@inhuman guitar. πως ακριβως οριζεις τη ποιοτητα αδερφε???
Θα τοποθετηθώ σε λίγο ΓΙΑ ΟΛΑ…
κρινω μονο τη χθεσινη βραδια, κι οχι τη συνολικη πορεια/προσφορα των FW.
Hello και απο μένα.
Δεν είχα διάθεση να γράψω κάτι πρίν μπώ στο topic σημερα,αλλά αυτά που είδα να γράφονται με έκαναν να είμαι σαν συνδυασμός των παρακάτω 2 emoticon :-k + #-o.
Καταρχάς αναρωτίεμαι πόσοι απ’οσους έγραψαν ήδη το υποκειμενικό review τους για το χθεσινο live,έχουν ξαναδεί τους dream theater live.
Εμένα ήταν μόλις η 3η μου φορά,και ήταν μακράν η πιο μέτρια και “safe” (δικαιολογήμένα σαφώς).
Καταρχάς ο ήχος ήταν απογοητευτικός για τα μέχρι πρότινος Live δεδομένα των dream theater. Οι μεν Petrucci και Rudess στα αναμενόμενα υψηλά επίπεδα ήχου και ευκρίνειας,οι δέ Mangini και Muyng μπουκωμένοι και εξαφανισμένοι σε εκνευριστικό βαθμό.
Πραγματικά υπήρχαν στιγμές που διαπίστωνα πως μου έλειπε ο Portnoy,όχι τόσο για το παίξιμο όσο για τον χαρακτηριστικά αρτιο ήχο του και κυρίως δε, του snare που χθές ήταν ξέρο με μηδενικό reverb.
Πέρα απο τα του ήχου,ήταν όπως προανέφερα το πιο safe live τους,απο θέμα setlist.
1 κομμάτι απο κάθε δίσκο,με εξαίρεση το IAW που είχε 2. Οι επιλογές δε του κομματίου που θα αντιπροσώπευε κάθε δίσκο,κατα την γνώμη μου μέτριες έως και απογοητευτικές.
Respect σαφώς για τα πραγματικά υπέροχα και άψογα παιγμενα caught in a web,endless sacrifice,count of tuscany και fatal tragedy αλλά σε Live της πίο σημαντικής σου περιοδέιας (απο πολλές απόψεις),κομμάτια οπως το forsaken και these walls ήταν τουλάχιστον ατυχής επιλογές με δεδομένο το back catalogue τους.
O δε Mangini τίμιος και μελετημένος κάργα,μας έβγαλε τα μάτια με το σολο του,αλλά θέλει πολλά ψωμιά ακόμη. Απο ικανότητες βρύθει,αλλά χάνει το feeling ίσως επειδή είναι νωρίς ακόμη. Σε απλά κομμάτια οπως πχ το peruvian skies,ακουγόταν κενός με βασική αφορμή αυτό που ανέφερε και ένας φίλος παραπάνω σχετικά με την ατυχή επιλογή του να παίζει συνεχώς και αδικαιολόγητα με το hi-hat κλειστό,την στιγμή που θα έπρεπε να “καλπάζει” το κομμάτι με ανοιχτό,όπως έκανε κατα κόρον ο προγενέστερος του.
Ο Labrie στα συνήθη υπό του μηδενός στάνταρ του. Χαζοεπικοινωνιακός,έφερνε και κατι σβουρες σε καποιες φάσεις… Αστείος και φωνητικά και ώς performer, κάτι που έιναι μεν χιλιοειπωμένο αλλα χτυπάει άσχημα κάθε ρημάδα φορά που ακούς την επαναλαμβανόμενα λάθος τονικά γκαρίδα του και βλέπεις την γλώσσα του να ξεπροβάλει στις αποτυχημένες αποπειρες του για μια σωστή υψηλή νότα.
