Το systematic μου αρέσει αρκετά, παρόλο που δεν φαίνεται στην βαθμολογια. Για την ακρίβεια μου αρέσουν τα μισά κομμάτια παρά πολύ(presence 1, dark eternal, constant motion, repentance ), ενώ τα άλλα μισά μου είναι σχεδον αδιάφορα.
Όμως εχοντας τις βαθμολογίες από ολους τους δίσκους δίπλα του, έπρεπε με κάποιο τρόπο να φανεί ότι είναι χειρότερο πχ από το Train of Thought, αλλά και να φανεί και η διαφορά του με το τελευταίο. Επίσης θιατερ είσαι, περιμένουμε όλο το δίσκο ενδιαφέρον, όχι τον μισό.
Το black clouds, αν εξαιρέσεις το μισό night to remember( το άλλο μισό δεν έπρεπε να υπάρχει), το κομμάτι του portnoy για τον πατέρα του και το rite of passage ( δεν είμαι καν σίγουρος για τον τίτλο, τόσο καιρό έχω να δω οτιδήποτε έχει σχέση με αυτό) το οποίο είναι απλά συμπαθητικό, όλο το υπόλοιπο δεν μου είπε απολύτως τίποτα.
Όσο για το ashtonishing, έχω προσπαθήσει πολλές φορές να το ακούσω. Δεν τραβάει με τίποτα.
Αυτό επίσης που θέλω να τονίσω, είναι το πόσο πραγματικά καλός είναι ο τελευταίος τους δίσκος. Με Λαμπρή ακριβώς στις δυνατότητές τους, με ενδιαφέροντα θέματα ( στο στυλ τους μεν) και επιτέλους καλό ήχο, ακόμα και ο Μαgnini ακούγεται καλός. Παραμένει όμως ένας καταπληκτικός drummer σε ικανότητες και ένας πληκτικός drummer σε ιδέες. Ο Sneap έφτιαξε τον ήχο και σταμάτησε να είναι ενοχλητικός. Μου φαίνεται ότι ακόμα και σε αυτόν τον παρά πολύ καλό δίσκο, δεν υπάρχει κάποιο σημείο στα ντραμς, που σε κάνει να πεις “ΝΑΙ ΡΕ ΜΛΚ, ΑΥΤΟ, ΑΥΤΟ”. Όσο και αν έπαιζε 38 ρυθμούς συγχρόνως, όσο και αν δεν μπορέσει ο Πορτνου να βγάλει ακριβώς τα μέρη του, οι ιδέες του παραμένουν αδιάφορες.
Απο τη μια χαιρομαι πολυ για την επιστροφη του Portnoy καθως τα live τους θα αποκτησουν ,επιτελους, νεα δυναμικη αλλα και στουντιακα θα υπαρχει μια προσμονη για κατι εστω και λιγο διαφορετικο.
Απο την αλλη πολυ φοβαμαι πως αυτο σημαινει σημαντικα λιγοτερη παραγωγη μουσικης αποτα διαφορα side(πλεον) projects του,που τοσο απολαμβανω.
Θα έλεγε κανείς ότι μια τέτοια επιστροφή είναι πολύ σημαντική και κατά κάποιο τρόπο θα τηρούνταν οι σχετικά εύκολες και αυτονόητες επισημότητες, για επικοινωνιακούς αλλά και αισθητικούς λόγους. Ειδικά σε μια τέτοια επιχείρηση. Αλλά βλέπω δεν έχει σχολιαστεί πουθενά αυτό που παρατήρησε το γεμάτο ocd γραφιστικό μου κεφάλι, δηλαδή το γεγονός ότι τουλάχιστον μια φωτογράφιση θα μπορούσαν να την κάνουν, αντί να κολλήσουν μπροστά από το λογότυπο με κακό photoshop τον Portnoy (και οι υπόλοιποι κακό photoshop έχουν, αλλά οκ πιθανότατα αυτοί οι 4 θα είχαν κάνει μαζί φωτογράφιση και τους χώρισαν στην πορεία)…
Προφανως και ειναι photoshop, αλλα γιατι να πρεπει να κανουν φωτογραφηση πριν την ανακοινωση?
Μπορει να μην μπορουσαν να τους μαζεψουν ολους μαζι για φωτογραφηση, δεν μενουν ακριβως στην ιδια γειτονια. Θα γινει η πρωτη φωτογραφηση ως επανασυνδεση οταν ειναι η σωστη στιγμη και οταν βρουν χρονο, σιγα το προβλημα
Έχει ανεβάσει τα νέα μαζί με αυτό το τραγούδι ο Mike Portnoy στα διάφορα social media, και ομολογώ ότι έχει γεμίσει λίγη θαλπωρή η καρδούλα μου με την φάση.
Φίλοι με Πετρουτσι από έφηβοι, ήταν σίγουρα πολύ στεναχωρημένοι κι οι δυο μετά την φάση του 2010… Εντωμεταξύ τρελό τριβια που σκεφτόμουν νωρίτερα καθώς άκουγα Dream Theater στο αυτοκίνητο , είναι ότι μετά το A View From The Top Of The World ο Rudess έχει παίξει πλεον σε περισσότερα άλμπουμ Dream Theater από ότι ο Portnoy, και δεν ξέρω πως μπορώ να το διαχειριστώ αυτό.
