Η μουσική των Theater συμφωνώ λογικό είναι να μην αρέσει σε όλους. Όμως πιστεύω ότι κάποιος που δεν του αρέσει η μουσική των Theater γενικά δεν θα μπει καν στον κόπο να ακούσει το νέο τους άλμπουμ, πόσο μάλλον να postarei σχόλια γι αυτόν. Όσοι κάνανε λοιπόν αρνητικά σχόλια για τον δίσκο δεν τα κάνανε επειδή δεν τους αρέσουν τα 20άλεπτα τραγούδια ή τα 30 σόλο. Έτσι κι αλλιώς αυτό ήταν και το στυλ τωνι Theater 15 χρόνια πριν που τους λατρέψαμε. Εγώ εν παραδείγματι ναι πιστεύω ότι “μετα το Scenes δεν υπάρχουν”. Δε νομίζω όμως ότι έχω κολλημένες απόψεις και ότι δεν έχω έρθει σε ουσιαστική επαφή με την μπάντα την οποία άκουγα για σχεδόν μια δεκαετία μανιωδώς και έκτοτε ακούω κάθε κυκλοφορία της και πριν κάνω οποιαδήποτε κρίση γι αυτή φροντίζω να είμαι έστω και 90% σίγουρος για την άποψή μου. Δηλαδή συγνώμη αν σε κάποιον δεν αρέσει ο καινούριος δίσκος των Τheater είναι κολλημένος; Εδώ στο forum δεν πιστεύουμε όλοι ότι ο καθένας έχει τα προσωπικά του γούστα και αυτά εκφράζει; Εγώ σέβομαι την άποψή σου για την πορεία των Theater. Πρέπει όμως και εσύ να σεβαστείς την άποψη κάποιων άλλων που δεν συμφωνούν. Και απ’ ότι φαίνεται είναι αρκετοί.
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν σου κάνω quote γιατί πιστεύω ότι τα σχόλιά σου είχαν σαν έναυσμα την δικιά μου τοποθέτηση. Έτσι κι αλλιώς πολλά άτομα στο thread έγραψαν αρνητικά σχόλια για το δίσκο και όχι μόνο εγώ
Δε νομίζω ότι δε σεβάστηκε κάποιον… Αυτό που ήθελε να πει (υποθέτω) είναι ότι οι Theater πια παίζουν κάτι συγκεκριμένο -και αυτό που παίζουν, το παίζουν αντικειμενικά πάρα πολύ καλά. Τώρα αν σε κάποιον δεν αρέσει αυτό το συγκεκριμένο δε σημαίνει ότι στέρευσαν από έμπνευση.
Σεβαστό να μην σου αρέσουν ρε παιδί μου, αλλά οι περισσότεροι πλέον με 1-2 ακροάσεις βγάζουν “ασφαλή” συμπεράσματα για ένα δίσκο 70 λεπτών ξέρω γω και με την ιδιομορφία που μπορεί να έχει ένας δίσκος των theater και κράζουν. Και για μένα το “Awake” είναι αξεπέραστο, όπως και το Scenes και τα υπόλοιπα. Δεν σημαίνει όμως επειδή πλέον έχει ανοιχτεί τόσο η μουσική βιομηχανία και προτείνει χιλιάδες ακούσματα και κράζει τους μάστορες θα πρέπει όλοι να χουν την ίδια στάση. Για μένα οι Theater είναι μέσα στις 2-3-5 κορυφαίες μπάντες των 90’s. χωρίς να σημαίνει πώς ότι και να βγάζουν θα μου αρέσει. Απλά το στύλ της άποψης, ότι είναι πλέον σκατά και έχουν έλλειψη έμπνευσης και μαλακίζονται στις ταστιέρες με 2-3 ακροάσεις είναι λίγο ο,τι ναναι.
Λές και είναι ευκολοχώνευτη μουσική στο στυλ των Limp Bizkit ή των nightwish.
Τεσπα, εγώ βρίσκω το άλμπουμ καταπληκτικό και άξιο να φέρει το όνομα των Theater. Από και κει πέρα ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα πράγματα.