Κατα τ’αλλα, LEARNING TO LIVE ε 
Εγώ που έγραψα ήδη το υποκειμενικό μου review τους είδα για 6η φορά (έχω χάσει μόνο την πρώτη στο Λυκαβηττό, δυστυχώς…) και η πιο μέτριά τους φορά ήταν με διαφορά το 2007, χτες ήταν ίσως καλύτεροι από το 2005. Οι εμφανίσεις του 2000 και του 2002 (ειδικά αυτές του 2002 που ήταν και οι μόνες που έχουν γίνει σε κλειστό χώρο) είναι εκτός συναγωνισμού για μένα. Υπόψιν ότι η προδιάθεσή μου χτες δεν ήταν και η καλύτερη, όμως το κλίμα γύρισε.
πολυ σωστος…
για το χαζοεπικοινωνιακος εχω να προσθεσω μια φραση του…
ειπε σε καποια φαση οτι εχουν αλλα 2 live για να τελειωσει αυτη η περιοδεια και χαρακτηριστικα λεει (στο περιπου δεν θυμαμαι ακριβως)
the only thing that matters is that we are here and [B]we don’t give a fuck about the next gig…[/B]
που να το μαθουν αυτο οι φιλοι σου στην Ουγγαρια…
μαλακα που θα πανε και δωσουν τα ωραια τους λεφτακια για να σε ακουσουνε να βελαζεις… παλιοαρνι!!!
φιλαρακι γουσταρεις τοσο πολυ theater που μας λες οτι επαιξαν κομματια απο τα καινουργια αλμπουμ ενω επαιξαν ενα απο καθε αλμπουμ και 2 απο ενα παλιο τους!! το images εαν το ξερεις!!
επισης γραφεις τις απιστευτες πιπες μονο και μονο να μας δειξεις μονο το ΕΓΩ σου και που ησουν ο μονος που ηξερες τραγουδια των fates warning κτλ. αντε να παιξεις με τα κουβαδακια σου πρωι πρωι σε καμια παραλια να παω και εγω να παρω ενα καροτσι για τον γιο μου!!
Στους υπολοιπους που μιλαμε σοβαρα και με επιχειρηματα εδω μεσα εχοντας ολοι κανει μια ωραια παρεα που συμφωνουμε ή διαφωνουμε αλλα περναμε καλα που ειναι το πιο ωραιο απο ολα, θα τα πουμε πιο μεσιμερι, μην ξεχνατε οτι ειμαι πατηρ!! 
ναι… οκ!!!
οπως τα λες!!!
LaBrie haters are back… :-k
Τι να πω παιδιά, απορώ αφενός αν ακούγατε το ίδιο πράγμα με τους υπόλοιπους εκεί μέσα (δεν μπορεί οι απόψεις να είναι στα 2 άκρα), και αφετέρου, άμα δε γουστάρετε τι πάτε; Σας περισσεύουν λεφτά για να το παίζετε έξυπνοι και να κράζετε μετά;
Nα μαι κι εγώωωω…
Παρέα με άλλους τρεις φίλους πήγαμε στη Μαλακάσα για τους Fates και πολύ αμφιβάλλω αν θα πηγαίναμε αν δεν ήταν αυτοί. Αλλά αυτό είναι δικό μας πρόβλημα και μόνο.
Aπό τους Fates, πλέον δεν περιμένω τίποτα. Δεν πάω για να δω live απαιτήσεων και δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Πάω για να ακούσω για άλλη μια φορά τα ίδια κομμάτια, που με αγγίζουν, όπως τίποτα άλλο και που τα λέει με το δικό του τρόπο ο Ray. To παληκάρι δεν μπορεί, η φωνή του έχει χαθεί και πλέον τραγουδάει με ότι έχει. Με την ψυχή του. Δεν ήταν καλός στα κομμάτια του Parallels, τα έσπασε στα του A pleasant shade of grey και ήταν απρόσμενα καλός στο Through different eyes…
Ο κόσμος εκεί ήταν όντως για μπούφλες. Φωτογραφίες λες και ήταν στη Σαντορίνη, το δε σκηνικό με τον Petrucci ήταν ασύλληπτο…(Mariner1970mini πρέπει να είμαστε πολύ κοντά, αν κατάλαβα καλά) Σαν να έβλεπα υπνωτι\μένους(σόρυ παιδιά) και δεν έχω απαιτήσεις να χτυπιέται ο κόσμος, αλλά αυτό που είδα ήταν υποτιμητικό για ένα τεράστιο γκρουπ.