John Petrucci, John Myung 15
James LaBrie 14
Jordan Rudess 11
Mike Portnoy 10
Mike Mangini 5
Kevin Moore 3
Derek Sherinian 1
Charlie Dominicci 1
Αν μετρήσουμε και το A Change Of Seasons τότε ο Portnoy, o Sherinian και οι τρεις μόνιμοι από το 1992 και μετά ανεβαίνουν κατά ένα, και αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα.
Εντωμεταξύ αν και πλέον εδώ και 10 χρόνια ο Kevin Moore αν δεν κάνω λάθος έχει αποσυρθεί πλήρως από την μουσική και είναι ψυχολόγος στην Βόρεια Ντακότα , είχε βοηθήσει κάθε τεράστιο prog συγκρότημα να βγάλει δισκαρες με την συμμετοχή του, και ήταν αρκετά ενεργός έως και μέχρι το 2013 στην μουσική… Δεν γίνεται να τον φέρουν πίσω έστω και ως guest σε 2-3 τραγούδια και να μην τρώμε στην μάπα τις φυσαλίδες του Τζόρνταν??
Αν είχε όρεξη για χιούμορ και αυτοσαρκασμό ο Mike o Portnoy (που έχει αποδείξει ότι διαθέτει γενικά) θα ανέβαζε το 46 & 2 και οι οπαδοί θα έκαναν εύκολα τον συνειρμό!
Σε κάθε περίπτωση, οι DT έχουν χάσει το στοιχείο της έκπληξης εδώ και καιρό, οπότε η επαναφορά ενός ισχυρού “πόλου” στην λήψη αποφάσεων εντός της μπάντας πέραν του Petrucci, είναι κατ’ αρχήν καλά νέα!
Απλά θεωρώ οτι έχει αναλάβει πολυ μεγάλο συνθετικό κομμάτι ο rudess στην μπάντα και γενικότερο δεν κουνιέται.
Όνειρο τρελό να δώ derek πίσω στο συγκρότημα ξανα.
Για kevin moore θεωρώ μόνο σε καμια μεγάλη επέτειο σε λαιβ μπορέί να κάνει καμια σκασιά και να κλάψουν και τα ντουβάρια…
Α γεια σου! Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν το είδα. Λέω “τι κάνει ο Κατσιωνης στην φωτογραφία ? Αρχισε και ντραμς τώρα να παίζει πέρα από τόσα άλλα όργανα?”
Πολύ ωραία η ανάρτηση για την επιστροφή του Mike @Outshined !
Ορίστε και οι 23 δίσκοι που αναφέρεις, αν και υπάρχουν και κάποια EP που μπορούν να προστεθούν στην λίστα, και φυσικά ένας σκασμός από live albums. Για κάποιον λόγο νόμιζα ότι ήταν ακόμα παραπάνω από 23, αλλά ίσως είχα αυτήν την εντύπωση επειδή αν προσθέσει κανείς τα EP ο αριθμός ανεβαίνει σημαντικά. Η ουσία είναι πως δεν έβαλε κώλο κάτω ούτε για έναν μήνα όλα αυτά τα χρόνια ο Μαηκ
Transatlantic - Kaleidoscope (2014)
Transatlantic - The Absolute Universe (2021)
Adrenaline Mob - Omerta (2012)
Flying Colors - Flying Colors (2012)
Flying Colors - Second Nature (2014)
Flying Colors - Third Degree (2019)
Neal Morse - Testimony 2 (2011)
Neal Morse - Momentum (2012)
Neal Morse - Sola Gratia (2020)
The Neal Morse Band - The Grand Experiment (2015)
The Neal Morse Band - The Similitude Of A Dream (2016)
The Neal Morse Band - The Great Adventure (2019)
The Neal Morse Band - Innocence & Danger (2021)
Sons Of Apollo - Psychotic Symphony (2017)
Sons Of Apollo - MMXX (2020)
The Winery Dogs - The Winery Dogs (2013)
The Winery Dogs - Hot Streak (2015)
The Winery Dogs - III (2023)
Metal Allegiance - Metal Allegiance (2015)
Metal Allegiance - Power Drunk Majesty (2018)
Liquid Tension Experiment - LTE3 (2021)
John Petrucci - Terminal Velocity (2020)
Bigelf - Into The Maelstrom (2014)
Από όλα τα παραπάνω προσωπικά λατρεύω κυρίως Winery Dogs, Sons Of Apollo και Flying Colors. Δεν ήξερα ότι οι Sons Of Apollo αποτελούν πλέον παρελθόν, οπότε πάλι καλά που πήγα και τους είδα την τελευταία φορά που ήταν στην Νέα Υόρκη. Στενάχωρο λίγο αυτό.
ΥΓ. Διαφωνώ με την χρήση της λέξης “αντικειμενικά” για το AVFTTOTW, παρόλο που τον θεωρώ τον καλύτερο δίσκο της εποχής Μαντζινι
Βαλε σε αυτα και τα ποσα live , περιοδιες εκανε …Παντως αυτο αναμενω να ξαναδωσει ομορφια στα live τους , γιατι οσες φορες τους ειδα χωρις αυτον , καμια δεν ηταν καλυτερη απο αυτες που ηταν στο group… Ειδικα η τελευταια φετος ηταν full διεκπεραιωτικη…
