τους ειδα Βαρκελωνη το 12, και σκιζουν. ηταν καλυτεροι απο την Μαλακασα το 11, λογικο μετα απο τοσες προβες προφανως. φεβρουαριος 2014 στο Λονδινο θα ειμαι μεσα, οσοι πιστοι καλως να ορισετε
ΥΓ οσες φορες και να τους δω, το 1998 στον Λυκαβηττό δεν ξεπερνιέται!
Κρατάω κ εγώ αυτό που λέει ο Hokam. Σιγά μη περιμένουμε την επανάσταση από τους DT εν έτη 2013. Οπότε το ακούω γι αυτό που είναι και οκ… Έχει τις στιγμές του.
Το απολαμβάνω πολύ σε σημεία όπως Behind the Veil, Surrender to Reason, Looking Glass αλλά και στα υπόλοιπα κομμάτια υπάρχουν εδώ κ εκεί μερικές πολύ καλές ιδέες.
Στα φωνητικά και στα τύμπανα περίμενα κάτι καλύτερο (κάποια σπίθα αλλαγής/φρεσκάδας) άλλα μάλλον ήταν χωρίς νόημα η προσδοκία αυτή (ειδικά για το δεύτερο).
Λίγο ο ήχος να ήταν περισσότερο (ή λιγότερο ?) δουλεμένος. ΕΕ φτάνει πια με τον κάθε άψυχο τεμπέλη μηχανικό. Το ποσοστό δίσκων με καλό ήχο πλέον που βγαίνει έχει φτάσει στο 0.00123 %.
Στα της μπάντας γενικά: ίσως είχε δίκιο ο Portnoy για το break που φώναζε. Anyway ποτέ δε θα μάθουμε εκτός και αν… Μπα δύσκολο, από εγωισμό και μόνο σιγά να μη τον δεχτούν πίσω, άσε που ποιος απολύει τώρα τον Mangini??
Ας είμαστε ρεαλιστές και ας μην τα βλέπουμε όλα οπαδικά επειδή είμαστε φαν της μπάντας.
Οι Dream Theater μας έχουν συνηθήσει να παι΄ζουν champions league αυτός ο δίσκος μάλλον για europa μου κάνει, τραγούδια χωρίς συναίσθημα όλα σε ένα στυλ επάνω χωρίς κάτι να σε τραβήξει.
Άμα φτάσαμε σε σημείο να θεωρούμε το the enemy inside από τα καλύτερα τους άστο…
Και σε ένα φίλο που είπε ότι είναι ότι καλύτερο από το octavarioum μην τρελαθούμε τελείως ότι αυτός είναι καλύτερος από τον Black Clouds & Silver Linings!!!
δεν εχει νοημα η συζητηση για το καλυτερο και το χειροτερο. αλλωστε υπαρχει τοση ποικιλια ηχων και τασεων στα αλμπουμ τους που ο καθε ενας μας δικαιως εχει την γνωμη του. αμα σου πω οτι το SFAM το θεωρω κατωτερο απο το 6DOIT παιζει να με δειρεις…
στο διαταυτα, περναω καλα με το νεο αλμπουμ και δεν μπαινω στην τρυπα συγκρισης με το παλιο υλικο. εαν το εκανα αυτο θα ειχα σταματησει να ακουω οτιδηποτε οχι μονο dt απο το 1994 που ακουσα πρωτη φορα το I&W και απο τοτε τελειωσε μεσα μου πιο ειναι το καλυτερο ever!!! …σε ολα τα επιπεδα!!
… οπως και η μεγαλη ποικιλια ακουσματων που εχεις που σε κανει να εχεις αποψη και για την ποικιλια ηχων αλλα και τασεων.
Ειχα μεγαλες προσδοκιες μετα το ικανοποιητικοτατο (σε επιπεδο songwriting ) ADTOE αλλα δυστυχως απογοητευτηκα πληρως.Ρηχο και ανεμπνευστο οι μονοι χαρακτηρισμοι που μου ερχονται στο μυαλο.
.Ρηχο και ανεμπνευστο
Αυτό ακριβώς!
of course!
Προφανώς και είναι λάθος να συγκρίνουμε τους τωρινούς Theater με αυτούς των 90’ς. Είναι απλά άσκοπο. Μπορούμε όμως να τους συγκρίνουμε με τις άπειρες μπάντες που κυκλοφορούν τα τελευταια χρονια στο προγκ. Δεν είναι μόνο οι Haken επειδή έτυχε να έχουν παρόμοιο ήχο. Έχει πολλά πράγματα εκεί έξω που τα τρώει η μαρμάγκα.