Τώρα όσον αφορά αποδόσεις των παικτών, ήχο, σετλίστ, σκηνική παρουσία, κέρατα, μέρατα, τέρατα, λίγη σημασία έχουν για μένα. Δεν είμαι αντικειμενικός με ένα γκρουπ, που είναι για μένα η επόμενη αρρώστια μετά τους Rush…
Μariner δεν έχεις άδικο. Εντάξει, όχι τελείως τέλος στην Αθήνα, αλλά ας έρχονται σε κλαμπάκια να πηγαίνουν όσοι καραγουστάρουν, να ζουν αυτό που θέλουν…
Α και κάτι τελευταίο μόνο για τους οπαδούς των Fates
[SPOILER]TΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΤΩΝ FATES WARNING EINAI O RAY ALDER[/SPOILER]
Αυτά για τους FW. Θα ακολουθήσει post για τους DT…
Fates γαμάτοι όπως πάντα. Λίγο πολύ γνωστό σετ, αλλά Eleventh Hour, Still Remains, Monument πάντα θα προκαλούν ΔΕΟΣ. Ήχος στην αρχή της πλάκας, μετά έστρωσε παράλληλα και με τον Alder. Αυτό το γ@μημένο το Ivory…όμως. Το κοινό γενικά στους fates χλιαρά πράγματα, αλλά ίσως είναι και αυτή η αβεβαιότητα της μπάντας και η δισκογραφική απουσία βέβαια. Ε, ήρθαν και για το Parallels. Τέλος πάντων, μια χαρά έπαιξαν, λατρεμένοι έτσι κιαλλιώς…αλλά το ερωτηματικό ήταν οι Theater.
Τι ερωτηματικό…ποιός αμφισβήτησε την τελειότητα και την ικανότητά τους να προσφέρουν τέτοια show. Απίστευτοι στο μεγαλύτερο μέρος του set, με ηχάρα, έναν Labrie εξαιρετικό, σε μεγάλη φόρμα, έναν Petrucci να προσφέρει μαγεία στο Count Of Tuscany (για παράδειγμα) και έναν Magnini να καλύπτει τον άλλον Mike εκπληκτικά και με τελείως προσωπικό στυλ. Βέβαια οι απορίες για το πώς θα ακούγονταν το επικότατο The Great Debate, λύθηκαν μόλις μπήκε η εισαγωγή. Φανταστική εκτέλεση…μια από τις πολλές. Peruvian Skies και Learning To Live άλλο επίπεδο από μόνα τους, τι να λέμε τώρα. Ακόμα και το Forsaken ακούστηκε ανανεωμένο και καλύτερο!
Δεν μπορούμε να 'μαστε αντικειμενικοί, αλλά οι Dream Theater έδωσαν απαντήσεις και αν η έλευση του Magnini συνοδευτεί από ένα μεγάλο άλμπουμ, τότε θα επανέλθουν εκεί που τους αρμόζει.
+1 φιλε μου, ακριβως το ιδιο σκεφτομουν κ γω.
από τη δική μου πλευρά να πω ότι το καταευχαριστήθηκα, petrucci ΘΕΟΣ και οι υπόλοιποι σε πάρα πολύ καλή φόρμα (ενας ήταν κ σε τζιν νομίζω). Και επίσης αν κ γενικά δεν πάω Labrie με την καμία, χτες έχω να πω ότι ήταν πολύ καλύτερος από ότι περίμενα. Πολύ αξιοπρεπής εμφάνιση και τζετ νομίζω.