Κοιτα δεν ξερω τι να πω απο τη μια εχεις δικιο αλλα απο την αλλη χμμ…
Αυτο με τις πολλες ακροασεις δεν το καταλαβαινω. Πρωτον δεν θεωρω τη μουσικη των theater τοσο παραξενη η δυσκολη και απο την αλλη ακουω αρκετα αλμπουμ απο μουσικους που δεν γνωριζω και μπορει να μην τα λατρευω με την πρωτη ακροαση αλλα θα μου κινησουν το ενδιαφερον, θα κανουν το “κλικ”. Τωρα για ενα συγκροτημα που το ακουω χρονια μπορει να μην κατσω να γραψω κριτικη για ενα αλμπουμ του με το πρωτο ακουσμα αλλα θα καταλαβω αν ειναι πανω κατω στο στυλ που γουσταρω η μαλλον που δεν γουσταρω.
Ειπες οτι δεν γουσταρουν ολοι μακροσκελη σολο και τα λοιπα και φυσιολογικο ειναι, αλλα αφου πλεον αυτο ειναι το στυλ της μουσικης τους λογικο δεν ειναι για καποιον να καταλαβει αν του αρεσει η οχι το αλμπουμ με μερικες ακροασεις?
Επισης ανεκαθεν ηταν βασικο στοιχειο της μουσικης τους αλλα οχι μοναδικο ενω αλλα πραγματα που μου αρεσαν περισσοτερο στους theater δεν τα βλεπω πλεον, λογικο λοιπον να μην μου αρεσουν. Και γω λεω οτι μεχρι το scenes τους γουσταρω τρελα. Και το σιξ ντιγκριζ ειναι πολυ ωραιο αλμπουμ π.χ. αλλα αμα κατσω θα ακουσω κανα misunderstood κανα blind faith, δεν μου ρθε ποτε ορεξη να ακουσω μουσικη και να βαλω το 2ο cd ολοκληρο (αφου το χα ακουσει αρκετες φορες πρωτα) και σκεφτομαι οτι ωραια παιζουν οι theater αλλα μου φαινεται οτι καμμια φορα δημιουργουν μουσικη (οχι στο συνολο της) χωρις να μπορει να πει κατι αμεσα στον ακροατη (βεβαια αυτο ειναι και στα γουστα) οπως στις προηγουμενες δουλειες τους. Και για μενα αυτο ειναι που ξεχωριζει τον πραγματικα εμπνευσμενο μουσικο και οχι η ικανοτητα να γραφει “δυσκολοχωνευτη” μουσικη που στην ουσια ειναι ενας λαβυρινθος και δεν οδηγει πουθενα.
Αυτο που πιστευω ειναι οτι οι theater πλεον ανηκουν στη κατηγορια των συγκροτηματων που γραφουν μουσικη που μπορει να ακουστει μονο απο τους οπαδους τους και το θεωρω λιγο δυσκολο να κερδισει νεους ακροατες και για αυτο και για τα δικα μου κριτηρια τους θεωρω πλεον ανεμπνευστους. Αλλα και παλι προσωπικη αποψη ειναι οποτε μπορεις να πεις οτι λεω μαλακιες.
Καλά άκουσες.
Την περασμένη Κυριακή στο Gods of Metal στην Ιταλία το έπαιξαν ολόκληρο + άλλα δύο κομμάτια (αν θυμάμαι καλά τι διάβασα το ένα ήταν το Home).
