Dream Theater - The Astonishing

Εξήγησε λίγο καλύτερα το τι θεωρείς “σοβαρή” μουσική.

Το “Astonishing” δεν μπορώ πλέον να το ακούσω και ναι το επίπεδο των Theater έχει πέσει αισθητά, αλλά νομίζω πως πας σε ένα άλλο (άδικο κατ’ εμέ) άκρο.

Αφενός το “Astonishing” έχει πολλή μουσική, δύσκολα να την ακούσεις στο σύνολό της και όχι μεμονωμένα, όπως απαιτεί το album. Αφετέρου η αισθητική της μπάντας για το συγκεκριμένο album - artwork, promo, βιβλίο - μου έβγαζε τότε κάτι καθόλου ταιριαστό για την αισθητική των Dream Theater, προφανώς όπως την είχα εγώ στο μυαλό μου, επί εποχών Awake, FIT, Scenes, Six Degrees, Train of Thought. Για τους παραπάνω λόγους το “Astonishing” δε με κράτησε πολύ.

1 Like

Σοβαρή, εννοώ σε παρόμοιο επίπεδο με αυτό που μας έχουν επιδείξει στο (μακρινό πλέον) παρελθόν.
To να βγαίνει δίσκος θίατερ και ένα από τα θέματα που είχε έρθει στην επιφάνεια για την προωθηση του δίσκου, ήταν ότι ο Ραντες παίζει και με ipod στον δίσκο, είναι θέμα από μόνο του.
Οι παιδικοί στίχοι από ένα σημείο και μετά (όχι ότι ήταν λογοτέχνες παλαιότερα βέβαια, αλλά ένα μινιμουμ επίπεδο το διατηρούσαν), συν το γεγονός ότι μέχρι και το Systematic Chaos, είχαν έναν χαρακτήρα που φαινόταν στα τραγούδια τους (ασχετως αν το octavarium και στο systematic chaos είχαν αρχίσει ήδη να τον χάνουν).

1 Like

Έτσι, συμφωνούμε.

Πάντως, πριν 15 χρόνια κυκλοφόρησαν ολόκληρο “Train Of Thought”. (για τα 15-16 χρόνια που λες).

Η κουβέντα για τους στίχους είναι μεγάλη. Στο “ADTOE” πάντως έδειξαν ότι ίσως ακόμα μπορούν, αν το προσπαθήσουν, στο εν λόγω κομμάτι.

2 Likes

Σιγά τη δισκάρα.

2 Likes

Πες για παράδειγμα εσύ τι σοβαρή μουσική ρε επιστήμονα. Γιατί αν δεν θεωρείς το Astonishing σοβαρή μουσική κάτι πάει λάθος

Με τους Θίατερ τα είχα χαλάσει αρχές 2000 περίπου και από τότε μέχρι το Dramatic…να είχα ακούσει 2-3 τραγούδια μόνο, με είχαν κουράσει? ήμουν σε άλλη φάση? μάλλον και τα 2.

Όταν έφυγε ο Portnoy από περιέργεια ήθελα να ακούσω πως θα ακούγονται και αυτό ήταν…τα ξανα-φτιάξαμε για τα καλά, ερωτεύτηκα το Dramatic, το θεωρώ από τα καλύτερα τους και το ακούω πολύ συχνά από τότε. Ήταν το κατάλληλο άλμπουμ, την κατάλληλη εποχή για εμένα.
Το ομώνυμο μου άρεσε αρκετά (είμασταν ξανά στα “μέλια”).

Τώρα για το περίφημο Astonishing θα πω ότι στην αρχή ήμουν ενθουσιασμένος αλλά έχει πέσει πολύ μέσα μου πολυ γρήγορα, ξεχώρισα 5-6 κομμάτια που ακούω αλλά να κάτσω να το ακούσω ολόκληρο πια, πολύ απίθανο.

Στα γρήγορα τα άλμπουμ που έχασα όσο ήμασταν σε διάσταση (δηλαδή Six Degrees, train of thought, octavarium, systematic chaos και Black clouds) τα άκουσα σχεδόν μαζεμένα όλα, μπορω να πω ότι μου άρεσαν όλα πάρα πολύ εκτός λίγο από το systematic chaos που μου κάνει λίγο “μπερδεμένο”.