Το μόνο κακό με τους Theater είναι η επιμονή σε αυτο που θεωρούν “χαρακτηριστικό ήχο” τους. Φτάνει πια με αυτα τα δραματικά-επικά ιντρο, τις εναλλαγές σολο κιθαρας-πληκτρων μετά απο 2 ρεφρεν και πάντα στο ιδιο μοτιβο, τις χορωδιες και τα ορχηστρικα του ρουντες στο background (γιατί είμαστε πολύ δραματική μπάντα,το 'παμε; δεν το 'παμε :P) και στο τελος παλι δραματικο outro, συνήθως με σόλο από τον πετρουτσι σε φλουντ ύφος. Εχουν φτιάξει ένα καλούπι που δεν το αποχωρίζονται με τίποτα κατα τη γνώμη μου κ μόνο ένας παραγωγός μπορεί να το σώσει αυτό. Δε λεω να ξαναορίσουν τον ήχο της προγκ, αλλά λίγη έκπληξη στη δομή ρε γμτ έτσι για τη φάση 
Οι μόνες στιγμες που λόγω έκπληξης έκανα ένα “ωπωπωπ” (σαν τη Γωγω Τσαμπα) ήταν τα τελευταία λεπτά του The Bigger Picture και η μπασογραμμή μαζί με τα τύμπανα μετά το μέρος της ορχήστρας στο Illumination Theory!
Πράγματι, ακούω τον τελευταίο καιρό το καινούργιο σε αντιπαραβολή με το Dramatic Turn… και το 2ο υπερέχει αρκετά.
Σίγουρα και αυτό δεν καινοτομεί ιδιαίτερα αλλά έχει πολλά ‘πιασάρικα’ σημεία θυμίζοντας σε σημεία το Metropolis pt2. Επίσης ο ήχος του ADTOE είναι καλύτερος, ίσως να βοήθησε και η μίξη του Andy Wallace.
Ανέβηκε και η [B]κριτική[/B] του Χρήστου, πραγματικά ενδιαφέρον κείμενο και αντικειμενικό, με βρίσκει σχεδόν απόλυτα σύμφωνο. Αξίζει να τη διαβάσετε.
Αντανακλά ακριβώς τις σκέψεις μου για το άλμπουμ, ακριβώς όμως. Μπράβο Χρήστο, τέλειο κείμενο 
Να καταθέσω κι εγώ τη γνώμη μου όπως την κατέγραψα σε σχόλιο και στο άρθρο…
Χμμ, ενδιαφέρον να γράφουμε “μέτρια” κριτική για την μακράν αγαπημένη μας μπάντα, που μας άλλαξε τον τρόπο που ακούμε μουσική…
Εντάξει ο δίσκος δεν λέει και πολλά… Το Dramatic Turn of Events ως Images and Words of the new millenium ήταν εξαιρετικό, καθώς περιείχε αριστουργήματα-κορωνίδες συνθετικές, όπως τα Breaking All Illusions (βλ. Learning to Live 2), Outcry (βλ. Metropolis 2013), Bridges in the sky, On the back of angels (εξαιρετικό progressive για κατανάλωση από τις μάζες!!!) γενικά ήταν ένα ποίημα για τα απαιτητικά αυτιά των οπαδών.
