Θα συμφωνήσω σχεδόν μέχρι κεραίας με τα παραπάνω σχόλια.
Ναι, όντως πχ οι δραματικές κορυφώσεις έχουν γίνει ελαφρώς κλισέ πια και απαντώνται όλο και πιο τακτικά, προφανώς έχει να κάνει με τα παγιωμένα γούστα που έχουν πια τα μέλη της μπάντας.
Και γενικά λείπει το στοιχείο της έκπληξης προηγούμενων δίσκων (εποχής Portnoy), ακόμα και το Dramatic Turn of Events δεν έχει τέτοιες εκπλήξεις αφού παρά το ότι είναι καταπληκτικό (για τα γούστα κάποιου που ούτως ή άλλως προσκυνά το Images και δεν χαλάστηκε με την “επανέκδοσή” του) δεν παύει να πατάει εμφανώς πάνω στα ίχνη του Images and Words.
Για να αλλάξουμε θέμα, το παίξιμο του Mangini με έχει προβληματίσει… Εμφανώς ικανότατος τεχνικά ο Mike v.2 αλλά κάτι μου λείπει και νομίζω ότι σιγά σιγά το κατάλαβα τώρα… Θυμάμαι όταν πρωτοέμαθα τους Theater και ακούγοντας δίσκους όπως το Awake και τραγούδια όπως το 6.00 που ανακάλυπτα ότι μπορεί ένας drummer να αποδώσει μουσική, τονικότητα, πείτε το όπως θέλετε, με το παίξιμό του, έχασκα με το στόμα ανοιχτό ανακαλύπτοντας έναν drummer που έπαιζε μουσική (εντάξει ήμουν και ψάρι στο χώρο, προερχόμενος από το mainstream metal, φανταστείτε το σοκ 
αλλά το γεγονός παραμένει και τώρα που εξοικειώθηκα πια)
Αυτό το κάτι νομίζω δεν το έχω ακούσει ακόμα από τον Mike Mangini αν και οφείλω να πω ότι για την ώρα στο μυαλό μου επικρατεί ακόμα η ανακούφιση ότι μπορεί παικτικά να ανταπεξέλθει σε οποιαδήποτε απαίτηση με θαυμαστή ικανότητα…
Και κυρίως (έχει τονιστεί από πολλούς) κάποιος να βγάλει το σεντόνι πάνω από το drum kit και να τα αφήσει να ακουστούν πιο καθαρά, πιο μεστά… Πόσο καλύτερα ήταν όταν με δύο παραγωγούς (με τον δεύτερο να είναι ο πρώην) τα drums ήταν στο επίκεντρο που τους άξιζε…
Να πω και κάτι ακόμα; Μου αρέσει η επιλογή να ακούγεται το μπάσο πιο μπροστά, αλλά λίγο τεμπέλης δεν μας προέκυψε ο Myung; Ρε γμτ τόσες φορές το μπάσο μπροστά και ούτε ένας παπάς; Τι κρίμα… Μου έχουν λείψει εκείνα τα σολαρίσματα που σε άφηναν άφωνο με τους παπάδες του… Εκείνο το περασματάκι πχ στο Dance of eternity που σε κάνει να μαζεύεις το σαγόνι από το πάτωμα…
[B]Και φυσικά να συμφωνήσω κι εγώ ότι μπορεί να σχολιάζουμε τόσα αρνητικά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το διαγράφουμε το νέο δίσκο, δεν είναι και καταστροφή, απλά δεν είναι και αυτό που μας έχουν συνηθίσει σύμφωνα με τα στάνταρ τους…[/B]
Δηλαδή να θυμηθώ…
Images: από αρχής μέχρι τέλους κορυφή
Awake: mirror, erotomania, space dye vest, scarred, voices, όπου και να το πιάσεις εκπληκτικό…
Falling into infinity: Ακόμα και σε αυτόν τον δίσκο τον “εμπορικό” θα βρεις το Peruvian skies, το Hell’s Kitchen κλπ κλπ
Scenes: Επίσης απ αρχής μέχρι τέλους θεϊκό
Six Degrees: Θες Glass Prison; Great debate; Θες κυρίως το ομώνυμο; κορυφές και ευχάριστες εκπλήξεις…
Train of thought: Με 250 κατευθείαν πάνω στον μουσικό τοίχο του και τα μυαλά παντού
Octavarium: Να, αυτό μου θύμισε ο νέος δίσκος, αλλά τουλάχιστον το μεγάλο κομμάτι του, το ομώνυμο ήταν τόσο πιο συνεκτικό… Kαι είχες και το Sacrificed sons έτσι για να γουστάρεις
Systematic Chaos: Ακόμα κι αν το μοίρασαν στα δύο, το In the presence of enemies ήταν μαγικό και πάλι ενδεικτικό της ικανότητας του Mike να συνθέτει τα κομμάτια του παζλ με καταπληκτικό τρόπο… Και φυσικά The Dark Eternal Night, Ministry of lost souls κλπ κλπ
Black clouds: Παρά το ότι είναι από τα λιγότερο δυνατά τους για μένα, και πάλι είχες ένα Count of tuscany, είχες τις διασκευές του δεύτερου δίσκου, το κάτι διαφορετικό ρε παιδί μου έτσι για να εξιτάρει…
A dramatic turn of events: To σοκ της αποχώρησης απαντάται από το ευχάριστο σοκ του περίπατου στις αναμνήσεις του Images και τον καθυσηχασμό ότι όλα θα πάνε καλά…
Και τώρα τι; Ψάχνω να δω τι ξεχωρίζει από αυτόν τον δίσκο και σκέφτομαι εύκολα το string interlude του Τούρκου στο Illumination Theory, αλλά θα το ήθελα χωρίς το εισαγωγικό δίλεπτο-κενό του Rudess και θα το ήθελα να κολλάει ρε γαμώτο… Ακούω το Enemy inside και σκέφτομαι ότι το έχω ξανακούσει τόσες φορές στο παρελθόν… Ψάχνω στο Enigma Machine το μεγαλείο του παρελθόντος και δεν το βρίσκω… Ακούω τα Behind the veil, Surrender to reason και μου φαίνονται σαν outtakes προηγούμενων δίσκων τους.
[B]Come on guys you can do so much better than this!!![/B]
Θα το ακούσουμε, θα το δουλέψουμε λιγάκι, αλλά για μένα θα πάει σύντομα στο ράφι και θα περιμένω το Live at Luna Park (η μαγεία τους στο live, όπως τους είδαμε και στη Μαλακάσα φαντάζομαι είναι ακόμα εκεί) κάνοντας υπομονή για την επομενη κυκλοφορία τους… Και θα συνεχίσω να παρακαλάω να ακούσουν κι άλλες όχι και τόσο θετικές κριτικές (αρνητική δύσκολα να ακούσεις ακόμα και γι αυτόν τον δίσκο) και να στρωθούν στη δουλειά για να μας αποζημιώσουν με την επόμενη κυκλοφορία…
Ζητώ συγνώμη από όλους για την έκταση του “θαψίματος” και σας αφήνω να πάω να σκαλίσω το Haken των Mountain (για να το λέτε θα αξίζει να το ψάξω) και το Whirlwind των Transatlantic (για να το λέτε θα αξίζει να το ψάξω again)
