έχουν τεράστια ορχηστρικά θέματα…άρα να τραγουδάει 60-70 λεπτά???
δεν διαφωνω απλα μου κανει εντυπωση η συχνοτητα των dt. δεν μπορω να ειμαι αντικειμενικος παντως, τους εχω μεγαλη αδυναμια. 34 χρονων μαντραχαλος που θελω να κανω παιδι και αγοραζω 100 ευρω σπεσιαλ edition καταλαβαινεις οτι δεν ειμαι στα καλα μου με δαυτους:p
Να σημειωθεί ότι οι Psychotic Waltz αυτό μπορεί να το κάναν και για 100 νοματαίους όχι για γεμάτα στάδια, καθαρά για την καύλα τους.
και τώρα τι επιχείρημα είναι αυτό για τους PW;
αν μη τι άλλο πιο καυλωμένος τύπος να παίζει τη μουσική που γουστάρει από τον Portnoy αμφιβάλλω αν υπάρχει.
petpanag σε νιώθω…χαχαχα
shadowking οι Theater συνήθως παίζουν 3 ώρες και με τίποτα δεν είναι το μισό μέρος ορχηστρικό. αλλά γενικά αν είναι δυνατόν να μπαίνουμε σε τέτοια επιχειρηματολογία…
σωστο και αυτο
βεβαια δεν μειωνει την αξια του
ιδιαιτερα η φωνη του την περιοδο iaw , awake, cos την βρισκω καταπληκτικη
αλλα γιατι να μην βαλουμε και στο παιχνιδι τον tate που στην περιοδεια του om ερμηνευε σε καθε εμφανιση ολο το αλμπουμ. και ολοι ξερουμε περα απο τις τεχνικες απαιτησεις και τι “συναισθηματικες απαιτησεις” ειχε…!!!
καλα για αυτη την μπαντα δεν μπορουμε να πουμε και πολλα
δυστυχως ή ευτυχως εμεινε “underground”
και δεν εχουμε ζωντανο υλικο απο αυτες τις θρυλικες εμφανισεις… 
μοναχα το λαιβ dvd που περιεχει η επανακυκλοφορια με το social grace/mosquito οπου δινει ρεστα φυσικα ο buddy
και καποια βιντεο στο youtube απο την περιοδεια του bleeding
Παρεξήγηση, δεν είπα ότι οι Theater είναι υποχρεωμένοι και το κάνουν αυτό. Ίσα ίσα που κάλιστα από τη στιγμή που έχουν και αρκετά χρόνια στην πλάτη τους θα μπορούσαν κάλιστα να παίξουν διεκπαιρεωτικά μιάμιση ωρίτσα και να την κάνουν όπως κάνουν άπειρα συγκροτήματα ακόμα και με αντίστοιχο Status ή και μεγαλύτερου(όπως δυστηχώς διαπίστωσα στις 2 συναυλίες των Tool).
Βασικά ότι είπα για τους PW ισχύει και για αυτούς απλά στους PW τους δίνω και 1 Credit παραπάνω γιατί είναι ευκολότερο να την κάνεις στα γρήγορα όταν το κοινό μπορεί να μη γεμίζει ούτε αστικό λεωφορείο.
Ας μη βγαίνουμε όμως και άλλο Off topic.
Και 3 να κρατάει όπως λες, εγώ σου λέω ότι πάνω από 1,5 ώρα δεν τραγουδάει με καμία κυβέρνηση… Αυτό σίγουρα δεν μειώνει την αξία του αλλά επανέρχομαι στην αρχική μου τοποθέτηση ότι όποια prog metal μπάντα ίδιου επιπέδου και να βάλεις δίπλα τους υπερτερεί σε θέμα φωνητικών καθώς ο James είναι ο “αδύναμος κρίκος”. Γούστα είναι αυτά και προς θεού δεν λέω ότι είναι κανένας άφωνος!
Καταρχάς, με 3-4 ακροάσεις ο δίσκος φαίνεται υποσχόμενος, όπως εξάλλου και αναμενόταν και όλοι οι αμετανόητοι Theater-άδες φαντάζονταν.