Το νέο album δεν…
Εισαγωγή μετριότατη (3 μέρη σε τραγούδι μικρότερο των 3 λεπτών; Πλάκα μας κάνουν;), το Enemy Inside απλώς επαρκές (με το ζόρι, πολύ κατώτερο πχ του On the back of angels), το Looking Glass επίσης, γενικά η πρώτη τριάδα καμία σχέση με τους καλούς Theater…
Το Enigma Machine είναι πολύ καλό, πολύ καλύτερο πχ από το Stream of consiousness. Δεν είναι Erotomania ή Ytse Jam αλλά και το χειρότερο ever δεν το λες με τίποτα, εγώ θα το έβαζα μάλλον στην τέταρτη θέση κάτω από τα παραπάνω και το θεϊκό και ανυπέρβλητο Dance of Eternity… Και σίγουρα είναι το πρώτο τραγούδι στη σειρά του δίσκου που μας ανασηκώνει από τη θέση για να προσέξουμε τι παίζουν οι θεοί…
Το The Bigger Picture είναι καλό αλλά πια κάνει ξεκάθαρο ότι οι Theater επέλεξαν πιο straightforward φόρμες (σε σχέση με τα δεδομένα τους). Behind the veil, Surrender to reason ΟΚ αλλά όχι κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, Along for the ride τραγούδι για τις αρένες (hands in the air, sing long κλπ κλπ) αλλά δεν…
Όσο για το Illumination Theory ακριβώς ότι διαβάσατε παραπάνω! Ένα κολάζ κακοφτιαγμένο μάλιστα! Μετά από περίπου 7 λεπτά καλής σίγουρα μουσικής ο Rudess κάνει κάτι σε space soundeffects που φυσικά δεν έχει καθόλου μουσική (!!!) για κάνα δίλεπτο (!!!) για να μπουν τα strings του Τούρκου που είναι ΥΠΕΡΟΧΑ αλλά τόσο αταίριαστα με το υπόλοιπο τραγούδι… Και μετά συνεχίζουμε εξίσου αταίριαστα στο κανονικό (επίσης ωραιότατο πάντως) τραγούδι που κλείνει καλά στα περίπου 18+ λεπτά… Και μετά; Παύση 40 δευτερολέπτων και ένα κλεισιματάκι με μελωδία πιάνου για να γίνει με το ζόρι το τραγούδι 22 λεπτά. Έλα τώρα! ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!!! Το έχουμε ξαναδεί το τέχνασμα να μεγαλώνει τεχνητά ο χρόνος διάρκειας του τραγουδιού, αλλά από μία μπάντα σαν τους Theater δεν περίμενα τέτοιο ξεπεσμό! Από αυτούς που κάποτε δεν μπορούσαν να χωρέσουν τις ιδέες τους με τίποτα σε ένα απλό CD…
Λυπάμαι αλλά φαίνεται ότι η αποχώρηση του Portnoy θα κοστίσει στην αγαπημένη μου μπάντα πολύ περισσότερο από ότι φανταζόμουν. Αν σκεφτούμε ότι ο Portnoy ήταν πίσω από τη σύνθεση των μελωδικών παζλ των προηγούμενων δουλειών τους και δούμε πόσο κακοφτιαγμένο είναι πχ το αντίστοιχο παζλ του Illumination Theory (ξαναλέω τα επιμέρους κομμάτια του είναι από πολύ πολύ όμορφα ως υπέροχα) καταλαβαίνουμε ότι μάλλον τελικά η συνθετική ευφυία του προηγούμενου Μιχαλάκη ήταν καταλυτική για την μπάντα… (και βέβαια ταυτόχρονα απορώ γιατι χωρίς ακριβώς τον Μιχαλάκη έγραψαν και το Dramatic, όπου όλα τα παραπάνω ήταν ακριβώς αντίθετου, πολύ πολύ θετικού προσήμου, έστω και πατώντας στα μέτρα του Images and Words…)
Αν το Dramatic turn of events μου αναπτέρωσε τις ελπίδες, το Dream Theater μου τις πετσόκοψε… Δηλαδή ρε παιδιά ακούω την μπάντα πάνω από 15 χρόνια, όταν βγήκε το Scenes from a memory το άκουγα χωρίς υπερβολή καθημερινά και συνεχώς για 3 μήνες χωρίς να μπορώ να το χορτάσω κι εδώ δεν μου κινήθηκε το ενδιαφέρον, με τίποτα όμως…
Ελπίζω να υπάρξουν κι άλλες όχι διθυραμβικές κριτικές, ώστε οι αγαπημένοι μας θεοί να λάβουν το μήνυμα και να διορθώσουν σύντομα πορεία…
Και η δική μου άποψη είναι κάπου μεταξύ της κριτικής του Χρήστου και των σχολίων από τον greenblooded…γενικά πιο “φυσικό” θα μου φαινόταν να είχε κυκλοφορήσει αυτό το αλμπουμ ώς το 1ο της επανένωσης και έπειτα το ADTOE, πρόκειται σίγουρα για πισωγύρισμα συνολικά…
:!:
Seriously?
δεν πρόλαβα να διαβάσω παρακάτω αλλά μόλις είδα το παραπάνω είπα…
ΝΑΙ, εγώ θα σε δείρω! 
Τι απιστευτη ύβρις είναι αυτή για το Scenes;
Γρήγορα στη μουσική σου συλλογή να το ακούσεις 20 φορές επαναλαμβάνοντας τακτικά μετάνοιες για το MASTERPIECE !