__1ον, διάβασα απο Hocam, Mano & freedom μερικά ΠΟΛΥ ωραία πράγματα, όπως η συζήτηση περί Progressive… Για την ιστορία, το πιο πρόσφατο prog άκουσμα ήταν το καινούργιο (2ο) των Μπιγκ Μπίζνες… ΑΠΑΠΑΠΑ… όποιος το τολμήσει, έχει πολύ ξύλο και πολύ εγκεφαλικό θέμα και να μη βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα, μιλάμε για ΤΡΟΜΕΡΗ κυκλοφορία, ΠΟΛΥ μπροστά! Και εδώ να πω στον φίλο πιο πάνω (Vag), πως ναι, το prog. θέλει την ώρα του και τα ακούσματά του… Οχι πως και καλά οι Theater χρειάζονται αποκωδικοποίηση (όπως η μπάντα που ανέφερα ή οι tool ίσως κλπ), απλά το prog άκουσμα, πρέπει να κάτσει λίγο πριν βγάλεις συμπεράσματα… Είναι πολλά άτομα που λένε “τη πρώτη φορά που το άκουσα μπλα-μπλα, αλλά μετά είπα wow” και είναι αλήθεια πως έτσι πάει, ίσως έχει να κάνει με τη δομή της ίδιας της μουσικής (π.χ. εναλλαγή ρυθμών)…
__2ον, οκ έχω αναθεωρήσει αρκετά προς το θετικότερο, νομίζω πως έχουμε να κάνουμε τελικά μ’ ένα πολύ τίμιο και δυνατό album! Περιμένω να το απολαύσω απ’ το cd και το dvd, να ακούσω προσεκτικά και να διαβάσω στοίχους για πιο σαφή και ασφαλή συμπεράσματα.
__3ον, ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΜΑΝΤΙΚΟ ΟΛΩΝ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ: σε ότι έχει να κάνει με το δίσκο κλπ… Είχα ψιλο-αποφασίσει (για διάφορους λόγους), πως μάλλον δε θα πάω στη μέρα των Heaven & Theater. Οσο ακούω το νέο δίσκο, τόσο πιο πολύ θέλω να πάω (και πιστεύω πως θ’ αξίζει, μιας και κυρίως απ’ το Systematic θα παίζουν). Αυτό τα λέει όλα. Χωρίς υπερβολές και φανφάρες μεν, αλλά τα λέει όλα απλά και ουσιαστικά. Με λίγα λόγια, ΑΞΙΖΕΙ. Ολα τα άλλα είναι για εμας τους κολλημένους με τη μουσική που αρεσκόμαστε να σχολούμαστε τόσο πολύ (και καλά κάνουμε! ).
Υ.Γ. ααα, φυσικά, ΔΕΝ χρειάζεται να πω πως θα πάω και για τους ΤΡΙΣ-ΜΕΓΙΣΤΟΥΣ Heaven & Hell και πως και αυτοί αποτελούσαν σημαντικότατο πόλο έλξης… 8)
Το Systematic Chaos με βρήκε προ εκπλήξεως όπως συμβαίνει σχεδόν με κάθε album των theater.
Δυνατό σαν το Train of thought και με κλασσικά progressive rock στοιχεία όπως το Octavarium .
Σαν τίτλος πάντως το άλμπουμ αυτό χαρακτηρίζει απόλυτα την μουσική τους πορεία.
Κατά την ταπεινή μου άποψη συνεχίζει να είναι ο καλύτερος δίσκος για φέτος μέχρι στιγμής και ξαναλέω πως είναι σε μια πολυ ανταγωνιστική χρονιά.
Τι να πω για το In The Presence Of My Enemies και το prog που αγαπάμε. Και όσο και αν προσπάθησα δεν είμαι τόσο καλός όσο άλλοι για να βρω την κλοπή από το Red Barchetta.
Πόσο καλύτερα μπορεί ένα κομμάτι να συνδυάζει την απλότητα και τη μελωδία το το τεχνικό παίξιμο και τόσο συναίσθημα όσο το Forsaken?
Το Constant Motion ακούστε το στο αμάξι. Γκάζι. Το κομμάτι είναι δυναμίτης. Riffάρα και το κόψίμο πριν το solo αλλα και το solo όλα τα λεφτά.
Το Dark Eternal Light βάρύ και ασήκωτο και με Pantero-riffάρες.
Το ίσως αγαπημένο μου Repentance περισσότερο βιώνεται παρά περιγράφεται. I once thought it better to regret things that I’ve done than haven’t done.