Από κει και πέρα, οι Dream Theater ανήκουν στην κορυφή. Ό,τι και να ακούνε κατά καιρούς, είτε όσον αφορά το λεγόμενο μαστουρμπέισον μέταλ, είτε επειδή πήγαν στην ροντράννερ, είτε επειδή ο Λαμπρί τσιρίζει σε κάποιες εμφανίσεις, οι Dream Theater έβγαζαν, βγάζουν και θα βγάζουν δίσκους που όχι απλά θα είναι αξιόλογοι, αλλά και φυσικά θα 'ναι απλησίαστοι από το σύνολο των μπαντών που εποφθαλμιούν το θρόνο τους.
Ο δίσκος, όπως και κάθε δίσκος theater δεν βοηθάει σε σύντομα συμπεράσματα καθώς οι τύποι προσφέρουν τόση πολλή μουσική εκεί μέσα, που με 2-3 ακροάσεις δεν συγκρατείς και πολλά. Εκτός ίσως από την τελειότητα του Count Of Tuscany, το οποίο είναι συγκλονιστικό και άντε να βγεί το επόμενο DVD που θα το παίζουν Live.:!:
Όλα τα παραπάνω, επειδή απλά πρέπει να ειπωθεί και η υπερβολή κάθε φορά που βγάζουν νέο δίσκο οι Theater.
O Λαμπρί στουντιακά, μετά το Octavarium έχει απογειωθεί χωρίς να χρειάζεται να πιάσει τις νότες του Learning To Live για παράδειγμα. Τα παράπονα που ακούγονται σαφώς και έχουν να κάνουν με μερικές live εμφανίσεις του, στις οποίες κακά τα ψέμματα φαίνεται να ζορίζεται. Το γιατί και το πώς, αναφέρθηκαν παραπάνω και από άλλους. Αυτό που μετράει είναι ότι εκτός των cyborgs που γράφουν τη μουσική και την αποδίδουν και ζωντανά κιόλας, απαραίτητος κρίκος στους Dream Theater είναι και ο Τζέημς. Το γιατί είναι εύκολο και βρίσκεται στους προαναφερθέντες δίσκους. Αυτό φαίνεται και στις σχετικά μέτριες μπαλάνρες του Octavarium, που η ερμηνεία του Labrie ξεχωρίζει. Ακόμα και στο Systematic Chaos, είναι εξαιρετικός. Τώρα στα dvd’s, ναι, υπάρχουν σημεία που φαλτσάρει και φαίνεται καταπονημένος. Σε ζωντανές εμφανίσεις γίνονται και αυτά. Για τα projects που έχει συμμετάσχει ας μην αναφερθούμε, γιατί είναι άλλες οι απαιτήσεις σε σχέση με τους theater. To “Elements…” πάντως είναι εκπληκτικό άλμπουμ.
Μην πιάσουμε τώρα και Psychotic ρε παιδιά. Όχι γιατί δεν κολλάνε σε οποιοδήποτε prog topic, αλλά τι να πρωτοπείς εξάλλου. Άλλη φάση από τους Theater και εξίσου τεράστιοι, επιδραστικοί, τιτάνες και άλλες σχετικές υπερβολές.
Ρε σεις θα αφήσετε τις Λαμπρές και τις Αναστάσεις:)? Ο δίσκος σας αρέσει όσο ακούσατε?
Για τη φωνή του Labrie τα πάντα είναι γνωστά…Όλοι ξέρουμε την ιστορία του '94, την “κοιλιά” στην ενδιάμεση περίοδο και την επάνοδό του…Είναι μεγάλη φωνή, ναι έχει χάσει το “μέταλλο” που είχε πριν το '94 και μάλλον δεν πρόκειται να το ξαναβρεί…εν τούτοις χαρίζει ακόμη μαγικές στιγμές…Στα λάιβ μετά από αρκετή ώρα συνήθως “ξεκουρδίζεται”…Γνωστά πράγματα και είναι δεδομένα…Τώρα τι Tates και Lackey-δες και δεν ξέρω γω τι συγκρίσεις σκαρφίζεστε…
Εγώ ξέρω ότι ο Labrie πάντως έχει σημαδέψει την φωνή του με τους Theater τόσο που είναι αναπόσπαστο μέρος της μουσικής τους…Εχουμε συνδέσει απειρα μουσικά σημεία και ανατριχίλες με την φωνή του…Δεν μπορώ να φανταστώ αλλον τραγουδιστή σε αυτούς…
Να σας πάρει ρε…είπα να αλλάξουμε θέμα και σχολίασα κι εγώ!!#-o
blame me!