Το setlist κλασσικά όπως και στις προηγούμενες και Learning to live για να τρελαθούμε όλοι. Κοινό εξτασιασμένο και πολύ καλό γενικά.
Καλύτερο σχόλιο κατα την αναμονή: Όποιος έχει marshall να πάει πίσω. :lol::lol:
Αυτό που θα ήθελα να ξέρω είναι αν ο κακός χαμός (με την καλή έννοια) που έγινε για τον Mangini έγινε και στα προηγούμενα live. Γιατί φάνηκε taken aback που λένε κ οι αδερφες. (Βέβαια μπορεί να είναι κ κλασσική αντίδραση κλπ.) Μας είπε και “ευκάριστό”…
Fates αρκετά καλοί, αλλά χτες δεν μπορώ να πω ότι ήταν και στα ντουζένια τους (υποθέτω λόγω ώρας και κοινού) , αλλά μου φάνηκαν λίγο υποτονικοί. Matheos βέβαια με το χαλαρό στυλάκι γάμησε! 
Το μόνο που με χάλασε ήταν που ενώ σόλαρε βγήκε Πετρούκιος και Rudess στην άκρη κ όλοι κοιτάγανε κ χειροκροταγανε δεξιά, το οποίο εν μέρη κατανοητό αλλά ψιλοξενέρα για την άλλη μπάντα.
αν τα πραγματα ηταν διαφορετικα χθες δεν θα εκραζα γιατι ξαναγραφω οτι οι THEATER ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ.
χθες πηγα και για τους 2 (περισσοτεροο για FATES αλλα οκ.) αλλα μετα απο αυτη την αθλια αντιμετωπηση του κοινου (το ξαναγραφω οσο κ αν μην αρεσει σε καποιους) απεναντι στους Fates ξενερωσα και ολα τελειωσαν εκει!!!
Πόσο εριστικός θα ήμουν αν απαντουσά “Yeeeeep \:D/” ;
Αστειεύομαι :). Απλά,χωρίς να έχω καμία αρνητική προδιάθεση,κάθε φορά καταφέρνει και μου χαλάει την εμπειρία ο άτιμος,one way or another 
Λοιποοοοον…
-Fates Warning: Τους ειχα δει μονο περσυ στο τουρ για το Παραλλελς και για αυτο χαρηκα που ακουσα νεα κομματια (απο Apsog, απο την δισκαρα Disconnected κτλ). Καγκελο, λιγο προς τα αριστερα που ημουν (σε ολη τη συναυλια), ο ηχος ηταν καλος, αλλα η μιξη προδωσε τον Αρεστι σε 1-2 κομματια και στην αρχη ηταν καπως χαμηλα η φωνη του Ray. Matheos ειχε ηχο καμπανα. Λεπτομερειες, Eleventh Hour, Through Different Eyes δεος, συγκινηση σε One, Still Remains + Apsog κομματια γενικα υπερευχαριστημενος ειμαι. Και δεν θα μπορουσα να ειμαι αρκετα αντικειμενικος με τους Fates, αλλα δεν νομιζω να απογοητευσαν. Καλα, για το απαραδεκτο κοινο, δεν το συζηταω, ευτυχως εκει που ημουν, ξελαρυγγιαζομουν με τον συμφορουμιτη Moonchild (cheerz again mate!) και 1-2 παιδια τριγυρω. Αλλα εβλεπα μια απαθεια που με στεναχωρησε, λες και ειναι ενα κοινο support. Τεσπα, δεν με νοιαζει τοσο, απλα δεν αξιζει στους Fates Warning τετοια αντιμετωπιση.