Prophets Of War. Μοναδικό όσο και οι Dream Theater. Κάνουν τις επιρροές τους 10 φορές καλύτερες και τις αναμιγνύουν μόνο όπως αυτοί ξέρουν.
The Ministry Of Lost Souls. Μελωδιάρες, συναίσθημα, πολύ όμορφη κιθαριστική δουλειά, και πολύ όμορφες αλλαγές και δεν κουηράζει καθόλου παρά τη μεγάλη του διάρκεια.Ισα ίσα.
Όσοι έχετε αμφιβολίες αν θέλετε αν τους δείτε live πηγαίνετε να δείτε 2-3 φετινά live videos στο youtube. Θα σας πείσουν.
Α ναι δεν ξέρω αν έχει σημασία, ο δίσκος πήγε στο 19 του top 200 του Billboard.
Συμφωνώ και επαυξάνω με τον Χρήστο φυσικά.
Εκπληκτικό αριστούργημα το άλμπουμ
Και το μόνο επιτηδευμένο στοιχείο είναι το πόσο επιτηδευμένα δημιουργήθηκε για να σπείρει. :!:
Επίσης η limited edition αξίζει όχι μόνο για το documentary που περιλαμβάνει, αλλά και για την απόδοση σε 5.1 του άλμπουμ. Συγκλονιστικό. Μέχρι στιγμής το In The Presence of Enemies pt.2 είναι το personal favourite.
Oντως!Ιδιως το repentance αποκτα αλλη διασταση στο 5.1 και γενικα φανερωνεται το ποσο καλα τραγουδια εχει ο δισκος και το τι παιζουν για αλλη μια φορα τα ατομα…Πλησιαζει ο καιρος!!
Δισκάρα και όσο το ακούω τόσο θεωρώ ότι οι THEATER είναι ακόμα εδώ και προσφέρυν…όσο για αυτους που λένε για τις μπορμπουλήθρες στα solo του Petrucci ας ακούσουν τα forsaken,in the presence of enemies 1&2…και ας ακουσουν feeling…αντε να τα ακουσουμε και live!!!
Με όλη την ταπεινότητα οφείλω να υποκλιθώ για άλλη μια φορά στο μεγαλύτερο γκρουπ της τελευταίας 15ετίας!Η ΔΙΣΚΑΡΑ που έβγαλαν …18 ΧΡΟΝΙΑ μετά το ντεμπούτο τους, τα λέει όλα!Το μόνο που μένει τώρα είναι να τους δούμε ζωντανά για άλλη μια φορά…για ακόμη 1,5 ώρα ηδονής…τελικά η ζωή είναι ωραία!
Παιδιά εμένα δε μου αρέσει το άλμπουμ τους.Μια ακούς το Constant imotion μια ακούς Prophets Of War και σε μπερδεύει για το ύφος του άλμπουμ…Τελικά τι άλμπουμ είναι? 'Ενα τύπου octavarium ή ένα train of thought?Ή μήπως ένα σύγχρονο awake?..Μήπως πρέπει να το ξανασκευτουν για την αλλαγή τους σε prograssive στοιχεία…?..Σε λίγο θα καταντήσει να είναι ποιο βαρύς ο Robbie Williams σε ροκ κομμάτια του από τους Dream Theater…
Συγνωμη κιολας αλλα αμα σε νοιαζει σε ποιο απο τα παλαιοτερα αλμπουμ τους μοιαζει τοτε χανεις ολο το νοημα!
Χτες μας απεδειξαν οτι ο δισκος ειναι γαματος!Επισης δεν πιστευω οτι οι δισκοι που ανεφερες μοιαζουν μεταξυ τους!Οσο για το ποσο βαριοι ειναι ενταξει ποτε δεν ηταν Thrashers αλλα το καινουργιο cd εχει αρκετα βαρια κομματια!Ισως αν το ξανακουσεις…
Οταν λες να ξανασκεφτουν τα progressive στοιχεια τι ενοεις?
). 