κακώς αντέδρασα από ένα σημείο και έπειτα.
δεν θα αλλάξω εγώ την άποψη κάποιον ανθρώπων, απλά είμαι υπερ της άποψης πως όταν κατηγορείς κάποιον να μπορείς να το υποστηρίξεις με κάποια επιχειρήματα και ξεχνάω την γνωστή στα μουσικά θέματα καραμέλας (η οποία έχει μια υπόσταση) περί γούστου όταν τα επιχειρήματα πάνε περίπατο.
Αν κάποιος δει προσεκτικά θα παρατηρήσει ότι οι λόγοι για τους οποίους κατηγορούνται οι theater κατά καιρούς είναι αντικρουόμενοι μεταξύ τους. Αυτό μάλλον είναι υπέρ τους, αφού δείχνει ότι δεν ακολουθούν ένα συγκεκριμένο δρόμο - μοτίβο ως μπάντα, αλλά όπως είναι λογικό δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τους πάντες. Όπως συμβαίνει και με τη δισκογραφία τους.
Εκεί που συγκεντρώνεται μεγαλύτερο ποσοστό συσπείρωσης των πυρών είναι στο πρόσωπο του LaBrie που και πάλι κατηγορείται για διάφορα πράγματα. Για εμένα είναι απλά ο εύκολος στόχος.
Όσον αφορά στο δίσκο, έχουμε ακόμα πρώιμη άποψη, αλλά όλα τα συστατικά είναι εδώ. Είναι δίσκος που με το που τελειώνει θέλεις να ξανακούσεις και κάθε φορά περισσότερο. Κάθε φορά ανακαλύπτεις μια μελωδία, ένα τεχνικό σημείο, κάτι…
Έχει grower τραγούδια όπως αναφέρθηκε και μια από τις καλύτερες δουλειές που έχει παρουσιάσει ο Rudess από την είσοδό του στο συγκρότημα.
Συμφωνώ απόλυτα με την κρίση του φίλου μου του Μίλτου Λιμπυτσούνη από το Rock Hard ότι το μόνο που λείπει από αυτό το δίσκο είναι ο νεωτερισμός το στοιχείο που θα πάει τη μουσική ένα βήμα μπροστά. Στοιχείο που δεν έχεις απαίτηση από πολλές μπάντες, αλλά από τους Theater ναι, χωρίς να μειώνει ελάχιστα την μουσική αξία του δίσκου.
Όπως, επίσης, λέει ο Dyingfreedom υπάρχουν στοιχεία και σημεία μέσα στο δίσκο που μόνο οι Theater μπορούν να προσφέρουν και όσοι ακούνε DT το ξέρουν καλά αυτό.
Εγω θεωρω οτι ο Labrie εχει μετριοτατη φωνη.Για φωνη μιλαω οχι για ικανοτητες.Δεν εχω ανατριχιασει ομως και με καμμια ερμηνεια του.
δε θα το πω…
Σ αυτο θα συμφωνησω κι εγω.(περιεργο βεβαια που συμφωνω με αποψεις του Λυμπιτσουνη αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα…).Θα περιμενα περισσοτερους νεωτερισμους και πραγματικα προοδευτικα στοιχεια,τα οποια για αλλη μια φορα λειπουν.Βεβαια μιλαμε για τους ανθρωπους που πρωτοι εισηγαγαν πολλα απ τα"κλισε" του προοδευτικου μεταλ,αλλα και παλι…
Πιστευω παντως πως ειναι ο δισκος με τα λιγοτερα παπατζιλικια(αναλογικα)και περισσοτερη βαση στη μελωδια εδω και καιρο.
Το Stargazer ειναι απροσμενα καλο!Δεν το περιμενα για να μαι ειλικρινης…κατα καιρους με τις διασκευες εχουν υποπεσει σε απειρα ολισθηματα…