-Dream Theater: Ανυπομονουσα αρκετα. Δεν τους ειχα ξαναδει, τους υπεργουσταρω. Βεβαια, εχω ακουσει σοβαρα μονο τα 3 πρωτα (βαζω και το ντεμπουτο μεσα) + το Metropolis, αρα ειχα αρκετα αγνωστα κομματια (πλην του Count Of Tuscany που ειχα ακουσει). Αυτο δεν με εμποδισε απο το να περασω γαματα βεβαια. Τρομερος ηχος, σε καλη φορμα ο Λαμπρης, Πετρουτσι ειδικα στον Κομη εδωσε ρεστα, αγαπη ο Ρουντες και αξια φυσικα ο Κινεζος! Ο Μαντζινι προσωπικα με επεισε, θαρρω πως σε λιγο καιρο θα εχει δεσει εντελως με το συγκροτημα. Εμαθα και καποια παραπανω κομματια, ακουσα και τα Learning To Live και Fatal Tragedy σε αψογες εκτελεσεις. Ομορφιες γενικα!
Μια απορια μονο…Στο Ytse Jam, οπου μου ειχε φυγει ο σβερκος, γιατι δεν κουνιοταν κανενας? :-k
Α και το Count Of Tuscany, προς το τελος που γινεται πολυ γαματο και διαστημικο (εκει που επαιζε μονο ο Rudess με τον Petrucci), μονο σε εμενα μοιαζει κοπια του Gates Of Delirium των Yes?? Αλλα γουσταρω τοσο απειρα εκεινο το σημειο που δεν εδωσα σημασια
Να γκαρίζω δεν γκάριζα φίλε μου, απλά τραγουδούσα, λυπάμαι αν σε ενόχλησε αλλά προσωπικά δεν μπορώ να κάθομαι σαν άγαλμα στη συναυλία. Δεν ξέρω αν αναφέρεσαι σε μένα, ελπίζω να μην στο χάλασα και να πέρασες καλά.
Δεν αναφέρομαι σε σένα, αυτοί στους οποίους αναφέρομαι [B]γκάριζαν[/B] φίλε μου :p.
Φορούσες μπλούζα queensryche από το rage for order?Μαλλον ήμουν πίσω σου και κοπανιόμασταν μαζί στο Eleventh Hour
Οκ ευτυχώς δεν ήμουν ένας απ’αυτούς και γλίτωσα τα μπουνίδια
Και δυστυχώς η σύμπραξη που ονειρευόμουν να γίνει δεν έγινε ποτέ.
Σιγά μη γινόταν δηλαδή, κουμάντο κάνουν οι δισκογραφικές.
Ξεκιναω με μια μικρη αναδρομη στο παρελθον, αν και γενικα δε στηριζω συγκρισεις. Λοιπον, 6η φορα για μενα μετα τα 1998, 2000, 2002, 2005, 2007… και μπαινει καπου στη μεση. Σιγουρα καλυτεροι απο το 2007, το οποιο ομως ηταν μια ωρα σε φεστιβαλ, αρα ακυρωνεται απο μονο του, δεν υπηρξε ποτε καμια συναυλια Dream Theater διαρκειας μικροτερης των 2 ωρων, ποσο μαλλον περιπου 1 ωρα και 10 λεπτα οπως ηταν εκεινη. Η συναυλια του 1998 στο Λυκαβηττο ειχε μακραν το καλυτερο σετλιστ για τα δικα μου γουστα, αλλα ειχε και μετριο προς κακο ηχο. Το 2000 ηταν ανεπαναληπτα. Το 2002 εκπληκτικο σετλιστ και η μπαντα στα ντουζενια της, αλλα συγκροτημα σαν τους Dream Theater μεσα στο Ροδον, επισης δεν υπηρξε ποτε. Το 2005 ανελπιστα καλη η συναυλια, αλλα με αρκετη εμφαση στο Train Of Thought, αρα not my cup of tea (μετα το Εndless Sacrifice χθες θυμηθηκα γιατι το θεωρω μακραν το χειροτερο τους).
