__To πρώτο έχει ΜΕΜΟΝΟΜΕΝΕΣ πολύ καλές, ενδιαφέρουσες και διαφορετικές (για Theater) ιδέες, αλλά (αν και ομολογώ πως δε του έδωσα ακροάσεις), δε με κράτησε, υο προσπέρασα αρκετά γρήγορα.
__Το δεύτερο μου φάνηκε πολύ καλό, αλλό ούτε σ’ αυτό έμεινα πολύ. Ακουσα άλλα πράματα και όταν βγήκε το επόμενο, άκουγα εκείνο και έτσι ποτέ δεν αγόρασα το SDOIT.
__ΟΜΩΣ, όταν βγήκε το Score, του έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία, χωρίς να το πολυσκεφώ μάλιστα. Απλά με μάγεψε η ορχηστρική εισαγωγή (~7 λεπτά) και μετά απλά δε μπορούσα να σταματήσω να ακούω! ΕΠΟΣ! Μετά έδωσα ακροάσεις και στο original SDOIT 2o cd, τις οποίες τις αξίζει με το παραπάνω, αλλά νομίζω πως με την ορχήστρα είναι που δείχνει την αξία του. Πραγματικός λόγος ύπαρξης της και εξαιρετικό blending /συνεργασία με την μπάντα (δεδομένου και του μουσικού ύφους /είδους), νομίζω πως είχαν στο νου τους ότι στο μέλλον μπορεί /πρέπει να παρουσιαστεί με συμφωνική ορχήστρα όταν το έγραφαν.
__Οποιος δεν έχει ακούσει (και πολύ περισσότερο “δει”) την εκδοχή του Score DVD, XANEI! 8) Θα εκτιμήσει αλλιώς το δεύτερο cd του Six Degrees Of Inner Turbulence.
__ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ, συμφωνώ κι εγώ με τον Hocam! Από μακριά και αγαπημένοι! :lol: Οκ, πολύ καλή ιδέα, ειδικά το δεύτερο cd πολύ-πολύ καλό, ΟΜΩΣ, δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο τέτοιο -και δε νομίζω πως θα είναι κάτι τέτοιο. Προτιμώ να “awakeίζει” αλλά να έχει και το σύγχρονο ύφος… Βασικά, αν είναι έστω και τα μισά αλήθεια απ’ όσα έχουν πει οι Theater και ο Portnoy για το στιλ του άλμπουμ, θα είμαι (και είμαστε φαντάζομαι) πολύ χαρούμενος.
__Βέβαια, οι Theater, είναι μια μπάντα που πιστεύω πως έχει κερδίσει από εμένα “λευκή ψήφο”. Του “επιτρέπω” να κάνουν Ο,ΤΙ γουστάρουν και να μην ακούνε κανένα. Το έχουν κερδίσει. Αν όχι κάθε φορά, καθέ δεύτερη κυκλοφορία. Μόνο να κερδίσουμε έχουμε από κάτι τέτοιο -διαφωνώ με το “βγάλτε άλλα 10 images” -έτσι κι αλλιώς, γι’ αυτό υπάρχουν οι κλώνοι τους! (χιχιχιχι…)
__Τα έσπασαν τα όρια του ήχου μια φορά (τουλάχιστον). Αρκεί. Ας τους αφήσουμε να κάνουν νέα πράγματα. Οπως θα έπρεπε με κάθε καλλιτέχνη ας τους αφήσουμε να κάνουν ό,τι θέλουν (κάπως έτσι βγήκε και ένα ποταπό αλμπουμάκι εν ονόματι “Scenes From a Memory” 
…άντε μάγκες, μετά το dark clouds, μήπως να πάμε για conceptάκι πάλι? :yes:! ). Ετσι κι αλλιώς, μετά από τόσους δίσκους (όπου άλλοι π.χ. θάβουν το Train και άλλοι το προσκηνούν ή όπως έχει πει ο Portnoy “στο train υπήρχαν οπαδοί που έλεγαν, μπααα πολύ σρέντερινκ από τον Petrucci, θέλουμε πιο πολύ μελωδία στα σόλο”, και μετά στο Octavarium υπήρχαν οπαδοί που έλεγαν “ε, πολύ μελωδικά τα σόλο που πήγαν οι τρελές ταχύτητες του Petrucci?!”), πάντα κάποιοι θα γκρινιάζουν. Το νόημα δεν είναι στην γκρίνια, είναι να απολαμβάνουμε τον πλουραλισμό και όσα στοιχεία μας αρέσουν από το κάθε άλμπουμ, αν μας αρέσουν. Αν όχι, μιας και πάντα φροντίζουν κάθε νέα δουλειά να διαφέρει, υπάρχει πάντα το επόμενο album, ή… το προηγούμενο…
__Οπως είπε και ο Outshine η πιο μέτρια δουλειά τους είναι τουλάχιστον ΚΑΛΗ δουλειά αντικειμενικά και για τα γούστα κάποιων μπορεί να είναι και ΠΟΛΥ καλή /πιο ταιριαστή -άρα οκ για μας (μιας και αλλάζουν συνέχεια και δεν υπάρχει ο φόβος επανάληψης του “μια απ’ τα ίδια” σ’ ένα στιλ που δεν μας έκατσε) και super για 'κείνους. Οι Theater δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν πλέον. Μόνο να προσπαθούν να κάνουν όσο πιο τίμια, ανεπιρρέαστα και ορεξάτα τη δουλειά τους.
__Και -για το κλείνουμε- όπως άλλωστε το είπε και ο Mike “Everything, is Νever Εnough” 8) :-k “Αφιερωμένο” 
:lol:
Μάλλον είναι το ένα και το αυτό. 8)
άσε, θα τα βρουν μόνοι τους κάποια στιγμή (εδώ έχουν βρει άλλα και άλλα για τους Tool -τρελό κάψιμο εκεί!!)
:-#