1 Like

Το χω απαντησει ηδη αυτο, αλλα βλεπω λειπει η στοιχειωδης αντιληπτικη ικανοτητα.

1 Like

Kάπου εδώ να εξηγήσω την “σχέση” μου με τους θίατερ, για να καταλάβουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον. Τους γνώρισα με το Falling Into Infinity και συνέχισα με τα awake, images and words και μετά ήταν παράλληλα με την δισκογραφία τους.
Το scenes όταν βγήκε ήταν τεράστιο σοκ, υπερδίσκωντας και άλλα τέτοια γραφικά. Το χαρακτηριστικό τους μέχρι τότε ήταν: ψαξιμο και νέος ήχος σε κάθε δίσκο, νέες ιδέες, νέα παντρέματα, καταπληκτικές ιδέες (αυτό είναι υποκειμενικό, αλλά εχει τεράστια διαφορά με τώρα και θα το εξηγήσω πιο μετά.). Στιχουργικά ήταν σε καλά επίπεδα.

Μέχρι στιγμής δλδ έχεις ένα πακέτο που τα έχει όλα (αν σου αρέσει το προγκ). Μετά έρχεται η πρώτη μεγάλη στροφή σε πιο μεταλλικά μονοπάτια. Θυμάμαι ακόμα όταν είχα πρωτακούσει το glass prison στο ράδιο (από τις 3ωρες εκπομπές που έκανε τότε το Metal hammer στο ράδιο 9-12), είχα μείνει με το στόμα στραβωμένο. Ήθελα να μου αρέσει επειδή ήταν το νέο θίατερ, αλλά συγχρόνως κάτι δεν μου άρεσε. Ο ήχος είχε αλλάξει, οι κιθάρες είχαν γίνει πιο μεταλλικές σε νοοτροπία (έντονη χρήση πέμπτων που ναι μεν υπήρχε και στους προηγούμενους δίσκους, αλλά ήταν καλά κρυμμένες μέσα στα κομμάτια και κυρίως στο ηχοχρωμα που είχα επιλέξει), λιγότερο progressive νοοτροπια και μια πιο μεταλλική προσεγγιση στα τεχνικά μέρη. Τελικά ήρθε η ώρα που ακουσα κανονικα το δισκο. Το πρώτο 2μηνο δεν ακουγα καθόλου το 1ο cd και λάτρευα το 2ο. Μετά από αυτόν τον καιρό, λέω δεν γαμιέται, ας ακούσω και το 1ο. Ε αυτό, ήταν, τα παραπάνω είχαν φύγει και απλά μου άρεσε αυτό που άκουγα.

Να σημειώσω εδώ, πως είναι αγαπημένος δίσκος και τον θεωρώ 10άκι ακατέβατο.
Όμως θεωρώ συγχρόνως πως κάπου εδώ άρχισαν να κλείνονται σε έναν ήχο και αυτό το γεγονός ήταν κάτι πρωτογνωρο για αυτους.
Επόμενος φυσικα το train of thought, που πριν ακουσεις οποιαδήποτε νότα, ήξερες απο συνεντευξεις ότι είναι πιο σκληρός, πιο σκοτεινός, κοντα στην glass prison νοοτροπία - όπως και πραγματικά ήταν. Οπότε καμία εκπληξη εδώ, πήραν τον ηχο του 1ου cd του six degrees και το προχώρησαν. Αυτός ο δίσκος είναι συγχρόνως κάτι καινούργιο πάλι (σερί μέχρι τότε δεν έχουν ίδιο δίσκο με προηγούμενο), αλλά και μια παγίδα για τους ίδιους.
Πρώτη φορά μετά το images τα κιθαροπληκτροψωλαρίσματα, ξανάρχονται στο επίκεντρο και αυτό σίγουρα δεν μπορείς να το πείς τόσο καλό, όταν έχουν τόσα πολλά σημεία. Παρολαυτά τους πετυχαίνει κατα το 70%, καθώς οι κομματάρες είναι τόσο κομματάρες που συγχωρούν την ύπαρξη μετριοτήτων (vacant, stream και ένα κομμάτι του endless sacrifice).