ΥΓ: Κάθε άποψη και γούστο σεβαστά, αλλά τα Images και Scenes είναι τόσο υπερπανμέγιστα που νομίζω ότι κάθε σύγκριση με οτιδήποτε άλλο είναι τουλάχιστον ατυχής!
Ευχαριστώ παίδες για τα σχόλια.
Seriously!
Γενικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο τόσος ενθουσιασμός με το Stream of consiousness, καλό μεν αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω, ενώ το Enigma Machine τουλάχιστον δείχνει να έχει περισσότερο νεύρο…
Φυσικά όλες οι απόψεις και τα γούστα δεκτά…
Και να συμφωνήσω κι εγώ, μετά το dramatic αυτό ρε παιδιά μου φαίνεται ΤΕΡΑΣΤΙΟ πισωγύρισμα…
Και δεν δέχομαι ότι μεγάλωσαν κι αυτό μπορούν πια κλπ κλπ γιατί ακριβώς προηγήθηκε (χωρίς Portnoy επίσης) το Dramatic turn of events…
Όσο για την πρωτοπορία που αναμένουν κάποιοι, ε δεν μπορούν οι Theater να κάνουν και τα πάντα. Είναι εμφανές ότι progressive στους Theater σημαίνει odd time signatures, μεγάλης διάρκειας συνθέσεις κλπ κλπ Αυτό που προσωπικά θα ήθελα είναι να υπηρετήσουν με μεγαλύτερη συνέπεια αυτό ακριβώς το όραμα που μας δημιούργησαν.
Κι ας αφήσουμε τους πειραματισμούς για νεότερες (και ηλικιακά και σε μυαλά) μπάντες, it’s a beautiful progressive universe out there…
Ρε μαν το Stream of Consciousness χωρίς να έχει μισό lyric σαν instrumental που είναι “μιλάει” καλύτερα κι από στιχάκι του Bob Dylan.
Ρε παιδιά μη μπερδεύεστε…το είχε αναφέρει κι ο nikatapi μερικές σελίδες πριν αυτό. Ποιος είπε να κάνουν οι Theater τόσο δραστικές αλλαγές ήχου; Kανείς δεν είπε τέτοιο πράγμα. Και πόσο συχνά γίνεται κατι τέτοιο στη μουσική και μάλιστα πετυχημένα ώστε κάποιος να έχει ανάλογες απαιτήσεις; Σιγά μην το γυρίσουν και στην electro-ambient. Δεν περιμένει κανείς καμία πρωτοπορία…στα πλαίσια του γνωστού ήχου τους, με τα odd-time signatures και τις επικές συνθέσεις κτλ κτλ να κάνουν κατι με λίγο διαφορετική δομή. Που είναι το αναπάντεχο που είχαν οι συνθέσεις του Awake π.χ.; Που είναι το fusion των ειδών όπου οι Theater περνούσαν από τη μία διάθεση στην άλλη χωρίς να παίρνεις χαμπάρι; Πού είναι που ακουγόντουσαν σαν ορχήστρα ενώ τώρα σολάρει ο ένας πάνω στα ρυθμικά μέρη του άλλου ή σολάρουν και οι δύο μαζί (Petrucci-Rudess); Εσύ επίσης ανέφερες πολύ σωστά πάνω για κολάζ greenblooded. Γιατί οι δραματικές κορυφώσεις γίνονται σε τόση μεγάλη συχνότητα ώστε να φαντάζουν κλισέ; Μερικά τυχαία παραδείγματα.
Guys το άλμπουμ είναι καλό αλλά να λέμε τα πράγματα με τ’όνομά τους, οι Theater -για να μη ξεχνιόμαστε η μεγαλύτερη μπάντα στο progressive εδώ και 20 χρόνια- είναι μια απο τις πιο συντηρητικές μπάντες ανεξαρτήτως είδους. Ε και όχι δεν μιλάμε για τους Stratovarius, όπου κατι τέτοιο φαντάζει ίσως και νόρμα.
+1. Αυτό εδώ είναι το θέμα. Οκ δεν είπε κανείς ότι η μουσική στο καινούργιο είναι κακής ποιότητας. Αλλά όταν σε έχουν καλομάθει με συνθεσάρες έχεις προσδοκίες που σίγουρα δεν περιλαμβάνουν τους Dream Theater να έχουν βρει ένα μόνιμο καλούπι για να παράγουν δίσκους σαν εργοστάσιο.