Περαν αυτων των ανουσιων, χθες ειδαμε μια μπαντα η οποια βρισκεται στο 2011, στο συγκεκριμενο σταδιο της καριερας της, μετα απο οσα εχουν γινει με Portnoy και νεο αλμπουμ και ιστοριες… και τι περιμενα? Αυτο ακριβως που ειδα. Εναν Petrucci παγκοσμιας κλασης οπως παντα να μας αφηνει μαλακες με το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ που βγαζει με την κιθαρα, και οχι με τις δεξιοτεχνικες του ικανοτητες, εναν Labrie σε πολυ μεγαλη φορμα (μαλλον η καλυτερη του εμφανιση στην Ελλαδα μετα τα 1998-2000), εναν Muyng που εκανε την εκπληξη (στο Count Of Tuscany τον ειδα για πρωτη φορα στη ζωη μου να πωρωνεται), εναν Jordan να παιζει Angry Birds στο i-pad και εναν Mangini o oποιος ηταν το κλου της βραδιας.
Δεν ξερω πως, ποσο και γιατι μπορει να χαλασε καποιον στη συναυλια ο Mangini, εγω ειδα τον ΤΕΛΕΙΟ αντικαστατη του Portnoy (κανεις δε θα γινει ποτε Portnoy, αρα το τελειο εδω οριζεται ως βελτιστο δυνατο), να παιζει με παθος, με ενταση, ολοσωστα, με το δικο του προσωπικο στυλ, να με κανει να μη βαριεμαι στο drum solo (τα οποια απεχθανομαι), να δενει τελεια με τη μπαντα και γενικα να ειναι σε υψηλοτατο επιπεδο. Μονο σημειο που με χαλασε ηταν το οτι επρεπε να τον ειχαν λιγο πιο δυνατα, οι μποτες ειδικα εκει που ημουν δεν ακουγονταν πολυ δυνατα.
Καλυτερες στιγμες της συναυλιας για μενα ηταν τα τραγουδια με μικρη προς μετρια διαρκεια κυριως. Στο Peruvian Skies (που ειναι και το αγαπημενο μου τραγουδι απο DT) μονο που δε δακρυσα στο σολο ενω εριξα headbanging μετα απο χρονια στο δευτερο μισο… στο These Walls τραγουδησα ολους τους στιχους και εμεινα μαλακας απο την εκτελεση του, στο Ytse Jam ημουν ο μονος κοντα στην κονσολα του ηχου που κοπανιομουν, στο Under A Glass Moon ειχαν την φρεσκαδα και την καυλα του πρωτου κομματιου, στο Caught In A Web εξεπλαγην ΠΟΛΥ θετικα, ηταν αψεγαδιαστο μιλαμε. Επισης, το Great Debate ηταν η τελευταια μου επιλογη απο τα 4 κλασικα τραγουδια του πρωτου CD του Six Degrees, αλλα ετσι οπως το παιξαν, δεν το αλλαζα για κανενα Glass Prison ή Misunderstood.- Και τελος, η κορυφαια για μενα στιγμη της συναυλιας ηταν μακραν το Fatal Tragedy. Δεν υπαρχουν λογια.
Απο κει και μετα, στο Endless Sacrifice βαρεθηκα μεχρι να αρχισει ο prog οργασμος, στο Forsaken υπηρξε καποια αδιαφορια γιατι οκ, καλο για χιτακι, αλλα μεχρι εκει, και στο Count Of Tuscany, ενω ηταν το πιο αναμενομενο για μενα, οσο πωρωθηκα στα πρωτα δεκα λεπτα, τοσο βαρεθηκα στα επομενα δεκα λεπτα… δε στηριζω την live εκδοση του :p. Το Learning To Live ειναι το Learning To Live που ολοι αγαπαμε, αλλα εγω ηθελα Metropolis και ξενερωσα. Τελος, το On The Backs Of Angels απλα εκπληκτικο live, στηριζω πολυ.
ΥΓ. Λεβιαθαν γιατι δεν ειπες ενα γεια ρε 8)