Εδώ λοιπόν ναι μεν είχαμε νέο ήχο, αλλά αυτό το υπερβολικό μεταλλικο στοιχείο βγαίνει στην επιφάνεια και ενώ πετυχαίνει εδώ, το να το συνεχίσουν σε αυτό το μοτιβο ήταν (για μένα πάντα) το μεγαλύτερο λάθος τους. Πλεον στους επόμενους 2 δίσκους, ενώ έχουν κομματάρες (presence of enemies 1, contant motion, these walls, root of all evil, repentance για να πω 2 απο κάθε δίσκο), έχουν σταματήσει στον μεταλλικό ήχο, έχουν αρχίσει συγχρόνως να κάνουν εμφανείς τις επιρροές τους, αλλά να μην τους πετυχαίνει. Δηλαδή σκέφτομαι dream theater μέχρι το six degrees, τις ιδέες και την ευστροφία που είχαν και σε αντιδιαστολή πλέον έχουμε πολλά generic prog/power σημεία, συγχρόνως με ιαχές (prophets of war) που δεν έχουν καμία σχέση με την μπάντα που είχαμε συνηθήσει.

Το ότι γέρασα, δεν μου φαίνεται ότι έχει σχέση με αυτό, καθώς μια χαρά απόλαυσα και απολαμβάνω το blast-beat (πόσο πιο μεταλ δλδ)του a night to remember, καθώς ήταν αρχοντικά περασμένο στο ύφος της μπάντας (ασχέτως αν το κομμάτι τελικά ήθελε μειον 7 λεπτά). Όπως και την ριφφάρα του dark eternal night, με τις κάσες να σου χτυπάνε το στομάχι (και τους γελοίους στίχους από την άλλη).

Οπότε λοιπόν έχουμε μια μπάντα που μέχρι το train of thought(εξου και το 15 χρόνια, το 16 είναι για το six degrees), έκανε νέα πράγματα, ασχέτως αν τα πετύχαινε ή όχι.
Μετά από αυτό το σημείο, έγραψε μερικά καταπληκτικά κομμάτια, αλλά ποτέ εξαιρετικό δίσκο. Ξεκινησε αυτό το καθε 2 χρόνια, το οποιο όμως το βλέπεις ότι δεν πάει καλά. Ο πετρουτσης πλέον γράφει generic ριφφς γιατί ο τύπος είναι απίστευτος τεχνίτης και μόνο αυτό. Δηλαδή η έμπνευση έχει πάει περίπατο και απλά γράφει, γιατί τα skills του, του το επιτρέπουν(χρυση εξαίρεση το dramatic turn of events, που δεν περίμενα να έχει 60% αξιολογότατη μουσική). Αυτό όμως δεν θα το αποθεώσω επειδή και μόνο είναι μια αγαπημένη μου μπάντα, γιατι μου έχουν χαρίσει απίστευτες κορυφές σε σχέση με τα μέτρια προς κακά πράγματα (για αυτούς) που γράφουν πλέον.

Αυτά τα λίγα.

3 Likes

Με τα δικά σου γούστα δεν είναι σοβαρή. Στο Astonishing το επίπεδο είναι πολύ ψηλό και η μουσική άριστη

Λολ, οτι πεις.

1 Like

Τα δυο τριτα του αλμπουμ ειναι χαζοχαρουμενα ή ελαφρολαικα τραγουδακια με μελωδιες που ειναι οτι πιο κοινοτυπο εχουν βγαλει οι Dream Theater στην καριερα τους, συνοδευομενα απο στιχους που απευθυνονται σε 13χρονα παιδακια το πολυ. Ιστοριες για κακες μηχανες που θελουν να εξαφανισουν οποιαδηποτε καλλιτεχνικη ελευθερια και μουσικη. Μονο που το γραφω ανατριχιαζω, και οχι με τον καλο τροπο. Στο δικο μου το βιβλιο, το Astonishing ειναι ακριβως αντιδιαμετρικα απο αυτο που θεωρω σοβαρη μουσικη.

@Sevek καλα τα λες σε γενικες γραμμες, ασχετως αν διαφωνουμε στα επιμερους. Θεωρω το πρωτο CD του SDOIT κλασεις ανωτερο απο το δευτερο, το οποιο την πρωτη φορα που το ακουσα ειχα ξενερωσει απιστευτα. Επισης βρισκω το Octavarium εναν πραγματικα παρα πολυ καλο δισκο, και σιγουρα εναν δισκο που δεν εχει μεγαλη σχεση με την metal πλευρα των DT. Αυτο στο οποιο συμφωνω 100%, ειναι πως απο μια μπαντα που αλλαξε ολο το progressive metal και οχι μονο στα 90ς, και που εβγαλε 4 δισκαρες σερι τη μια μετα την αλλη, θα περιμενα κατι καλυτερο απο αυτα που εβγαλε στα 2000ς. Δε θεωρω κανεναν δισκο τους κακο, αλλα δε θεωρω και κανεναν απο τους 5 της δεκαετιας εκεινης τιποτα το φοβερο.

1 Like

Πλέον και γω το θεωρώ ανώτερο (δεν το έκανα σαφές στο προηγούμενο ποστ), αλλά τα απολαμβάνω και τα 2 εξίσου. Απλά την πρώτη φορά που το άκουσα δεν μου έκανε κλικ, μετά όμως βγήκε το τέρας.
Το οκταβάλιουμ, τα έχουμε ξαναπεί :slight_smile: . Tα 4 πρώτα πανέμορφα κομμάτια (αλλά όχι εκπληκτικά, εκτός του these walls) και τα 4 δεύτερα, με εξαίρεση διάφορα σημεία, δεν με άγγιξαν(που τα 3 εξ αυτών είναι η μεταλλική πλευρά των θίατερ). Τώρα το ομώνυμο, όσο καλα σημεία να έχει εδώ και εκεί, 24 λεπτα κομμάτι δεν έπρεπε να είναι.

Για μένα κάντους 5. Και από κοντά το train of thought, που έχει 4 κομμάτια κορυφές (as i am, in the name of father, this dying soul, honor thy father), 1 ανουσιο (vacunt), 1 ok (stream) και ένα που αν και μου αρέσει πολύ δεν πιστεύω ότι φτάνει τα πρώτα 4 (endless sacrifice).

1 Like

Τα μονα δυο τραγουδια απο το δισκο που θεωρω αψογα.

As I Am
This Dying Soul

Τα Endless Sacrifice, Honor Thy Father, Stream θα μπορουσαν να ειναι μισα σε διαρκεια.

Το In The Name Of God εχει τεραστιες στιγμες (ριφφαρα και φοβερο κιθαροπληκτροψωλαρισμα - θελω copyright για αυτο btw) αλλα εχει και ρεφρεν Πανος Κιαμος με λιγο απο Τερλεγκα.

ΥΓ. Panic Attack + Never Enough δεκαρακια και τα δυο :no_mouth:

1 Like

Για μένα 4,5. Με το πρώτο CD του 6DoIT μόνο. Το δεύτερο, μουφίτσα.

1 Like

Ο δίσκος που απόλαυσα περισσότερο μετά τα τιτανοτεραστια images και scenes είναι το ομώνυμο τους…λυρικος, μελωδικος όπου επιτέλους δεν groovαρουν.Δεν μπορώ να καταλάβω γτ τον χαρακτηρίζαν μέτριο

Γιατί είναι επιεικείς.

1 Like

Δεν είναι μέτριος, είναι κακός.

2 Likes

Για εσας. Για μένα είναι δισκάρα

Και θα συνεχίσει να είναι δισκάρα και καλά θα κάνει αφού τον απολαμβάνεις.
Δεν μου φαίνεται ότι έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω από αυτο. Μόνο ότι σιγουρα δεν θα εμπιστευτεί ο ένας το γούστο του άλλου. :slight_smile:

3 Likes